တို့တွေရဲ့ ကိုယ်တွေပေါ်မှာ တစ်ချိန်လုံး ထမ်းပိုးလာရတဲ့ ပေတံတွေ စံနှုန်းတွေ နီတိတွေ နေစဉ်အမျှ ခေတ္တခဏလေးတောင်ချထားမရတဲ့ဘဝတွေ….။ လူဘဝတစ်သက်တာပတ်လုံး သင်ယူလာခဲ့ရသမျှှ လေ့လာခဲ့ရသမျှ ဖတ်မှတ်လာခဲ့ရသမျှှ တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ကျောပေါ်မှာပေတံတွေသာတိုးလာတယ်…..။ ပိုပြီးသင်ယူနိုင်လေ ပိုပြီးလေ့လာလေ ပေတံတွေ တိုးလာလေပါပဲ…..။ ကျောပေါ်မှာ……… ပေတံတွေ စံနှုန်းတွေများများသယ်ပိုးနိုင်သူသာ လူတော်တွေအဖြစ်သတ်မှတ်ထားကြ…..။ အကြောင်းကိစ္စတစ်ခုခုနဲ့ကြုံတိုင်း ကျောပေါ်ကပေတံတွေစံနှုန်းတွေချချပြီး တိုင်းတာဆုံးဖြတ်…….။ ပေတံတွေ စံနှုန်းတွေ အမျိုးအစားကလည်းများပါ့ ဘာသာရေး………. လူမှုရေး……… ဓလေ့ထုံးစံ ……… ယဉ်ကျေးမှု………… ဒါတွေနဲ့သာတိုင်းတာဆုံးဖြတ် ဒီထက်ပိုပြိးတော့လည်း ဘာမျှအသုံးချမရပေတံတွေသာ………..။ အဲဒိတော့……………… ဘယ်မှာလဲ? ကိုယ်ပိုင်ပညာ ကိုယ်ပိုင်အသိ တစ်ခုမှမရှိ နတ္ထိ…………….။ နေဝန်းနီ

ရှိတာလေးနဲ့ဘဲ ရောင့်ရဲ အဟာရမဖြစ်တဲ့ ဝမ်းပြည့်စာတွေနဲ့သာ နေ့စဉ်ဘဝမှာ အူမတောင့်စေခဲ့ရ…..။ ဝမ်းဝ နေပေမဲ့ အဟာရဆိုတာကမှ မပါ အားဆိုတာကအရိုးထဲကညှစ်ထုတ်နေရတော့ ချဉ်ဆီဆိုတာတွေလည်း ခမ်းတော့မပေါ့….။ အစားအသောက်တင်ပဲလား နေရထိုင်ရတာကကော အများနဲ့တန်းတူ ကျောတစ်နေရာစာယူရင်း ဆူညံသံတွေကြားမှာအိပ်စက် မနက်လင်းတော့ကော မနေ့ကလိုပဲ ဝမ်းပြည့်လွယ်မဲ့အစာမာမာတွေနဲ့ပဲ နှစ်ပါးသွားလိုက်ရ……။ အိပ်မက်ဆိုတာလည်း မမက်ဖူးတာကြာပေါ့…။ ဒီလိုနဲ့ပဲနေတော့မလား ဟင် ဘဝကိုကဒီလိုကျနေတာ ဒါဖြင့်…….. ကင်းမြီးကောက်ထောင်နေရမလား ဆိုတော့ မနောက်ပါနဲ့တဲ့….။ ဟုတ်တယ်လေ….။ နေ့စဉ်ဘဝ ဝမ်းရေး ….ဝမ်းရေး ….ဝမ်းရေး…ဗျ အဘယ်သူအလျဉ်မီအောင် လာဖြေရှင်းပေးနေလို့လဲ…..။ အတတ်ပညာ-အရင်းအနှီးနဲ့ အချိန်အခါ ဒေါက်သုံးဒေါက်မဏ္ဍိုင် ပြိုလဲရင် သကြားမင်း နကင်းကြီးနဲ့လာကယ်ရင်တောင်မှ တစ်ကယ် နွားမှတ်လို့ အသားပေါ်ရောင်းမိဦးမယ် မပြောချင်တော့ဘူး…..။ နေဝန်းနီ

*ရာဇတ်ခန်းမဟာ မန္တလေးတက္ကသိုလ်ရဲ့ အသည်းနှလုံး သူ့အောက်ခိုဝင်လာသူတွေကို ပြုံးပြုံးကြီးကြည့်နေရဲ့………။ *ရာဇတ်ခန်းမဟာ အထက်မြန်မာပြည်မှာတော့ သူ့ထက်ကြီးတဲ့ စာကြည့်တိုက်မရှိတော့ဘူးရယ်လို့ ပြုံးပြုံးကြီးအောင်ပွဲခံနေလေရဲ့…..။ *ရာဇာတ်ခန်းမဟာ ဆိတ်ငြိမ်ရာရပ်ဝန်းတစ်ခု ကန္တာရထဲက အိုအေစစ်ကလေးလို စာသင်ခန်းထဲက အပူငွေ့တွေနဲ့ငါတို့ကို အေးချမ်းစေခဲ့တယ်…..။ *ရာဇာတ်ခန်းမမှာ ညာမရတဲ့စာအုပ်တွေရှိတယ်….။ ကျောင်းအားတဲ့အချိန်တိုင်း ငါတို့သွားဖတ်ကြတယ်….။ (အဲဒိမှာ သူမနဲ့ငါ စတွေ့ခဲ့တာပေါ့) *သူမနဲ့ငါ ရာဇာတ်ခန်းမမှာ ကတ်တလောက်ကစာအုပ်ရွေးရင်း လက်ချင်းထိခိုက် နှလုံးသားအထိရိုက်မိကြတယ်….။ *ရာဇတ်ခန်းမထဲမှာ သူမနဲ့ငါ အကြည့်ချင်းငြိတွယ် စိတ်ကူးတွေ ဖလှယ်မိခဲ့ကြတယ်…..။ *ခန်းမရဲ့အပေါ်ထပ် ရည်းညွှန်းစာဖတ်ခန်း အရမ်းပါပဲ စာအုပ်တွေ စာအုပ်တွေထောင်သောင်း ဖတ်ချင်တာယူ လက်မှတ်ထိုးခဲ့ အောက်မယူရတဲ့ သူမနဲ့ငါ တစ်ချို့နေ့ရက်တွေမှာ တစ်နေကုန်ထိုင် စာအုပ်တွေ တစ်အုပ်ပြီးတစ်အုပ်ဖတ် မှတ်စုထဲကူးနဲ့ အလုပ်တွေရှုပ် တစ်ခါတစ်ရံမှာ လိုချင်တဲ့စာအုပ်တွေတူနေလို့ ရယ်စရာမဟုတ်ပေမဲ့ ရယ်ဖွဲ့ခဲ့ကြရသေးတယ်…….။ *အဲ ….. […]

ပန်းပွင့်လေးတွေဟာ အချိန်တန်ရင် ကြွေတာပဲလို့ချည့်ပြောနေကြ လူတွေကတော့ မသေတဲ့အတိုင်း…..။ ပန်းကြွေလေးတွေတောင် သူတို့ရနံ့နဲ့ လူတွေကိုလွမ်းအောင်လုပ်နိုင်သေးရင်….. ငါတို့တွေလည်း နေစဉ်ခဏ ရိက္ခာ ပြည့်အောင် ကြိုးစားချိန်မှာ လူထဲကလူ လူ့အသိစိတ် လူ-လူ ချင်း လူလိုမြင်တဲ့ လူသားဆန်တဲ့ စိတ်ပြည့်ဖို့တော့ လိုလိမ့်မယ်နော်……။ နေဝန်းနီ

ခြောက်သွေ့တဲ့ မြေမာအက်အက်ထဲက နှင်းဆီပန်းပင်လေးပေါ်မှာ ပန်းဖူးလေး တစ်ဖူး ပွင့်အာထွက်လာပြီး အောက်ခြေကိုစောင်းငဲ့ကြည့်ရင်းပြောလိုက်တယ်….။ “ အံမယ်…. ငါ့မှာ ကိုယ်ရံတော်တွေအပြည့်ပဲ” တဲ့…..။ အနားက kiss me ပန်းအိုးကလည်းအားကျမခံ “အေး ငါ့မှာလည်း ကိုယ်ရံတော်တွေနဲ့” တဲ့……။ အဲဒိတော့ အနီးမှာရှိတဲ့ စပယ်ရုံ အသာပြုံးရှာတယ်…။ သူပြောလိုက်တာကတော့ “ ဖြူစင်သန့်ရှင်းပြီး မွှေးရနံ့ သင်းပျံ့နေသူတွေအတွက် ကိုယ်ရံတော်ဆိုတာက အပိုတွေပါပဲ” တဲ့လေ………။ နေဝန်းနီ

အဲဒိနေ့ကပေါ့…… ပျင်းပျင်းရှိတာနဲ့ ငါ့ရင်ဘတ်ထဲ ဖွက်ထားဖူးခဲ့တဲ့ မသိခြင်းသေတ္တာကို ပြန်လည်တူးဆွ နားမည်ခြင်း password နဲ့ဖွင့်လိုက်တော့ တံဆိပ်သာမြင်ဖူးပြီး အရသာမမြည်းစမ်းဖူးသေးတဲ့ အရက်ပုလင်းတွေရယ်………… ခေါင်းစဉ်သာတွေ့ဖူးပြီး ခုထိမဖတ်ဖြစ်သေးတဲ့ ဝတ္ထုစာအုပ်တွေရယ်…….. ခေါင်းစဉ်သာတပ်ထားပြီး မရေးဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကဗျာခေါင်းစဉ်သာပါတဲ့စာရွက်အလွတ်တစ်ချို့ရယ်………….. ထွက်ကျလာခဲ့ပေါ့…..။ အဲဒိနေ့ကပေါ့ ဂျွမ်းမထိုးတတ်တာရယ် ကြိုးတန်းပေါ်လမ်းမလျှောက်တတ်တာရယ်နဲ့ ဟော့ဒိဇာတ်ခုံပေါ်မှာ မင်းသားမဖြစ်လိုက်ရဖူး……။ ခွေးလိုအူပြီး မျောက်လိုကနေတဲ့ကောင်ကိုကျတော့ ဆုတွေဘာတွေချလို့………… ငါ့ကိုကျတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေကြရဲ့ ဒါနဲ့ ငါလည်းနေရာကလှည့်ထွက်ခဲ့တော့တယ်…..။ အဲဒိလိုနဲ့………….. မသိခြင်းသေတ္တာကို ငါ့ရင်ဘတ်ထဲမှာပဲ သေသေချာချာ ပြန်ဖွက်ထားပြီး နေ့တစ်နေ့ဆီကို ခရီးဆက်ခဲ့တာပေါ့……………..။ နေဝန်းနီ

ကိုယ့်မေ့နေတဲ့ ကိုယ့်အကြောင်းများ လူတွေလား…….. အို……….အားလုံးပါပဲ…….. ဆိုရိုးစကားတွေတွင်တွင်ကျယ်ကျယ်သုံးပြီး ဇာတ်လမ်းတွေဆင်……. ဇာတ်ကွက်တွေချ ဝတ္ထုတွေ ရေးနေလိုက်ကြတာ လူတစ်ယောက်ချင်းစီမှာ ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်အနဲဆုံးရှိတယ်……….။ လူတွေလား…….. အို……….အားလုံးပါပဲ…….. ကာရံတွေညှိ နဘေတွေထပ်ပြီး ပုံသေနည်းတွေ နည်းပညာအသစ်တွေနဲ့ စကားလုံးတွေစီပြီး ကဗျာတွေရေးဖွဲ့နေကြ လူတစ်ယောက်ချင်းစီမှာ ကဗျာတစ်ပုဒ်အနဲဆုံးရှိတယ်….။ လူတွေလား…….. အို……….အားလုံးပါပဲ…….. ဖလင်မသုံး ကင်မရာမပါပဲ ကြည့်မှန်တစ်ချပ်နဲ့တင် အိုက်တင်တွေပေး ဒိုင်ယာလော့ဒ်တွေပြောပြောပြီး ဆက်တင်အမျိုးမျိုးဆောက်ရင်း ရုပ်ရှင်တွေရိုက်နေကြ လူတစ်ယောက်ချင်းစီမှာ ရုပ်ရှင်တစ်ကားတော့ ရှိကြ အဲဒါအနဲဆုံးပါပဲ….။ အဲဒိလိုတွေရှိနေပါရဲ့နဲ့ ကိုယ့်ဝတ္ထုထက်သူများဝတ္ထုကို ပိုစိတ်ဝင်စားနေကြ ကိုယ့်ကဗျာထက်သူများရေးတဲ့ကဗျာ ပိုသဘောကျနေကြ ကိုယ်တိုင်ပါဝင်တဲ့ရုပ်ရှင်ထက် သူများတွေရဲ့ရုပ်ရှင်တွေကိုပဲ အကယ်ဒမီတွေပေးလိုက်ကြ ကိုယ့်ဝတ္ထုကိုယ်မေ့ ကိုယ့်ကဗျာကိုယ်သတိမရ ကိုယ့်ရုပ်ရှင်ကိုယ်စိတ်မဝင်စားတော့ပဲ ညညဆိုရင် ကိုရီးယားဇာတ်လမ်းတွေ ပဲ ထိုင်ကြည့်နေကြတော့တာပေါ့…………။ နေဝန်းနီ

ပုပ်သိုးနေတဲ့ အရာတစ်ခုကို နံ့သာလူးဖို့ ကြံစည်နေပါသလား…………..? တွေဝေမှုကင်းစွာနဲ့ ပျော်ရွှင်လာခဲ့ရတဲ့ နေ့ရက်တွေကို ပြန်လည် တ,သ နေစရာမလို အတိတ်ကိုချော့သိပ်နေမဲ့အစား အနာဂါတ်ကို နှိုးလိုက်စမ်းပါ…..။ ဘယ်အရာမဆို သူ့အလိုလိုတော့ ဖြစ်မလာ ကြမ္မာနှိုးစက်တစ်ပတ်လည်ချိန်မှာ ငါ………. သို့မဟုတ် ရုပ်ဝတ္ထုတစ်ခု ပျက်စီးခြင်းအမှု ကိုယ်တိုင်အမှုရဲ့ အကျိုးရလာဒ် ကျေနပ်စွာခံယူရင်း လောကရဲ့ အကောင်းအဆိုး ဖြစ်သမျှ အကောင်းဖြစ်သမို့ ထပ်လောင်းလို့ ပြောလိုက်ချင်တယ်…..။ ပုပ်သိုးနေတဲ့ အရာတစ်ခုကို နံ့သာလူးဖို့ ကြံစည်မနေနဲ့လို့လေ………..။ နေဝန်းနီ