” အင်း ညာ ညာနိုင်လွန်း…………..တဲ့”   ” မင်းတို့နိုင်ငံက အမြန်လမ်းတွေဟာ ဘာဖြစ်လို့ ခဏ ခဏ ကွေ့ကွေ့သွားနေတာလည်းကွာ” ” သွားနေတဲ့ခရီးလမ်း အရှိန်လေးတန့် တန့် သွားအောင် ဒါအရှိန်ထိန်းစနစ် သုံးထားတာလေ” ” မင်းတို့အရှိန်ထိန်းစနစ်ကလည်း ဖန် ဖန်တီးနိုင်လွန်းပါတယ်ကွာ ကြည့်ပါလား မိတ္ထီလာမှာ ဖန်တီးလိုက် မန္တလေးပိုင်းမှာ ဖန်တီးထားလိုက်နဲ့ လိုချင်တဲ့နေရာ ရောက်ဖို့ အလကားကြာတာပေါ့” “ဒါကတော့ မြန်မာနည်း မြန်မာဟန်ပေါ့” “တစ်ချို့နေရာတွေမှာ ဘတ်ပြန်ခေါက်လို့ရတဲ့နေရာတောင်ထဲ့ထားသေးတယ်” “ဒါလည်း ပြန်လှည့်ချင်ရင် အချိန်မရွှေးလှည့်ရအောင် ကြိုတင်စီမံထားတာပါ” “ဒါနဲ့နေပါအုံး လမ်းခွဲ လမ်းဆုံရောက်တိုင်း ဘာလို့ ညာ ကိုဘဲချိုးနေကြတာလဲ” “ဒို့နိုင်ငံက ညာ ဘဲသွားနေတာလေ စာဆိုတောင်ရှိသေးတယ် မြန်မာပြည်ရှေ့ခရီး ညာ ရင်ပြီး တဲ့” “အကယ်လို့ […]

” ရထား ကြီးကိုတော့ မမြင်ရတော့ဘူးပေါ့ (ဒုတိယပိုင်း) “   ရထား ကြီးကိုတော့ မမြင်ရတော့ဘူးပေါ့။(ပထမပိုင်း) ( https://myanmargazette.net/202257 ) …………………………………………………………………………………………………………………………… ………………………………………………………………………………………………………………………….. ရထားတစ်စီးဘူတာထဲဝင်လာရင်း ဥဩဆွဲသံကြားလိုက်တော့မှ ဖိုးဝေ ရဲ့ လက်ကိုင်ပဝါလေးကိုကိုင်ရင်း အတွေးတွေရပ်ပြီး ဖိုးဝေ တစ်ယောက် ဘူတာစင်္ကြန် ကနေ ပန်းအိ စီးနင်းလိုက်ပါသွားတဲ့ရထားသွားရာဘက်ကို တစ်ချက်ကြည့်မိလိုက်ပေမယ့် ရထား ကြီးကိုတော့ မမြင်ရတော့ဘူးပေါ့။   ” ဖေကြီး သမီးကို ကျောင်းပို့ရတော့မှာလေ” ” ဪ အေးအေး လာပါပြီ” ” သမီးကိုကျောင်းပို့ပေးလိုက်အုံးမယ်ဆိုပြီး ဘီဒိုထဲကရှပ်အင်္က ျီထုတ်လိုက်တာ အဲဒီ လက်ကိုင်ပဝါလေး တွေထွက်ကျတာကောက်ရင်း အကြာကြီးဘဲရပ်နေတာ ဘာတွေများဒီလောက်တောင် တွေးနေတာလဲ ဖေကြီးက ဒီနေ့အတန်းပိုင်ဆရာမက မိဘခေါ်ခဲ့ပြောထားတဲ့နေ့ကျမှ ဖေကြီးကလည်း နောက်ကျနေတယ်” […]

” ဪ ငါလည်း  လှုပ်ရှားမိပါ၏ “   ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ တိမ်တိုက်တွေက လှုပ်ရှားကာရွှေ့နေကြတယ်။ လူတွေကိုကြည့်လိုက်တော့လည်း ဟိုဟိုဒီဒီ သွားလာလှုပ်ရှား နေကြတယ်။ လမ်းပေါ်မှာလည်း ကားမျိုးစုံကလည်း အမောင်းနင်လို့ လှုပ်ရှားသွားနေကြရော။ လက်မှပတ်ထားတဲ့ နာရီကိုငုံကြည့်မိတော့ နာရီစက္ကန့်တံကလည်း ရွှေ့လျားကာလှုပ်ရှားနေစဲ အဲဒီအချိန် ခွေးသုံးကောင် ကျုပ်ရှေ့နောက်ကနေ အပြေးလေးဖြတ်ကာ လှုပ်ရှားသွားလေရဲ့ တဖက်လမ်းက သစ်ပင်ကိုလှမ်းကြည့်မိတော့ လေအတိုးမှာ သစ်ရွက်ကလေးတွေဟာ လှုပ်ရှားနေပေါ့ ထိုသစ်ပင်က ဌက်တစ်သိုက်ကလည်း စတင်လှုပ်ရှား ကောင်းကင်ကိုပြန်တက်သွားတယ် ဒီကမ္ဘာကြီးကလည်း နေကို ရက်ပေါင်းသုံးရာခြောက်ဆယ့်ငါးရက် တစ်ပတ်အဖြစ်ပတ်ကာ အမြဲလှုပ်ရှား နေတယ်တဲ့ ကိုယ့် ကို ပြန် တွေး မိ တယ် ငါ ဘာ လို့ ရပ် နေ တာ လဲ […]

” ရထား ကြီးကိုတော့ မမြင်ရတော့ဘူးပေါ့ “   ရထားကြီး ဥဩနှစ်ချက်ဆွဲလို့ ဘီးစတင်လှိမ့်ကာ ဘူတာစင်္ကြန်ကနေ ထွက်ခွါလေပြီ။ ဘူတာစင်္ကြန်မှာ ခြေစုံရပ်ကာ ကောင်လေးတစ်ယောက်က လက်တစ်ဖက်မြှောက်ပြီး လက်ဝှေ့ရမ်းကာ လက်ပြ နုတ်ဆက်နေသည် ရထားတွဲတစ်ခု၏ ပြူတင်းပေါက်ကနေ လက်ကိုင်ပဝါလေးကိုင်ထားတဲ့ လက်ကလေးနဲ့လည်း ကောင်မလေး တစ်ယောက်က လက်ဝှေ့ရမ်းပြန်ပြ နုတ်ဆက်နေကြလေရဲ့ ခဏအကြာမှာ လက်ကိုင်ပဝါကိုင်ထားပြီး ပြူတင်းပေါက်အပြင်ဘက် လက်ထုတ်ကာဝှေ့ရမ်းပြနေတဲ့ လက်ကိုဘူတာစင်္ကြန် အလွန်မှာ ပေါက်နေတဲ့သစ်ပင်တစ်ခု၏ သစ်ကိုင်းခတ်လေးက သူ့လက်ကိုရိုက်သလိုဖြစ်တော့ လက်ကိုင် ပဝါလေး လက်က လွှတ်ပြီး လွှင့်ကျသွားလေရဲ့ အဲဒီလို လက်ကိုင်ပဝါလေးလွှင့်ကျတဲ့ဆီကို ကောင်းလေးက အပြေးလေးသွားပြီး ကောက်လိုက်ကာ လက်ကိုင် ပဝါလေးကိုကိုင်ပြီး လက်ဝှေ့ရမ်းမြှောက်ပြလိုက်တာကို ကောင်မလေး မြင်လိုက်ပြီ ရထားက ကွေ့သွားသဖြင့် သူတို့နှစ်ဦး တစ်ဦးကိုတစ်ဦးမြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းပျောက်သွားခဲပြီ […]

” တစ်ခါက အရပ်မျက်နှာများ နဲ့ ကျွန်တော် “   ကျုပ် မန်း မှာနေဖြစ်ဖို့ စရောက်ခဲ့စဉ်က အရပ်မျက်နှာတွေနဲ့ အလွဲတွေပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်မွေးဖွားကြီးပြင်းခဲ့တဲ့ ရန်ကုန်မှာ ကလေး လူကြီး လမ်းညွှန်ကြတဲ့အခါ ရှေ့လမ်းဆုံကျ ဘယ်ကွေ့ ညာကွေ့ တည့်တည့်သွား အဲလိုမျိုးညွှန်ကြတာ ကိုယ်တိုင်လည်း အဲလိုဘဲ ပြောကျင့်ရှိခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ အလုပ်အကိုင်အခွင့်အလမ်းအခြေအနေအရ မန်း မှာနေဖြစ်ဖို့ များတယ်ဆိုတော့ နေစရာလေး တစ်ခုတော့ ကိုယ်ပိုင်လေးရှိမှ ဖြစ်မှာလေ နေရာဌားနေကြရရင် သူများကိုအိမ်လခပေးနေရတာက မစားရမသောက်ရနှမျော သမို့ နေစရာမြေကွက်( ဒီအရပ်အခေါ် မြေဝိုင်း ) လေး တစ်ကွက်လောက်တော့ မြို့သစ်ဖက်မှာ ဝယ်ရအောင် ဆိုပြီး ကျုပ်က ဆိုင်ကယ်မောင်း အနောက်က မြေကွက်လိုက်ပြမယ့် အကျိုးဆောင်က လိုက်စီးပြီး သွားကြ တာပေါ့ […]