“လှူတာလည်း လက် ယူတာ လည်း လက်” သူဌေးတစ်ယောက်ရဲ့ လက် က ဘူဇွာ တစ်ယောက်ရဲ့ လက်နဲ့တူသလို ဟစ်တလာရဲ့ သေနတ်ပစ်တဲ့ လက်နဲ့လည်းခပ်ဆင်ဆင်။ အမေ့ရဲ့လက်က မာသာထရီဇာ လက်ဖြစ်ကာ ချစ်သူက ပေါ်လီယာနာ ကလေးရဲ့ လက် မင်းလက်ဝါး ရဲ့ လက်နဲ့ အဖေ့ လက်ဝါး တူညီတယ်။ မြို့စားကြီး ဒရက်ကူလာ ရဲ့ လက်တွေနဲ့ လက်ဖက်ရည် ဆိုင် အတူတူထိုင်ခဲ့ ဖူးသလို ဝင်ပုလွေ လာဆင် လိုလက်တွေနဲ့လည်း အရက် အတူတူ သောက်သုံးခဲ့ဖူးတယ်။ ဒီခေတ်မှာ ပေါများလှတဲ့ ငတက်ပြားရဲ့ လက်တွေ အကြောင်းသိနေသလို စတာလင်လို လက်မျိုး ပိုင်ဆိုင်ချင် သူတွေကိုလည်း မုန်းမိတယ်။ ဂနီ္ဒ ကြီးရဲ့ လက် ကရှားပါးသွားသလို […]

တစ် နေရာယူ နှစ် အဆင်သင့် သုံး ကျည်ဆံထည့် လေး မောင်းချိန် ငါး ပစ်နိုင်ပြီ …. စိမ်..။ ငယ်ငယ်ကလိုပေါ့ ဘဝဟာ ပုံသေနည်းကျကျနဲ့ မထုဆစ်ထား ပါဘူး။ နေရာမယူခင် စပြီး ပစ် ရတဲ့ တိုက်ပွဲတွေ ရှိနိုင်သလို ကိုယ်က မောင်းချိန်ပြီးမှ တရစပ် အပစ်ခံရတဲ့ ကိစ္စတွေလည်း ရှိနိုင်တယ်..။ သေချာတာက……..။ ကိုယ်ပစ်မဲ့ ပစ်မှတ်ကိုထိဖို့ ကိုယ့်ကျည်ဆံ ဟာ ဖြောင့်သင့်တဲ့ အချိန်ဖြောင့်လို့ ကောက်သင့်တဲ့ အချိန်မှာ ကောက်ကွေ့ရမယ်…။ လူသားမုဆိုးရဲ့ အဓိက က ပစ်မှတ်ကိုထိဖို့ပဲလေ..။

ကိုယ့် အနာဂတ်ကို နံရံမှာ ရေးခြစ်ထားလိုက်ပါ။ ညီမလေး……….။ ရေသေ မှာ ဆက်လက်မျောဖို့များ စိတ်ကူးနေသလား။ ခဏ တာဆိုတာ ခဏ တာပဲ တစ်ည တာ ဆိုတာ တစ်ညတာလည်း ဆိုပေမဲ့ တစ် ဘဝ စာ တော့ မင်းဘယ်လို့ ပျော်ရွင်နိုင်မလဲ..။ မိသားစု ဘဝ အတွက် တဲ့ လား… မင်း နံရိုးတစ်ချောင်းနဲ့ ဘယ်လောက်ကြာထောက်ထားနိုင်မလဲ..။ ပန်းသီး တစ်လုံးလို ကိုက်စားခံရတဲ့ မင်း ရဲ့ ခန္ဓာကို အသွေးသား။ ဘယ်အချိန်အထိ ….များ..အမှောင်တွေ ကြားထဲ တောက်ပ နိုင်မလဲ။ အမူးသမားတစ်ယောက်ရဲ့ လက်က ထွက်ကျလာတဲ့ ငွေကြေးတွေသောက် မင်း ယစ်မူးနေတာ…မင်း ကိုယ်မင်း လိပ်ပြာသန့်သန့်နဲ့ ပျံသန်းနိုင်ပါ့မလား။ ခေတ်နဲ့ အဖြစ်က […]

ဘဝလိုပဲ ရွေးချယ်ခွင့်သိပ်မရှိ။ လက်မှတ်ကျရာ ခုံမှာထိုင်ပါ။ ကိုယ့်စီးမယ့်တွဲဟာ အထက်တန်းလား၊ရိုးရိုးတန်းလား ကွဲကွဲပြားပြားခြားခြားနားနားသိဖို့တော့လိုလိမ့်မယ်။ ဟိုး..ရှေ့ခုန်က ရွှေမင်းသမီးရဲ့အိမ်ပြန်ခရီးကစိုပြေနေပါလိမ့်မယ်။ ဂျုံးဂျုံးမြည်သံကြားထဲက ဘဝများကတော့ ယိုင်နဲနဲ နှင့်ခရီးဆက်နေပါလိမ့်မယ်။ ဈေးသည်လည်း ဈေးသည်လို အတက် အဆင်းသတိပြုပါ။ ရွှေမင်းသမီးလည်း ရွှေမင်းသမီးလို အတက်အဆင်း သတိပြုပါ။ ကိုယ်ကို်ယ့်ကိုယ်လည်း တက်နေတာလား ဆင်းနေတာလားဆိုတာ သတိပြုပါ။ ခရီးအဆုံးမှာ အကြီးဆုံးဘာဆုရခဲ့သလဲ…….။ ဥဩဆွဲသံက ခရီးဆုံးခါနီးလေ ပိုမိုကျယ်လောင်လာလေပဲ..။ အာဂ။ ။ ၆.၃.၂၀၀ရ နေပြည်တော်-ရန်ကုန် ရထားပေါ်တွင်ရေးသည်။

မသိအောင် ၊မတတ်အောင် လုပ်ထားခြင်း ခံရလေလေ အလိုလို ကြောက်ရွံ့လေပဲ။ ဆင်းရဲမှာကို ကြောက်လို့ ငတ်မှာကို ကြောက်လို့ သိက္ခာကြမှာကိုကြောက်လို့ ဂုဏ်ငယ်ရှိမှာကို ကြောက်လို့ ကြောက်တတ်တဲ့ ဆွေမျိုးတွေကိုကြောက်လို့ ကြောက်တတ်တဲ့ မိဘတွေကိုကြောက်လို့ ကြောက်တတ်တဲ့ ချစ်သူကိုကြောက်လို့ ကြောက်တတ်တဲ့ ဆရာကိုကြောက်လို့။ ရှူး …တိုး…တိုး…ပြောပါကွာလို့ ကြောက်တတ်တဲ့ သူငယ်ချင်းကသတိပေးတဲ့ စကားကို ကြောက်လို့ ကြောက်တတ်တဲ့ အလုပ်ရှင်ကိုကြောက်လို့ ကြောက်တတ်တဲ့ လူကြီးလူကောင်းကိုကြောက်လို့ သွေးသံရဲရဲတွေကို ကြောက်လို့ သေနတ်တွေ၊ ဓားတွေ၊တုတ်တွေ၊ကြိုးတွေ လှောင်အိမ်တွေ၊ထောက်ချောက်တွေကိုကြောက်လို့ ကြောက်လို့လိုက်လုပ်ရတဲ့သူကို ကြောက်လို့ လုပ်ပိုင်ခွင့်ကလေး ပျောက်သွားမှာကိုကြောက်လို့ ကြောက်လို့…. ကြောက်လို့….. ကြောက်လို့…….. ကြောက်လို့……….အနာဂတ် တစ်ခုလုံး…လုံးပါးပါးခဲ့…။ ကျွန်တော်အပါအဝင် ကြောက်တတ်တဲ့ ပတ်ဝင်းကျင်သာ ကြားဖူးတဲ့ စကားပုံတစ်ခုအတိုင်း ကြောက်တတ်ရင်သိပ်ကောင်းမှာပဲ။ `သူရဲကောင်းတို့ အကြောက်ဆုံးအရာက ကြောက်ရမှာကို ကြောက်တာပါပဲ´ […]

ပြတ်ပြတ်သားသားပြောရရင်ခင်ဗျားကကျွန်တော်မဟုတ်ဘူး။ ခင်ဗျားစီးတဲ့ကားအမျိုးအစား ကျွန်တော်မသိသလို ကျွန်တော်စီးတဲ့ ဖိနပ်တံဆိပ်လည်း ခင်းဗျားသိမှာမဟုတ်ဘူး။ ခင်ဗျားနင်းခဲ့တဲ့ လည်မျိုတွေ ခင်ဗျားမမှတ်မိသလို ကျွန်တော်ကိုတွန်းချနေတဲ့ လက်တွေကိုလဲ မှတ်မိတော့ဘူး။ ခင်ဗျားက လောကဓံကို ဖယောင်းတိုင်းမီးမှုတ်သလို ချူပ်ငြိမ်းလို့ရပေမဲ့ ကျွန်တော်က ဒုက္ခတွေကို တစ်စတစ်စလိုက်ကောက်လို့ မဆုံးဘူး။ ခင်ဗျားဒုက္ခက ကျွန်တော်ဒုက္ခထက် တစ်ခါတစ်ခါ ပိုများနေမလား။ ခင်းဗျားအရာရာကိုဖန်ဆင်းနိုင်တဲ့ နတ်တစ်ပါးဖြစ်သလို ကျွန်တော်က အရာရာမဖြည့်စီးနိုင်တဲ ့လိုအပ်မှုနတ်သားဖြစ်တယ်။ ခင်းဗျားက အမှားကိုအမှန်လုပ်တတ်တဲ့ ပါရဂူ ကျွန်တော်က အမှန်ကို အမှန်မပြောရဲတဲ့ ငကြောက် ကျွန်တော်က သေမှာထက် ငွေမရှိတဲ့ဘဝကိုရောက်မှာပိုကြောက်သလို ခင်ဗျားက ငွေမရှိမှာထက်သေမှာပိုကြောက်တယ်မဟုတ်လား။ ခင်ဗျားနဲ့ကျွန်တော်တူတာဆိုလို့ အချိန်တန်ရင်သေမှာရယ်၊ သောကအကြီးအသေးတွေရယ်၊ အကောင်းမမြင်တက်တဲ့သံသယအချို့ ့ရယ်၊မိသားစုအတွက်ရယ်ပဲရှိတယ်…။ ကဲ ခင်ဗျား…………ကကျွန်တော်နဲ့မတူပါဘူးဆိုနေမှပဲ..။