“ကုသိုလ်မရ ငရဲရ“ (၁) မိုးတစိမ့်စိမ့်ရွာနေသည့်နေလည်ခင်းအချိန်တွင်ဖြစ်သည်။ သူနှင့် သူ့သူငယ်ချင်းတို့နှစ်ယောက်သည် သည်ကနေ့ အားလပ်ရပ် တနင်္ဂနွေနေ့ဖြစ်သောကြောင့် ဘုရားဖူးရန် ထွက်လာကြခြင်းဖြစ်သည်။ မိုးကလည်း သည်ကနေ့မှ ရွာနေလိုက်သည်မှာ တစ်နေကုန်ပင်။ မိုးအေးအေးကြောင့် အပြင်မထွက်ချင်သော်ညားလည်း အလုပ်ပိတ်ရက်ကို သည်အတိုင်း ကုန်လွန်သွားမည်ကို နှမြောမိသောကြောင့် ထီးဆောင်းကာ အပြင်သို့ထွက်လာမိခြင်းဖြစ်သည်။ အလုပ်ရှိရာရပ်ကွက်နှင့် မဟာမြတ်မုနိဘုရားကြီး ကိန်းဝပ်ဆံပါယ်ရာနေရာသည် သိပ်မဝေးလှ။ ဆယ့်ငါးမိနစ်ခန့်လမ်းလျှောက်လျှင်ရောက်သည်။ သို့ကြောင့်လဲ ထီးဆောင်းကာ စကားတပြောပြောနှင် ့ထွက်လာလိုက်သည်။ မန္တလေးသို့ရောက်နေသည်မှာ နှစ်ဝက်ခန့်ရှိပြီဖြစ်သော်လည်း ဘုရားကြီးသို့သွားရောက်၍ မဖူးမြော်ဖြစ်။ ခုတော့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ဖူးမြော်ရတော့မည်ဟူသော အတွေးနှင့် ဝမ်းသာကြည်နူးနေမိသည်။ မိုးရွာထဲ လမ်းလျှောက်လာခဲ့ရ၍လား မသိ သူစီးလာသော ကွင်းထိုးဖိနပ်ဖြူဖြူလေးမှာ ညစ်နွမ်းလို့နေသည်။ ဘုရားကြီးအရှေ့ဘက်မုဒ်သို့ရောက်တော့- “ မောင်လေးတို့ရော ့ ရော့ ကျွတ်ကျွတ်အိတ် “ “ […]

“မခေါ်ပဲလာသည့် ဧည့်သည် မလှမ်းပဲလျှောက်ရမည့်လမ်း“ (၁) “မောင်မောင် ဆုံးပြီ“ ရုတ်တရက်ကြားလိုက်ရသော စကားကြောင့် သူ့နားပင် သူမယုံနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်သွားရသည်။ လွန်ခဲ့သော သုံးရက်ခန့်ကပင် သူ့ကို မောင်မောင်က နုတ်ဆက်စကားဆိုခဲ့သည်ကို အမှတ်ရလိုက်သည်။ အဲသည်တုန်းကကို မောင်မောင်က ထူထူထောင်ထောင်နှင့် စကားတွေ ရယ်သွမ်း ဟာသဖောက်ခဲ့သေးသည်။ ခုတော့ ဆုံးပြီဟု သူသိလိုက်ရသည်။ “ ဘာဖြစ်လို့လဲ တကယ်ပဲပြောနေတာလား ဟိုနေ့က သူ့ကိုတွေ့တော့တောင် အကောင်းကြီးဟာ“ “ ပြောရင် မင်းယုံမှာတောင်မဟုတ်ဘူး ငါလည်း မနေ့ကမှသိရတာ မင်းကိုလာပြောမလို့ပဲ ငါလည်း ကိစ္စတွေရှုပ်နေတာနဲ့ ခုမှရောက်တာ ဒီနေ့ သဂြိုဟ်မှာတဲ့ မင်းလိုက်မှာမလား“ ဟု အောင်ခန့်ကပြောလာတော့ သူမနေနိုင်တော့ပြီ။ “ ဟ လိုက်ရမှာပေါ့ မောင်မောင်ဆိုတာ တစ်ခြားသူမှမဟုတ်တာ ငါ ရင်းရင်းနှီးနှီးကို သိတာ စိတ်မကောင်းလိုက်တာ […]

“မှော် ပန်းပွင့်“ အပိုင်း(၂) သူကြည့်လိုက်တော့ သူမျှော်လင့်ထားသလို ဦးဝင်းနိုင်မဟုတ်။ “ ဘာဖြစ်တာလဲ အစ်ကို“ “ သူမဟုတ်ဘူး ညီမ“ “ဟင်“ “သူက လွိုင်ကော်က ဟုတ်လို့လား “ “ ဟုတ်တယ်လေ အစ်ကိုရဲ့ လွိုင်ကော်ကပဲ“ အဲဒါမှ သွားရော။ လွိုင်ကော်က ဦးဝင်းနိုင်က နှစ်ယောက်ဖြစ်နေတာဖြစ်ရမည်။ “ အဲဒီ သူကိုမေးကြည့်ပါလား သိမလားလို့ပါ ညီမ“ “ ဟုတ် အစ်ကို ညီမမေးကြည့်လိုက်မယ်လေ“ DTဆိုင်ကယ်က ကွမ်းယာဆိုင်ရှေ့သို့ ဆိုက်ချလာသည်။ “ ကွမ်း 1000 ဖိုးလောက် သမီးရေ“` “ ဟုတ်ကဲ့ ဦးကိုမေးစရာတစ်ခုရှိလို့ “ ပန်းပွင့်က သူ့ဖက်သို့ခေါင်းငှဲ့ကြည့်ပြီး – “ ဦးကလွိုင်ကော်ကနော် “ “ ဟုတ်တယ်လေ […]

“မကြာခဏ အလုပ်ပြောင်းနေမည် ဆိုလျှင်“ (၁) “ အလုပ်ပြောင်းတော့မယ် ဟိုမှာက ဒီထက်ပိုရနိုင်တယ်“ ဟု ကျနော်သူငယ်ချင်းကပြောလာသည်။ သူ သည်အလုပ်ကိုဝင်သည်မှာ ၆ လပင်မပြည့်သေးပေ။ “ ဘာဖြစ်လို့လဲ“ ဟုမေးတော့ “ မကိုက်လို့“ ဟုဖြေသည်။ ကျနော်သူငယ်ချင်ဒ၏ အသက်သည် 27-28 ထဲရောက်နေသည်။ သည်အရွယ်မှာ ဟိုအလုပ်ကောင်းနိုးနိုး သည်အလုပ်ကောင်းနိုးနိုးရွေးပြီးလိုက်လုပ်နေမည်ဆိုလျှင် ဘဝရှေ့ရေးအတွက် ရင်လေးစရာပင်။ ကျနော်တို့ အရွယ်သည် အလုပ်ကိုရွေးချယ်လုပ်ကိုင်ခွင့်မရှိတော့။ အလုပ်က ကိုယ့်ကို ပြန်ရွေးချယ်ဖို့ပဲရှိတော့သည်။ ကိုယ်စိတ်ပါဝင်စား ဝါသနာပါသည့်အလုပ်ကိုရွေးနေမည်ဆိုလျှင်တော့ အသက်အရွယ်သာကြီးရင့်သွားမည်။ ဆန္ဒနှင့် ဘဝ တစ်ထပ်တည်းကျနိုင်ဖို့ရာ ခက်လှပါသည်။ မိမိ စိတ်ဝင်းစားဝါသနာ ပါသည့်အလုပ်ဖြစ် အသက်မွေးဝမ်းကြောင်း နေကြသည် လူတွေလည်းရှိပါသည်။ သို့ပေမယ့် ဖြစ်သင့်တာနှင့် ဖြစ်ချင်တာကို ခွဲခြားတတ်ဖို့လိုသည်။ ကျနော် ကြုံတွေ့ရသည် သူတွေအကြောင်းနည်းနည်းပြောချင်ပါသည်။ […]

“မှော် ပန်းပွင့်“ (၁)           သူ  လျှောက်နေသည်မှာ ကြာပြီ။ လမ်းတွေက ဖုန်တစ်ထောင်းထောင်းနှင့် နှာခေါင်းဝမှတဆင့် အလုံးလိုက်အရင်းလိုက် ဝင်လာတော့ သူအသက်ရှုကျပ်နေသည်။ လမ်းဘေးဝဲယာ တစ်ဘက်တစ်ချက်စီမှာလည်း ဆိုင်ကယ်တွေ ကားတွေ ပလူပျံလို့ စည်စည်ကားကား ပွဲတော်အလား ထင်မှတ်ရ၏။ ရှေ့က ရွာဆိုရင်တော ့ သူလိုရာ ခရီးကိုရောက်ပါပြီ။ မလှမ်းမကမ်းမှာတော့ သူမြင်နေရသည့်ရွာသည် သူ့ ခရီးပန်းတိုင်။ သူသည်ရွာကိုလာရခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်က ဘဝတိုးတက်ရေးလမ်းစဉ်။ သူသည်ကိုမလာခင်ကတော့ သူမြို့ သူရွာမှာတော့ တစ်ရာ့ကိုးတစ်ရာ့တစ်ဆယ် ဝေလေလေ ဆန်ကုန်မြေလေးဟု အများကခေါ်ကြသည်။ သူသည် လူပျင်းတစ်ယောက်မဟုတ်သော်ညားလည်း ရပ်ထဲ မြို့ထဲမှာတော့ ငပေ ငတေ တစ်ယောက်ဟု အားလုံးက တပြေးညီသတ်မှတ်ကြသည်။           သူ့သည် အရပ်ထဲ၌ လည်လိုက်ပတ်လိုက်နှင့် နေ့ရှိသ၍ အရက်ချည်းသောက်နေတာပင် […]

“ဟေ့ကောင် သူတောင်းစား မြန်မြန်လာစမ်း ဒီကို“ ထိုအသံကိုကြားလိုက်ရကတည်းက ဘေးအိမ်က ပုကွတို့ စခန်းထတော့မည်မှန်းသိလိုက်၏။ မကြာမှီမှာပင် ညနေခင်း သောင်းကျန်းသံကိုကြားရတော့မည်။ ကျနော်တို့လည်း စိတ်ကို အတော်လေးညစ်နေပါပြီ။ ကိုယ်ပဲအိမ်ပြောင်းပြေးရမလား။ ပုကွတို့ပဲ အိမ်ပြောင်းခိုင်းရမလား.။ ပုကွတို့ကိုတော့ ပြောင်းခိုင်းလို့ရမည်မဟုတ်။ ပြောင်းချင်းပြောင်းလျှင် ကျနော်တို့သာပြောင်းရမည်။ ပုကွတို့ကတော့ နေရာကတောင် တစ်နေရာရွေ့မည်မဟုတ်မှန်း ကျနော်ကောင်းကောင်းသိသည်။ဘေးအိမ်က ပုကွတို့မိသားစုကိုကြည့်လျှင် ကျနော် အလွန်စိတ်ညစ်ရ၏။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတာကိုပြောပြပါမည်။ ပုကွတို့အိမ်က အတော်လေးကိုရပ်ကွက်ထဲမှာ နာမည်ဆိုးဆိုးထွက်တဲ့အိမ်ပါ။ ဘာကြောင့်လဲဆိုရင် ခိုးဆိုးလုရပ်နေသည့်သားသမီးလည်းမရှိပါပဲ နာမည်ဆိုးထွက်ရသလဲဆိုတော့ ပုကွတို့ လင်မယား၏ သားသမီးတွေအပေါ်ကို ဆက်ဆံပြောဆိုတာတွေကြောင့်ဟုပြော၍ရသည်။ ကြည့်ဦးလေ။ ပုကွတို့ သားသမီးတွေကိုပြောလိုက်ဆိုလိုက်ပုံများတော့ ခါးအောက်ပိုင်းဆဲရေးသံတွေ မနက်မိုးလင်းကနေ ညမိုးစုန်းစုန်းချုပ်သည်အထိပင်။ လင်ကပြောဆိုသည်ထားဦး။ မယားက တားပင်မတားမြှောက်ထိုးပင့်ကော်သူ။ လင်က ဘာပဲပြောလိုက်ပြောလိုက် ပုကွမယားကတော့ ခေါင်းကိုငြိမ့်ပြီး အလိုက်သင့်လုပ်ပေးရုံပ ဟု ကောင်းကောင်းတွေးထားသလားမသိ။ […]

သူကြည့်နေတာကြာပြီ။ လမ်းမကြီးတလျှောက် ဥဒဟိုသွားလာနေသော ကားတွေ ဆိုင်ကယ်တွေကြားထဲက သားအဖနှစ်ယောက်။ သားဆိုတာထက် သမီးဆိုလျှင်ပိုမှန်မည်ထင်သည်။ အဖေဖြစ်သူက ခြေမပါ။ လက်နှစ်ဖက်အားပြုပြီး ပေါင်ရင်းက တာယာဘတ်ကြီးခံက သွားနေရသည်။ သမီးကလေးကတော့ သီချင်းကလေးဆိုရင်း ရှေ့က သွားလိုက် နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်နှင့်။ ခဏကြာလျှင် အဖေဖြစ်သူကုိုပြေးဖက်လိုက်။ စကားတွေပြောလိုက်နှင့်။ အေးအေးလူလူပင်။ ဆိုင်ကယ်နှင့်ကား အလွန်ရှုပ်သော ဖားကန့် -လုံးခင်း ကားလမ်းပေါ်မှာတော့ သူတို့ သားအဖနှစ်ယောက်က ကိုယ့်ရည်ရွယ်ရာလမ်းကို ကိုယ်သွားလျှက်။ သူကြည့်နေရင်းမှာပဲ ဘယ်သူမှန်းမသိသော သူတစ်ယောက်က ထိုသားအဖနှစ်ယောက်နားသို့ ချဉ်းကပ်သွားသည်။ သူလည်း လက်ဘက်ရည်သောက်ရင်း စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ထို့နောက် သူတို့တွေအပြန်အလှန်ပြောနေကြသောစကားတွေကို လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ကဖွင့်ထားသော သီချင်းကို ကျော်လွန်၍ နားစွင့်နေမိသည်။ အမည်မသိ ထိုလူက – “ သမီး“ ကလေးက ဘာမသိ ညာမသိ လူတစ်ယောက်က […]