မုန်းတယ်…

I hate you truly. Truly I do. Everything about me hates everything about you. The flick of my wrist hates you. The way I hold my pencil hates you. The sound made by my tiniest bones were they trapped in the jaws of a moray eel hates you. Each corpuscle singing in its capillary hates you. Look out! Fore! I hate you. The blue-green jewel of sock lint I’m digging from under my third toenail, left foot, hates you. The history of this keychain hates you. My sigh in the background as you explain relational databases hates you. The goldfish of my genius hates you. My aorta hates you. Also my ancestors. A closed window is both a closed window and an obvious symbol of how I hate you. My voice curt as a hairshirt: hate. My hesitation when you invite me for a drive: hate. My pleasant “good morning”: hate. You know how when I’m sleepy I nuzzle my head under your arm? Hate. The whites of my target-eyes articulate hate. My wit practices it. My breasts relaxing in their holster from morning to night hate you. Layers of hate, a parfait. Hours after our latest row, brandishing the sharp glee of hate, I dissect you cell by cell, so that I might hate each one individually and at leisure. My lungs, duplicitous twins, expand with the utter validity of my hate, which can never have enough of you, Breathlessly, like two idealists in a broken submarine. (Julie Sheehan)

နင့်ကို ငါမုန်းတယ် နင့်ကို ငါမုန်းတယ်။ အမှန်တကယ် မုန်းတာ။ ငါနဲ ့ပတ်သတ်သမျှအရာရာက နင်နဲ ့ပတ်သတ်သမျှ အရာရာကို မုန်းတယ်။ ငါ့လက်ကောက်ဝတ်လှုပ်ရှားမှုက နင့်ကို မုန်းတယ်။ ခဲတံကို ငါကိုင်နေတဲ့ပုံစံက နင့်ကို မုန်းတယ်။ ငါ့ရဲ ့အသေးမွှားဆုံး အရိုးလေးတွေက ထွက်လာတဲ့အသံက နင့်ကို မုန်းတယ်။ သူ ့ဆံခြည်မျှင် သွေးပြွန်လေးတွေထဲမှာသူ သီချင်းဆိုနေတဲ့ သွေးဥလေးတိုင်းက နင့်ကို မုန်းတယ်။ ပောာဒီ သော့တွဲလေးရဲ ့ရာဇဝင်က နင့်ကို မုန်းတယ်။ ပိတ်ထားတဲ့ ပြတင်းတစ်ခုပာာ ပိတ်ထားတဲ့ပြတင်းတစ်ခုလည်း ဖြစ်သလို ငါနင့်ကို ၁ာယ်လောက်မုန်းတယ်ဆိုတဲ့ သင်္ကေတ လည်း ဖြစ်တယ်။ ငါရဲ ့မင်္ဂလာပါ လို ့နှုတ်ဆက်တဲ့အသံ-အမုန်း နင်သိလား ငါအိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတဲ့အခါ နင့်လက်မောင်းအောက်မှာ ငါ့ခေါင်းကို ၁ာယ်လိုမှီလိုက်လဲ- အမုန်း မနက်ကနေ ညအထိ နှလုံးသားကို သိမ်းဆည်းထားတဲ့ငါ့ရင်ညွန် ့က နင့်ကို မုန်းတယ်။ ငါနင့်ကို ဆဲလ်တစ်ခုချင်း ခွဲစိတ်ဖြတ်တောက်ကြည့်နေတယ်။ တစ်ခုချင်းကို တစ်ခုစီ ငါမုန်းနိုင်အောင်လို ့။

ဂျူး

(ကြယ်ကြွေတို့ရဲ ့ အတောင်ပံမှကောက်နှုတ်ချက်)