ကျွန်တော်တို့ မွေးချင်းက ငါးယောက်ပါ။ ကျွန်တော်ကတော့ အငယ်ဆုံးပေါ့။ နံပါတ် (၁) နဲ့ (၂)က အစ်ကို ၊ နံပါတ် (၃) နဲ့ (၄)က အစ်မ။ ကျွန်တော်အဖေကတော့ ကျွန်တော် (၄)နှစ်သားမှာ ဆုံးပါးသွားပါတယ်။ အမေကတော့ သားသမီးငါးယောက်ကို အိမ်နားက မြင်သာဈေးမှာ “ဝါဝါရွှေ” ဇာဘော်လီဆိုတဲ့ ဘော်လီချုပ်ရင်း ရှာကျွေးခဲ့ပါတယ်။   စဉ်းစားတော့လည်း သားသမီးငါးယောက်ကို အစအဆုံး ဘော်လီချုပ်ရင်း ရှာကျွေးတဲ့ အမေ့ကို အံဩချီးကျူးမိတယ်။ ပြောချင်တဲ့အကြောင်းအရာလေးက အမေက မနက် (၆)နာရီဆို ဈေးမှာဆိုင်ဖွင့် ၊ ညနေ (၆)နာရီမှ ဆိုင်သိမ်း။ ကျွန်တော် သူငယ်တန်းကနေ တက္ကသိုလ်ဝင်တန်းအထိ ကိုယ်တိုင်ကျောင်းလိုက်အပ်မပေးခဲ့ဘူး။ ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ အိမ်မှာ ဖေဖေ့လက်ထပ်ကတည်းကနေတဲ့ အဖိုးကြီးတစ်ယောက်ကပဲ ကျောင်းလိုက်အပ်ပေးတယ်။   […]

အခုခေတ်လူငယ်တွေကအတိတ်နိမိတ်တွေသိပ်မယုံတော့ဖူး ကြီးပြင်းတာကလည်းဒုံးပျံခေတ် စီဒီ တီဗွီခေတ် အန်ကယ်တို့ကြီးပြင်းလာတာကက်ဆက်ခေတ် ရေဒီယိုခေတ် ၁ဝတန်းအောင်လို့ မန်းလေးအလုပ်လုပ်ဖို့ရောက်တော့ဈေးချိုမှာအလုပ်သင်ဝင်ရတယ် အဲဒီအချိန်ဈေးချိုမှာအလုပ်သင်ဝင်ဖို့ကထမင်းကျွေးပညာသင် ဘာပိုက်ဆံမှမရ အခုခေတ်လိုငွေဘယ်လောက်ရမှထားမှာဆိုဘယ်ဆိုင်မှမခေါ်တော့ အဓိကပြောချင်တာက ဆိုင်ရှင်တွေအဓိကသင်တာကစကားအပြော ဈေးရောင်းရင်းဘယ်လိုပြောဘယ်လိုရောင်း ဈေးဝယ်မေးရင်မေးတဲ့ကုန်ကိုယ့်ဆီမရှိရင်တောင်မရှိဆိုတဲ့စကားမပြောရ မထားဖူးကုန်နေတယ်ပြောရတယ် အဓိကကမရှိဆိုတဲ့စကားနိမိတ်မကောင်းလို့တဲ့ အခုခေတ်ဆိုမဆီရယ်တဲ့အိုမဆိုင်လုပ်ကြမှာ ဒါပေမဲ့နိမိတ်ဆိုတာမယုံလို့လဲမရ ကြုံဖူးတယ်မန်းလေးမှာမီးသတ်ကားဥဩသံကိုသီချင်းရှေ့မှာတီးလုံးထည့်တဲ့သီချင်း ခေတ်စားတဲ့အချိန် မသိရင်မီးသတ်ကားလာနေတာ အဲဒီအချိန်မန်းလေးမှာမီးတွေမကြာခဏအကြီးအကျယ်လောင်တာ တနို်င်ငံလုံးလည်းမီးမကြာခဏလောင်တယ် နောက်အိုးလေးလှုပ်ပါဟေ့ဖြစ်လာရော ဖွင့်လိုက်တဲ့သီချင်းဘယ်သွားသွားဒါပဲ မကြာပါဖူးနာဂစ်ဖြစ်ပြီးမြန်မာနိုင်ငံရဲ့ဆန်အိုးကြီးသွက်သွက်ခါသွားတာ အခုလည်းသီချင်းတပုဒ်ထွက်လာပြန်ရော မင်းသီချင်းကလည်းကွာနိမိတ်မကောင်းဖူးလို့သားတော်မောင်ကိုပြောမဆုံးသေး လောက်ကိုင်တိုက်ပွဲတဲ့ တနိုင်ငံလုံးလဲတလှုပ်လှုပ် သီချင်းကရွာကိုသူပုန်ဝင်တာရေးထားတာ ရွာကလူတွေဟိုပြေးဒီပြေး ဟိုအော်ဒီအော် သေနတ်သံတွေတညံညံ