“ဒီ………..ဒီ………..ဒီ” “မြနဲ့မောင်နဲ့ခုမှတွေ့တာ……………….” “ခွမ်း……………………………..” “ဒီလောက်ထိတောင် ဖြစ်နေရင်မင်းအဲဒီကောင့်ဆီဘဲလိုက်သွားတော့” “ဒုန်း…………………….” တယ်လီဖုန်း မြည်သံလေးတစ်ခုက ဒီလောက်အခြေအနေထိဆိုးဝါးသွားမယ်လို့ ကျမ မထင်ခဲ့မိတာ ကျမအမှားပါဘဲ။ အဲဒီအချိန်လေးမှာအဖြစ်ချင်ဆုံးကိုပြောပါဆိုရင် ဒီဆိုင်ထဲကနေအငွေ့ပျံပြီး အပြင်လေဟာနယ်ထဲကိုရောက်သွားချင်တာပါ။ “ကိုဝေ”လာခေါ်လို့ အဆောင်က ကမန်းကတန်းထွက်လိုက်လာတော့ ကျမမှာပိုက်ဆံအိပ်လဲမပါ။ ဆိုင်ကယ်လဲမပါ။ လက်ထဲကိုင်ထားမိတဲ့ဟန်းဖုန်းတစ်လုံးသာပါလာပါတယ်။ အဲတော့နှစ်ယောက်မှာစားထားတဲ့မုန့်ဘိုးရှင်းဘို့၊ ဗောဓိကုန်းက အဆောင် ကို အရောက်ပြန်ဘို့ ဆိုတာတွေက ခေါင်းထဲပြေးဆောင့်လာပေမယ့် ဖြေရှင်းဘို့အဖြေမရ။ သူငယ်ချင်းတွေလှမ်းခေါ်ရအောင်ကလဲ ဆက်သွယ်စရာဖုန်းက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ တစစီ ပြန့်ကျဲ။ သေဘဲသေလိုက်ချင်ပါတယ်။ အဲတော့   ကျမလုပ်နိုင်တာကိုဘဲအမြန်ဆုံးအကောင်အထည်ဖော်လိုက်ပါတယ်။ မျက်နှာကိုလက်ဝါးနဲ့အုပ်ပြီးငိုချလိုက်တာပေါ့။ ဒီထက်ပို့ပြီး မတတ်နိုင်တော့ဘူးလေ။     @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@  @@@@@@@@@@@@@@@@@@@ “ လာသွားကြစို့……………. “ဆိုပြီးကျမလက်မောင်းကို လူတစ်ယောက်ဆွဲထူလိုက်ပါတယ်။ အရမ်းကိုရှက်နေတဲ့ကျမကလဲ ယောင်တိ ယောင်နနဲ့ သူခေါ်ရာနောက်ကို ပါသွားပါတယ်။ […]


ကျမဒီနေ့ညနေအလုပ်ကပြန်လာတဲ့အခါ မေမေက အိမ်ကပန်း ခြံထဲမှာသူ့သစ်ပင်ပန်းပင်တွေနဲ့ ထုံးစံအတိုင်းပေါင်းသင်လိုက်ရေလောင်းလိုက်မြေဆွလိုက်ပေါ့။ ခြံတံခါးဖွင့်ပြီးကျမဝင်လာတာမြင်တော့ မေမေက “မိနွေရေ သမီးအတွက် စာတစ်စောင်ရောက်နေတယ် စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားတယ် “လို့လှမ်းပြောလိုက်ပါတယ်။ ကျမလဲ ဆိုုင်ကယ်ကို ဂိုဒေါင်ထဲထား အိမ်ပေါ်တက် ပြီးတော့ အဝတ်အစားလဲနေရင်းက စာလာတယ်ဆိုတာ ဘယ်သူဆီကလဲဆိုတာကိုတွေးနေမိပါတယ်။ Gmail တွေ Chatting တွေ Fax တွေနဲ့ သာနပန်းလုံးနေတတ်တဲ့ကျမဆီကို စာမလာတာ နှစ်အတော်ကြာလို့ စာတိုက်က စာလာတတ်တယ်ဆိုတာမေ့တောင်နေပါပြီ။ အဝတ်လဲပြီးစာပွဲပေါ်က စာကိုယူ ခြံထဲဆင်းလာခဲ့ပါတယ်။ ခြံထဲက ထိုင်ခုံပေါ်ရောက်လို့ စာအိတ်ပေါ်က ဝိုင်းစက်ပြီးသေသပ်လှပတဲ့လက်ရေးကိုလဲမြင်လိုက်ရော ဝမ်းသာတာရော ဝမ်းနည်းတာရော နှစ်ခုပေါင်းလို့ ကျမရင်ထဲမှာဆို့တက်လာပြီး ” မေမေရေ မင်းညိုဆီကစာရယ်”လို့ ဗလုံးဘထွေးနဲ့ပြောလိုက်မိတဲ့အသံမှာ ငိုသံစွက်နေမှာကတော့သေချာပါတယ်။ လှမ်းပြောရင်းကနေ ပိုင်ရှင်အသစ်ရဲ့လက်ထဲကိုရောက်နေတဲ့ မင်းညိုတို့ နေခဲ့တဲ့ခြံလေးကို လှမ်းကြည့်ရင်း လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးနှစ်ကတည်းက အဆက်အသွယ်တွေဖြတ်လို့ […]