ဆင်းရဲနည်း ချမ်းသာနည်း

ကျွန်တော် ရွာထဲက လူတွေရော အပြင်က စာဖတ်သူတွေပါ ဒီ စာအုပ်ကို မဖတ်ဖူးကြသေးရင် ဖတ်ကြည့်စေချင်တဲ့ စေတနာနဲ့ ဆရာ မြတ်ငြိမ်း ဘာသာပြန်ဆိုထားတဲ့ RICH DAD POOR DAD.  ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကို ပြန်လည် ကူးယူ ဖော်ပြပေးလိုက်ပါတယ်……..

————————————————————————————————————————————————————————-–

လိုအပ်ချက် တစ်ခုရှိနေသည်

စာသင်ကျောင်းတွေက ကလေးသူငယ်များအား လက်တွေ့လောက နှင့်ရင်ဆိုင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်အောင် သင်ကြားပေးလိုက်ပါသလား ။ ကျွန်မ မိဘတွေ ပြောလေ့ပြောထ ရှိသည့် စကားရှိ၏ ။ “ စာကြိုးစား ၊ ဂုဏ်ထူးတွေ များများ ပါအောင်လုပ် ၊ ဒါမှ အခွင့်အရေးတွေ အများကြီးရပြီး လခ ကောင်းတဲ့ အလုပ်တစ်ခုရမယ် ” ဟူ၏ ။ သူတို့၏ ဘဝရည်မှန်းချက်မှာကျွန်မ တို့ ညီ အစ်မ နှစ်ယောက် ဘဝ အောင်မြင်ရေးအတွက် မဟာအခွင့်အရေးကြီးရရန် တက္ကသိုလ်ပညာ သင်ကြား တတ်မြောက်ဖို့ ဖြစ်၏ ။

နောက်ဆုံးတော့ ၁၉၇၆ ခုနှစ်တွင် ကျွန်မ ဖလော်ရီဒါ တက္ကသိုလ် မှ စာရင်းကိုင်ပညာ ဖြင့်ဘွဲ့ရ၏ ။ ဂုဏ်ထူးတွေ အများကြီးပါသည် ။ ကျွန်မ တို့ အုပ်စုတွင် ထိပ်ဆုံးနားက ရပ်တည် နှိုင်ခဲ့သည် ။ထို အခါ မိဘ နှစ်ပါးသည် သူတို့၏ ဘဝရည်မှန်း ချက်ကြီးအောင်မြင်သွားလေသည် ။ ဤကား သူတို့၏ဘဝ တွင် လက်ခမောင်း ခတ်ရမည့် ပေါက်မြောက် အောင်မြင်မှုကြီး ဖြစ်၏ ။ သူတို့၏  “ မဟာစီမံကိန်း ” အတိုင်း ကျွန်မ “ကြီး ၈ ကြီး ” စာရင်းကိုင် အဖွဲ့မှာ အလုပ်ဝင်သည် ။ တည်တံ့ ခိုင်မြဲသော ဝမ်းကျောင်း အလုပ်ကို လုပ်ပြီး စောစောစီးစီးအနားယူနိုင်ဖို့  ကျွန်မ မျှော်လင့်ထားသည် ။

ကျွန်မ ယောကျင်္ား မိုက်ကယ် လည်း သည်လမ်းကြောင်းအတိုင်းလိုက်သည် ။ ကျွန်မ တို့ နှစ်ယောက် အလုပ်ကြိုးစားသော ၊ ဝင်ငွေ သင့်တင့် လျှောက်ပတ်စွာရသော၊ အလုပ်ကို တန်ဖိုးထားလေးစားတတ်သော မိသားစုမှ ပေါက်ဖွားလာသူများချည်း ဖြစ်၏ ။ မိုက်ကယ်လည်း ဂုဏ်ထူးတွေ တစ်သီ ကြီးဖြင့်ဘွဲ့ရသည် ။သို့သော် သူက နှစ်ထပ်ကွမ်း ဘွဲ့ရသူ ။ ဦးစွာ အင်ဂျင်နီယာ ဘွဲ့ ၊ နောက်ဥပဒေ ကျောင်းမှ ။  သူ့အား ဝါရှင်တန် ဒီစီ မှ နာမည်ကြီး ဥပဒေ အဖွဲ့ တစ်ဖွဲ့က ချက်ချင်း လို အလုပ်ခေါ်ခန့်သည် ။သူက မူပိုင်ခွင့် မှတ်ပုံတင်ဥပဒေ ရေးရာ များကို ကိုင်တွယ်သည် ။ သူ့အနာဂတ် ဘဝ လမ်းကြောင်းက ဖြောင့်ဖြူးသလို ရှိနေပြီ ။ ပီပြင် ခိုင်မာသော ဝမ်းကြောင်းလုပ်ငန်း တစ်ခု ရှိနေပြီ ။ သူလည်း အသက်ငယ်ငယ် နှင့် လုပ်ငန်းခွင်မှ အနားယူခွင့်ရဖို့ သေချာသလောက်ရှိနေပြီ ။

ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ဝမ်းကြောင်းလုပ်ငန်းတွင် အောင်မြင်ကြ၏။ သို့ပေမယ့် မှန်းချက်နှင့် နှမ်းထွက်က တခြားစီ ဖြစ်နေ၏ ။ ကျွန်မ တို့ နှစ်ယောက်စလုံကြောင်းကျိုး ခိုင်လုံစွာဖြင့် ဋ္ဌာန တွေ ပြောင်းကြ၏ ။ရာထူးတွေ ပြောင်းကြ၏ ။သို့သော် ကျွန်မ တို့ အတွက် အငြိမ်းစား စီမံကိန်းတွေ စီစဉ်ပေးထားတာမရှိ ။ အငြိမ်းစားရန်ပုံငွေ ဆိုသည်မှာ ကျွန်မ တို့ တစ်ဦးချင်း ထည့်ဝင်ငွေကြောင့်သာ ပမာဏ ကြီးထွားလာခြင်းဖြစ်၏ ။

မိုက်ကယ်နှင့် ကျွန်မ တို့ အိမ်ထောင်ရေးက သာယာသည် ။ ချစ်စရာ ရင်သွေးသုံးရောက် ထွန်းကားခဲ့ပြီ ။ ဤစာကိုရေးနေချိန်တွင် အကြီးနှစ်ယောက်က ကောလိပ် တက်နေပြီး အငယ်က အထက်တန်းကျောင်း တက်နေပြီ ။ ကျွန်မ တို့၏ ရင်သွေးကလေးတွေ လက်လှမ်း မှီ သ၍ ကောင်းပေ့ ၊ ညွန့်ပေ့ ဆိုသည့် ပညာတွေ သင်ယူနိုင်ဖို့ ကျွန်မ တို့ ငွေတွေ သောက်သောက် လဲ ပုံအော သုံးစွဲခဲ့ကြ၏ ။

တစ်နေ့ . . . . ၁၉၉၆ ခုနှစ်ထဲတွင်  သားတော်မောင် တစ်ယောက် သည် စာသင်ကျောင်းနှင့်  ပတ်သက်၍ အထင်မှား အမြင်မှားတွေ ဖြစ်ပြီး အိမ်ပြန်လာသည် ။ သူက စာသင်ရတာကို ငြီးငွေ့လာပြီ ၊  စိတ်ပျက်လာပြီ ဖြစ်၏ ။

“ လက်တွေ့ဘဝမှာ ကျွန်တော် ဘယ်တော့မှ အသုံးမချ မဲ့ ဘာသာရပ်တွေကို ကျွန်တော်ဘာဖြစ်လို့ အချိန်ကုန်ခံပြီး သင်ယူနေရမှာလဲ မေမေ ”

“ ဘာဖြစ် လို့လဲ ဆိုတော့ မင်းကျောင်းမှာ အဆင့်ကောင်းကောင်း မရရင် ကောလိ်ပ်တက်ခွင့် မရမှာ ကြောင့်ပေါ့ ” ဟု ကျွန်မ မဆိုင်းမတွ ဖြေလိုက်၏ ။

“ ကျွန်တော် ကောလိပ်ကို သွား သွား ၊ မသွား သွား ကျွန်တော်ကတော့ သူဋ္ဌေး ဖြစ်လာမှာပဲ ”

“ မင်းကောလိပ်က ဘွဲ့မရရင် ရာထူးကြီးကြီး မရဘူး ၊ ရာထူးကြီးကြီး မရတဲ့ နောက်မှာ မင်းဘယ်လိုလုပ်ပြီး သူဋ္ဌေးဖြစ် လာနှိုင်မှာလဲ ”

မိခင် တစ်ဦး၏ ပူပန်သောက ဖြင့် ကျွန်မ ချောက်ချောက် ခြားခြား ပြန်ပြောလိုက်၏ ။ သားတော်မောင်က ပြုံးစိစိ လုပ်သည် ။ နည်းနည်း ကလေး စိတ်ပျက်သွားဟန်ဖြင့် ခေါင်း ကို ဖြည်းလေးစွာ ခါယမ်းသည် ။ ကျွန်မ တို့ သည် အကြောင်းကို ယခင်ကလည်း အကြိမ်ကြိမ် ပြောခဲ့ဖူးကြပြီ ။ သူက ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး မျက်လုံးတွေကို ကလယ် ကလယ် လုပ်သည် ။ မိခင် တစ်ဦး၏ အမျှော်အမြင် ရှိသည် ့ စကားလုံးတွေ သူ့နားထဲ မဝင်ပြန်။

သားကလေးက ပါးရည်နပ်ရည် ရှိ သည် ။ စိတ်မာသည် ။ သို့ပေမယ့် သူက ယဉ်ကျေးလိမ္မာပြီး မိမှန်းဘမှန်း သိတတ်သူကလေးပါ ။

“မေမေရယ်. . . ” သည် တစ်ချီတော့ သင်ကြားပို့ချမှုကို နာခံရမည့်သူက ကျွန်မ ဖြစ်သွားပြီ ။ “ ခောတ်နဲ့ အမီ လိုက်စမ်းပါ လောကကြီးကိုလေ့လာကြည့်စမ်းပါဦး ။ အချမ်းသာဆုံး ပုဂ္ဂိုလ်တွေ ချမ်းသာလာကြတာ သူတို့ရဲ့ ကျောင်းပညာ ရေးတွေကြောင့်မှ မဟုတ်တာဘဲ မေမေရဲ့ ။ မိုက်ကယ် ဂျော်ဒန် ကိုကြည့်၊ မက်ဒေါနား ကိုကြည့် ။ ဟားဗတ် တက္ကသိုလ်တောင် ပြီးအောင် မတက်နိုင် တဲ့ ဘီလ်ဂိတ်တောင် မိုက်ကရိုဆော့ဖ် ကိုတည်ထွင်နိုင်သေးတာပဲ ။ ခုဆိုရင် အမေရိကားမှာ အချမ်းသာဆုံး စာရင်ထဲ ဝင်နေပြီ ။ ကျပ်မပြည့်ဘူး လို့ တံဆိပ်တပ် ခံထားရပေမယ့် တစ်နှစ်ကိုဒေါ်လာ လေးသန်းလောက်ရနေတဲ့ ဘေ့စ်ဘော ကစားသမား တစ်ဦး ရှိတယ်လေ ”

သားအမိ နှစ်ယောက် တော်တော်ကြီးကြာအောင်  နှုတ်ဆိတ်နေမိကြ၏ ။့ကျွန်မ တဖြည်းဖြည်း အမြင်မှန် ရလာပြီ ။ ကျွန်မ သည် ကျွန်မ မိဘတွေ၏ သွန်သင်ညွန်ပြ ချက်ကိုပင် သားငယ်အား ထပ်မံ သွန်သင်ညွန်ပြ နေမိပါကလား ။ ကျွန်မတို့ ပတ်ဝန်ကျင်ရှိ ကမ္ဘာကြီးပြောင်းလဲ နေပြီ ။ ကျွန်မတို့ ဆုံးမ ဩဝါဒ တွေ မပြောင်းလဲသေး ။

စာကောင်းကောင်း သင်ပြီး အဆင့်တွေ ကောင်းကောင်းရအောင် ကြိုးစားအားထုပ်ခြင်းသည် အောင်မြင်မှုရဖို့ အာမခံချက်မပေးနိုင်တော့ ။ သည် အချက်ကို ကျွန်မတို့၏ ကလေးတွေက လွဲပြီး ဘယ်သူမှ သတိပြုမိပုံမရ ။

“ မေမေ . . . ကျွန်တော်က မေမေ နဲ့ဖေဖေတို့လို ခေါင်းမဖော်နိုင်လောက်အောင် အလုပ်မလုပ်ချင်ဘူး မေမေ ရဲ့ ။ မေမေ တို့ ပိုက်ဆံတွေ အများကြီးရပါတယ် ။ ကျွန်တော်တို့လည်း ကစားစရာ အရုပ်တွေ တစ်ပုံကြီးနဲ့ ဧရာမ အိမ်ကြီးထဲမှာ နေကြရပါတယ် ။ တစ်ကယ်လို့ မေမေ တို့ရဲ့ အကြံပေးချက်အတိုင်း လိုက်လုပ်မယ် ဆိုရင် ကျွန်တော်လည်း မေမေတို့လို ဖြစ်သွားလိမ့်မယ် ။ အလုပ်ကို ပိုပိုပြီး ခါးချိုး လုပ် ။ အဲဒီ လို လုပ်ရတာဟာ အခွန်အခ တွေ ပိုပေးဖို့ နောက်ပြီး ကြွေးတွေ တင်ပြီး လုုံးလည် ချာလည် လိုက်ဖို့လေ ။ ခုချိန်မှာ အာမခံချက် ရှိတဲ့ အလုပ်ဆိုတာ မရှိတော့ဘူး ။လုပ်ငန်း ကျစ်လစ်အောင် လုပ်နေတာတွေ ၊ လူလျှော့နေတာတွေကို ကျွန်တော် သိနေတာပဲဟာ ။မေမေတို့ ခောတ်က ဘွဲ့ရတွေ လခ ရသလောက် ဒီခောတ် ဘွဲ့ရတွေ လခ မရတော့ဘူး ဆိုတာ ကျွန်တော် သိတယ် ။ ဆရာဝန်တွေကို ကြည့်လေ ။ သူတို့ ဟိုတုန်းကလောက် ငွေ များများ စားစား မရတော့ဘူး  ။ ကျွန်တော် လူမှု ဖူလုံရေး ထောက်ပံ့ ငွေကို အားမကိုးချင်ဘူး ။ ဒီတော့ ကျွန်တော့် အတွက် အဖြေ သစ်တွေ  လိုလာပြီ ။ ”

ဆက်လက်ဖော်ပြ ပေးပါမည် ။      ။

ချစ်ရင်ထူး