ညနက်ပိုင်းရဲ့ လဟာအိုကြီးအိုမရဲ့ပါးရေလိုတိမ်တွေကြားမှာ မျက်နှာသေလေးနဲ့သိမ်ငယ်နေရှာတယ်။တိမ်တွေဟာဘယ်လောက်တောင်မဲမှောင်ရှူံ့တွနေသလဲဆိုတော့ ဆန်းဒေရဲ့တိမ်ပြာပြာတွေကသူတို့မဖြစ်ခဲ့ဖူးသလိုပဲ။ လ ကမျက်နှာငယ်ညိုမှိုင်းနေ သလို ကျွန်တော်ကလည်းချစ်သူကိုလွမ်းတယ်။ဘယ်ကချစ်သူကိုလွမ်းတယ်ဆိုတာထက်လွမ်း တယ် ချစ်သူကိုလွမ်းတယ်ဗျာ။ဘယ်သူမှမယုံကြည်ချင်နေပါစေ။ကျွန်တော်ယုံ တယ်ဗျာ။နှစ်ချို့အရက်တွေကြောင့်ဒီအက္ခရာတွေထွက်ကျလာတယ်ဆိုရင်ကျွန်တော်ကိုကျွန် တော်သစ္စာဖေါက်ခြင်းပေါ့။ကျွန်တော်သေချာပါတယ် ချစ်သူကိုလွမ်းတယ်။ကျွန်တော်မမှိလိုက် တဲ့ မိုးဝေမဂဇ္ဇင်းကိုလည်းလွမ်းတယ်။ လာမဲ့မနက်ခင်းကိုလည်းလွမ်းတယ်။ ပင်ပင်ပန်းပန်းနဲ့လွမ်းတဲ့အလွမ်းကလည်း ကိုယ်ကိုကိုယ်သာဆွဲချသွားတယ်။ ပျော်အောင်တော့သိပ်မသွားခဲ့ဘူးဗျာ။ ဒုက္ခကိုဆေးဆိုးရအောင်ဒုက္ခဆိုတာအရောင်ဖြူတွေနဲ့လာတက်ပါသလား။ ကျွန်တော်ရဲ့ဒုက္ခများသည်မည်သည့်အရောင်တွေနှင့်လာမှန်းမသိသောကြောင့် မျက်စေ့မှိတ်ပြီးသာနေလိုက်တော့သည်။ ဘာမှန်ကိုသေသေချာချာရေရေရာရာမသိလိုက် ကျွန်တော်တွင်မျှဝေခံစားစေချင်သောဆန္ဒအမှန်ပင်မရှိခဲ့ပါ။သိရုံသာသိစေချင်သည်။ ကျွန်တော်ခါးစောင်းတင်ထားလို့ကမ္ဘာကြီးစောင်းနေသလား။ဝင်ရိုးပေါ်မှာစောင်းနေသလားဆိုတာ လူတိုင်းသိတယ်။ ကွန်ပြူတာတစ်လုံးရဲ့ စွမ်းဆောင်ရည်ကိုလူတိုင်းအပြည့်သုံးနိုင်ပါသလား။ ကျွန်တော်မဖြေနိုင် ပါ။ ထိုသို့ ကျွန်တော်မဖြေနိုင်သောမေးခွန်းများ၊ အနှောင့်အသွားမလွတ်သောမေးခွန်များစွာ ရှိသည်။စိတ်ထဲတွင်ဖြေရင်းစိတ်တိုင်းမကျလို့ဘယ်သူမှအသိမပေးပဲထားလိုက်တော့တယ်။ သိလိုရှိသလား ရှိလို့သိသလားဆိုတာတွေကို ဘယ်တော့မှ ကိုယ့်ကိုလည်းမမေးခဲ့ပါ။ မဖြစ်မနေမေးလို့မဖြစ်မနေဖြေရမယ်ဆိုရင်တော့ ရှိလိုသိလို့ရှိတယ် သိလို့ရှိလို့သိတယ်ပေါဗျာ အမှန်တိုင်းပြောတာပဲလေ။အသုံးမဝင်ရှင်းမရတဲ့ပြဿနာတွေနဲ့အမှောင်ခေတ်မှာအချိန်ကုန် ချင်လို့လားဗျာ ထားလိုက်ပါ။ ခင်ဗျာအတွက်နာမဝိသေသနတစ်ခုရှာပေးထားတယ် လူနှင့်တူသော နေမုန်း