အဲဒါ ထုံထိုင်းပြီး ကောက်ကျစ်တာ

“သူ ဉာဏ်ကောင်းတယ်၊ တော်တယ်၊ အနေမှန်တယ်၊ ခိုင်းတာအကုန်လုပ်တော့ လူကြီးကြိုက်တယ်။ အားရင် ကျားပဲထိုးတယ်။ တခါတခါရွေ့ဖို့အရေး နာရီဝက်၊ တနာရီလောက် ကြာတယ်” လို့ ဦးချစ်လှိုင်က ပြောပါတယ်။

ဗိုလ်ချုပ်မှုးကြီးသန်းရွှေရဲ  ့ဆရာ ဦးချင်လှိုင်က သူ ့တပည့်ရဲ  ့တော်ပုံတော်နည်းကို အခုလို ချီးကျူးတော့ ကွန်မြူနစ်ပျက်တွေဟာ သိတ်ပြီး ခေါင်းမရှိပါလို ့ထင်မိတယ်။ ဘာ့ကြောင့်လဲဆိုတော့ ကျားတကွက်ရွှေ  ့ဖို ့တောင် နာရီဝက်လောက် အချိန်ယူရတယ်ဆိုတော့ ကျားကွက်အကုန်လုံးရွှေ  ့ဖို ့ဆိုရင်တော့ တစ်ရက်လောက်ကြာမလားပဲ။  ဖြတ်ထိုးဉာဏ်က နှေး၊ ထုံထိုင်းနေတဲ့လူမဟုတ်ဘူးဆိုရင် နာရီဝက်တောင် ကြာစရာလိုလို ့လား။ မလိုပါဘူး။  ဒါ့ကြောင့် ဦးချစ်လှိုင်ကို လူမှန်တွေက ဒီလိုပြောခဲ့တာဖြစ်မယ်။

“မင်းတို့ နှစ်ယောက်က ဗိုလ်ချပ်ဈေးက အိမ်သာတွေမှာ ‘မိန်းမသွားရန်’၊ ‘ယောက်ျားသွားရန်’ ဆိုင်းဘုတ်ရေးပေးတဲ့ လူနဲ့ အတူတူပါပဲကွာ” ဟုတည်မြဲ ပြန်ကြားရေး ဝန်ကြီးဟောင်း သခင်ချစ်မောင်ကပြောခဲ့တယ်။

ဦးသန်းရွှေ ရုပ်ကိုသေသေချာချာကြည့်တော့ တော်တဲ့လူညာဏ်ကောင်းကောင်းတဲ့လူရဲ  ့ရုပ်ရည်လက္ခဏာမတွေ ့ပဲ ကောက်ကျစ်တဲ့ ရုပ်ကိုသာတွေ ့ပါတယ်။ အသက်ကြီးပြီး အိပ်ယာထဲမှာသေးပေါက်တတ်တဲ့လူတစ်ဦးလို ့ပဲ ထင်တယ်။

သခင်စိုးရဲ  ့တပည့်လုပ်ဘူးတဲ့ ကွန်မြူနစ်ဟောင်း ဦးချစ်လှိုင်ဟာ ဗိုလ်ချုပ်ကြီးသန်းရွှေရဲ  ့ဆရာဖြစ်ခဲ့ဘူးပါတယ်။ စိတ်ဓာတ်စစ်ဆင်ရေး (သို ့) ဆိုက်ဝါးဆိုတဲ့ ကြပ်နည်းပညာကို ကျွမ်းကျင်သူတစ်ဦးပါ။ အထူးကျွမ်းတာမဟုတ်ပါ။ အဲဒိတုန်းက သူဟာ နည်းနည်းလောက်သိတာကို မသိတဲ့လူတွေက ဆရာတင်တယ်လို ့သိရတယ်။ ခေတ်ကာလကိုပြန်ကြည့်တော့ ကျပ်မပြည့်တဲ့ လူတွေဆရာလုပ်တဲ့ခေတ်ဖြစ်နေတယ်။

ဒီလိုဆရာတစ်ယောက်က သူ ့တပည့်ကြီး ဗိုလ်ချုပ်ကြီးသန်းရွှေတော်လားမတော်လားဆိုတာကို သိချင်ရင် လက်ရှိ တိုင်းပြည်ရဲ  ့အနေအထားသာကြည့်ပါတော့လို ့ပဲ ပြောချင်ပါတယ်။

နိုင်ငံရေးလောကမှာ ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ အရာတစ်ခုရှိတယ်။ ဒါကတော့ မိမိတပည့်ကို အားအားယားယား မျှောက်ပင့်ခြင်းပဲဖြစ်ပါတယ်။ ကိုယ်နဲ ့အဆင်ပြေနေတဲ့အချိန်ဆိုရင် အရမ်းကို ချီးမွမ်းခန်းဖွင့်ကြပြီး ကိုယ်နဲ ့အဆင်မပြေတဲ့နေ ့များရောက်တဲ့အခါမှာတော့ ငယ်ကျိုးငယ်နာကစပြီး ဖော်ကြတော့တာပဲ။ ဒီအထဲမှာ ကွန်မြူနစ်က ပိုဆိုးတယ်။ နောက်ပြီး သူတို ့က အရက်မသောက်ဆေးလိပ်မသောက်နေတတ်ပြီး လူကောင်းဟန်ဆောင်လေ့ရှိတယ်။ သူတို ့ကိုယ်သူတို ့တော့ တော်တယ်လို ့ထင်တယ်။ မိန်းမနဲ ့ပက်သက်ရင် နှာဘူးတော့ အင်မတန်ထတဲ့ ကွန်မြူနစ်တွေ။

အထက်ကပြောတဲ့ ချီးမွမ်းတဲ့ အဖြစ်အပျက်ကို လေ့လာကြည့် တော့ တချိန်က ကွန်မြူနစ်ပါတီခေါင်းဆောင်နှစ်ဦးဖြစ်တဲ့ သခင်သန်းထွန်းနဲ ့သခင်စိုးရဲ  ့အဖြစ်ကစလို ့ယနေ ့ကာလ အန်အယ်ဒီနဲ ့အန်ဒီအက်ဖ်တို ့ရဲ  ့အဖြစ်အပျက်က သက်သေပြနေတယ်။

ဘာ့ကြောင့်အဲဒိလို ဖြစ်လဲဆိုတော့ မနာလိုစိတ်များလို ့ပါ။ မြန်မာလူမျိူးတွေရဲ  ့စိတ်ဓာတ်က မနာလိုစိတ်အင်မတန်များပါတယ်။ သူများက ကိုယ့်ထက်သာသွားပြီဆိုရင် မနာလိုတက်သလို၊ ကိုယ့်အကျိူးစီးပွားဆန် ့ကျင်လာပြီဆိုရင် ပိုလို ့တောင် မနာလိုတဲ့ ဓလေ့လို ့ပြောချင်ပါတယ်။

မည်သည့် ခေါင်းဆောင်မဆို ကိုယ့်အကျိုးစီးပွားနဲ ့နေရာကိုသာ ထိခိုက်လာပြီးဆိုရင် ဘယ်တော့မှ ချမ်းသာမပေးပါ။ စစ်ဗိုလ်ချုပ်တွေကတော့ ပိုဆိုးတယ်လို ့ပြောရမှာပဲ။ ဦးသန်းရွှေလောက် မိုက်မဲပြီး အတ္တကြီးတဲ့ ခေါင်းမာသူတစ်ဦးကြောင့် ကိုယ့်ရဲ  ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖတ်တွေဖြစ်တဲ့ ဦးခင်ညွန် ့၊ ဦးတင်ဦးနဲ ့အခြားစစ်ဗိုလ်ချုပ်တွေတောင် ဘဝပျက်ခဲ့တာကိုပဲကြည့်ပါ။ ဒါတောင် ကိုယ့်ရဲ  ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေအဖြစ်နှစ်ပေါင်းများစွာလုပ်ခဲ့တဲ့ ရဲဘော်ရဲဘက်တွေပဲဖြစ်ပါတယ်။ အခြားလူဆိုရင်တော့ ပြောမနေနဲ ့တော့။

သူ ့ကိုတိုက်တဲ့အတိုက်အခံကို ဘယ်လောက်တောင် လုပ်ခဲ့လဲလို ့သိချင်ရင် ဦးဝင်းတင်ရဲ  ့ပါးစပ်သာ ဖြဲကြည့်လို ့ပဲပြောချင်ပါတယ်။ အဘိုးကြီး သွားတွေကျွတ်တဲ့အထိ အကန်ခံရတာကို ဘယ်တော့မှ မမေ့လို ့ထောင်ဝတ်စုံကိုတောင် လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေးဝတ်ထားတုန်းပါ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အဘဦးဝင်းတင်ကိုတော့ သနားပါတယ်။ ဘာ့ကြောင့်လဲဆိုတော့ ဦးသန်းရွှေကြောင့် သူ ့သွားတွေကျွတ်ပြီး ယနေ ့ဆိုရင် ဆန်ပြုတ်သောက်ရင်တောင် ထောင်းသောက်နေရတဲ့ ဘဝကိုရောက်နေလို ့ပါ။

ဦးသန်းရွှေဟာ သူ ့ဆရာဦးချစ်လှိုင် ကွန်မြူနစ်ပျက်ကြောင့် ကွန်မြူနစ်ကို အင်မတန်မုန်းခဲ့ပါတယ်။ အန်အယ်ဒီက ဦးဝင်းတင်လည်း ကွန်မြူနစ်တစ်ဦးဆိုတော့ ဦးသန်းရွှေဘယ်လောက် မုန်းမလဲဆိုတာကို စဉ်းစားကြည့်ပါ။ ဒါ့ကြောင့် အန်အယ်ဒီကို ၉၀-ခုနှစ်မှာ နိုင်ခဲ့တာတောင် အာဏာလွှဲမပေးခဲ့တာလို ့သုံးသပ်လို ့ရမလားပဲ။

ဦးသန်းရွှေသေဖို ့နီးသလို ဦးဝင်တင်လည်း သေဖို ့နီးပါပြီ။ လူတိုင်းသေရမဲ့အချိန်ရောက်တိုင်း နောင်တတော့ရတတ်ကြပေမဲ့ သူတို ့မှားခဲ့တဲ့အမှားတွေကိုတော့ ဘယ်တော့မှ ဝန်ခံလေ့မရှိဘူး။ အသက်ကြီးတဲ့သူတွေက ပိုလို ့ဆိုးတယ်လို ့ကျနော်ထင်ပါတယ်။ လူငယ်တွေက ပြုပြင်ရလွယ်ပေမဲ့ လူကြီးတွေ မှားရင်တော့ ပြုပြင်ဖို ့အင်မတန်ခက်ပါတယ်။

ဒါ့ကြောင်းမှားမှန်းသိသိကြီးနဲ ့ဦးသန်ရွှေဇွတ်တရွတ်လုပ်ခဲ့တာကို သူ ့ရဲ   ့နောက်လိုက်ခေါင်းဆောင်းငယ်တွေက ငါတို ့အဖိုးကြီးက ဉာဏ်ကောင်းတယ်လို ့ပြောရင်တော့ ကလိမထိုးပဲ ရီချင်ပါတယ်။ ကျားတစ်ကွက်ကို ရွှေ  ့တာတောင် နာရီဝက်ကြတယ်ဆိုရင် တိုင်းပြည်တိုးတက်ဖို ့အရေးကို ရွှေ  ့ဖို ့အတွက်ဆိုရင် ဘယ်လောက်ကြာမလဲဆိုတာကို စဉ်းစားကြည့်ပါတော့လို ့ပဲပြောချင်ပါတယ်။

လက်ရှိစစ်ခေါင်းဆောင်တွေဟာ ဦးသန်းရွှေလောက် ကောက်ကျစ်မှု ့မရှိပါဘူး။ ဘာ့ကြောင့်လဲဆိုတော့ ဦးသိန်းစိန်နဲ ့အပေါင်းအပါတွေဟာ ဦးသန်းရွှေနဲ ့သူ ့မိသားစုကို ထောင်သွင်းအကျဉ်းချတာမလုပ်ရဲသလို လက်နဲ ့တောင်မထိခဲ့ပါဘူး။ ဒါကိုကြည်ရင် ဦးသန်းရွှေဆိုတဲ့ ကျပ်မပြည်တဲ့အဖိုးကြီးကို ဦးဌေးဦး၊ ဦးကျော်ဆန်းအပါအဝင် အစိုးရအဖွဲ ့ထဲက လူကြီးတွေအားလုံး ဖိန် ့ဖိန် ့တောင် နာခံနေရတုန်းပဲဖြစ်သလို၊ ဦးသန်းရွှေလောက်တောင် သတိ္တမရှိဘူးလို ့ပဲ သတ်မှတ်ချင်တယ်။

ယနေ ့မှာ အဓိက လိုအပ်နေတဲ့ အရာကတော့ ကွန်မြူနစ်မဟုတ်ပါဘူး။ လစ်ဘရယ်လည်းမဟုတ်ပါဘူး။ စစ်အာဏာရှင်လည်းမဟုတ်ပါဘူး။ လူကြီးတွေအဘိုကြီးတွေအချင်းချင်း မနာလိုတဲ့အခြေအနေလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ အဓိကလိုအပ်နေတာက အတွေးအခေါ်သစ်ရှိတဲ့လူတွေ များဖို ့ပဲဖြစ်ပါတယ်။ အဟောင်းတွေက ဟောင်းနေတဲ့အတိုင်း သူ ့နေရာမှာ နေဖို ့လိုတယ်။ အသစ်တွေကို နေရာပေး ထူထောင်ပေးဖို ့လိုတယ်။ ကျနော်တို ့အဟောင်းတွေထဲမှာ သံသရာလည်ခဲ့တာကြာနေပြီ။ ဖြစ်နိုင်ရင် မြန်မာ့နိုင်ငံရေးမှာ လူကြီးတွေနေရာယူကြီးစိုးနေတာကို ဖယ်ပေးပါ။ ကျနော်တို ့လူငယ်တွေအတွေးအခေါ်သစ်နဲ ့နေရာလိုချင်ပါပြီ။

ဘုန်းကျော်
ဩစတျေးလျ