အပိုင်း (၁) မှာတုန်းက စာဖတ်များပြီး အတွေးတွေလွန်တဲ့အကြောင်း ရေးခဲ့ပါတယ်။ တက္ကသိုလ်တက်နေတဲ့အချိန်တွေမှာတော့ တရားအသိကြောင့် ဘယ်အရာမှ ပျော်စရာမကောင်းဘူးလို့ ထင်ခဲ့တယ်။ ဘယ်သူ့ကိုပဲကြည့်ကြည့် စိတ်တိုင်းမကျဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။ အမြင်မတော်သလိုလို သူတို့ဘာလို့ပျော်နေကြလဲ စဉ်းစားလို့မရဖြစ်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ စာကိုလဲ မသင်ချင်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ စာမေးပွဲအောင်ရုံလောက်ပဲ ကြိုးစားပြီး ကျောင်းစာတွေကို စိတ်မဝင်စားခဲ့ပါဘူး။ တစ်ခါတစ်လေ ဆရာတော်ကြီးဆီသွားပြီး သွားလျှောက်တဲ့အခါမှာ ဆရာတော်က ရီရုံပဲရီနေပြီး ဘာမှမပြောပါဘူး။ ကျွန်မစိတ်အခြေအနေနဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကို နားလည်နေတဲ့ ဆရာတစ်ယောက်က ကျွန်မကို စိတ်အကြောင်း ရှင်းပြခဲ့ပါတယ်။ စိတ်ကိုထားတတ်ဖို့အကြောင်းပါ။ အဓိက သူပြောခဲ့တာကတော့ နှိမ့်ချခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ မာန်တက်နေတဲ့စိတ်ကို နှိမ့်ချပစ်လို့ အကြံပေးပါတယ်။ အမြင်တွေကို ပြောင်းလဲပစ်ဖို့အတွက်ပါပဲ။ သံဃာတွေကို အရိယာသံဃာတော်တွေလို့ စိတ်ထဲမှာသွင်းပြီး ရိုသေလေးစားဖို့ကို ပထမဆုံးလေ့ကျင့်ခိုင်းပါတယ်။ ကိုရင်သေးသေးလေးကို တရိုတသေနဲ့ သေသေချာချာ ကန်တော့ကြည့်ပါတဲ့။ ကျွန်မအိမ်မှာ ဆွမ်းခံကိုယ်တော်တွေအများကြီးရှိပြီး […]

အကြီးနဲ့အငယ် အခုကျွန်မရေးမှာက ကျွန်မ အသက် ၂ဝ ကျော်လောက်မှာ ဆရာတစ်ယောက်က ဆုံးမခဲ့ဖူးသော အကြောင်းတစ်ခုဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီဆရာလဲ ဆုံးပါးသွားတာကြာပါပြီ။ အရိယာပြစ်မှား ဒါဏ် (၁၀)ပါးဆိုပြီး ပြောပြရင်းကနေ လူကိုမြင်တိုင်း မပြစ်မှားမိစေဖို့ အသိပေးတဲ့ ဆုံးမစကားဖြစ်လို့ ဆရာ့ကျေးဇူးကိုလဲ သတိရရင်း တခြားသူတွေကိုလဲ ပြန်လည်မျှဝေပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်မတို့ လူဘာသာစကားနဲ့ပြောမယ်ဆိုရင်တော့ အသက်ပိုကြီးရင် အကြီး အသက်ပိုငယ်ရင် အငယ်ဆိုပြီး အကြီးအငယ်ကို အသက်နဲ့ပဲ တိုင်းတာလေ့ရှိပါတယ်။ အသက်ကြီးသူကို ရိုသေရမယ်လို့ လူကြီးတွေက ဆုံးမကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာသာရေးရှုထောင့်ကကြည့်မယ်ဆိုရင်တော့ အကြီးအငယ်ဆိုတာကို အသက်နဲ့တိုင်းတာလို့မရပါဘူး။ ရ နှစ်သားကိုရင်လေးကိုတောင်မှ အဘိုးကြီး အဖွားကြီးတွေက ထိုင်ကန်တော့ရတယ်မဟုတ်လား။ သံဃာဆိုတာ ရတနာသုံးပါးထဲမှပါလို့ သံဃာဖြစ်တာနဲ့တင် ကန်တော့ဖို့ ထိုက်တန်ပြီး ကုသိုလ်လဲရပါတယ်။ အကြီးနဲ့ပတ်သက်ပြီး တရားတစ်ပုဒ်မှာ နာခဲ့ဖူးတာကတော့ မြတ်စွာဘုရား […]