ေတာတြင္းေပ်ာ္ဆိုင်းဘုတ်တွေသာ ယိမ်းထိုးကခုန်နေကြတဲ ့ မြို ့ကလေးက ရောဂါအစုံစုံကို ဆေးတစ်ဖုံနဲ ့ ပျောက်စေမတဲ ့လေ … အကျရည်တစ်ခွက်နဲ ့ လွတ်လပ်စွာ အနည်ထိုင်တတ်ခဲ ့သူတွေ ခုတော ့လည်း … Ready made တွေကြား အိပ်မက်တွေက ယက်ကန်ယက်ကန် … အောက်ဈေးမိခဲ ့သတဲ ့ … လူရွှင်တော်တစ်ချို ့ဟာ ပြက်လုံးဟောင်းတွေ ပြန်လည်ဆန်းသစ်ဖို ့ သချင်္ာဘုတ်အုပ်ကိုင်ရင်း ငိုက်မြည်းနေကြပြန်ရော … စီးကရက်ငွေ ့နဲ ့အတူ ဖောင်းပွစကားလုံးတွေ ရောယှက်မိတော ့ ဟို … ဂျော်ကာကြီးခမျာ ဟန်ဆောင်ကလေးမှ မလုပ်တတ် သံလွင်ခက်ကို ဘေးချ ငုတ်တုတ် ထိုင်မေ ့သွားရှာတယ် … ဒါနဲ […]
ခင်ဗျား လက်ဆော ့ခဲ တဲ ့ မျဉ်းကောက်ကြာင်းတွေပေါ်မှာ… ကျုပ် အကြိမ်ကြိမ် နေဝင်ခဲ ့တာ မိုးမလင်းနိုင်ခဲ ့သေးဘူး… ပီကာဆို
တောထဲကထွက် online ပေါ်ရောက်တော ့ ဖတ်စရာတွေက အများသား။ mail တွေကိုစစ် စာပြန်သင် ့တာတွေပြန်.. facebook ထဲဝင် like တွေ လျှောက်ပေး comment ရေးနဲ ့.. နောက် ထုံးစံအတိုင်း တစ်စုံတစမယောက်ကို.. တွေ ့ပြီ…တွေ ့ပြီ! နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲဆိုး မိတ်ကပ်ထူထူလိမ်းထားတဲ့ အသက် ၃ဝ ကျော်စ အပျိုရိုင်းမလေးတစ်ယောက်.. ကျနော် သူ ့ကိုသဘောကျမိတယ်။ ဒီတော ့ ခလုပ်လေးတွေနှိပ်ပြီး စာသဝဏ်ပါးလိုက်ပါတယ်။ အဲဒီ ့ခူးခက်ခက်ပန်းကိုမှ ခင်လို ့သာတွယ် ခူးဆွတ်လို ့ တစ်သက်ရွယ်ပန် အပျိုရိုင်းမလေးနှုတ်က စကားတွေ ထွက်ကျလာတယ်။ နင်တို ့ယောက်ျားတွေ online ပေါ်ရောက်လာရင် လျှာရိုးမရှိတိုင်း တဲ ့။ ပြောမယ် […]
ငါရေးတဲ ့ဇာတ် ငါကိုယ်တိုင် ဇာတ်ညွှန်းခွဲပြီး ငါကိုယ်တိုင် ဒါရိုက်တာလုပ်တဲ ့ ငါ ဆိုတဲ ့ ငါ ့ပြဇာတ်မှာ မင်းသားကြီးက ငါ… အဆိုလည်း ငါ အကလည်း ငါ အသောလည်း ငါ အလွမ်းလည်း ငါ အရယ်လည်း ငါ အငိုလည်း ငါ.. ငါ..ငါ…ငါ… ငါအထပ်ထပ်နဲ ့ ငါနဲ ့အတုတ်ခံရတာလည်း ငါ ငါနဲ ့တုတ်တာလည်း ငါ ခဲ ထု ဆုအချခံရတာလည်း ငါ ခဲ ဆုချတာလည်း ငါ… ဪ! ပရိဿတ်ကလည်း ငါ…
သုတ်ကနဲရောက်လာတဲ ့ လေပြေမလေးဟာ နူးညံ့စွာ သိမ်မွေ ့စွာ ညင်သာစွာ (ငါ ့)ပါးပြင်ကို ဖြတ်ကနဲ ခိုးနမ်းပြီး လှစ်ကနဲ အပြေးမှာ ငါ ့ရင်ဟာ လှုပ်ကနဲ လှုပ်ကနဲ… နောက်ဆုံးတော ့ငါ အားကနဲ အော် ဗိုင်းကနဲ မြေပေါ်ပစ်ကျခဲ ့တယ်… (ငါ ကဗျာဆရာဖြစ်ပြီ) မရောက်တာကြာလို ့ ရွာထဲခဏလာလည်တာပါခင်မျ။