သူငယ်ချင်းတွေတစ်ယောက်နဲ ့တစ်ယောက်မျက်စိအောက်ကအပျောက်မခံနိုင်အောင်ခင်တွယ်ခဲ ့ကြသည်…..။ ကျောင်းသွားတူတူ..ကစားတူူတူပင်ရှိခဲ ့ကြသည်။သူငယ်ချင်း၅ယောက်ရဲ ့ဘယ်အိမ်မဆို..ဝင်ထွက်သွားလာခဲ ့ရာ တံခါးမရှိ…ဓါးမရှိပေ…. ယောကျင်္ားလေးတွေမို ့ပြောမနာဆိုမနာ…အားလုံးကပွင် ့ပွင် ့လင်းလင်း….တပါတ်တခါသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ ့အိမ်မှာအိပ်ကြသည်။ တက္ကသိုလ်တတ်ကြတဲ ့အခါမှာလည်း…မေဂျာတွေသာပြောင်းခဲ ့ကြတယ်လက်တွဲမဖြုတ်တမ်းလေ…. ၅ယောက်ထဲမှာတစ်ယောက်ကဆင်းရဲနွမ်းပါးသည်… ဒါပေမဲ ့…မာနကတော ့မိုးထိအောင်ပင်…ဟုတ်သည်…. ချမ်းသာတဲ ့သူမှမာနရှိသည်မဟုတ်….ဆင်းရဲသည် ့သူလည်းရှိသင် ့သည် ့အရာမဟုတ်လား… ဒါပေမဲ ့..သူငယ်ချင်းတွေအပေါ်မှာတော ့….တော်တော်သည်းညည်းခံရှာပေသည်…. ဘယ်ကိစ္စမဆို..တော်ရုံဆိုမပြော…အားလုံးကတော ့ဘယ်သူကသာတယ်နာတယ်ဆိုတာမရှိပေ။….. ဘဝပေးအကိူးနည်းဆင်းရဲတာလေးကလွဲရင်…ကျွန်တော်တို ့အဖွဲ ့ထဲတွင်ရုပ်အချောဆုံး… မေဂျာမှာဆိုရင်လည်းသူက…ကင်းတယောက်ပါ…..ဘယ်မိန်းခေလေးကိုမှစတင်ပြီးစိတ်ဝင်စားတယ်မပြော…. မိန်းခလေးကဇါတ်လမ်းစလာရင်လည်း…တုပ်တုပ်မျှမလူပ်…တခါတလေကျတော ့လည်းကျွန်တော်တို ့ကအားမလိုအားမရဖြစ်ရတယ်….. မင်းနဲ ့ငါတို ့နေရာချင်းလဲလို ့ရရင်လဲချင်တယ်ကွာဆိုတော ့….ဘာအရောင်မှမပါတဲ ့မျက်လုံးနဲ ့ကျွန်တော်တို ့ကိုပြန်ကြည် ့တယ်။ မလုပ်ပါနဲ ့ကွာ…မင်းတို ့လိုပြည် ့စုံတဲ ့ဘဝမဟုတ်တော ့ငြိမ်ငြိမ်နေပါရစေ….တစ်နှစ်တစ်တန်းတတ်ဖို ့တောင်…. ကျောင်းစရိတ်ကအနိုင်နိုင်…ကျောင်ရောက်လို ့ကင်တင်န်းထိုင်ရင်တောင်…မင်းတို […]