ကိုေပါက္(မႏၱေလး)ဘာလေးဖြစ်ဖြစ် ဘာသာတရားအမြင်နဲ့ သာတိုင်းတာတတ် ပြီး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းကြီးပြောတတ်ပြန်တဲ့ အပျိုကြီး “မမစိမ်း”ကတော့. “နင်တို့ကလဲ ဆုတ်ကပ်လေဟယ် ဆုတ်ကပ်။ သာသနာကွယ်တဲ့ခေတ်။ ဒန့်ကျွဲပင် ပုခက်လွဲတဲ့ခေတ်။ လူတွေက ဒီတပ်မက်မူ့တွေနောက်ဘဲလိုက်၊ ဒီတဏှာကိစ္စဘဲစဥ်းစားနေကြတော့ စောစောအိမ်ထောင်ကျ စောစောမွေး စောစော သေပေါ့ဟဲ. “ပါတဲ့။ ဘာမဆိုတွေးတွေးဆဆနဲ့ အကွက်လည်အောင်စဥ်းစားပြီးပြောတတ်တဲ့ “ဝေဝေနွယ်” ကတော့ “ယောက်ျားလေး အိမ်ထောင်ပြုတယ်ဆိုတာက ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးလေးပြောရရင် အဖော်ရှာတာ။ သူ့ဝေယျာဝစ္စကို တသက်လုံးလုပ်ပေးမယ့်သူကို ရှာတာ။ ဒီအတွက် သူပြန်ပေးမှာကတော့ လုပ်ကိုင်ကြွေးမွေးမယ် ဘဝကို လုံခြုံအောင်အကာအကွယ်ပေးမယ်။ ယောက်ျားတွေပြောတတ်တဲ့ အချစ်တွေဘာတွေဆိုတာကတော့ အပေါ်ယံအကာတွေလို့ပြောမယ်ဆိုရင်လဲ ရပါတယ်။ မိန်းမသားတွေကလဲ ကိုယ့်ဘဝလုံခြုံအောင် အတွက် စောင့်ရှောက်နိုင်သူလို့ ယူဆနိုင်တဲ့လူကိုလက်ထပ်မှာဘဲ။ အားကိုးရာရှာမှာဘဲ။ ကိုယ့်မိဘအိမ်က သာသာယာယာရှိနေမယ် ပြည့်စုံနေတဲ့ မိန်းကလေးတွေကတော့ အိမ်ထောင်ပြုဘို့က သူ့အတွက် သိပ်အရေးမပါဘူး။အဲ အမြဲတမ်းပြဿနာတွေနဲ့လုံးထွေးနေတဲ့အိမ်ကမိန်းကလေး၊ […]
မနက်ကျနော်လမ်းလျှောက်ပြန်လာတဲ့အချိန်ဆိုရင်မနက် 7နာရီပါတ်ဝန်းကျင်ပေါ့။ ကျနော်ပြန်ရောက်တတ်တဲ့အချိန်လောက်မှာ အပေါ်ထပ်က “ကလေးလင်မယား”ကလည်း ပြိုင်တူလိုရောက်လာတတ်ကြပါတယ်။ တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ သူတို့ စီးလာတဲ့ဆိုင်ကယ်ကစက်တောင်မသတ်သေးဘူး ကောင်မလေး က သူ့အမေကိုအော်ခေါ်တဲ့ “ မားမားရေ “ဆိုတဲ့ အသံကထွက်လာပါတယ်။ ဒီကလေးလင်မယားနှစ်ယောက်ဆိုတာ တက္ကသိုလ်အဝေးသင်တက်နေရင်းတန်းလန်း ကျောင်းမပြီးသေးဘဲအိမ်ထောင်ကျသွားတာပါ။ အလွန်ဆုံးရှိလှမှ 18နှစ်ပါတ်ဝန်းကျင်လောက်ဘဲ ရှိပေမယ့် အ်ိမ်ဆွဲလဲလေးတစ်ယောက်က တွဲလဲလေးဖြစ်နေပါပြီ။ ဒီတိုက်ခန်းက ကောင်မလေးရဲ့ မိဘအိမ်ပါ။ ကောင်မလေးအိမ်ထောင်ကျတော့ ယောက္ခမအိမ်မှာလိုက်နေပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက်အလုပ်သွားတဲ့အခါ သူတို့သမီးလေးကို အမေ့အိမ်မှာ ကလေးထိန်းပေးဘို့ လာထားကြတာပါ။ မနက်ဆို သူ့အမေဆီမှာလာထား ညနေဆိုပြန်လာခေါ် သူတို့ ဟာနဲ့ သူတို့တော့ ဟုတ်နေတာပါဘဲ။ ဒီ “ကလေးလင်မယား “ကိုယ်တိုင်က နို့နံ့မစင်သေးတဲ့အရွယ် ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ခေါ်ကြရင် “ အဖေကြီးရေ “ “အမေကြီးရေ “နဲ့ အင်မတန်မှကို အကြားရဆိုးပါတယ်။ […]
သူတို့တစ်တွေ အဆင်မပြေတာတွေလေးတွေကြားမိတော့ ကိုယ်ငယ်ငယ် ခပ်မိုက်မိုက်အရွယ်တုံးက ဖြစ်ခဲ့တာလေးကိုလဲ ပြန်ပြီးသတိရလို့လာပါတယ်။ အဲဒီတုန်းက ကျနော်လည်းအိမ်ထောင်ကျခါစ။ လင်မယားနှစ်ယောက် ကို်ယ့်ဘဝကိုယ်ရုန်းကန်ပြီး တည့်မတ်အောင်မနည်းနေရပါတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးက အစိုးရဝန်ထမ်းလခစား တွေပါ။ ဘယ်သွားသွား ဂျောက်ဂျက် ဂျောက်ဂျက်အသံတွေပေးနေတတ်တဲ့စက်ဘီးစုတ်ကလေးနဲ့ပေါ့။ အဲဒီနေ့က ပထမ မုန့်ဟင်းခါးစားမယ်ဆိုပြီး သွားကြပါတယ်။ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်ကလဲ အဲဒီတုန်းကနာမယ်ကြီး သူသားတွေနဲ့ကိုယ်နဲ့ကလဲ ငယ်ကတည်းက ကစားဖော် ကစားဖက်တွေပါ။ ရောက်တော့ မုန့်ဟင်းခါး ရိုးရိုး နှစ်ပွဲဆိုပြီးမှာလိုက်ပါတယ်။ အစုံဆိုရင် ငါးဖယ်တွေ ဘဲဥတွေပါမယ် ဈေးကလဲ ကြီးမယ်လေ။ တစ်ပွဲတစ်ရာ ရိုးရိုးဆိုရင် 60ဘဲကုန်မှာ။ အိမ်ထောင်ဦးဆိုတော့ အစစ အရာရာ တွက်ချက်ပြီးသုံးနေရတဲ့ဘဝပေါ့။ ကျနော်တို့ ထိုင်ပြီး မကြာခင်မှာမိသားစု ငါးယောက် ပါတဲ့ ကား တစ်စီးဝင်လာပါတယ်။ အဲဒီလူတွေရောက်လာတော့ “အန်တီအစုံငါးပွဲ ငါးဖယ် နှစ်တုံးစီ အပိုညှပ်ထည့်ပေး” […]
ကိုမောင်လေးပြောပြတာကို ကြားရတော့ တစ်ခါက ကိုအောင်မောင်း ပြောဘူး တာလေးကိုလည်းကျနော်ပြန်သတိရလို်က်ပါတယ်။ မန္တလေးသား ကိုအောင်မောင်းက မနက် မနက်ဆိုရင် အလုပ်က 8နာရီလောက်ရောက်အောင် အပြေးအလွားသွားရတာများပါတယ်။ အိမ်ကထွက်လာ လမ်းက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဝင်ပြီး မနက်စာ စားလေ့ရှိပါတယ်။ အိမ်နဲ့အလုပ်က သိပ်အဝေးကြီးတော့လဲ မဟုတ်ပြန်ပါဘူး။ ကိုအောင်မောင်းနေတဲ့ တောင်မြို့(အမရပူရမြို့)ကိုသွားတဲ့လမ်းက ကပ်ကျော်ဘုရားနားမှာနေပါတယ်။ သူ့အလုပ်ကတော့ 34လမ်း ကုန်စည်ဒိုင်နားမှာပါ။ ဆိုင်ကယ်နဲ့သွားလို့ ပုံမှန်လေးစီးသွားမယ်ဆိုရင်လမ်းရှင်းတယ်ဆိုရင် ဆယ်ငါးမိနစ် လမ်းရှုပ်တယ်ဆိုရင် နာရီဝက်နီးပါးလောက်တော့ ကြာတတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူမနက်အလုပ်သွားတဲ့ အချိန်ကလဲ အားလုံးဈေးသွားကျောင်းသွား ပျားပန်းခပ်သလို ပုရွက်အုံတုတ်နဲ့ထိုးသလိုအမြဲရှုပ်နေတာများပါတယ်။ သူသွားရတဲ့84လမ်းပေါ်မှာက စစ်ကိုင်းကားတွေရော အဝေးပြေးကားတွေရော ဆိုင်ကယ်ရော စက်ဘီးရော အမြဲတမ်းအလုအယက် သူ့ထက်ငါ မြန်သထက်မြန်အောင်သွားလာနေကြပါတယ်။ သူကလဲအူများနည်းတူ ဆိုင်ကယ်ကို မြန်မြန်စီး မစီးချင်ဘူးဆိုပြန်တော့ အလုပ်ချိန်မီအောင် အိမ်ကစောစော ထွက်ရပါတယ်။ တစ်ရက်တော့ […]
ကိုမောင်လေးနဲ့လက်ဖက်ရည်ဆို်င်မှာထိုင်ကြတော့ ရောက်တတ်ရာရာပြောရင်းကနေ စားသောက်ဆိုင်တွေအကြောင်းရောက်သွားပါတယ်။ သူကလဲ သူအတွေ့အကြုံလေးကိုပြောပြပါတယ်။ သူရန်ကုန်မှာရောက်တုန်းကအကြောင်းလေးပေါ့။ သူရန်ကုန်ကိုရောက်တယ်ဆိုတာနဲ့ရသမျှအချိန်လုပြီး လုပ်စရာလေးတွေကို ခပ်သွက်သွက်လေးလုပ်ရပါသတဲ့။ ဒီတော့ လည်း ထမင်းစားတဲ့ကိစ္စကိုသိ်ပ်ရေးကြီးခွင်ကျယ်နဲ့ ဇာချဲ့မနေဘဲ ကြုံသလိုစားလေ့ရှိပါသတဲ့။ ဒါပေမယ့်လည်း ညနေပိုင်းဆိုရင်တော့သူတည်းတဲ့ နေရာနဲ့ နီးတဲ့ အတော်လေး သပ်သပ်ရပ်လည်းရှိတဲ့ထမင်းဆိုင်မှာသာစားလေ့ရှိပါသတဲ့။ နောက် ခဏခဏ လာစားပါများတော့ လဲ အဲဒီဆိုင်နဲ့သူရင်းနှီးလို့သွားပါသတဲ့။ ဒီတော့လဲ တစ်ခါတစ်လေ အချိန်အားရင်ဆိုင်ရှင်ယောက်ျားနဲ့ စီးပွားရေးအကြောင်း ဘောလုံးပွဲအကြောင်းကအစဟိုရောက်ဒီရောက်နဲ့ စကားပြောလေ့လဲရှိပါသတဲ့။ သူတို့ဆိုင်က ဟင်းချက်တာကလဲအကောင်းကြီးမဟုတ်ပေမယ့် စားလို့တော့ အဆင်ပြေပါသတဲ့။ ဖြစ်ချင်တော့ တစ်ရက် သူ့ အလုပ်ကိစ္စကမပြီးပြတ်တော့ အတော်လေးမိုးချုပ်မှတည်းခိုခန်းကိုပြန်ရောက်တဲ့အခါ သူစားနေကျဆိုင်လေးကပိတ်နေပါတယ်။ဒါနဲ့ဘဲရေမိုးချုးိပြီး အဲဒီနားမှာရှိတဲ့လမ်းဘေးမှာဖွင့်တဲ့ထမင်းဆိုင်လေးမှာဘဲ ပြီးလွယ်စီးလွယ်သွားစားလိုက်ပါတယ်။ အဲဒီဆိုင်က ထမင်းဟင်းချက်ပုံကလဲ သူခါတိုင်းစားနေကျဆိုင်အတိုင်းဖြစ်နေတော့သူ့အတွက်စားရတာ အဆင်ပြေသွားပါသတဲ့။ စားသောက်ပြီးလို့ ပိုက်ဆံရှင်းတော့တစ်ထောင်နှစ်ရာဘဲ ပေးရပါသတဲ့။ ခါတိုင်းသူစားနေကျဆိုင်မှာစားတဲ့အတိုင်းဟင်းတွေကိုမှာစားတာပါဘဲ။ ဒါပေမယ့် ခါတိုင်းစားနေကျဆိုင်ထက်အများကြီးသက်သာနေတော့ စိတ်ထဲမှာ နည်းနည်းလေးတော့ […]
တစ်ရက် အိမ်မှာအားနေတာနဲ့ ရူပ်ပွထနေတဲ့ စီဒီခွေတွေကို ပျင်းပျင်းနဲ့ ထိုင်ရှင်းနေပါတယ်။ တစ်ချို့ခွေတွေကတော့ သူ့အိတ်နဲ့သူ တစ်ချို့ခွေတွေကတော့ ဘာအမှတ်အသားမှမပါ နားထောင်ပြီးရင် ထားချင်သလိုထားခဲ့တော့ပွစာကြဲလို့နေပါတယ်။ အဲဒီထဲက တစ်ခွေအပေါ်မှာ “နောက်ဆုံးသီချင်း” လို့ မှင်အနီနဲ့ရေးထားတာကို တွေ့တော့ စက်ထဲ ထည့်လို့့် ဖွင့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ၊ အလွန်မှရှားပါးတဲ့ အသံပိုင်ရှင်ထူးအိမ်သင်ဆိုထားတဲ့ “ဝါသနာထက်ကို ဝမ်းရေးခက်တော့ ဒီသီချင်းဟာ ငါ့ရဲ့နောက်ဆုံး သီချင်းဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ် မပြောတတ်ဘူး…………… “ ဆိုတဲ့အသံလေးထွက်လာတော့ သိပ်နှစ်သက်ခဲ့တဲ့သီချင်းဖြစ်လို့ ဆက်နားထောင်မိပါတယ်။ ဆရာစိုင်းခမ်းလိတ်ရေးဖွဲ့ခဲ့ပြီး စစချင်းတော့ စိုင်းထီးဆိုင်သီဆိုထားခဲ့တဲ့ သီချင်းလေးဖြစ်ပါတယ်။ အနုပညာသမားတစ်ယောက်ရဲ့ ရှောင်လွှဲမရနိုင်တဲ့ ဝမ်းရေးအတွက် ကိုယ်ဖန်တီးချင်တာကို ဖန်တီးခွင့်မရရှာကြောင့် အနုပညာမာနကို ခဝါချလိုက်ရတဲ့ အခါ သူချစ်တဲ့ အနုပညာကို စွန့်လွှတ်တော့ မယ်လို့ ကြေငြာလိုက်တဲ့ သနားစရာ အနုပညာသည်တစ်ဦးရဲ့ ဘဝကိုချယ်မူန်းထားတဲ့ လွမ်းမောစရာသီချင်းကောင်းလေးပါ။ အနုပညာသည်တစ်ယောက်မှာရှိတဲ့ […]
“ဘဝအမှားရောက်တော့ ……………….ဘဝမှောက်”(အပိုင်းတစ်) ပြီးခဲ့တဲ့ ဥပုဒ်နေ့က ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ မင်းကွန်းဘက် ကိုရောက်ခဲ့ပါတယ်။ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက်မှာ ကျနော်တို့ မိဘများလက်ထက်ကတည်းက ကိုးကွယ်ခဲ့တဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုလည်ုး တစ်ဆက်တည်းသွားဖြစ်ကြပါတယ်။ ကျနော်ဒီကျောင်းလေးကို မရောက်တာ ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုလောက်ရှိပါပြီ။ အဲဒီမှာ ဟိုအရင် ငယ်စဉ်ကတည်းက ကျနော်တို့နဲ့ သိကျွမ်းခဲ့ရတဲ့ အသက်တော် 70 နီးပါးရှိနေတဲ့ ဖွားသီလရှင် “ဖွားခေမာ” ကိုလည်း ပြန်တွေ့ရတော့ ရင်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းဝမ်းသာပါ။ ကျနော်တို့ ကိုးနှစ်ဆယ်နှစ်အရွယ်တုန်းကတော့ ထက်မြက်နုပျိုသော ဘဝကိုပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ မယ်သီလရှင်လေး “မခေမာ “ပေါ့။ အခု ပြန်တွေ့ကြ တော့ သိပ်မကောင်းတော့တဲ့ အမြင်အာရုံကြောင့် ကျနော်ကို သူ့အနားမှာလာထိုင်ခိုင်းပြီး မျက်နှာကိုစမ်းကြည့် လူကို ကိုင်ကြည့်နဲ့ ပါးစပ်ကလဲ “ကိုပေါက် ကိုပေါက် “နဲ့ တတွတ်တွတ်ခေါ်ရင်း “နင်တို့ ငယ်ငယ်က လှုပ်လှုပ်ပြီး […]
ထွေးတော့ ထွေးပါဘဲ………………………….ဒါပေမယ့်………………………..” ကျနော်တို့ မြန်မာစကားလုံးမှာ “ထွေး”ဆိုတဲ့စကားလုံးလေးက အနက်အဓိပ္ပါယ်အလွန် လှပတဲ့ စကားလုံးလေးဖြစ်ပါတယ်။ ညီမအငယ်ဆုံး ညီအငယ်ဆုံးဆိုတာထက်( ညီမအထွေးဆုံးလေး ညီအထွေးဆုံးလေး )လို့ဆိုလိုက်ရင်ချစ်ခင်ယုယမူ့သဘောလေးရဲ့ နွေးထွေးမူ့ကလေးပါသွားတယ်လို့ စိတ်ထဲမှာ ခံစားရပါတယ်။ နောက်မြန်မာစကားလုံးသုံးကြရာမှာလဲ ” ထွေး” ဆိုတဲ့စကားလုံးလေးကိုသုံးတဲ့နေရာမှာ “ဆန်ထွေးထွေးလေး”လို့ပြောလိုက်ရင် ပူးပေါင်းပါဝင်နေတယ် နူးညံ့တယ်ဆိုတဲ့သဘောကို သွယ်ဝိုက်သောအားဖြင့်ပြောလို်က်တာနဲ့တူပါတယ်။ ” သူ့တို့မောင်နှမတွေများ ကြည့်လိုက်ရင် လုံးထွေးနေတာဘဲ”တို့ ” သူတို့သူငယ်ချင်းတွေက တော့ နေကြထိုင်ကြတာ လုံးလားထွေးလားဘဲ” တို့ ပြောလိုက်ရင် အဲဒီမှာ သုံးထားတဲ့ ” ထွေး” ဆိုတာကလည်း ချစ်ခင်ရင်နှီးတယ်ဆိုတဲ့သဘောကိုရည်ညွှန်းတာပါဘဲ။ဒါပေမယ့်လဲ “ထွေး”လို့သုံးလိုက်တိုင်းဒီလိုနူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့ချစ်စရာကောင်းတဲ့သဘောကိုမဆောင်တာတွေလည်းရှိပါတယ်။ ရုပ်ရှင်တွေ ပြဇာတ်တွေ မှာဝတ္တုတွေမှာ ဇာတ်မနာနာအောင် မင်းသားမင်းသမီးကို ပိုပြီးသနားအောင် ပရိတ်သတ်မျက်ရည်ကို ချူချဘို့ အတွက် အမုန်းခံရတဲ့နေရမှာအသုံးတော်ခံရတဲ့နေရာကိုုုု အမုန်းခံဘို့အတွက် တစ်သက်စာလိုင်စင် ပေးထားကြပါတယ်။ […]
ထွေးတော့ ထွေးပါဘဲ………………………….ဒါပေမယ့်………………………..”(အပိုင်းနှစ်) နောက်တစ်ယောက်ကတော့ “ထား”ဆိုတဲ့ ကျနော်နဲ့ ကျောင်းနေဖက်ငယ်သူငယ်ချင်းမလေးပါ။ အလွန်အေး အလွန်ရိုးတဲ့ ခပ်အအသူငယ်ချင်းမလို့တောင်ပြောရင်ရပါတယ်။ တက္ကသိုလ်သာလေးနှစ်နေပြီး ဘွဲ့တစ်ခုရသွားတယ် ဘယ်သူနဲ့မှ ဘာမှ ဇာတ်လမ်းမရှိလိုက်ဘူး။ ကျောင်းပြီးတော့လဲ သူတို့မိဘလုပ်ငန်းဖြစ်တဲ့ ဈေးထည်တွေချုပ်တဲ့ လုပ်ငန်းကို ဝင်ပြီးဦးစီးရတာပါ။ သူတို့က နန်းရှေ့မှာနေတာပါ။ သူတို့ခြံက အကျယ်ကြီးဆိုတော့ အိမ်ဝို်င်းထဲမှာ မိသားစုသန့်သန့်လေးတွေကို အိမ်ငှားထားပါတယ်။ သူတို့အိမ်ဝိုင်းထဲမှာ ကိုထွေးအောင်နဲ့ မခင်စိုး ဆိုတဲ့ လင်မယားနှစ်ယောက်လည်းငှားနေပါသတဲ့။ ကိုထွေးအောင်က ကောက်ပဲသီးနှံအရောင်းအဝယ်လုပ်တဲ့ပွဲရုံမှာ အဝယ်တော်လုပ်ပြီး မခင်စိုးကတော့ ကျောင်းဆရာမ လေးပါ။သူတို့ မှာ လေးနှစ်အရွယ်စကား တီတီတာတာပြောတတ်တဲ့ သမီးလေးတစ်ယောက်ရှိပါတယ်။သူတို့ လင်မယားအလုပ်သွားရင် ကလေးကို “ထား”တို့အိ်မ်မှာအပ်ထားခဲ့ပါတယ်။“ထား”တိုုုုုုုုုုုုုု့မိသားစုကလဲ ဒီကလေးကို အတော်လေးကို ချစ်ကြပါတယ်။ ကလေးက လဲ “ထား”ကို “မေမေထား” ထားတိုအမေအဖေကို ဖွားဖွားကြီး ဖိုးဖိုးကြီး လို့ […]
“ကျွန်တော့်ရင်ထဲကို …………….. ရောက်မလာဘူး” “ခုခေတ်ခလေးတွေများ ကျနော်တို့တုန်းကနဲ့ကွာပါ့ “ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မြောက်မှန်းမသိလောက်အောင် အပ်ကြောင်းထပ်နေတဲ့စကား ။ သောက်လက်စဘီယာခွက်ကို အသာမ လက်ကြားကစီးကရက်အတွက် “ မီးတတို့လောက်“လို့တောင်းရင်းပြောလိုက်တဲ့ မျက်မှန်ထူထူနဲ့လူရဲ့စကား ကျနော့်ရင်ထဲကို …………………………….။ “အနိစ္စ၊ဒုက္ခ၊အနတ္တ၊” “သေရင်ကိုယ့်နောက်ဘာမှ မပါဘူူး၊ တွယ်ညိ်တဲ့တဏှာတွေဖြတ်ကြ တရားတွေမှတ်ကြဟဲ့” လို့ အမြှုတ်ထွ
“ဆုတောင်းမှားသလား ?အကြောင်းမှားသလား ?” တစ်ရက် ဘဝေမှာအပြောင်းအလဲအတက်အကျအကွေ့အကောက် အလွန်များရှာတဲ့ လောကဓံဆိုတာကြီးကို ငါတွေ့ ကိုယ်တိုင်ခံလို်က်ရရှာတဲ့ အသိ တစ်ယောက်ကို သွားရင်းလာရင်းလှမ်းတွေ့လိုက်ပါတယ်။ သူကအရှေ့ကနေအနောက် ကျနော်က အနောက်ကနေအရှေ့ကိုအသွားလမ်းမှတွေ့ကြတာပါ။ ကျုံးဘေးဆိုတော ့ မြင်ယုံဘဲမြင်လိုက်ရတယ် လှမ်းခေါ်ဘို့ အခွင့်မသာပါဘူး။ လမ်းနှစ်ခုကြားမှာ သစ်ပင်တွေစိုက်ထားတဲ့ ကျွန်းခံနေလို့ပါဘဲ။ ဘဝဆိုတာ လည်းဒီလိုပါဘဲ။ တစ်ခါတစ်လေမှ ာ တစ်ယောက်နဲ့မြင်သာမြင်လိုက်ရ သိသာ သိလိုက်ရတယ် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မကူနိုင်တဲ့ အခွင့်မသာတဲ့ အဖြစ်မျိုးတွေပါ။ သူူ့ကိုမြင်လိုက်တော့ လွန်ခဲ့သောကာလက အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်သတိရမိပါတယ်။အဲဒီတုန်းကတော ့သူက ဆယ်လေးငါးနှစ်သားလူပျိုပေါက်သာသာပေါ့။ သူကတစ်ဦးထည်းသောသားလေးပါ။ သူ့အဖေက ကျောက်စိမ်းကုန်သည် အိမ်မှာမနေရတာများတယ်။ အမြဲတမ်းမှော်ထဲနဲ့တရုပ်ပြည်ကူးလိုက်သန်းလိုက်နေရတာများပါတယ်။ အဲဒီခေတ်က ခုခေတ်လို လမ်းပမ်းဆက်သွယ်ရေးကလဲ မကောင်းဘူးဆိုတော့ ခရီးတစ်ခါထွက်ရင် သုံးလေးလ ဒီတော့ မိသားစုနဲ့အမြဲကင်းကွာနေတာများပါတယ်။ အမေ့ဖက်က ရှေးကတည်းက […]
” ဘယ်မှာလဲ ဘာလုပ်ရမှာလဲ ဘာတွေလိုမလဲ ဘယ်လောက်ပေးရမှာလဲ”(အပိုင်းငါး) အဲဒီအချိန်မှာကတည်းက နိုင်ငံခြားကို သင်္ဘောလိုက်သူတွေရှိနေပါပြီ။ ဒါကလည်းလူနည်းစုပါ။ သိပ်အဆက်အသွယ်ကောင်းတဲ့သူများ ဟိုမှာဆွေမျိုးနီးစပ်ရှိသူများလောက်သာ နိုင်ငံခြားကိုအလုပ်ထွက်လုပ်ကြပါတယ်။ ဟိုနိုင်ငံမှာဘယ်လိုအလုပ်မျုးိဘဲလုပ်ကိုင်စားသောက်ခဲ့ရတယ်ဆိုတာမသိပေမယ့် ဒီရောက်ရင် သုံးနိုင်ဖြုန်းနိုင်တယ်ဆိုပြန်တော့လဲ နိုင်ငံခြားသွားပြီးအလုပ်လုပ်တဲ့လူဆိုရင် အရမ်းအထင်ကြီးကြရတာက အဲဒီအချိန်ကတည်းကပါဘဲ။ ပြန်လာသူများကလည်း တခြားနိုင်ငံရဲ့ကောင်းကြောင်းကို မစားရဝခမန်းပြေပြကြာတာကိုးဗျ။ ကျနော်ကြီးပြင်းခဲ့တဲ့ ဆိုရှယ်လစ်ခေတ်တစ်လျှောက်လုံးကတော့ ဒါမျုးိချည်းဘဲလို့ထင်ပါတယ်။ နောက်မြန်မာပြည်ရဲ့အကြီးမားဆုံးသောအပြောင်းအလဲအပြီးမှာတော့ တံခါးဖွင့်ဝါဒကို ကျင့်သုံးလိုက်တဲ့အတွက်ပြည်တွင်းလုပ်ငန်းရှင်များကလည်းလုပ်ငန်းတွေတိုးချဲ့ ပြည်ပကနေပြီးလာရောက်လို့လုပ်ငန်းလုပ်သူများကြောင့် အလုပ်လုပ်စရာနေရာတွေလည်းအတော်ပေါလာပါတယ်။ နောက်မြို့သစ်တွေတည် လမ်းတွေဖောက် တံတားတွေဆောက်ဆိုတော့လည်း လူတွေအတွက်အလုပ်လုပ်စရာနေရာတွေပေါလာသလိုလိုထင်ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အလုပ်လုပ်ဘို့ ပေါ်လာတာနဲ့ တစ်နှစ်တစ်နှစ်တိုးတက်လာတဲ့ အလုပ်လုပ်နိုင်သူလူဦးရေ ယှဉ်ကြည့်လိုက်ရင် အလုပ်လုပ်ချင်သူဦးရေက ပိုလို့ များနေပါတယ်။ နောက်ဟိုးအရင်ခေတ်တွေက တစ်အိမ်မှာ လူတစ်ယောက်နှစ်ယောက်အလုပ်လုပ်တာနဲ့ လေးငါးယောက်ကတော့ မတောင့်တမကြောင့်ကြဘဲစားနိုင်ပါတယ်။ အခုုခေတ်မှာတော့ အစစအရာကြီးမြင့်တဲ့ဈေးနုန်းတွေကြောင့် အိမ်မှာရှိတဲ့ လူတိုင်းစေ့အလုပ်လုပ်မှသာ ထမင်းကိုအဆင်ပြေပြေစားနိုင်တဲ့ဘဝကိုကြုံတွေ့လာရပါတယ်။ ဒီတော့လဲ လူတိုင်းလူတိုင်းကျားမ မရွေးအရွယ်ရောက်သူရော […]
” ဘယ်မှာလဲ ဘာလုပ်ရမှာလဲ ဘာတွေလိုမလဲ ဘယ်လောက်ပေးရမှာလဲ”(အပိုင်းသုံး) ကျနော်တို့ လူလားမြောက်တဲ့ အရွယ်ရောက် တော့ မြန်မာ့ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဉ် အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ချီတက်နေတဲ့ခေတ်ပေါ့။ ကိုးတန်းလောက်ရောက်တယ်ဆိုတာနဲ့ နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်ရောက်ရင် လူကြီးအသိရှိတဲ့သူ ဒါမှမဟုတ် လမ်းစဉ်လူငယ်အဖွဲ့ဝင်ထားတဲ့ သူများက မြို့နယ်ကောင်စီရုံးတို့ ပါတီယူနစ်ရုုံးတို့ ကိုယ်မိဘနဲ့ ဆက်စပ်ပါတ်သက်နေတဲ့ ရုံးတွေမှာလုပ်အားပေးဝင်လုပ်ကြရပါတယ်။ ဒီလိုအစိုးရအလုပ်မလုပ်ချင်သူများကတော့ အပြင်လုပ်ငန်းလေးတွေမှာ ပညာသင်အဖြစ်နဲ့ဝင်လုပ်တာလဲရှိပါတယ်။ ကျနော်တို့ငယ်ငယ်က မန်းလေးမှာ အခုခေတ်ကလေးများလို အတတ်ပညာသင်ယူစရာ သင်တန်းတွေကလဲ မရှိသလောက်ပါ။ ကျနော်မှတ်မိသလောက်ဆိုရင် နန်းတွင်းရေကူးကန် ထွန်းလှရေကူးကန်မှာ ရေကူးသင်မလား? အဆားဟိ တို့ ကင်ပိုအောင်မြင့်တို့ဆီမှာ ကရာတေး ကိုယ်ခံပညာသွားသင်မလား ? အောင်ကလပ်မှာ ကြက်တောင်သွားရိုက်မလား ? ဘုရင့်ကျောင်းမှာ လက်ရေးတိုနဲ့လက်နှိပ်စက်သွားသင်မလား? အင်္ဂလိပ်စကားပြောသွားသင်မလား ? လုပ်နိုင်တာ ဒါအကုန်ပါဘဲ။ ကျနော်တို့ခေတ်မှာကို အလုပ်တစ်ခုရဘို့ မလွယ်တော့ ပါဘူး။ […]