ကျွန်တော်နှင့် ဘာသာစကား

ပြောချင်နေတာလဲ အတော်လေးကြာနေပြီဖြစ်သည်။ ပြောပြန်လျင်လည်း ကိုယ့်နိုင်ငံသားအများစုနှင့် ကန့်လန့်တိုက်သည်လဲ အပြောခံရမည်စိုးသဖြင့် ထိုအကြောင်းကို အစမဖော်ပဲ နေခဲ့ရာမှ ယနေ့တွင်မတော့ အစလေးတစ်စ ဆွဲထုတ်လိုက်မိသဖြင့် ပြောရပေတော့မည်။

ကျွန်တော်နှင့် အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကား

ဝမ်းနည်းစရာလား၊ ဝမ်းသာစရာလားတော့မသိ။ ကျွန်တော်တို့နိုင်ငံ၏ ပညာရေးစနစ်တွင် အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကားကို ဒုတိယဘာသာစကားနီးပါးအဖြစ်(တရားဝင်ဟုတ်မဟုတ် မသိရ) ထည့်သွင်းပြဌာန်းထားသော်လည်း သက်ဆိုင်ရာ ပြည်နယ်များတွင်မတော့ သက်ဆိုင်ရာလူမျိုးများ၏ ယဉ်ကျေးမှုပြယုဂ်တစ်ခုဖြစ်သည့် တိုင်းရင်းသားဘာသာစကားများကို တတိယအနေနှင့်သော်မျှ ထည့်သွင်းပြဌာန်းထားခြင်းမရှိပေ။ ထိုမှတစ်ဖန် လက်လှမ်းမှီရာများသို့ စုံစမ်းပါသော်လည်း တိုင်းရင်းသားဘာသာစကားများကို လေ့လာသင်ယူရန်သော်မျှ ရှာဖွေမတွေ့နိုင်ပေ။ သင်ယူစရာစုံလင်လှပါသည်ဆိုသော ရန်ကုန်မြို့တော်ကြီးတွင်သော်မျှ မည်သည့်တိုင်းရင်းသားဘာသာစကားသင်တန်းမျှ မတွေ့ရပေ။ အဘယ်မျှ ရင်နာစရာကောင်းလှပေသနည်း။ ကိုရင်စိုင်းမှာ သျှမ်းစာကို မတတ်တခေါက်သာ ရေးတတ်သည်ဟုဆိုလျှင် ခန့်မှန်းပုံဖော်နိုင်ပေလိမ့်မည်။ တိုင်းရင်းသားစာပေများမှာလည်း ထိုသက်ဆိုင်ရာလူမျိုးများ၏ ယဉ်ကျေးမှု၊ သမိုင်းကြောင်းများကို ထင်ထင်ရှားရှားပုံဖော်ပြနေခြင်းဖြစ်သည်။ စာပေပျောက်လျင် လူမျိုးပျောက်မည်ဟု တစ်ချို့ကလည်းဆိုကြသေးသည်။

တစ်ချိန်က၊ ထိုတစ်ချိန်ကဆိုသည်မှာ လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း(၂၀) ခန့်ကဟုပင်ဆိုရမည်။ ကျွန်တော်သျှမ်းပြည်တစ်လွှား နေထိုင်ခဲ့စဉ်ကာလများကဖြစ်သည်။ အဘွားဖြစ်သူမှာ အသက်ကြီးနေပြီကတစ်ကြောင်း၊ ငယ်စဉ်က ပညာကောင်းစွာမသင်ခဲ့ရသဖြင့်လည်းကောင်း ကိုရင်စိုင်းတို့ကို သျှမ်းယဉ်ကျေးမှု၊ သျှမ်းစာပေများကို ပြန်လှန်လက်ဆင့်ကမ်း သင်ကြားပို့ချခြင်းမပြုနိုင်တော့ပေ။ ကိုရင်စိုင်းဖခင်မှာလည်း အညာသူကို ယူပြီးသည့်နောက်တစ်ကြောင်း၊ အစိုးရဝန်ထမ်းဘဝတွင် မွေ့ပျော်နေသည့်အတွက် တိုင်းရင်းသားဆိုလျင် ရာထူးမတက်နိုင်ဟု ဆိုသည့်အတွက်ကြောင့်တစ်ကြောင်း ရိုးရာဖျောက်ပြီး ဗမာ/ဗုဒ္ဒ နေရာတိုင်းဖြည့်သွင်းလျက် အိမ်တွင် သျှမ်းစကားပြောသည်ကိုသော်မျှ ခွင့်မပြုသည့်အတွက် ငယ်စဉ်ကပင် သျှမ်းစာပေ၊သျှမ်းယဉ်ကျေးမှုကို နီးစပ်ခွင့်မရခဲ့ပေ။ သို့ပါသော်လည်း ကိုယ်တွင်းစီးဆင်းနေသည့်သွေးကိုတော့ ပြောင်းလဲမရနိုင်ပေ။ အမျိုးကိုချစ်သည့်စိတ်ဖြင့် စာပေတတ်ကျွမ်းသူ၊ သျှမ်းစာဆိုတော်ကြီးအဖြစ် ဖြစ်လိုသည့်အတွက် လေ့လာရန်နေရာ လိုက်လံရှာဖွေသော်မျှ ရှာဖွေမတွေ့နိုင်ပေ။ လွန်စွာမှ ဝမ်းနည်းဖွယ်ရာကောင်းလှပေစွ။ ရှိစေတော့၊ ကမ္ဘာနှင့်ချီပြီး ဘာသာစကား၊ စာပေများ မြောက်များစွာ တိမ်မြုပ်ပျောက်ကွယ်သွားလျက်ရှိရာမှ တစ်ခုသော ဘာသာစကားအဖြစ်နှင့်သာ မှတ်ယူလိုက်ပါသည်။ ထိုစဉ်က သျှမ်းစာသင်ကျောင်းများသာမရှိသော်လည်း တရုတ်စာသင်ကျောင်းများမှာတော့ မြို့အတော်များများတွင် လာဖွင့်ကြလေသည်။ တတ်နိုင်သူ သျှမ်းလူငယ်များမှာတော့ ထိုကျောင်းများသို့သွားတက်ပြီး မသိသူများမှမေးလျင် သျှမ်း-တရုတ်များဟု ဂုဏ်ယူစွာပြောကြသည်ကိုလည်း ရင်နာစွာကြားရသေးသည်။ တစ်ကယ့်တစ်ကယ်တွင်မတော့ သျှမ်းများအဖို့မှာ အင်အားကြီး ဗမာနှင့် တရုတ်လူမျိုးတို့၏ ဘာသာစကားများ ဝါးမြိုခြင်းကို တတိတိ ခံနေရခြင်းသာဖြစ်တော့သည်။

ပြောရင်းနှင့်ပင် ဆိုလိုရင်းမှ လမ်းချော်ထွက်သွားသလိုဖြစ်ပေတော့မည်။ ကြုံကြိုက်သဖြင့် စကားသင့်သွားခြင်းသာဖြစ်သည်။ ကိုရင်စိုင်းကျောင်းတက်သောအခါ အဓိက ဘာသာစကားကြီးနှစ်မျိုးနှင့်သာ ယဉ်ပါးကြီးပြင်းခဲ့ရသည်။ ဦးစွာပထမ ဗမာစာ။ ကိုရင်စိုင်း သဒ္ဒါကိုမကျေညက်ပါ၊ စိတ်လဲမဝင်စားပါ။ ကိုရင်စိုင်းကျောင်းသားဘဝက စာစီစာကုံးတိုင်း ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ပမာရေးသားလေ့ရှိသဖြင့် အမှတ်လဲမရခဲ့ပါ။

ဥပမာအားဖြင့် ကြည့်ပါလေ…

ဆရာမမှ ကျွန်တော့်ရည်မှန်းချက် ဟုရေးခိုင်းသည်ဆိုပါစို့…. ကိုရင်စိုင်းအစချီသည်မှာ..
ကျွန်တော်သည် ကြီးလာသောအခါ အင်ဂျင်နီယာကြီးဖြစ်ချင်ပါသည်။ အင်ဂျင်နီယာကြီးဖြစ်လာသောအခါ ဘာလုပ်ပါမည်။ ညာလုပ်ပါမည်။ ဟိုဟာလုပ်ပါမည်။ အစရှိသည်များဖြင့်မရေးပဲ

ကျွန်တော်နေထိုင်ရာအိမ်လေးသည်ကား သာယာလွန်းလှပေသည်။ နွေရာသီတွင် အေးမြပြီး ဆောင်းရာသီတွင် နွေးထွေးမှုကို ပေးစွမ်းနိုင်လေသည်။ ထိုအကြောင်းအရင်းကိုရှာလိုက်သည့်အခါ အိမ်တည်ဆောက်ထားသည့် ပုံစံကျခြင်းကြောင့်ဖြစ်ကြောင်း သတိထားမိတော့သည်။ ထိုမှစပြီး ကျွန်တော်သည်လည်း လူအများအတွက် ကောင်းကျိုးပြုနိုင်မည့် လုံခြုံနွေးထွေးနားခိုရာ အိမ်များ ဆောက်လုပ်ပေးသည့် အင်ဂျင်နီယာကြီးဖြစ်ချင်တော့သည်… အစချီသည့် စာများရေးမိတော့သည်။ ဥပမာပေးခြင်းသာဖြစ်သည်… ထိုစဉ်ကတော့ ထိုကဲ့သို့ရေးသားခြင်းမဟုတ်ပဲ အကြောင်းအရာတူကို ကလေးအတွေးဖြင့်ရေးသားခြင်းဖြစ်သည်။

ထားလိုက်ပါတော့… ပြောလျင် ပညာရေးစနစ်အကြောင်းများရောက်သွားတော့မည်။

ကိုရင်စိုင်းတို့ကျောင်းတွင် Grammar သင်ချိန်ဆိုလျင် လူတိုင်း အိပ်ချင်ကြသည်၊ အတန်းလစ်ကြသည်။ ထိုအချိန်ကို အကြောက်ဆုံးဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ Grammar ကို မြန်မာမှုပြုပြီးသင်ကြားသည့်အခါ အတော်လေး ကိုးလိုးကန့်လန့်နိုင်သဖြင့်တစ်ကြောင်း၊ သက်ဆိုင်ရာပညာရပ်ကို ထဲထဲဝင်ဝင် မလေ့လာမသင်ယူခဲ့ကြသော တစ်ချို့သောဆရာများကြောင့်တစ်ကြောင်း မြန်မာအများစု Grammar မပိုင်ကြပါ။ ဘိုစကားဆိုသည်မှာ မြန်မာစကားနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ပြောရသည်များလဲဖြစ်သောကြောင့် မြန်မာတော်တော်များများအတွက် ခက်ခဲလေသည်။ ဖြစ်သင့်သည်မှာ ထိုအချိန်များတွင် ရှင်းလင်းပြောကြားသည်မှာလည်း ဘိုလို၊ ကျောင်းသား/သူများမှလည်း တတ်စွမ်းသလောက် လိုက်နားထောင်၊ လိုက်ပြောကြလျင်ဖြင့် ပိုအကျိုးများနိုင်မည်ဟုထင်သည်။ ( ILBC ကဲ့သို့သောကျောင်းများကိုကြည့်ပါလေ) ခုတော့အဲလိုမဟုတ်ပါပဲ အင်္ဂလိပ်စကားလုံးများကို မြန်မာမှုပြုပြီးပြောခြင်း၊ မြန်မာစကားလုံးနှင့် တိုက်ရိုက်မြန်မာပြန်ပြောခြင်းများကြောင့် ကျွန်တော်တို့မြန်မာများ အင်္ဂလိပ်စာကို ရွံကြောက် အထင်ကြီးလေးစားခြင်းဖြစ်နေခြင်းဟုလဲထင်သည်။ တော်တော်လေးကို ခက်ခဲသည့် ဘာသာတစ်ရပ်အနေနှင့် ထင်မှတ်ကြခြင်းလဲဖြစ်သည်။ သို့နှင့်ပင် သူငယ်တန်းမှ စတင်ထိတွေ့လေ့လာခဲ့ရသော အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကားမှာ ဘွက်ရသည်ထိပင် သင်ရိုးတစ်ခုအနေနှင့် ပါခြင်းဖြစ်သည်။ သို့ဆိုလျင် ကျွန်တော်တို့ မြန်မာလူမျိုးများ အင်္ဂလိပ်စာ ပိုင်နိုင်သင့်ပေသည်မလား? တစ်ကယ့်တစ်ကယ်မှာတော့ မပိုင်နိုင်ကြပါ။

အဘယ့်ကြောင့်နည်း?

ပညာရေးစနစ်ကိုပဲ အပြစ်ပုံချရမည်လော၊ လူတွေကိုပဲ အပြစ်ပုံချရလေမည်လော။ ကျွန်တော်မသိပါ။

တစ်ကယ့်တစ်ကယ်တွင်မတော့ အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကားဆိုသည်မှာ 4 Skills ဖြင့် သင်ယူလေ့လာမှသာ ကောင်းစွာတတ်ကျွမ်းနိုင်လေသည်။ ကိုရင်စိုင်းငယ်ငယ်ကတော့ 2 Skills ဖြင့် လေ့လာခဲ့ရသည်။ စာဖတ်ခြင်း၊ နားထောင်ခြင်းတို့ဖြင့်ဖြစ်သည်။ ထိုစဉ်က ဇာတ်ကားများမှ ဘိုလိုပြောသမျှကို နားလည်နိုင်သမျှ နားလည်အောင်နားထောင်၊ ဘိုလိုရေးထားသည့်စာလုံးတိုင်းလိုက်ဖတ်၊ ဘာသာပြန်ကြည့်၊ မသိလျင်ရေးမှတ်ထားပြီး အိမ်ရောက်လျင် ဆရာတက်တိုးအဘိဓါန်စာအုပ် နှစ်အုပ်တွဲကြီးကိုလှန်ကြည့်ပြီး ဘာသာပြန်ကြည့်ကာ စိတ်တွင်မှတ်သားခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုမှ အတန်ငယ်ကြာလာသောအခါ ဇာတ်ကားကြည့်လျင် စာတန်းထိုးကားများသာ ငှားကြည့်သည်။ စာတန်းထိုးနှင့် စကားပြောများကိုလေ့လာသည်။ ထိုမှတစ်ဖန် သူတို့ပြောသလို လိုက်ပြောကြည့်သည်။ ထို့နောက်တွင်မတော့ ဘာသာပြန်ကြည့်သည်။ လူငယ်အရွယ်ရောက်လာသောအခါ သီချင်းများကို လိုက်ဆိုရင်း၊ ဘာသာပြန်ရင်းနှင့် အပြောမှန်စေရန် လေ့ကျင့်သည်။ ကိုရင်စိုင်းအဖေမှ အင်္ဂလိပ်စကားပြောသင်တန်းတက်ရန် အားမပေးသဖြင့် မတက်ဖြစ်ခဲ့ပါ။ နီးစပ်ရာလေးများဖြင့်သာ လေ့ကျင့်ရသည်။ ကိုရင်စိုင်းလူငယ်ဘဝမှ ကျော်စအချိန်တွင်မတော့ အင်္ဂလိပ်စကားကို အတော်လေးပြောနိုင်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ သဒ္ဒါမှန် မမှန်၊ ပုဇွန်တောင်ဈေးရှင်း မှန် မမှန်တော့ ခုထိမသိပေမယ့် ပြောရဲဆိုရဲ ရှိခဲ့လေသည်။ ထိုမှတစ်ဆင့် ကိုရင်စိုင်းလေ့လာလိုသည်များကို အချိန်နှင့်တစ်ပြေးညီ လေ့လာနိုင်တော့သည်။ ပညာရပ်ဆိုင်ရာအများစုမှာ ဘိုလိုသာရေးထားခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။

ထိုမှတစ်ဆင့် တစ်မြေရပ်ခြားသို့ ထွက်လာသောအခါ ပြောရဲဆိုရဲရှိသူ၊ စာဖတ်အားရှိသူသည်သာ အခွင့်အရေး ပိုရမြဲဖြစ်လေသဖြင့် ကိုရင်စိုင်းလဲ သူများထက် နှာတစ်ဖျားအသာတော့ ပြေးနိုင်ခဲ့သည်ချည်းသာဖြစ်သည်။ တစ်မြေရပ်ခြားတွင်မတော့ ကိုယ်ပြောချင်တာလဲသူသိမှ၊ သူပြောချင်တာလဲ ကိုယ်သိမှ နေရာဝင်ဆန့်နိုင်သဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံတွင် ဘိုလိုပြောသူများကို ဘူးယိုဟု ကန့်ကွက်ကြသူများမှာ ခြေတစ်လှမ်းနောက်ကျနေပြီလဲဖြစ်သည်။

ကျွန်တော်တို့ မြန်မာတွေ အင်္ဂလိပ်စကားပြောဖို့၊ အင်္ဂလိပ်စာကိုလေ့လာဖို့ မရှက်မကြောက်သင့်ကြပါကြောင်း..

(အတတ်ပညာနဲ့ ဘာသာစကား ဘာကိုရွေးကြမလဲ?) ဆိုသည့်ပို့စ်လေးမှရသော အတွေးလေးတစ်မျှင်ကို ချရေးလိုက်ရပါကြောင်း…

စိုင်းကွမ်းခေး
(မန့်သလေးဂွဇွတ်)