တစ်နေ့ကပေါ့(တကယ်တော့ အရင်လလောက်ကပါ) ဖားကန့်ကို မထင်မှတ်ပဲရောက်ခဲ့တယ်။ တကယ်တော့ အတွေ့အကြုံရလိုရညား သွားမိခဲ့တာပါ။ အလုပ်တစ်ခုကိုပေါ့ပေါ့လေးတွေ့မိပြီးလုပ်ခဲ့မိတယ်လို့တော့ မဟုတ်ရပါဘူး။ ခုအသက်အရွယ်ဆိုရင်  အလုပ်အကိုင်လေး အတည်တကျရှိဖို့လိုပြီလို့ စဉ်းစားမိလို့ပါ။ တကယ်တမ်း ကြုံတွေ့ရတော့ ထင်သလောက်မလွယ်လှပါဘူး။ အကြမ်းပတမ်းခံနိုင်ဖို့ရာကျတော့ မလွယ်ပြန်ဘူး။ ဘွဲ့တစ်ခုရဖို့ ကြိုးစားခဲ့ပြီး အလုပ်အကို်င်ရဖို့ကြိုးစားရပြန်တော့ တက်လိုက်ရတဲ့ လှေကားတွေ များလှပါလားလို့ တွေးမိပြန်တယ်။ ကိုယ်ရထားတဲ့ ဘွဲ့ကလည်း ဘူမိဗေဒဆိုတော့ သတ္တုတူးဖော်ရေးလုပ်ငန်းတွေနဲ့ကိုက်တယ်ပေါ့။ တကယ်တမ်း ကြုံတွေ့ရတော့ ထင်သလောက်မလွယ်လှပါဘူး။ အကြမ်းပတမ်းခံနိုင်ဖို့ရာကျတော့ မလွယ်ပြန်ဘူး။ ဘွဲ့တစ်ခုရဖို့ ကြိုးစားခဲ့ပြီး အလုပ်အကို်င်ရဖို့ကြိုးစားရပြန်တော့ တက်လိုက်ရတဲ့ လှေကားတွေ များလှပါလားလို့ တွေးမိပြန်တယ်။ ဘွဲ့တစ်ခုရအောင်ယူတယ်ဆိုတာလည်း အလုပ်လုပ်ရင် သက်သက်သာသာနဲ့လုပ်ရအောင်လို့ ကိုယ်ကတော့ ယူခဲ့တာပါ။ နေပူစပ်ခါးမှာ နဖူးကချွေး ခြေမကျအောင်လုပ်စားမယ်လို့ ဘဝကိုခံယူခဲ့ရင်တော့ ဘယ်မှာဘွဲ့တစ်ခုရအောင်ယူတော့မှာလဲ။ အလုပ်အကိုင်ကြော်ဲငာတစ်ခုကို သတင်းစာမှာတွေ့တော့ လုပ်ကြည့်ဦးမဟဲ့လို့။ လျှောက်ကြည့်လိုက်တယ်။ […]

ပင်လယ်ရေမျက်နှာပြင်အထက် ၂၉၅ဝ ပေဆိုတာကိုတွေ့လိုက်ရရင်ပဲ ကယားပြည်နယ် လွိုင်ကော်မြို့မှ လှိုက်လှဲစွာကြိုဆိုပါ၏ ဆိုတဲ့ မြို့အဝင်ဆိုင်းဘုတ်ကိုမြင်ရမှာပါ။  မြို့အဝင် ခက်လှမ်းလှမ်းကတည်းက စိမ်းစိမ်းစိုစို တောင်တန်းတွေနဲ့ လမ်းဘေးဝဲယာက ကြက်ဆူပင်တန်းတွေကိုငေးကြည့်ရင်း မြို့ကလေးကိုကြည့်ရတာ ကြည်နူးစရာကောင်းနေတော့တာပါ။ လတ်ဆတ်တဲ့ လေကောင်းလေသန့်ရဲ့ ရနံ့ကို မြို့ကြီးတွေမှာ မရနိုင်ပေမယ့်လို့ သည်တောင်ပေါ်ဒေသမှာတော့ ပိုက်ဆံပေးဝယ်စရာမလိုပါပဲ အလကားရှူချင်သလောက် ရှူလို့ရနိုင်ပါတယ်။ မြို့အဝင် လိုင်းပေါင်းစုံ အဝေးပြေးကားဂိတ်ကိုရောက်တော့ တွေ့တဲ့ သုံးဘီးဆိုင်ကယ်ကိုဌားရင်း စတင်ပြီးခရီးဆက်နိုင်ပါပြီ။မြို့ကြီးတွေလို ပြောင်းလည်းမှုတွေ မရှိပါပဲ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရှိနေတဲ့ မြို့ကိုကြည့်ရတာ လွမ်းမောဖွယ်ပဲကောင်းနေသလိုလို။ လမ်းတလျှောက်ကိုကြည့်တော့ မြို့ကလူတွေလည်းအသွားအလာမပျက် အရင်အတိုင်း သွားလာလှုပ်ရှားမပျက်ကြ။ လောပိတလမ်းတစ်လျှောက်ကိုကြည့်လိုက်တော့လမ်းဘေးဝဲယာ က စိမ်းစိမ်းစိုစို။ လမ်းတစ်လျှောက် ဝင်လာတော့  ကန္ဒာဟေဝန်ဆိုတဲ့ ပန်းခြံကိုတွေ့ရတယ်။ ပန်းခြံကြီးထဲမှာတော့ ဖားစည်ကြီးတွေခြံရံလျှက် လွှတ်လပ်ရေးကျောက်တိုင်ကိုတွေ့ရတယ်။ ခက်လှမ်းလှမ်းက ဌာနဆိုင်ရာ အခမ်းအနားများကျင်းပရာ စင်မြင့်တစ်ခုကိုတော့ ကိန္ဒရီ ကိန္ဒရာ […]

ဖားကန့်ကိုရောက်နေတာကြာပြီ။ ဒါပေမယ့် ပညာစုံပြီလားဆိုရင်လည်း ဘာမှမသိ။ ဘာမှမတတ်သေး။ မြင်မြင်သမျှက အဆန်းတွေချည်း။ မြင့်မားလှတဲ့ မြေစာပုံကြီးတွေ။ တောင်ကြီးတွေကလည်း မြင်လေရာရာ တောင်ကတုံးတွေချည်း။ တကယ်ဆိုရင် ပင်လယ်ရေပြင် မျက်နှာပြင်ထက် ပေ ၁၀၀ရ ပေတာမြင့်တဲ့ ဖားကန့်မှာ ရာသီဥတုက အသင့်အတင့်ရှိရမယ့်အစား ဘာလို့ ပူပြင်းရင်လည်း နေစရာမရှိသလို မို်းရွာရင်လည်း စိတ်ပျက်စရာကောင်းနေခဲ့ရတာလဲ။ သည်ဒေသမှာ နေထိုင်လုပ်ကိုင်စားသောက်နေသူတွေက လူတန်းစားစုံလင်လှတာလည်း တွေ့နေရတာ။ တရုတ်၊ ကုလား၊ဗမာ၊ ရှမ်း၊ ပလောင်၊ ကချင်၊ ကယား၊ ပဒေါင်၊ အို ပြောပြရင် ကုန်မှာတောင်မဟုတ်တော့။ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ အသက်ရှင်တယ်ဆိုတာ သည်ဒေသကိုများ ရည်စူးသီဆိုခဲ့လေသလား ကိုမျိုးကြီးရယ.်လို့ မေးလိုက်ချင်တယ် တကယ်။ ဒေသအစုံအစုံက လူတွေအစုံမို့လို့လားတော့မသိ။ စရိုက်စုံတော့ ပျက်ဆီးခြင်းရဲ့ လမ်းစကိုလျှောက်ဖို့က အလွယ်လေး။ ပိုက်ဆံကို ဖောဖောသီသီဖြုန်းနိုင်တာဆိုလို့ […]

  ကျောက်စိမ်းကိုဆောင်ပါက အောက်ပါ ဂုဏ်အင်္ဂါကြီးငါးရပ်နှင့်ပြည့်စုံတယ်လို့ဆိုပါတယ်… ၁။သဒါ္ဒ ရက်ရောခြင်း ၂။ရဲစွမ်းသတိ္တနှင့်ပြည့်စုံခြင်း ၃။တရားမျှတသောစိတ်ဓာတ်ရှိခြင်း ၄။မိမိကိုယ်ကိုနှိမ့်ချသော နိဝါတတရားရှိခြင်း ၅။အသိအလိမ္မာဉာဏ်ပညာကြီးမြင့်ခြင်းတို့ပဲဖြစ်ပါတယ်….

    သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ကွဲနေတာ သုံးနှစ်ကျော်လို့ လေးနှစ်ထဲရောက်လာပြီ။ တစ်ချို့နဲ့အဆက် အသွယ်ရပြီး၊ တစ်ချို့က စာမလာ သတင်းမကြား။ ကျောင်းပြီးလို့ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျှောက်ပြီ ဆိုကတည်းကမတွေ့ရ၊ မမြင်ရ၊ မကြားရတော့။ ကို်ယ်ဖြစ်ချင်တာကို ဖြစ်အောင်လုပ်ကြမည်ဟု ရည်ရွယ်ထားတဲ့သူတွေချည်းစု နေကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေပေါ့။ ဒါပေမယ့် လမ်းခုလတ်မှာ ပန်းတိုင်မရောက်ပဲ လမ်းချော်တဲ့သူတွေ၊ လမ်းမှားတဲ့သူတွေလည်းရှိတယ ်လေ။ လူချင်းမတွေ့ရင် တောင် ဖုန်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ် စာနဲ့ဖြစ်ဖြစ် နှစ်သိမ့်လိုက်ရတာချည်း။ တစ်ခြားတော့မဟုတ်ဘူး။ အိမ်ထောင်ကျသွားကြလို့ပါ။ ပညာရေသောက်ချိန်တုန်းကတော့ ဘာလုပ်လိုက်မည်၊ ဘာရရမည် လို့ လေကြီးမိုးကြီးပြောခဲ့ကြသူ တွေပေါ့။ စိတ်အလိုလိုက်မှုတွေများပေမ ယ့်လည်း အဲဒီအချိန်တုန်းက သူငယ်ချင်းတတွေ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး ဖေးမလို့ ပျော်ရွှင်ခဲ့ရတာပဲများတာပါ ။ စကားဝိုင်းဖွဲ့မိတိုင်း ကျောင်းပြီးရင်ဘာလုပ်မှာလဲ စကားက အချိန်တိုင်းကို နေရာယူခဲ့တာပေါ့။ ကိုယ်ပိုင်လုပ်ငန်းလုပ်ချင ်တဲ့သူတွေက ခုတော့လည်း […]

““ စိတ်အပူ””             အညာနေကပူစပ်ပူလောင်။             ကျောပြင်ကပူ။ လက်ကပူနှင့်ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ။             ရွာဦးကျောင်းက ခေါင်းလောင်းသံလည်းမကြားရသေး။ သည်နေ့ဘာဖြစ်နေမှန်းမသိ။ ဗိုက်ကလည်းတဂွီဂွီနှင့်ဘေးလူကြားမှာတောင်စိုးရတဲ့အထိမြည်လို့။ သည်အတိုင်းဆို အခင်းရှင်ကတော့ ခေါင်းလောင်းသံမကြားမချင်းနားမယ့်ပုံမပေါ်။ နို့မို့ဆိုမဆာသေးပါဘူး။  ဒင်း …..ကိုသာဒင်ကြောင့်။ ထမင်းကြမ်းခဲတောင်မျိုခဲ့ရဘူး။ ပျာရိပျာယာနဲ့ အလောသုံးဆယ်ထွက်ခဲ့ရတော့ အဆာပြေစားဖို့ ထန်းလျှက်ထုပ်တောင် မဆွဲခဲ့ရဘူး။ ““ အလုပ်ရှိတယ်…ဟေ့ ””လို့ မမြရီ အော်တာနဲ့ဘဲ ပျိုးနုတ်လား? ၊ ပေါင်းရှင်းလား?၊ ကောက်သင်းကောက်လား? သေချာမမေးမိဘဲ လိုက်လာလိုက်တာ။ ဟော…. ခုတော့ ငရုပ်ဆွပ်ရမှာတဲ့။  ““ အို….သေပါပြီ ”” လို့ ညည်းနေလည်းအပိုပါပဲ။ လိုက်လက်စနဲ့ တစ်နေ့တော့လုပ်လိုက်ဦးမှလို့ စိတ်ဒုံးဒုံးချပြီး လုပ်လာလိုက်တာ လက်တွေကိုပူ…ထူလို့…။ အစကတည်းက ဘယ်တော့မှ ငရုပ်ဆွပ်မလိုက်ဘူး။ သည်လိုတွေဖြစ်မှာစိုးလို့။ အေးမြ အပျိုဘဝကတည်းက ငရုပ်ခင်းဆို ယောင်လို့တောင် […]

လာဘ်ပေးလာဘ်ယူတို့ရန်သူဆိုတဲ့ ဆောင်ပုဒ်လေးကိုလူတိုင်းကြားဖူးကြမှာပါ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ ဆောက်ပုဒ်လေးက စာသားအဖြစ်ပဲရှိတော့တာပါ။ နေရာတိုင်းမှာတော့ ငွေမပေးရင် ဘာမှလွယ်လွယ်ကူကူမရတော့ပါဘူး။ ဟိုဝင် သည်ကြေးတွေများလာတာနဲ့အမျှ ငွေကုန်ရတာလည်းသောက်သောက်လဲဖြစ်လာကြရပြီ။ ပြောရရင်တော့ စေတနာသည်လူတိုင်းနဲ့မထိုက်တန်ဆိုပြီး သူတို့လုပ်နေတာတွေက စေတနာထားပြီးပဲလုပ်နေသလိုလိုနဲ့ တကယ်တမ်းတော့ ငဝိုင်းသာလျှင် အဓိကဖြစ်နေကြတာပါ။ ပြောပြရဦးမယ် ဟိုသလောတုန်းက သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့ လင်မယားကွာရှင်းမယ့်ကိစ္စနဲ့ ရုံးတစ်ရုံးကိုရောက်ခဲ့သေးတယ်။ အဲဒီမှာ မြင်ခဲ့ရတာလေးကို ပြောပြချင်တာပါ။ ရုံးနဲ့ကပ်လျှက်က နားနေဆောင်လေးမှာ နားနေခိုက်ပေါ့။ အဲဒီမှာ မိသားစုတစ်စုလို့ထင်ရတဲ့ ယောကျာ်းကြီးတစ်ယောက်၊ မိန်းမကြီးတစ်ယောက်၊ နောက်အသက်ခက်လတ်လတ် မိန်းမတစ်ယောက်၊ အသက်(၂၅)နှစ်လောက်အရွယ်ရှိတဲ့ ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက် စုစုပေါင်းလေးယောက်ဝင်ချလာတယ်။ မျက်နှာတွေက ညှိုးညှိုးငယ်ငယ်တွေနဲ့ ကြည့်ရတာ ရုံး၊ဂတ်၊ ကနားတွေကို တစ်ခါမှ မရောက်ဖူးကြတဲ့ ပုံစံမျိုးတွေ။ ခဏနေတော့ ရုံးတစ်ရုံးရဲ့ အရာရှိတစ်ယောက်က ရောက်ချလာတယ်။ ကျနော်လည်း စပ်စုကြည့်ရတာပေါ့ဆိုပြီး ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ဒါခင်ဗျားတို့သားထောင်ကျနိုင်တယ်နော်။ […]

  ““ ဟယ်လို…”” ““ …….ကလား?..”” ““ ဟုတ်ပါတယ်ခင်ဗျာ…ဘယ်သူနှင့်တွေ့ချင်လို့ပါလ ဲ..”” ““ ………….ရှိလား?..”” ““ ဪ..ဟုတ်ကဲ့ ရှိပါတယ်…ကိုင်ထားမလား..သွားခေါ်ပေးပါ့မယ်.”” ““ ……………….”” ““ ဟုတ်ကဲ့..ဟုတ်ကဲ့ ဒါဆိုခဏကိုင်ထားပါနော်..”” ဟူး………လေပူတွေကိုမှုတ်ထုတ်ရင်း နိစ္စဓူဝကြုံနေရသည့် သည်ဖုန်းစောင့်ရသည့် အလုပ်က မလွယ်ရေးချမလွယ်။ တစ်နေ့တစ်နေ့လာလိုက်သည့်ဖု န်း။ ခေါ်လိုက်ရသည့်လူ ကုမ္ပဏီတစ်ခုလုံး တစ်ဝက်ကျိုးတော့မည်။ ““ ဖုန်းလာနေတယ်”” လို့ ပြောလိုက်သည်နှင့် လုတိုင်းပြုံးရောင်သန်း ဝမ်းသာသွားတာချည်းပင်။ ဝမ်းမသာသည်မှာ တစ်ခုတည်းသာရှိသည်။ ဒါက ငွေလိုကြောင်း အကြောင်းကြားလာလျှင် ဖုန်းကိုင်ရမည့်လက်များတွန ့်တွန့်သွားသည်။ အထူးသဖြင့် လကုန်ရက်နည်းလာလျှင် ကုမ္ပဏီရှိ ဝန်ထမ်းဘယ်ဝန်ထမ်းမှ ဖုန်းမဆက်။ ဖုန်းမမျှော်ရဲ။ အများနှင့်နေရသည့်အတွက် စုမိဆောင်းမိသည်မရှိဘဲ လစာထုတ်လျှင် တစ်ပတ်မခံဘဲ ပြောင်သလင်းခါသွားသည်ချည်း ။ ဟော်….အခုဖုန်းတွေလာဦးမည်။ လကုန်ရက်နည်းလာပြီလေ။ […]