ပွဲသွားမယ် ဟွဲ [膾] စားမယ် (၂)

nigimi77December 4, 20111min35012

膾 = 회 = ဟွဲ

ငဇာဂီ တို ့ အရှေ ့ကျွန်းမှာတော့ ဆာရှီမီ (刺身) လို ့ခေါ်ပါသဗျား ။

အဲ့သဟာက ငါး ၊ ခရု ၊ အမဲသား ၊ အသည်း စတာတွေကို အစိမ်း အတိုင်း ပါးလွှာအောင်လုပ်ပြီး စားကြတယ် ။

အရှေ ့ကျွန်းမှာတော့ ဆာရှီမီလို ့ ဆိုလိုက်တာနဲ ့ ငါးစိမ်း စားတာကို မျက်လုံးထဲမှာ တန်းမြင်လောက်အောင်ကို

ပုံမှန် စားသောက်ကြပြီး များသောအားဖြင့် အရက်သောက်ရင်း အမြည်း အဖြစ်နဲ ့ ငရုတ်ဆီ ၊ ဆား ၊ ငရုတ်ကောင်းမှုန် ့

ဝါဆာဘီ ယမ်းစိမ်း စတာတွေနဲ ့ တို ့စား ကြတယ် ။

………………………………………

(芝峰類說)ဂျီ ဘုံ ယူ ဆောလ် လို ့ခေါ်တဲ့ ၁၆၁၄ ခုနှစ်က ပြုစုတဲ့ သူတို ့ရဲ ့ စွယ်စုံကျမ်းမှာ ပါတဲ့ အချက်အလက်တွေကို

ကြည့်ရင် ……တရုပ်လူမျိုးတွေဟာ သားစိမ်း ငါးစိမ်း မစားပါ ။ ခြောက်သွေ ့တဲ့ အသားဖြစ်နေတောင်မှ ကျက်အောင် ချက်ပြီးမှ

စားကြသလို ….ဂိုရ်ယော (ကိုရီးယား) တွေ သားစိမ်း ငါးစိမ်း စားတာကို ကြည့်ပြီး ရယ်မောကြတယ် ….. ဆိုတဲ့

အချက်ကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ကိုရီးယားတွေဟာ ဟိုးအရင် နှစ်ပေါင်းများစွာ ကတည်းက သားစိမ်း ငါးစိမ်း ကို နှစ်ချိုက်ပြီး စားသုံး

ခဲ့တယ်လို ဆိုနိုင်တယ် ။

………………………………………….

ငါးစိမ်းစားနိုင်ဖို ့ မလွယ်ပါဘူး ။ သိပ်ဈေးကြီးပါတယ် ။ ရေထွက် အစားအစာတွေပဲ ရောင်းတဲ့ ဒိုင်သဘောမျိုး ဈေးကြီးတွေမှာတောင်

ငါးတစ်ကောင်ကို မြန်မာငွေ တသိန်းခွဲ ကျော် ပေးရတာတွေရှိပါတယ် ။ ဟွဲ ဆိုင်တွေမှာ အဆင်သင့်စားတာလည်း ကုန်ကျစားရိတ် များ

ပေမဲ့ ပစ္စည်းစုံတာပေါ့ ။ ကျွန်တော်တို ့ မြန်မာများ စားသုံကျတဲ့ ငါးကလေး က လတ်ဆတ်တော့ ချိုနေတာပဲ ဆိုတာက တကယ်တမ်း

ဟင်းခတ်မှုန် ့တွေ ၊ အချိုမှုန် ့တွေရဲ ့ အရသာပဲ ဖုံးလွမ်းနေတာကြောင့် နဂိုက ငါးနဲ ့ လတ်ဆတ် ချိုမြတဲ့ အရသာက မရှိတော့ပါဘူး ။

ငါးစိမ်းကို ရေချို ငါးတွေ စားတာ ရှိပေမဲ့ အများအားဖြင့် ပင်လယ် ငါးတွေက ပိုပြီး ဈေးကြီးသလို အဟာရဓါတ် ၊ အနံ ့ ၊ အရသာ နဲ ့

ပြည့်စုံပါတယ် ။

တူနာ (Tuna) ငါးစိမ်းကို အလွာပါးလေး ဖြစ်အောင် လှီဖြတ်ပြီး ဝါဆာဘီ ယမ်းစိမ်းဖျော် မှာ နှစ်ပြီး လျှာပေါ်တင်ထား လိုက်ရင်

ငါးရဲ ့မသိမသာ စူးရှတဲ့ အနံ ့သင်း ၊ အလွန် တရာ စိမ့် လှတဲ့ အရသာ ၊ အဲဒီနောက်မှာ ဖန်တန်တန် ရှတတ အရသာ အနည်းငယ်နဲ ့

ဝါဆာဘီ ရဲ ့ အလွန်ကို ဖော်ပြရခက်တဲ့ အရသာထူးနဲ ့ မျက်စိမှိတ် အရသာခံပြီး နောက်မှာ ရှမ်းဆန်လိုမျိုး ထမင်းလုံး လောက်စာလုံးလောက်

ကလေးကို ပစ်သွင်းလိုက်ရင် ဖြင့် သဘာဝကြီးက ပေးတဲ့ ရသာထူးတွေ အတွက် ကျေးဇူးတင်ဆုံးမှာ မဟုတ်ပါဘူး ။

………………………………………….

12 comments

  • nigimi77

    December 4, 2011 at 10:15 pm

    ရေးရင်းနဲ ့ သွားရည်တွေ ယိုကုန်ပြီ …… စုတ်ခ စုတ်ခ….. 🙁 🙁

    • windtalker

      December 4, 2011 at 10:18 pm

      သွားရည်တွေ ယိုကုန်ရင်
      တရုတ်တန်းပြေးပြီး
      ဝက်သားပြား တစ်ခု ကို ထမင်းထည့်လိပ်ပြီး
      ဘီယာနဲ ့သာ မျှောတော့ ကိုယ့်လူ

  • inz@ghi

    December 4, 2011 at 10:28 pm

    ဘယ့်နှယ့် ကျုပ် နာမည်ရီးက အစမှာ ပါရတာတုန်း…
    (အဲ့လို လျောက်မန့်နေရရင်တော့ အိပ်ရလာ့မှာဟုတ်ဝူး….အော်.. ရွာ့ချဉ်ဖတ်ဖစ်နေပါပေါ့လား….)

    ကျုပ်ဖြင့် ….ဆာရှိမိ သိပ်မစားဘာဘူးဗျာ ….
    ဝစဘိ …. အရသာ ကတော့ ကိုရင်ပြောတာ အတိအကျဗျို့…
    အမှန်ဘဲ …ချရေးပြခက်တာ အဟုတ်…
    အဲ့သည့် အနှီ ဝစဘိ နည်းသွားရင်သော်လည်းကောင်း
    များရင်သော်လည်းကောင်း အထာ မကျ ဖြစ်ရတာချည်းကိုခည ……

    ဂီဂီတော့ တခြားအသား သိပ် ပြသနာမရှိပေမယ့်. ………….
    baniku တော့ ရဝူးရယ် ….ညှီဒယ်. ……ဝစဘိ လည်း ကယ်နိုင်ဝူး..
    ပီးတော့ မြင်း ကိုလည်း စားစရာအကောင်လို့ မမှတ်တာလည်း ပါမယ်ထင်တယ်…
    ဟို ဇန်ဝါဒ ယုံကြည်ကိုးကွယ်ပီ း.. ရေ ဘွဲ ဝါးစားတဲ့ ..၄-၅ချက်ဆိုရင် သေပါတယ် ဆိုတဲ့လူရီးတော့ မသိဝူး……
    ဟွန့်……………..

  • naywoonni

    December 4, 2011 at 10:35 pm

    အစိမ်းဆိုလို့ လူသားကလွဲရင် မစားဖူးပါ…။ (နဲနဲတော့ နောက်ပါစေ တပ်မ-ကြီးတော့ မသိဘူး နေဝန်းနီက ခင်လို့နောက်လိုက်တာ…။ ) အရက်သောက်တုန်းကတော့ ကြက်ဖုတ်တို့ ငါးဖုတ်တို့ နဲ့ မြည်းဖူးတယ်…။ ကောင်းလိုက်တာပြောမနေပါနဲ့တော့ …။ ကြက်ကို ရင်ခွဲ ကလီစာတွေထုတ်…. ဟင်းခတ်အမွှေးအကြိူင်တွေ လှိုင်နေအောင်ထည့်…။ တံစို့ထိုးပြီးမြေမှာစိုက်ထား….။ သံပုံးနဲ့အုပ်ပြီး အပြင်ကနေ ကောက်ရိုးမီးနဲ့ရှို့ အနံ့လေးထွက်လာရင် သံပုံးလေးလှပ်ပြီး မြည်းကြတာ…။ မကျက်တစ်ကျက်ပေါ့….။ ငါးကျတော့လည်း ဒီအတိုင်း လတ်လတ်ဆပ်ဆပ် မျှားလို့ရလာတဲ့ငါးကို ရွံ့နဲ့အုံ မီးဖိုထဲ ပစ်ထည့်လိုက်တာ…။ ရွှံ့ခြောက်သွားရင် ပြန်ထုတ် ရွှံ့ခွာပြီး လတ်လတ်ဆပ်ဆပ် စား…။ အဲ အရက်နဲ့မြည်းတာ………. ။ အဲဒိလို ပဲစားဖူးတယ်…။ သူများအသား ကောင်းကြောင်းပြောနေရင် ကျုပ်လည်း သွားရည် ကျနေပြီ……..။

    • Paganini

      December 5, 2011 at 10:20 am

      ဂီလည်း အသားစိမ်းစားဂျင်နေဒါ …..
      ခစ်ခစ်. ..
      ဟီး …….ငတ်နေတာ ကြာဘီဂိုး …

      ပြန်လာရင် ဝယ်ကျွေးနော် …. နော့် ကရင်အီးတီ
      😛

      • E.T

        December 5, 2011 at 10:37 am

        ဂြိုလ်သားလည်း ငတ်နေတာ ၁၁လကျော်ပီ။ ခုပြန်ရောက်ရင် စားမယ့်ဟာတွေ စာရင်းရေးနေတာ 😀 ဂီဂီ ပြန်ရောက်တဲ့ အချိန်ဆို စားလို ့သောက်လို ့ဝနေလောက်ပြီ :mrgreen: ဂီဂီ ဝယ်ကျွေးခိုင်းတဲ့သူ မှားနေသလိုပဲ။ အော်မေ့ဂိုဏ်းက အငယ်ဆုံးလေးကို ဝယ်ကျွေးခိုင်းရမှာ 😛 ဂိုဏ်းချုပ် ဖွားဆူးကိုတော့ သွားဝယ်မကျွေးခိုင်းနဲ ့ သူကကပ်စီးကုပ် 😀

      • ပေါက်ဖော်

        December 5, 2011 at 10:50 am

        အင်း..
        ြုပန်လာရင် ငဖွတ်ကျား ဆိုတဲ့ဟာ ကင်ကျွေးမယ်..
        ဘီအီးနဲ ့ စိမ်ပြီးတော့ဆွဲ..
        ရေလည်မိုက်ဒယ်….ဂလု
        😆

        • nigimi77

          December 5, 2011 at 12:20 pm

          ငဖွတ်ကျား ကင်ကျွေးရင် ကျုပ် အတွက် ဖင်ဆီဘူးလေး ချန်ထား ကပေါက်ဖော် ။

          🙂

  • တော်ပြိ အစိမ်းမစားရဲဘူး၊
    ဟိုတစ်ခါ ဂျာနယ်ထဲပါတဲ့လူလို ဦးနှောက်ထဲမှာလောက်တက်နေရင် ဒွတ်ခ အကြိမ်တစ်သန်းဘဲ

  • kai

    December 5, 2011 at 10:16 am

    မှန်ပါတယ်…။ဆာရှိမိ က.. ငါးတမျိုးထဲမဟုတ်ပါဘူးနော..။
    အစိမ်းစားလို့ရတဲ့..အသားလွှာတွေကိုခေါ်တာပါ..။
    ဘဆရှိဆိုတဲ့.. မြင်းသားလည်း ဆာရှိမိရှိပြီး.. ဈေးကြီးတဲ့ ဆာရှိမိတမျိုးပေါ့..။
    ကြက်သားလည်း.. ရင်ပုံအရိုးနုနားက အသားလေးလွှာပြီး ဆာရှိမိလုပ်စားတတ်သေးတယ်..။
    ဝက်တော့ လုပ်ကြတာ မတွေ့မိဖူးဘူး..။

    ဆုရှိနဲ့..ဆာရှိမိ.. မတူပါဘူး..။

    ဆိုတော့..
    ငါးမှာ.. အဓိကဆာရှိမိလုပ်စားကြတဲ့.. အသားနေရာတွေရှိတယ်..။
    တွေ့တဲ့အသား..ပါးပါးလွှာစားနေကြတာတော့မဟုတ်..။
    အသားထဲ.. အဆီ..အသား.. ပါဝင်မှုကြည့်ပြီး…ဈေးတွေကွာသွား..အရသာကွာသွားတာပါ..။
    မြန်မာတွေက..အစားအသောက်..စားကြမှာ.. တော်တော်ချို့တဲ့သေးတယ်..။
    ချို့တဲ့ဆို.. အစုံလည်းမစားတတ်သေးဖူးလေ…။
    အရသာတွေလည်း.. အမည်ပေးထားတာ.. မစုံသေးဘူး..။
    ဝစဘိအရသာကို.. ပေးထားတာမရှိသလို..။ ဆာရှိမိရဲ့.. ထိပ်တန်းအသား..အိုးတိုရိုရဲ့.. အရသာကိုလည်း.. အမည်တတ်ထားတာမရှိဘူး..။
    အချိုမှုန့်ကိုလည်း.. အရသာအမည်မပေးထားဘူး..။

    လောလောဆယ်တော့.. ဒီလောက်ပဲ..။
    အောက်မှာ.. တူနာ(မာဂုရိုး)ကို. ဆာရှိမိလုပ်ရာမှာ..အသားနေရာခွဲပုံတချို့ ကူးတင်ပေးလိုက်ပါကြောင်း..

    http://www.sushifaq.com/sushi-sashimi-info/sushi-item-profiles/sushi-items-maguro-tuna/
    Sushi Items – Maguro (Tuna)
    What are maguro and toro?

    Maguro (mah-goo-roh) is the Japanese term for bluefin tuna, perhaps the best known and most commonly eaten fish in all of sushi dining. Used in many rolls, but often seen by itself, what is now the old stand-by was not always the most popular item on the menu. While currently suffering from incredible demand, tuna was, until the 1970’s, a sport fish commonly known as “horse mackerel” and sold to companies for cat food or thrown away. Now, its fatty belly meat, known as ‘toro’ is one of the more expensive items on the menu, prized for its taste, texture, and scarcity. Tuna has come a long way from being a fish the samurai considered unclean and would not eat, to one of the most popular fish in Japan, and the world around.
    Tuna served in restaurants is generally one of two different species, the bluefin tuna (Thunnus thynnus), traditionally known as ‘maguro,’ which is usually fairly lean, and the yellowfin tuna (Thunnus albacares), known as ‘ahi’ (ah-hee), which is a fattier species. Yellowfin tuna may also be labeled ‘maguro’ but more often than not, if you see maguro it will be bluefin tuna. Tuna sushi is further broken up into subtypes, based on the fat content.

    Akami (ah-kah-me) is the leaner meat from the sides of the fish. If you ask for ‘maguro’ at a restaurant, or order any kind of tuna roll or sushi without requesting ‘toro,’ you will get this cut.

    Toro (toh-roh) is the term for the fatty part of the tuna, found in the belly portion of the fish. Toro is further broken up into two distinct subtypes, and they are more expensive due to their relative scarcity as a proportion of the entire fish. The two types of toro are:

    Chutoro (choo-toh-roh), which is sometimes labeled chu-toro, is the belly area of the tuna along the side of the fish between the akami and the otoro. It is often preferred because it is fatty but not as fatty as otoro.

    Otoro (oh-toh-roh), which is sometimes labeled o-toro, is the fattiest portion of the tuna, found on the very underside of the fish. This cut is fatty almost to the point of falling apart and can literally melt in your mouth.

    Today, approximately 80% of the world’s bluefin tuna catch is used for sushi, and the species is actually close to being threatened, and due to this, they are becoming more expensive. Toro (and especially otoro) is generally the most expensive item in the menu by weight, and in fact the fish themselves can command record prices. On January 5th, 2001 in Tokyo, a sushi grade bluefin tuna was sold for an astounding $173,600 for a 444 pound fish (which equates to $391/lb). I have personally seen people waiting on the docks ready to buy the catch of those who have spent a day deep sea fishing for tuna. This diverse fish is now one of the most popular items on the sushi menu, but hopefully its culinary success will not be its downfall.

  • ဆူး

    December 5, 2011 at 12:00 pm

    http://myanmargazette.net/26630/health-fitness/food-drink

    ကိုပေါက် မန်း ပြောတာ အဲဒီ ပုံကြီး ဖြစ်မယ် ထင်တယ်။
    ပုံကတော့ အတုကြီး.. ဒါပေမဲ့.. အဲဒီ ပိုစ်ထဲမှာတော့ မန်းဖူးတယ်။
    သံကောင် အရှည်တကောင်တော့ ဂျပန်ကြီး ဗိုက်ထဲက ထွက်ဖူးတယ်လို့တော့ ဖတ်ဖူးတယ်။

    ဆူး says:

    အခု ဦးနှောက်ထဲက အကောင်တွေက ဟုတ်မဟုတ်တော့ မသိဘူး.. ဆူရှီ အစားများတာနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး BC ကငှားဖတ်တဲ့ စာအုပ်ထဲမှာ တခါဖတ်ဘူးတယ်.. ကမာ္ဘပေါ်မှာ အရှည်ဆုံး သံကောင် ပိုင်ရှင်က ဂျပန်က ဆူရှီ စားတဲ့ ဂျပန်ကြိး ဖြစ်နေတယ်လို့ ဖတ်ခဲ့ရဘူးတယ်။ ဖတ်ခဲ့ရတာတော့ တော်တော် ကြာပါပြီ အရှည်ကိုတော့ မမှတ်မိဘူး သူကတော့ ဥပမာပေးပြီး ပြောတာ ကားအသေး ၆စီး ဆက်လိုက်ရင် အရှည်လောက် ရှိတယ်ဆိုတာတော့ မှတ်မိတယ်။ ပုံလေးနဲ့တောင် ပြထားသေးတယ် စလွန်းကား ၆စီး ဆက်ပြထားသေးတယ်။ ထူးခြားတဲ့ စာလေးမို့ နဲနဲ မှတ်မိနေတာပါ။ အဲဒါလေး ရှာလိုက်အုန်းမယ်.. တွေ့ရင် ဒီမှာ ဘာသာပြန်ပြီး တင်ပြပေးပါမယ်။

    Best Answer – Chosen by Voters
    There you go, just click on the link below for a full explanation and a picture. The largest ever recorded in a human being was, I believe, 20 m (about 66 feet), but I cannot remember where I saw the reference, so I cannot provide a source.

    Edit:
    The second link below references that the longest tapeworm ever passed by a human was 39 m (128 ft.), but I find this doubtful. The third link cites 18 m (59 ft.), which is more believable (and closer to my original recollection).

    By the way, removal is typically by killing the worm through medication (the remains are then removed from the body with the rest of the waste) or, in extreme cases, surgery. I have heard tales about removing it orally (by pulling it out through the throat), but I believe this is the stuff of urban legends, not reality.
    Source(s):

    သေချာ ဖတ်ချင်ရင်တော့ http://myanmargazette.net/26772/health-fitness/food-drink မှာ သွားဖတ်ကြည့်လိုက်ပါ။

  • nigimi77

    December 5, 2011 at 12:17 pm

    ဘွားဆူး မန် ့ထားတာကို ဖတ်ပြီး အောက်က ကွန်မန် ့ကိုလဲ သဘောကျသဗျား ။

    နောက်ပြီး မြန်မာပြည်မှာ ပုဇွန် အစိမ်းသုပ် ဆိုတာ အတော်လေးကြိုက်ကြတယ် ။

    ကျွန်တော့ အထင် ပုဇွန်က ငါးထက် ပိုညှီမယ် ထင်တာပဲ ။

    အလွန်အကြွံဆိုရင် ဘယ်အရာမှ မကောင်းဘူးပေါ့ ။ တန်ဆေးလွန်းဘေး ဆိုသလိုပါပဲ ။

    ကျွန်တော် တခုပြောချင်တာက အစာကို စားသုံးရာမှာ ကိုယ်စားမည့် အစာရဲ ့ အဟာရတန်ဘိုး

    ဘယ်လောက်ပါတယ် ဆိုတာ သိဖို ့လိုအပ်ပါတယ် ။ ကျွန်တော်တို ့ ရိုးရာပါးစပ်ကတော့ အချိုမှုံ ့

    အရသာကို ရရင်ပဲ မြိန်ရေရှက်ရေ ဖြစ်နေတာကြောင့် မတူတဲ့ အသိလေးတွေ ပေးချင်တာပါပဲ ။
    =====================
    kai says:

    အောက်က လေ့လာချက်အရဆိုရင်တော့ ဒီအကြောင်းက အစစ်အမှန်မဟုတ်ပါဘူးတဲ့။ ကျုပ်အတွေ့အကြုံအရလည်း အစစ်မဟုတ်လောက်ပါဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ပါတယ်။
    ဘယ့်နှယ်..ဂျပန်လူမျိုးဆိုတာ ကမ်ဘာမှာအသက်အရှည်ဆုံးဖြစ်ပြီး တနိုင်ငံလုံး..စုရှိ၊ ဆာရှိမိ စားကြတာကိုးနော..။ ဖြစ်သာဖြစ်ရင် တနိုင်ငံလုံး ခေါင်းကိုက်သေရောပဲမဟုတ်လား..။

    ကြိုက်သူတွေ စားသာစားကြပါခင်ဗျား။ အားရပါးရသာ ဆက်လက်စားတော်မူကြပါ။ (ငါးကို ရေမဆေးပဲ အကောင်လိုက်တော့ မြိုမချနဲ့ပေါ့နော..)
    ဒါမှမဟုတ်..အမေရိကန် စုရှိရွေးစားပေါ့။ အဲဒီမှာ…ငါးစိမ်းမပါသလောက်မို့ပါ။
    ကျုပ်တော့ … ဆာရှိမိဆိုရင်..စားသမှ.. ဝဆဘိခေါ်တဲ့.. အပူအစပ်တောင် မထည့်ဘူး.. ဒီအတို်င်း..ဒီအတိုင်း..။
    ဘာဘာ..ဘာမှမဖြစ်..

    http://urbanlegends.about.com/library/bl-brainworms4.htm

    Brain Maggots / Sushi Worms – Analysis
    While medical experts agree that the stories accompanying these disturbing images are fictional, debate over the authenticity of the photographs themselves is ongoing.

    When I showed them to pathologist Dr. Ed Friedlander, he concluded they must have been faked, largely because the anatomical landmarks one would expect to find in a dissected human brain are absent. Another expert has speculated that the photos could be real, but, if so, document an extremely serious case of scalp cancer, not a “brain infection.

Leave a Reply