အိပ်ရာဝင်ပုံပြင်.

တစ်ခါတုန်းက..တိုင်းပြည်တစ်ပြည်မှာ..ပန်းနုရောင်အရိုင်းနှလုံးသားနဲ့ဒွန်းစဏ္ဍားလေးတစ်ယောက်ရှိခဲ့ဖူးတယ်.။(သူက.
ဘုရားကျွန်မျိုးနွယ်ပါ…မလုပ်ချင်..မကိုင်ချင်လို့ တောင်းစားတာမဟုတ်ဘူး.) သူ့
ဘဝက..နိမ့်ကျနုံချာလွန်းပါတယ်..။
အိမ်ရှိပေမယ့်..အိမ်နဲ့မနေရဘူး..။အရပ်တကာလှည့်လို့
တောင်းရမ်းစားသောက်ခဲ့ရတဲ့အတွက်..သူ့ ခြေဖဝါးတွေ..
ကြမ်းတမ်းခက်ရော်နေပေမယ့်..
သူ့နှလုံးသားကတော့..ပန်းတစ်ပွင့်ပေါက်လာနိုင်လောက်အောင်ကို…နူးညံ့သိမ်မွေ့
တယ်.။ကျောက်သားခုတင်ပေါ်မှာအိပ်ပြီးလမင်းအိပ်မက်တွေ..မက်ခဲ့ရတဲ့..ကောင်လေးပေါ့..။

တစ်နေ့ မှာ..သူတို့
တိုင်းပြည်က..ကြေငြာချက်တစ်ခုထုတ်တယ်..။ဘုရင့်သမီးတော်လေးရဲ့ မွေးနေ့
ပွဲအတွက်.အလှူပွဲ
ကြီးတစ်ခု..လုပ်မယ်တဲ့..။.သူတို့
ဘဝမှာ..ကြုံတောင့်ကြုံခဲ..အခွင့်အရေး.တစ်ခုက..မင်းသမီးလေးကို.ဖူးမြော်ခွင့်ရကြမှာ
ပေါ့..။..ကောင်လေးဟာလည်း..သူများနည်းတူခွက်ဆွဲလို့ လာခဲ့တယ်..။ကံကြမ္မာကသူ့
ဘဝကို..အရုဏ်ကျင်းပေးခဲ့တာ
လား..။မိုးမှောင်ကြီး..ချပစ်ခဲ့တာလား..။ဘယ်သူမှ..မသိပါဘူး…။..ဝေါယာဉ်ပေါ်က..ရွှေလိုက်ကာလေး..တဖြတ်ဖြတ်ကွာ
သွားတဲ့အခါ..သူ့ ရင်တွေ..တဆတ်ဆတ်.ခါသွားတယ်..။ဘယ်သူမမြင်..ဘယ်သူမသိပေမယ့်..သူ့
ရင်ကိုသူဖိခဲ့ရတယ်..။
“.အို..မင်းသမီးလေး..ငါ့.ဝိညာဉ်ရဲ့ ဝိညာဉ်.. မင်းသမီးလေး..”……အသံမထွက်ပဲနဲ့
ရေရွတ်ရှာတယ်…။..အဲဒီနေ့ က..သူပြန်လာခဲ့တယ်…။..ခွက်ဗလာနဲ့ ပြန်ခဲ့ရတဲ့..သူ့
ရဲ့ ညနေဟာ…ဘယ်တုန်းကမှ..ဒီလို..မလှပခဲ့ဖူးဘူး.။
စကားဝါပွင့်တွေကို ဘယ်သူရနံ့
ထည့်ပေးခဲ့တာလဲ…။..သူ…………..ချစ်တတ်ခဲ့ပြီ….။

အဲ့ဒီနေ့ ကစလို့
သူဟာ..မတောင်းရမ်းတော့ဘူး.။(သူကတောင်းမှ..စားရမယ့်လူလည်း..မဟုတ်ဘူးလေ.။)အချိန်ရှိသရွေ့

ကောင်းကင်နဲ့ လမင်းကိုပဲ..ငေးကြည့်..နေတတ်တယ်..။..တစ်ချို့ က
မေးငေါ့…။..တစ်ချို့ ကခေါင်းရမ်း..။..တစ်ချို့
စုပ်သပ်….။ဘယ်သူတွေ..နားလည်ခဲ့..ကြပါသလဲ..။.ဘယ်သူတွေ..ခံစားပေးတတ်ခဲ့ကြပါသလဲ..။အသိတရားဆိုတာ..
နှလုံးသားကြွေချိန်ကို..ဘယ်တုန်းကများ…လိုက်မှီဖူးလို့
လဲ…။..ကောင်လေးဟာ…သူ့ လျှာကို..သူကိုက်လို့ ..လူမိုက်
လို့ ခေါ်သမျှ..ခေါင်းငုံ့
နေခဲ့တယ.်..။အင်းလေ…ထူးလှတယ်တော့လည်း..မဟုတ်ပါဘူး..။အချစ်ဆိုတာဆင်…လူဆို
တာ.မျက်မမြင်ပဲ..မဟုတ်လား….။

တစ်နေ့မှာတော့..ကောင်လေးရဲ့
နားကို..မိုးကြိုးလို…ထစ်ချုံး.စေမယ့်..သတင်းတစ်ရပ်..ကြားလိုက်ရတယ်…။..
မင်းသမီးလေးကို..ခိုးယူသွားတဲ့..နတ်ဘီလူးကို
(နတ်သဘင်မှာ..နတ်ဘီလူးများ..ရှိနေမလား..မသိပါဘူး.) နိုင်တဲ့လူ
ဟာ..မင်းသမီးလေးရဲ့
ဘဝကို.ပိုင်မတဲ့..။ကောင်လေးရင်ထဲမှာ..အပြာရောင်တွေ..လင်းကနဲဝေလိုက်.။အနက်ရောင်
တွေ..မည်းကနဲ
မှောင်လိုက်..။.ကောင်လေးဟာ..ဆောက်တည်ရာမရ..သိမ်ငယ်..ရဲရင့်နေမိတယ်..။.
ပိုင်ဆိုင်ချင်လို့
တော့..မဟုတ်ခဲ့ဘူးပေါ့လေ..။.ချစ်သူကို.ဘီလူးတစ်ကောင်ရဲ့
ရင်ခွင်မှာ..မကြည့်နိုင်တဲ့.ကောင်လေး..သူ့ ဓါးကိုသူ
သွေးတော့တယ်..။

ကံကြမ္မာကသူ့
ဘဝကို..အရုဏ်ကျင်းပေးခဲ့တာလား..။မိုးမှောင်ကြီး..ချပစ်ခဲ့တာလား..။သူမသိခဲ့ပါဘူး.။နတ်ဘီလူးရဲ့

အသက်ကို..သူ့ အသက်နဲ့ လဲခဲ့တယ်..။.သွေးစက်လက်နဲ့
ဓါးကို..မြေမှာထောက်..သူမမြင်နိုင်တော့မယ့်..မင်းသမီး
လေးကို..မှန်းမျှော်….
“မင်းသမီးလေး…ငါ့ဝိညာဉ်ရဲ့
ဝိညာဉ်…မင်းသမီးလေး..”..ရေရွတ်ရှာတယ်..။မေ့မြောနေတဲ့..မင်းသမီးလေးကတော့
ဘာမှ..မသိရှာပါဘူး..။..နောက်ဆုံး..သူ့ ချစ်သူ.မင်းသားလေး..လာခေါ်လို့ ရွှေလက်တွဲ
ပြန်သွားခဲ့ချိန်မှာတောင်..
ဒီကမ္ဘာမှာ..သူ့ ကိုချစ်ဖူးတဲ့..ပန်းနုရောင်..အရိုင်းနှလုံးသားနဲ့ လူငယ်လေး
တစ်ယောက်ရှိခဲ့တဲ့..အကြောင်းကိုတောင်
သိမသွားခဲ့ရှာဘူး..။..တစ်တိုင်းပြည်လုံးကလည်း…ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့..လူငယ်လေး..တစ်ယောက်ကို..ဘယ်သူကမှ..
အရေးလုပ်..သတိမထားမိခဲ့..ကြပါဘူး..တဲ့..။

ညီမလေးရေ…ပုံပြင်လေးကတော့..ဒါပါပဲပေါ့..။နောက်ဆုံးသိရတာက..အဲဒီကောင်လေးဟာ…ရန်ကုန်မှာ..အခု..
လူဝင်စားပြန်ဖြစ်နေပါသတဲ့…။