အရင်နှစ်တွေတုန်းဆီက ဒီအချိန်ရောက်လာပြီဆိုရင် ဒီနေရာလေးတွေဟာ ပြည့်ကျပ်နေတဲ့လူပင်လယ် ကထိန်ရဲ့ဈေးတန်းမ အရုပ်ပူဆာတဲ့ကလေး သေနတ်သေးသေး မလိုချင်လို့လွှင့်ပစ်တဲ့ကလေး ရီမုကွန်ထရိုးနဲ့ ကားမရလို့ အမေကိုရန်တွေ့တဲ့ကလေး ပွက်ပွက်ကိုညံနေရော ပြန်တွေးကြည့်ရင်တောင် ကြားယောင်နေရတုန်း…………။ ဟိုတစ်ဘက်နားဆီက လူခေါ်နေတဲ့ပွဲခမ်းမ တစ်ထိန်ထိန်တီးလို့ ရုတ်ရုတ်သဲသဲနဲ့ရယ်က အလှည့်ကားလာပြီဆိုရင်လဲ လိုက်ကြည့်ကြ လမ်းလျှောက်ဖို့တောင်မလိုပါပဲ လူလှိုင်းကိုစီးရင်း ကထိန်အလှည့်ကားရှေ့မှောက် ဒါရိုက်အရောက်…..။ ကားပေါ်မှာစတိတ်စင်ထိုးတင်ပြီး ညလုံးပေါက်လှည့်စမ်းမြို့အနှံ့ဆိုပြီး သီချင်းတွေဆိုတဲ့ကထိန်………..။ အရှေ့ဆီကရောင်နီချိန်ရောက်အောင် သီချင်းတွေဆိုလို့ကောင်းတုန်း……။ ဒီနှစ်တော့ဝေးပေါ့…. ဟိုတစ်ခါခေတ်မကောင်းစဉ်ကတောင် ကားတွေနဲ့နေ့ခင်းလှည့် ပွဲဈေးကိုကိုးနာရီပိတ် ဇာတ်ပွဲတွေနေ့ခင်းက အဲဒိလိုရှိခဲ့တာ နှစ်လေးဆယ်ကျော်ခဲ့ပြီလေ………။ တို့အရပ်တို့ဇာတ် တို့ကထိန်ဆိုတာက မြို့ပေါ်ကောတောနယ်ရောအားခဲ တစ်နှစ်မှတစ်ကြိမ်နွဲရတဲ့ပွဲတစ်ခု ကျန်တဲ့ရာသီ ပွဲဆိုတာမရှိရှာဘူး….။ ရွာသားတွေ မြို့ပေါ်ရောက်ဖြစ်တဲ့ကထိန် ရွာသူတွေ ပွဲကြည့်တဲ့ကထိန် သူတို့တစ်တွေမှာလည်း တစ်နှစ်လုံးတစ်ပိန်ပိန်တစ်လိန်လိန်နဲ့ နွားနဲ့ဖက်ရုန်းရတာ ဖင်ထဲရွှံ့တစ်ပိဿာဝင်ချင်ဝင်ပါစေ ကထိန်ချိန်မြို့ပေါ်ရောက်ရင်ပြီးရော…….. အဲဒိလိုအားထားကြတာ….။ ဒီကထိန်ဟာသူတို့အတွက်တော့ စက်စဲနဲ့ပေးမလဲ ချောင်းသာနဲ့အလိုက်ပေးလို့မရ […]

နတ်ဘုံနဲ့ ငရဲဘုံ ဘုံနှစ်ခုကြားက လူသားတွေများ ပြောပါတယ်……။ ချိမ်းလိုက် ခြောက်လိုက် မြှောက်လိုက် မြောက်လိုက် မကြားရ မမြင်ဖူးပါပဲနဲ့ ချောက်တဲ့သူကချောက် ကြောက်တဲ့သူကကြောက် ချောက်တော့လည်းကြောက် အကန်းများလမ်းစမ်းဘျှောက်သလိုသာပ……။ ဟိုပုံပြင်ထဲက ဆင်ကိုစမ်းတဲ့ မျက်မမြင်ပုဏ္ဏား တစ်သိုက် ကိုယ်စမ်းမိရာ ကိုယ်ထင်ရာကိုယ်ပြော ကိုယ်ပြောတာအမှန် သူပြောတော့အလွဲ ငြင်းရင်းခုန်းရင်းနဲ့ ကြားထဲကပျောက်သွားမဲ့ အမှန်တရား အားနာစရာ….။ နေဝန်းနီ

ကျမဘဝ ဝမ်းဝဖို့အတွက် ည, အကာလမှာ ကမ္ဘာပတ်နေရသူပါ…..။ ဟုတ်တယ်လေ…… ပညာကမတတ် အသပြာကနတ္ထိ အလိုက်ကမသိတတ်ဖူးဆိုပြီး ဘယ်အလုပ်မှာမှ ကြာကြာမမြဲ အဲဒိတော့ နေ့အချိန် လူစည်ကားရာလမ်းများမှာ ညအခါတိတ်ဆိတ် ကျမခြေသံ တစ်ဖြတ်ဖြတ်နဲ့ ကမ္ဘာပတ်ရင်းနှိပ်စက်နေမိတာပေါ့…..။ လွမ်းရေးထက် ဝမ်းရေးခက်တယ်လေ… ဝမ်းထဲမှာ အစာမှ မရှိရင် လွမ်းရတာဘယ်အရသာရှိတော့မလဲရှင်ရယ်…။ ဒါကြောင့် ဝမ်းစာအရေး မျှော်တွေးရင်းနဲ့ ဖောက်သည်ရှာ ကမ္ဘာတစ်ပတ်စာလောက် ညည ကျမ လမ်းလျှောက်နေရပါတယ်…။ နေဝန်းနီ

ငါလည်း …….. တစ်ချိန်တုန်းကတော့ အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ပျိုမြစ်တဲ့ မြစ်တစ်စင်းလို ခရီးနှင်ခဲ့တာပ…။ အခုတော့လည်း အရင်းစီးကြောင်းပျောက် စွန့်ပစ်ပစ္စည်းတွေနဲ့လေးလံ အသက်ရှုသံတောင် မမှန်ချင်တော့ဘူး……။ စီးဆင်းနေတဲ့ ငါ့ကိုတောင် အဆိပ်တွေ သယ်ဆောင်ယူလာသူလို့ စွပ်စွဲနေကြ….။ အဲဒိတော့ ငါ့မှာ မန်းတက္ကသိုလ်ဘေးက ရေနီမြောင်းလောက်တောင် မစီးရဲတော့ဘူး….။ ဟုတ်ပါ့ ….. ငါ့ခန္ဓာမှာလည်း သူတစ်ကာစွန့်ပစ်လိုက်တဲ့ အမှိုက်တွေ လက်ခံမိလို့ အမြဲတစ်စေနောက်ကျိနေရ…..။ အရင်ကဆို……. ငါပုံပြင်တွေ ပြောပြနေတဲ့ အချိန်ဆိုရင် သူတို့တစ်တွေ ဝိုင်းနားထောင်လို့….. သိပ်ကိုကြီးကျယ်တဲ့မြစ်….. သမိုင်းကိုမှတ်မိနေတဲ့မြစ်တဲ့ ချီးမွမ်းလို့……။ ခုတော့ …. ငါ့အနားရောက်လာသူတွေဟာ ငါ့ကို လူမမာမြစ်တစ်စင်းလို ဆက်ဆံနေကြ…… ဂရုဏာသက်ကြနဲ့ သူတို့ပြောတာတွေကိုပဲ ငါ့မှာ နားထောင်နေရတော့တယ်……။ (နေဝန်းနီဆိုတာ မြစ်တစ်ဆင်းလိုပဲ အပူပင်ကြောင့်ကြမဲ့စွာ စီးဆင်းချင်သူပါ…။ သူတစ်ကာအပူပင်ခံ ဘဝမှာ မပျော်ပိုက်ပါ….။ […]

သူမဟာ သူယောင်မယ်လို တိတ်ဆိတ်တဲ့ခြေလှမ်းတစ်ချို့နဲ့ ညနေတစ်ခုကိုသယ်ဆောင်ပြိး ငါ့အနားတိုးကပ်လာပေါ့…။ ဟိုး …အဝေးက မီးခိုးခေါင်တိုင်လို ရှည်မျောမျောအရိပ်တွေက ငါချစ်တဲ့ ဒဏ်ရာဗလပွနဲ့… ကမ္ဘမြေပေါ်မှာ လဲလျောင်းအိပ်စက်ဖို့ ရွေ့ရှားနေကြ…။ အေးစက်မာကျောပြီး ပြုံးရယ်ဖို့မေ့လျော့နေတဲ့ ငါ့နှုတ်ခမ်းတွေကို နားလည်မှုလွဲမှားပြီး စိတ်ကောက်နေတဲ့သူမကို ချော့သိပ်ဖို့ မေ့လျော့နေပြန်တယ်..။ အဲဒိလိုအချိန်မျိုးမှာ ရရာလက်မှတ်ယူပြီး နိမ္ဗာန်သွားချင်တဲ့ခရီးသည်တွေ တို့လို့တွဲလောင်းနဲ့ ရထားကိုခိုဆွဲပြီး ငါ့ကိုထားရစ်ခဲ့ပြီး ရထားသယ်ဆောင်ရာပါသွားကြ…။ တစ်ကယ်ပဲ နိမ္ဗာန် ရောက်သွားကြမလား? အို…… မတွေးတော့ပါဘူး…။ ငါတို့ကတော့ တစ်ကယ်ကျန်ရစ်ခဲ့တာသေချာတယ်…။ နေဝန်းနီ