“စည်းပျက် ကမ်းပျက် ဒီလိုနှက်”   အခုရက်မှာ ဟိုမြို့ရောက်ဒီမြို့ရောက်နဲ့ ကိုပေါက်လမ်းသလားနေခဲ့ပါတယ်။ ဒီတစ်ခေါက်ခရီးထွက်တဲ့အခါ သတိထားမိတဲ့တစ်ချက်ကတော့ တောရောမြို့ပါ ကားစီးနိုင် ဆိုင်ကယ်စီးနို်င်လာတာကိုတွေ့ရတာပါဘဲ။ မြို့ကြီးအဆင့်ဝင်မြို့များမှာတော့ ကားတဝီဝီ၊ ရွာအဆင့်မြို့ပေါက်စနအဆင့်မှာတော့ ဆိုင်ကယ် တတီတီပေါ့။ ဒါလေးကတော့ ဝမ်းသာစရာလို့ပြောနိုင်ပါတယ်။ အားလုံးသွားရေးလာရေးလွယ်ကူတော့ အစစ အဆင်ပြေသွားတာကိုး။   ရောက်လေရာရာမြို့တိုင်း ရွာတိုင်း သွားရင်းလာရင်းလမ်းမှာတွေ့သမျှ ဆိုင်ကယ် စီးသူအားလုံးလောက်နီးပါးက ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်မဆောင်းတာကိုတွေ့ရပါတယ်။ နောက် မစီးရဆိုတဲ့ အမြန်လမ်းမတွေပေါ်မှာလဲ ဆိုင်ကယ်တွေက တဝေါဝေါ။ “ဖြတ်သန်းခွင့်မပြု”လို့ ရေးထားတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကြီးတွေကိုမှလဲအားမနာ။ ဒါကြောင့်လဲ အမြန်လမ်းမ မှာဆိုင်ကယ်နဲ့ကား တိုက်မိလို့သေကြတာလဲ မနည်းပါဘူး။   ရောက်သမျှမြို့တွေထဲမှာတောင်ကြီးမြို့ကတော့ထူးခြားစွာယာဉ်စည်းကမ်းလိုက်နာတဲ့မြို့လို့ ပြောနိုင်ပါတယ်။ ဆိုင်ကယ်စီးသူမှန်သမျှ ဦးထုပ်ဆောင်းထားတာ မြင်ရလို့ပါဘဲ။ မော်တော်ပီကယ်တွေကလဲ လူစည်ကားတဲ့နေရာတွေမှာလမ်းဖြတ်ကူးသူကိုအကူအညီပေး။ ဆိုင်ကယ်တွေက လဲလူကူးမျဉ်းကျားတွေမှာလူကူးနေတာမြင်ရင် ဆိုင်ကယ်ကို ရပ်ပေး အရှိန်လျော့ပေးတာ […]

“ရှိစေကောင်း၏ ……………မကောင်း၏”     ကျနော်အဖွားက အ မြင်မတော်တာတွေ့ရင် စကားအခိုင်းအနိူင်းလေးနဲ့ပြောလေ့ရှိပါတယ်။ နေ့လည်နေ့ခင်းမှာ ကျနော်တို့ဦးလေးတွေ အပျင်းဆန့်ပြီးအိပ်ယာပေါ်မှာအိပ်နေရင်၊ အဒေါ်တွေက ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်နေရင် “အင်း….. ယောကျာ်းပျင်းကျောခင်း  မိန်းပျင်းခြေဆင်း” လို့ဆိုတတ်ပါတယ်။ သူပြောနေတာတောင်မှ အချုးိမပြင်သေးဘူးဆိုရင ် “ ဒီအတိုင်းသာနေလို့ကတော့ ယောကျာ်းဖျင်း ပုလိပ် မိန်းမဖျင်း ကွိတ်နဲ့တော့ နီးနေပြီနော်” လို့ ဆက်ပြီးပြောပြန်ပါသေးတယ်။ ကျနော်ကငယ်သေးတော့ ပုလိပ်ဆိုတာကိုတော့ သိပေမယ့် “ကွိတ်”ဆိုတာ မသိလို့ဆက်မေးရင် “မကောင်းတာလုပ်စားတဲ့ မိန်းမလေ၊ လမ်းထိပ်က မိဦး လိုမိန်းမကိုပြောတာ” ဆိုပြီး ထင်သာမြင်သာရှိအောင် ဥပမာဆောင်လို့ပြပါတယ်။ ညနေစောင်းဆိုရင် မိတ်ကပ်ထူပိန်းပိန်း နုပ်ခမ်းနီရဲရဲ တောက်တောက်ပြောင်ပြောင်အဝတ်အစားကိုဝတ် ကော့လန်ကော့လန်နဲ့ ခါးလေးရမ်းရမ်းပြီး လမ်းလျောက်တတ်တဲ့ ယောကျာ်းလေးမြင်ရင် မျက်လုံးဗျာများပြတတ်တဲ့ မဦး ကိုပြေးမြင်မိတော့မှကျနော်သဘောပေါက်ပါတော့တယ်။ ကွိတ်ဆိုတဲ့ ဘန်းစကားကို […]

  “ပယ်စေသင့်၏မသင့်၏ လက်ခံကောင်း၏မကောင်း၏” ပြီးခဲ့လပိုင်းက မန္တလေးမှာ မိန်းမလျာ တွေကရဲတွေဖမ်း တဲ့ကိစ္စက အတော်လေးကိုလှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားခဲ့ပါတယ်။ အရှေ့ကျုံးဒေါင့် ဆီဒိုးနားဟိုတယ်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ညညသောင်းကျန်းနေတဲ့ မိန်းမလျာတွေကို ဖမ်းပြီး မိဘတွေလက်ကိုအပ်ခံဝန်ချုပ်တွေလုပ်ခိုင်းပါတယ်။ အချို့မိဘတွေက ကိုယ်မွေးထားတဲ့ သား ဒီဘဝရောက်နေတယ်ဆိုတာ မသိပါဘူးတဲ့ အံ့ဩစရာ။ ဒါကတော့ မန်းလေးမှာပထမဆုံးအကြိမ်လို့တောင်ပြောရင်ရပါတယ်။ အဲဒီအခါမှာ မိန်းမလျာ လို့ခေါ်တဲ့ လိင်တူချစ်သူတွေကလဲ လာဖမ်းတဲ့ ရဲတွေကလူ့အခွင့်အရေး ချုးိဖောက်တယ် သူတို့ကို မဖွယ်မရာလုပ်တယ် အရှက်တကွဲဖြစ်အောင်လုပ်တယ်ဆိုပြီး တရားစွဲမယ် ဥပဒေဘောင်အတွင်းကပြောမယ်ဆိုပြီး ပြင်းပြင်းထန်ထန်တုံ့ပြန်ကြပါတယ်။ လိင်တူချစ်သူများက မကျေမနပ်ဖြစ်နေပေမယ့် လူအများစု ကတော့ ဒီလိုဖမ်းတာကို သဘောတူကြပါတယ်။ အဲဒီမှာလာလာ ကဲကြတဲ့  မိန်းမလျာ တွေသောင်းကျန်းတာကို စိတ်ကုန်နေကြလို့ပါ။ သူတို့အထဲမှာလမ်းသွားလမ်းလာတွေကို အတော်လေး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်အောင် ကဲကဲသဲသဲနဲ့ သောင်းကျန်းတဲ့သူတွေလဲပါတာကိုး။ မန်းလေးဆိုတာ ဒီလိုလူတန်းစားတွေကို […]

“သူ့ဘဝနဲ့သူ……………………ကိုယ့်ဘဝနဲ့ကိုယ် ”   ကလေးဘဝက တောင်ပြုံးပွဲတော်နီးလာရင်ပျော်ပါတယ်။ ဒီအချိန်ရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ အိမ်မှာကိုယ်တော်ကြီးကိုယ်တော်လေးပွဲလာတက်တဲ့ ရန်ကုန်က ဧည့်သည်တွေနဲ့စည်ကားတတ်လို့ပါ။ ကျနော်တို့အိမ်ရဲ့တောင်ဘက်က ဆောင်ဆောင်တို့ နောင်နောင် တို့အိမ်ကိုလာတဲ့ ဧည့်သည်တွေစုပြုံပြီးရောက်လာရင် ကျနော်တို့အိမ်ဘက်ကိုလာပြီးတည်းကြလို့ပါ။ ဆောင်ဆောင် တို့နောင်နောင်တို့ရဲ့အပေါင်းအသင်းတွေကလဲဒီအချိန်ဆိုရင် သူတို့အိမ်မှာအားလုံးလာပြီးစုကြပါတယ်။ ပြီးရင်ကားစင်းလုံးငှားလို့ ကိုယ်တော်ကြီးကိုယ်တော်လေးတို့ဆီချီတက်ကြတာပါဘဲ။ အဲဒါကတစ်နှစ်တစ်ခါ စုကြ ပျော်ကြတာပုံမှန်လိုဖြစ်နေပါတယ်။   ဆောင်ဆောင်တို့နောင်နောင်တို့ညီအကို က အခုခေတ်အထာနဲ့ပြောရရင်တော့”ဂေး” ဒါမှမဟုတ် “အပုန်း”ပေါ့။ လှတပတလေးပြောရင်တော့ လိင်တူချစ်သူများပေါ့။ သူတို့ လိုလူတန်းစားတွေကို မိန်းမရှာ မာမရှိန်း အခြောက် ဂန်ဒူး ရှောက်သီးဆေးပြားသယ် ဆိုပြီး အမျိုးမျိုးခေါ်ကြပါတယ်။ ငယ်တုံးကတော့  သူတို့တွေလာရင်ပျော်ပါတယ်။ သူတို့က လက်ဖွာတော့ မုန့်ဘိုးတွေအများကြီးပေးတာကိုး။ ဒါပေမယ့်  သူတို့ တစ်တွေယောကျာ်းဖြစ်ပါရဲ့နဲ့ မိန်းမတွေလို ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ပြီးနေကြ တာ စကားပြောရင်သူတို့ချင်းသာ နားလည်တဲ့ စကားလိမ်တွေနဲ့ပြောကြတာက အထူးအဆန်းတစ်ခုပါဘဲ။ […]

“အိ်ပ်မက်လား -တကယ်လား ကစားမှာလား -နားမှာလား “   ၂၀၁၁မှာကျင်းပခဲ့တဲ့ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ ဒီမိုကရေစီ ရွေးကောက်ပွဲကတော့ လူစုံတက်စုံမပါဘဲ စစ်အုပ်ချုပ်ရေးဘက်ကနေအရပ်သားအဖြစ်အသွင်ကူး ပြောင်းလာခဲ့တဲ့ အဘတို့အဖွဲ့ကဘဲ အင်တို်က်အားတိုက်ရွေးကောက်ပွဲဝင်ခဲ့ကြပါတယ်။ ကျန်တဲ့ ပါတီတွေနဲ့ တသီးပုဂ္ဂလဝင်ရောက်ယှဉ်ပြိုင်သူများရှိပေမယ့် ရပ်တည်မူ့အခြေ အနေခြင်းက ကွာခြားလွန်းပါတယ်။ အများစုအားကိုးတဲ့ အမေ တို့အဖွဲ့ကတော့ဒီရွေးကောက်ပွဲကို အယုံအကြည်မရှိဘူးဆိုပြီး တော့ ဝင်မယ် မဝင်ဘူးနဲ့ဘဲ ပြီးဆုံးသွားခဲ့။ ရွေးကောက်ပွဲရလာဒ်ကတော့ ဲ   တပ်မတော်အုပ်ချုပ်ရေးဘက်ကနေပြီး လူဝတ်လဲလိုက်တဲ့ အဘတို့ အဖွဲ့ကဘဲသက်တောင့်သက်သာလွယ်လွယ်ကူကူ နဲ့ အနိုင်ရသွားခဲ့ပါတယ်။   ၂၀၁၂မှာတော့ လစ်လပ်သွားတဲ့နေရာမှာ အစားထိုးဘို့ကြားဖြတ်ရွေးကောက်ပွဲလုပ် တဲ့အခါအများနှစ်သက်တဲ့ အမေတို့အဖွဲ့  ကဘဲ အားလုံးနီးပါးလောက်အနိုင်ရတော့ လွှတ်တော်ထဲကိုရောက်သွားပြီး တရားဝင်ပြောရေးဆိုခွင့်ရခဲ့ပါတယ်။   တိုက်ဆိုင်တာလား တကယ့်ပင်ကိုယ်စိတ်ရင်းနဲ့ဘဲပြောင်းလဲလိုက်တာလားတော့ မသိဘူး သမ္မတကြီးနဲ့ အဖွဲ့ဝင်အတော်များများ ရဲ့ တိုင်းသူပြည်သူအပေါ်မှာပြုမူပုံ […]

“မိန်းကလေးတို့ရဲ့ကျက်သရေ”     ပြီးခဲ့တဲ့ ရက်က ဘဏ်ကနေငွေထုတ်အပြီး လာကြိုတဲ့သူကိုစောင့်နေတုံးကပါ။ ကျနော်ရပ်နေတဲ့ လမ်းနံဘေးမှာ စကားပြောနေကြတဲ့  ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ ကလေးမလေးနှစ်ယောက်ကို မြင်မိတော့အတော်လေးကိုစိတ်လေသွားပါတယ်။ တစ်ယောက်ကဆိုင်ကယ်ကိုခွထိုင်နေပြီးတစ်ယောက်ကတော့ မတ်တပ်ရပ်လို့နေပါတယ်။ ထို်င်နေတဲ့ကောင်မလေးက စကပ်အတိုကိုဝတ်ထားပြီး စကားပြောနေရင်းပေါင်ကို ဟလိုက် စိလိုက်လုပ်နေတော့ လမ်းသွားလမ်းလာတွေကို မှတ်တမ်းတင်နေသလိုပါဘဲ။ ကိုယ်က သူနဲ့ဘေးတိုက်ရပ်နေမိတာ တော်ပါသေးရဲ့လို့ဆိုရပါမယ်။ နို့မဟုတ်ရင်  သူရဲ့ “ဟစိတီဗွီကင်မရာ” စက်ကွင်းက ကျနော်လဲလွတ်မယ်မထင်။ သူ့ဘေးမှာရပ်နေတဲ့ကောင်မလေးဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီအတိုလေးကလဲအောက်ခံ ဘောင်းဘီသာသာလောက်ဘဲရှိပါတယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီက တကယ့်ကိုအကွက်မပေါ်တော့ လောက်အောင်ဟောင်းနွမ်းနေတဲ့ ချည်သားအကွက်ေဘောင်းဘီတိုကပ်ကပ်ကလဲမြင်ရတာညစ်ထပ်ထပ်။ ဘောင်းဘီတိုထဲမှာလျိုဝင်နေတဲ့ ပေါင်ပိန်ပိန်နှစ်ချောင်းကလဲ ညိုညစ်ညစ်။ မျက်နှာကြည့်ပြန်တော့ ဘာမှလိမ်းခြယ်မထား  အဆီပြန်နေတဲ့မျက်နှာပြောင်။ လက်မောင်းကိုနေပူလောင်မှာစိုးလို့ လက်အိပ်အရှည်ကြီးစွတ်ထားပေမယ့် တိုနံ့နံ့ အင်္ကျီကိုဝတ်ထားပြန်တော့ ဗိုက်ပေါ်ချက်ပေါ်။ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ထို်င်နေတဲ့ကလေးမကတော့အကျီအမဲရောင်လက်ရှည်ကိုဝတ်ထားပါတယ်။ ရှေ့က လုံပေမယ့်နောက်ကျောက ခြင်ထောင်ဇာပါးပါးလိုအစမျုးိနဲ့ဆိုပြန်တော့ ကျောတစ်ပြင်လုံးက ဟာလာဟင်းလင်းဖောက်ထွင်းလို့မြင်နေရပါတယ်။ နောက်ကျောတစ်ပြင်လုံးမှာ […]

“ဘောပွဲမှာ ရန်မဖြစ်အောင်……………………….”     ပြီးခဲ့တဲ့ရက်ပိုင်းက နေပြည်တော်နဲ့ရန်ကုန်ဘော့လုံးပွဲကနေ ဖိုက်တင်ပွဲဖြစ်သွားတဲ့သတင်းလေးကို ဖတ်ရတော့ ငယ်ငယ်က ကျုပ်တို့ကြုံခဲ့ရတဲ့ ဘော့လုံးပွဲလေးအကြောင်းကိုသွားသတိရမိသဗျာ။ ကျုပ်ငယ်ငယ် ကျောင်းသားဘဝကပေါ့။ အဲဒီတုံးက ကျုပ်တို့နေတဲ့ အမှတ်(၉)အထက ဒါပေမယ့် စိန်ပီတာလို့ဘဲခေါ်ကြပါတယ်။ ကျုပ်တို့ကျောင်းရဲ့မြောက်ဘက် က အမှတ်(၁၀)အများအခေါ် ဒိုင်အိုကျောင်းလဲခေါ် သံတဲကျောင်းလဲခေါ်သပေါ့။ အဲဒီခေတ်တွေက တစ်ကျောင်းနဲ့တစ်ကျောင်း  ဘာမဆိုအပြိုင်အဆိုင်ဗျ။ ကောင်းတဲ့ဘက်က ပြိုင်ကြတာကိုပြောတာပါ။ ဆယ်တန်းမှာအောင်ချက်ကောင်းတာပြိုင်တယ်။ ဂုဏ်ထူးများများရတာပြိုင်တယ်။ ဆေးကျောင်းတို့ စက်မူ့တို့ရောက်တာပြိုင်တယ်။ လူရည်ချွန်ရတာပြိုင်တယ်။ စာစီစာကုံးပြိုင်ပွဲတွေမှာဆုရတာပြိုင်တယ်။ အဲဒီတုံးကကျောင်းသားအားကစားပွဲတွေလဲရှိတယ်ဗျ။ ကြုံတုံးကြွားရရင် အဲဒီခေတ်က ဘင်ခရာဆိုတာ ကျုပ်တို့စိန်ပီတာကဗိုလ်ဗျာ။ ဆရာဒေးဗစ်ကိုယ်တိုင် သင်ပေးထားတာ။ ဒရေပြတဲ့ပုံစံတွေဆို အမျိုးမျိုးပြောင်း ။ ဆိုက်ဒရမ်ရိုက်တဲ့သူတွေကလဲ ဒရမ်ရိုက်တဲ့ တုတ်ချောင်းတွေကို အမျုးိမျုိုးကစားပြီးရို်က်ပြ။ ဘင်အကြီးထုတဲ့သူကလဲ   တဒုန်းဒုန်းထုရင်းလက်ကိုင်ဘုကြီးကိုလေထဲပစ်လို့ပစ်။ နောက် မေဂျာ(ရှေ့ကနေတုတ်လုံးကြီးကိုင်လှည့်တဲ့သူကိုပြောတာ) ကလဲ ဘုလုံးပါတဲ့ တုတ်ကြီးကိုလေထဲမြောက်လို့မြောက်။ […]

                 “အရိပ်မလွတ်”     ဟိုတစ်လောကဆွမ်းကျွေးတစ်ခုမှာ ငယ်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့အကိုနဲု့ဆုံကြပါတယ်။ သူတို့က ဘိုးစဉ်ဘောင်ဆက် မြန်မာဆေးထုတ်လုပ်ရေး လုပ်ငန်းကိုလုပ်လာကြတာပါ။ သူတို့အဖိုးအဖွားလက်ထက်ကတည်းက စခဲ့တဲ့ နာမယ်နဲ့ဘဲဆွေမျိုးအစဉ်အဆက်လုပ်လာခဲ့ကြတာပေါ့။ အဖုးိအဖွားကနေ ပွားစည်းလိုက်တော့ အခုချိန်မှာတော့ဆွေမျိုးစုကြီးဖြစ်သွားတာပေါ့။ ဆွေမျိုးစုကြီးဖြစ်လာတဲ့အချိန်မှာလုပ်ငန်းတွေခွဲမထွက်ဘဲ ဒီဆေးနာမယ်နဲ့ဘဲလုပ်ကို်င် စားသောက်ကြပါသတဲ့။ အဲတော့ ဆွေမျုးိစုတွေများလေ ဆိုင်ခွဲတွေများလေဖြစ်လာတော့တာပေါ့။ နောက်ပိုင်းဘာဖြစ်လာသလဲဆိုတော့ သူက ပင်ရင်း ငါက ပင်ရင်းဆိုအငြင်းပွားကြတော့တာပေါ့။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စကားအပြိုင်အဆိုင်တွေဖြစ်လာကြတော့ တရားစွဲမယ် ပြုမယ်အဆင့်ထိရောက်ကုန်တော့ပေါ့။ သူကလဲ စိတ်ညစ်တဲ့အကြောင်းပြောသွားတာ အကြာကြီး ဝအီနေအောင် နားထောင်လိုက်ရပါတယ်။   ကျနော်တို့ဆီမှာဒီလို ပုံစံတူပြဿနာတွေအများကြီးပါဘဲ။ အဖိုးအဖွားလက်ထက်က စခဲ့တဲ့ အောင်မြင်တဲ့လုပ်ငန်းရဲ့ နာမယ်တစ်ခုကို သားစဉ်မြေးဆက် တီတွတ်ဂျွတ်ထိ ဒီနာမယ်ဘဲ ဝိုင်းပြီးလုပ်ကိုင်စားသောက်ကြတော့ ရေရှည်မှာ တော့ သူပိုင်ငါပိုင်အငြင်းပွားကြရတော့တာဘဲ။ မျိုးရိုးဂုဏ်ကို စောင့်ထိန်းတယ် ဆက်ခံတယ်ဆိုတာထက် ဒီနာမယ်ရဲ့ အရိပ်ကို […]

“တော်သင့်ပြီလို့ထင်ပါရဲ့”         ဟိုတစ်ရက်က ဖွဘုတ်စာမျက်နှာမှာဖတ်လိုက်ရတာလေးတစ်ခုကြောင့် ငယ်ဘဝကို ပြန်သတိရသွားမိပါတယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့ရက်က စနေ တနင်္ဂနွေ အာဇာနည် ဝါဆိုလပြည့် အဲဒီပိတ်ရက် လေးရက်ရှိတဲ့အချိန်လေးမှာလူကြီးလာမယ်ဆိုတဲ့အတွက် စတင်းဘိုင် သတိဆွဲနေရတော့ ဟိုလဲမသွားရ ဒီလဲမသွားရနဲ့ အချိန်တွေအလဟဿ ဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာလေးကို ပါ။ ဝန်ထမ်းဥပဒေထဲမှာ အစိုးရဝန်ထမ်းတစ်ယောက်က(၂၄)နာရီတာဝန်ရှိ တယ်လို့ သိဘူးပေမယ့် နားရမယ့်အချိန်လေးမှာ မနားလိုက်ရတာကိုတော့ ကိုယ်ချင်းစာမိပါတယ်။   ကျနော်တို့နိုင်ငံမှာ လူကြီးလမ်းကြောင်းရှိတယ်တို့ ဟိုဟာလာမယ်ဒီဟာ လာမယ်ဆိုရင် ထွက်ထွက်ပြီးကြိုပေးရတာ အလုပ်တစ်ခုပါဘဲ။ လူကြီးတွေက ဘဲ ကြိုစေချင်တာလား သူ့အောက်က လူတွေကဘဲ ကြိုစေချင်လားတော့ မသိဘူးပေါ့ဗျာ။   မှတ်မှတ်ရရ ကျနော်ခပ်ငယ်ငယ်ကျောင်းသားဘဝက မန်းလေးမြို့ကို ပြည်ထောင်စုအလံတော်လာမယ်ဆိုတော့ ကြိုရမယ်လို့ဆရာမတွေက ပြောပါတယ်။ အလံတော်က ဘယ်အချိန်လာမယ်ဆိုတာမသိပေမယ့် ဆရာမတွေက မနက်ငါးနာရီအရောက်လာခို်င်းပါတယ်။ […]

“မကြောက်တရား နည်းနည်းတော့မှားနေပြီထင်ပါရဲ့”   ဟိုးရှေးပဝေသဏီ သက်ဦးဆံပိုင် ခေတ်မှာကတည်းကကျနော်တို့ပြည်သူပြည်သားတွေက ပြည့်ရှင့်ဘုရင်မင်းမြတ်ရဲ့ အမိန့်တော်ကိုကြောက်ရွှံခဲ့ကြရပါတယ်။ ဘုရင်ကိုကြောက်တယ်ဆိုတာကလဲ ကြိမ်ဒါဏ်အပေးခံရမှာ ထိပ်တုံးအခတ်ခံရမှာ ၊ထောင်သွင်းအကျဉ်းချခံရမှာ၊ လက်မရွှံ့အာဏာပါးကွက်သားလက်အပ်လို့အသတ်ခံရမှာ ဆွေစဉ်ခုနှစ်ဆက် မျိုးစဉ်ခုနှစ်ဆက် အသတ်ခံရမှာတွေကိုကြောက်ရွှံ့ကြတာပါ။ အဲတော့ အပြစ်မကျူးလွန်ရဲဘူးပေါ့။   အင်္ဂလိပ်ခေတ်ရောက်တော့ မတင်းကျပ်တော့ သိပ်မကြောက်။ ဂျပန်ခေတ်အရောက်ပက်ပက်စက်စက်နှိပ်စက်တော့ လည်းကြောက်ကြပြန်တာပါဘဲ။ နောက်တော့မြန်မာပြည်လဲခေတ်စံနစ်တွေအဆင့်ဆင့်ပြောင်း။ သူ့ထက်ကဲရွှေပြည်စိုး  နောက်လာတဲ့မောင်ပုလဲ ဒိုင်းဝန်ထက်ကဲ ရှေ့ဘုန်းကြီးတစ်ချက်ခေါက် နောက်ဘုန်းကြီးနှစ်ချက်ခေါက် ဆိုသလိုဘဲ တစ်ဆင့်ထက်တစ်ဆင့်တိုးတိုးပြီးကြောက်လာခဲ့ရတာ ဟိုဘက်၂၆ ဒီဘက်၂၄ နှစ်ပေါင်းငါးဆယ်နီးပါး ကြောက်ခဲ့ရတာမှခေါင်းတောင်မပြူရဲအောင် ခြေလက်တောင်မလှုပ်ရဲအောင်ကြောက်ခဲ့ကြရတာအများအသိပါဘဲ။   အခုလက်ရှိအနေအထားမှာတော့ အရင်နဲ့မတူတဲ့လွတ်လပ်မူ့တွေရလာပါတယ်။ မရဘူးခဲ့တဲ့ ပြောခွင်ဆိုခွင့်လုပ်ခွင့်တွေရလာတော့ ပြောရဲဆိုရဲလုပ်ရဲ သူရဲကောင်းတွေတိုးသထက်တိုးလာပါတယ်။ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာရှိတာကို ဖော်ပြခွင့်ရတယ်ဆိုတာ နည်းတဲ့အခွင့်အရေးမှမဟုတ်တာဗျာ။ ဒါပေမယ့် အခုအချိန်မှတော့ ဂျာနယ်တွေမှာအရင်ကမဖော်ရဲသမျှအကုန်ဖော် ဖော်သမျှကလဲအနုပညာလည်းမမြောက်။ အားကစားစာစောင်အချို့မှာနိုင်ငံခြားက အားကစားသမားများရဲ့ အချစ်ရေးအကြောင်းကိုရေးထားတာများ အားပါးတရ […]

“လွှတ်တော့ လွတ်”     “   အမေ… ကြည့်လက်စ ကိုရီးယား ကားအဆက်မဝယ်သေးဘူးလား ဇာတ်ရှိန်မြင့်နေပြီ” “   ဝယ်မရသေးဘူး ဟဲ့ နှင့်ပထွေးတွေက ဖမ်းသွားတာ အရင်းပြုတ်လို့ တဲ့ ဈေးမထွက်နိုင်သေးဘူး” “   အန်းမကြီး တို့တောင့်ကြည့်ပြီးနေပြီတဲ့” “   ဟဲ့ ငါတို့က လမ်းဘေး ဗန်းနဲ့ရောင်းတဲ့ ဆိုင်က ဝယ်ရတာဟဲ့ ။ သူတို့က မြို့်လယ်ခေါင်မှာဖွင့်တဲ့ တိုက်ကြီးတွေကနေဝယ်တာ ” “   ဟင် ဘာကွာလို့လဲ” “  အ ချက်အေ  ခိုးကူးခွေဖမ်းရင် ဈေးထဲမှာဗန်းနဲ့ရောင်းတဲ့ဆို်င်တို့ ရပ်ကွက်ထဲ ရောင်းတဲ့ ပါချီပါချက်ဆိုတွေဘဲ အရင်မိတာအေ့” “   ဒါဆို တိုက်ကြီးတွေနဲ့ဆိုင်းဘုတ်တပ်ဖွင့်နေတာတွေက တရားဝင်ဖွင့်ခွင့်ရထားတာပေါ့” “   ဖမ်းမယ်ဆိုရင် အဲဒီတိုက်တွေက ဆိုင်ပိတ်ပြီးသားဘဲ ဒီလိုပါဘဲအေ လွှတ်ထားတဲ့သူများကတော့ […]

“ရှယ်ပြဿနာ”         ပြီးခဲ့တဲ့သုံးလေးရက်လောက်က ကျနော်နဲ့ မိတ်ဆွေသုံးယောက် မုန့်ဟင်းငါးသွားစားကြပါတယ်။ ကျနော်တို့ကတော့ ဘာဖြစ်ဖြစ်စားပေမယ့် တစ်ယောက်ကတော့ ဘဲဥ ငါးဖယ်ထည့်တာ မကြိုက်ပါဘူး။ အဲဒီနေ့က မုန့်မှာတော့ မုန့်ဟင်းငါး အစုံသုံးပွဲ ဘူးသီးကြော်နဲ့တစ်ပွဲလို့မှာလိုက်ပါတယ်။ မုန့်လာချတော့ သုံးပွဲက ပဲကြော် တစ်ပွဲက ဘူးသီးကြော်။ ဒါပေမယ့် အားလုံးမှာ ငါးဖယ်ဘဲဥပါလာပါတယ်။ စားပွဲထို်းကောင်လေးကို လှမ်းခေါ်ပြောတော့ ရိုးရိုးလို့မှာရင် အဲဒါတွေမထည့်ဘူးလို့ပြောပါတယ်။ ဒါနဲ့ဘဲ ဘဲဥတွေ ငါးဖယ်တွေကို ဖယ်စားလိုက်တော့ ကိစ္စပြီးသွားပါတယ်။   မနေ့က တစ်ခါထပ်ပြီးသွားစားတော့ အစုံသုံး ရိုးရိုး တစ် ရိုးရိုးက ဘူးသီးကြော်နဲ့လို့မှာလိုက်ပါတယ်။ ကျနော်တို့မှာလိုက်တဲ့ စားပွဲထိုးလေးက  မုန့်မှာတဲ့ကောင်တာထိမသွားဘဲ ကျနော်တို့ စားပွဲနားနေဘဲ မုန့်ဟင်းငါး အစုံသုံး ဘူးသီးကြော်နဲ့ ရိုးရိုးတစ် လို့လှမ်းအော်လိုက်ပါတယ်။ […]