ရယ်ရယုံ (၂၄)

ခြေထောက်များသူ တိရစ္ဆာန်တစ်စု ဝိုင်းဖွဲ့ စားသောက်နေကြသည် ။ အာသွက်လျှာသွက် ဖြစ်နေသဖြင့် စကားဝိုင်းသည် စိုးပြည်လှသည် ။ အရက်ကုန်သွားသဖြင့် အရက်ထပ်ဝယ်ရန် ဆုံးဖြစ်လိုက်ကြသည် ။ သို့နှင့် လိပ်ကို အရက်ဝယ်ရန် လွှတ်လိုက်၏ ။ တစ်နာရီ ၊ နှစ်နာရီ ကြာသွားသည် ။ လိပ်ပေါ်မလာချေ ။ တိရစ္ဆာန်များထဲမှ လိပ်ကို ကျိန်ဆဲသံများ ပေါ်ထွက်လာသည် ။ မနီးမဝေးချုံထဲမှ လိပ်ထွက်လာပြီး စိတ်ဆိုးစွာပြောသည် ။ “ကျွန်တော့်ကွယ်ရာမှာ အခုလို အတင်းပြောရင် ကျွန်တော်မသွားတော့ဘူးဗျာ” မတတ်နိုင် ။ လိပ်အစား ကင်းခြေများကို အဝယ်လွှတ်လိုက်ကြသည် ။ ငါးနာရီ ကြာမှ ကင်းခြေများပြန်ရောက်လာသည် ။ အားလုံးက ဝိုင်းအော်ကြသည် ။ “ဟေ့ကောင် …….. မင်းသွားတာကြာလှချည့်လားကွ” “အရက်ဆိုင် ဝင်ပေါက်မှာ ဘယ်ကောင်လဲမသိဘူး ။ ဆိုင်ဘုတ်တစ်ခု ချိတ်ထားလို့ ” “ ဘာဆိုင်းဘုတ်လဲ ” “ဆိုင်ထဲမဝင်ခင် ခြေထောက်ကိုစင်အောင်သုတ်ပါတဲ့ ” —————— မယုံဘူးတဲ့ နတ်ပြည်နဲ့ ငရဲပြည်သွားမည့် တံခါးပေါက်ရှေ့တွင် သိကြားမင်းက မိန်းမများကိုစုရုံးစေသည်။ ” အားလုံးတန်းစီကြစမ်း . . ကိုင်း . .ဟုတ်ပြီ . .ကိုယ့်ယောက်ျားကို တစ်ကြိမ်လောက်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် သစ္စာဖောက်ခဲ့ဖူးရင်ရှေ့တစ်လှမ်း တိုးစမ်း” မိန်းမ အားလုံးရှေ့တိုးလိုက်ကြသည်။သစ္စာ