အပျင်းပြေဖို ့ပုံတစ်ပုဒ်

သိပ်မကြာသေးတဲ့ တစ်ရက်တုန်းကပါဗျာ..
ရှောင်လို ့မရတဲ့ ဘီယာသောက်ဝိုင်းတစ်ဝိုင်းမှာ အဖော်အဖြစ်လိုက်သွားထိုင်ပေးရင်း ၊ ည၁၁နာရီလောက်ကြ ကိုယ်ထိုင်ပေးရတဲ့ ဆရာသမားများက အိမ်ကွင်းပြန်ကစားကြဖို ့ဆိုပြီး အလျှိုလျှိုပြန်သွားကြတယ် ။ တစ်ဆိုင်လုံးမှာလဲ ထိုင်သောက်နေတာဆိုလို ့ ကျုပ် တစ်ယောက်ပဲ ကျန်တော့တာ ။ ကျုပ်မှာတော့ သူရို ့နဲ ့ပျိုးခဲ့တဲ့ အရှိန်ကလေးကရနေ ၊ ပြန်ကလဲမပြန်ချင်သေးတာနဲ ့.. ဘီယာလေးတစ်ခွက်လောက်ဆက်သောက်နေတုန်း.. ကျုပ်ထိုင်နေတဲ့နံဘေးက အသက်၅ဝခန် ့ရှိပုံရတဲ့ ကချင်အဘိုးကြီးတစ်ယောက် ရောက်လာတယ် ။ ကျောမှာလဲ ပလက်စတစ်အိတ်အကြီးကြီးတစ်လုံးကို လွယ်ထားတာကို မြင်တော့ ကျုပ်လဲ သူတောင်းစားမှတ်ပြီး ၊ ၂၀ဝကျပ်တန် တစ်ရွက်ထုတ်ပေးလိုက်တယ် ။ အဘိုးကြီးက ကျုပ်ပေးတဲ့ ပိုက်ဆံကို မယူပဲ
“ လူလေးရယ်.. အဘရေဆာလွန်းလို ့၊ အဘကို ဘီယာတစ်ခွက်လောက် တိုက်ပါလားတဲ့ ”
ကျုပ်လဲ သူ ့ပုံကြည့်ရတာ သနားသွားတာနဲ ့၊ ထိုင်ခိုင်းပြီး ဘီယာတစ်ခွက်မှာပေးလိုက်တယ် ။ အဘိုးကြီးလဲ ဝမ်းသာအားရနဲ ့ကျုပ်ထိုင်နေတဲ့ ဝိုင်း ၊ ကျုပ်မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး
“ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ လူလေးရယ် ၊ အဘ မင်းကို ကျေးဇူးဆပ်တဲ့အနေနဲ ့ ပုံပြင်တစ်ပုဒ်ပြောပြပါမယ် ”
“ ဒီမယ် အဘိုးကြီး…ကျုပ်ဖီးလ်နဲ ့ကျုပ် အေးအေးလူလူထိုင်နေတာ ၊ ကျုပ်တိုက်တဲ့ ဘီယာသောက်ပြီးတော့ ကျုပ်ကို ယစ်ဖို ့တော့ မကြံနဲ ့၊ သောက်ထားတဲ့ ခွက်နဲ ့အရိုက်ခံရမယ်မှတ် ”
“ မယစ်ရဲပါဘူး လူလေးရယ် ၊ အဘက လူလေး အပျင်းပြေစေဖို ့သဘောနဲ ့ပါ ၊ လူလေး နားမထောင်ချင်ဘူး ဆိုရင်လဲ ၊ အဘ မပြောတော့ပါဘူးလေ ”
ကျုပ်လဲ အဘိုးကြီး ဘာပုံပြင်များပြောပြမှာပါလိမ့်လို ့၊ နဲနဲစိတ်ဝင်စားသွားပြီး ၊ ပြောပြဖို ့တောင်းဆိုလိုက်တယ် ။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ အဘိုးကြီး အတွက် မှာထားတဲ့ ဘီယာခွက်ရောက်လာတာနဲ ့၊ အဘိုးကြီး တစ်ကျိုက်ကောက်မော့တာ တစ်ဝက်ကျိုးပါလေရောလား။
အဘိုးကြီး ကြည့်ရတာ ဘီယာကို ဘယ်ကမ္ဘာကတဲက ငတ်ပြတ်လာလဲ မသိဘူး ၊ သူ ့မေးမှာ ပေသွားတဲ့ ဘီယာအမြုပ်တွေကို သူ ့လက်နဲ ့ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း
“ ဒီလိုကွဲ ့လူလေးရဲ ့… တိုးနယား ဆိုတာ ကို လူလေးသိတယ်မို ့လား ”
“ တရုတ်နှစ်သစ်ကူးတွေမှာ တရုတ်ဘုံကျောင်းကလူတွေ ကတဲ့ အရုပ်ကြီးကို ပြောတာမလား ”
“ အင်း.. အဲဒါနဲ ့တော့ ဆင်မလား လို ့အဘ မပြောတတ်ပေမယ့် ၊ အဲဒီ တိုးနယား ဆိုတဲ့အကောင်ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ရာဇဝင် ကို အခု အဘပြောမလို ့ကွဲ ့ ”
“ အင်း လုပ်ပါဦး… နားထောင်ကြည့်ရသေးတာပ ”
“ တိုးနယား ဆိုတဲ့ အခေါ်အဝေါ်က ထိုးထား ဆိုတဲ့ စကားကနေ ဆင်းသက်လာတာကွဲ ့”
“ ဗျာ… ထိုးထား .. ဟုတ်လား ”
“ အိမ်း… ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက ၊ ဘယ်လောက်အထိ ရှေးကြသလဲဆိုရင် ၊ ဒီလောကကြီးမှာ လူသားတွေတောင် ပေါ်ကာစရှိတဲ့ အချိန်လောက်တုန်းကပေါ့ကွယ် လူသားတွေရှိနေပြီလားတောင် မသေချာသေးတဲ့ အချိန်ပါကွယ် …. ”
ဟုဆိုကာ သူ ့ပုံပြင်ကို ဆက်တိုက်ပြောပြတော့တယ် ။ ကျုပ်တို ့နှစ်ယောက် ပြောနေတဲ့ ပုံနဲ ့ရေးရင် စာဖတ်တဲ့သူ ဖတ်ရတာ အဆင်မပြေမှာစိုးလို ့၊ အဘိုးကြီး ပြောပြသမျှကိုပဲ စာစီရေးလိုက်ပါတယ်။
…. ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက ပေါ့ ၊ အဲ့တုန်းက လူသားတွေ ပေါ်နေပြီလား ၊ မပေါ်သေးဘူးလား ဆိုတာ အတိအကျ မသိသေးတဲ့အချိန် ၊ ဒီလောကမှာ ရှိတဲ့ တိရစ္ဆာန် အကောင်ပေါင်းစုံကတော့ တစ်ကောင်နဲ ့တစ်ကောင် စကားပြောကြသတဲ့ ၊ နောက်ပြီး အမျိုးအစားမတူလဲ သူရို ့တွေဟာ လိင်ဆက်ဆံပေါင်းသင်းလေ့လဲ ရှိကြတယ် .. ဘာအကောင်တွေလဲ ဆိုတော့ ၊ ဒီနေ ့တို ့ခေတ်က ရှိသမျှ အကောင်တွေအားလုံးပါပဲ ၊ ဒါပေမယ့် အကောင်တွေရဲ ့နာမည်အခေါ်အဝေါ်တွေကတော့ ဒီနေ ့ခေါ်နေတဲ့ နာမည်တွေနဲ ့တော့ အားလုံးမတူသေးဘူး ။ အဲ့မှာတုန်းက တောအုပ်တစ်ခုထဲမှာ တိရစ္ဆာန်တွေ အများကြီး ရှိကြတဲ့ အထဲမှာ ၊ တိရစ္ဆာန်တော်တော်များများကတော့ အချင်းချင်း တွေ ့ဆုံခေါ်ပြောလေ့ ရှိကြပေမယ့် ၊ “ ခြတု ” ဆိုတဲ့ အထီးသတ္တဝါတစ်ကောင်နဲ ့ ၊ “ ငှက်ကုလားတုတ်မ ” ဆိုတဲ့ အမသတ္တဝါတစ်ကောင် ကိုတော့ တောထဲက အကောင်တွေဟာ ရှောင်လေ့ရှိကြတယ် ။ မလွဲသာလို ့ မရှောင်နိုင်တဲ့အဆုံးမှ မကောင်းတတ်လို ့ ခေါ်ပြောလုပ်ကြတဲ့ သဘောပေါ့ ။ အဲဒီ ခြတု ဆိုတဲ့ အကောင်ဟာ ဒီနေ ့၊ တို ့တွေ ့နေတဲ့ သိနေတဲ့ “ ခြင်္သေ့ ” ဖြစ်နိုင်တယ် ။ ဘာလို ့လဲ ဆိုတော့ ၊ အဲဒီ ခြတု ဟာ အသံသေးအသံညှောင်နဲ ့ ဟောင်တတ်တယ် ။ နောက်ပြီး ဟို ငှက်ကုလားတုတ်မ ဆိုတာလဲ ဒီနေ ့ငှက်ကုလားအုပ်မ ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ် ။ သူကတော့ တွေ ့သမျှ အထီးအားလုံး လိုက်ပြီး ဖင်လှန်ပြသတဲ့ ။ တစ်ခုရှိတာက ခြတု နဲ ့ငှက်ကုလားတုတ်မ တို ့ဟာ တစ်ခါမှ မျက်နှာချင်းဆိုင် မတွေ ့ဖူးကြသေးဘူး ။ တောအုပ်ထဲမှာတစ်ခြားအကောင်ထီး အကောင်မ တွေဟာ ပေါင်းသင်းကြလို ့မျိုးတွေဘာတွေ ပေါက်ဖွားကြပေမယ့် ၊ ခြတု နဲ ့ငှက်ကုလားတုတ်မ တို ့ကတော့ ၊ ဒုံရင်း ဒုံရင်း ပါပဲ ။ သူရို ့ခဗျာလဲ အရွယ်ကလဲကြီးလာ ၊ အခြားအကောင်တွေ ပေါင်းသင်းကြတာမြင်တော့ အားကျမိကြပေမယ့် ၊ စင်ဂဲတွေပဲ ဖြစ်နေတယ် ။
တစ်ရက် တောအုပ်ထဲက ရေအိုင်လေးမှာ ခြတု နဲ ့ ငှက်ကုလားတုတ်မ တို ့ဟာ ရေလာသောက်ကြရင်း ဆုံကြတယ် ။ ခြတု က ထုံးစံအတိုင်း သူ ့အသံသေးအသံညှောင်နဲ ့ ငှက်ကုလားတုတ်မ ကို ဟောင်ပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်တယ် ။ ငှက်ကုလားတုတ်မ က လဲ အားကျမခံ သူ ့ဖင်ပိုင်းဘက်ကို ခြတု ဘက်ကို လှည့်ပြီး စက်ဝိုင်းဝိုင်းပြတယ် ။ အဲဒီမှာ ခြတု လဲ ရင်ခုန်သံတွေ ဒိန်းတပ်တပ်ပေါ့.. သူ ့စိတ်ထဲမှာ ၊ ဒီဆော်ကြီး ရွတယ် ၊ ဖင်ကြီးက ကိတ်တယ်ပေါ့ ( မှတ်ချက် ယခုခေတ် စကားများဖြင့် သုံးနှုန်းဖော်ပြထားခြင်းဖြစ်သည် ကို ရိုင်းသည်ဟု မထင်မှတ်ကြပါရန် )
ငှက်ကုလားတုတ်မ လဲ ခြတုလိုပဲ ၊ အချဉ်တော့ မိတော့မယ်ပေါ့ ။ တစ်ဘဝလုံး လင်မရခဲ့သမျှ .. ဒီအကောင်လေးတွေ ့တုန်း ဆွဲစိထားမှပဲ ဆိုပြီး စိတ်မှာတွေးသတဲ့ ။
အဲဒါနဲ ့ ရေသောက်အပြီး ရေအိုင်လေးဘေးမှာ ခြတု နဲ ့ငှက်ကုလားတုတ်မ တို ့ဟာ စကားလုံးများအထိအတွေ ့ကို ပဟေဌိအဖြေညှိကြသလို ၊ ရင်ခုန်သံခြင်း ဘယ်သူပိုမြန် အဖြေညှိကြရင်း ၊ အဲဒီ့နားလေးတင် ညားသွားကြလေရောတဲ့ …
နောက်နေ ့ကြတော့ ၊ သူရို ့နှစ်ကောင် လင်မယားမြောက်ပြီဖြစ်ကြောင်း တစ်တောလုံးကို လိုက်ကြေငြာတော့ ၊ တစ်တောလုံးရှိသမျှ အကောင်ထီး အကောင်မတိုင်းက ဝမ်းသာပီတိဖြစ်သွားကြတယ် ။ နို ့မို ့ဆို နှစ်ကောင်စလုံး အထီးကလဲ အထီးမို လို ့ ၊ အမ ကလဲ အမမိုလို ့ တစ်တောလုံး ရှိသမျှ အိုအိုပျိုပျို လိုက်ကြံကြတာကိုး ။ ဒါနဲ ့တစ်တောလုံးက ဝမ်းသာအားရနဲ ့ သူရို ့နှစ်ကောင်အတွက်ဆိုပြီး ၊ ဝိုင်းလက်ဖွဲ ့ကြတယ် ။ ခြတု နဲ ့ငှက်ကုလားတုတ်မ ခဗျာမှာလဲ လက်ဖွဲ ့တွေ ရပြီးကတဲက သူရို ့နေတဲ့ ဂူကြီးထဲမှာပဲ နေလိုက်ကြတာ ၊ နှစ်လနဲ ့သုံးရက်တိတိပြည့်မှ ဂူထဲကနေ ပြန်ထွက်လာကြတယ်တဲ့ ။
အဲဒီမှာ သူရို ့တင်လားဆိုတော့ မဟုတ်ဘူး ၊ ခြတုလက်ထဲမှာ အကောင်သေးသေးပိစိလေးတစ်ကောင်ပါ ပါလာတယ် ၊ တစ်တောလုံးက ရှိသမျှ အကောင်အားလုံးကလဲ ခြတုတို ့လင်မယား ရှိတဲ့ ဂူရှေ ့ကို ဝိုင်းအုံလာကြတယ် ။
ခြတုက သူ ့လက်ထဲ ကိုင်ထားတဲ့ အကောင်ပိစိလေးကို အကောင်အားလုံးမြင်အောင် မြှောက်ပြရင်းနဲ ့ ..
“ ဒီနေ ့က စပြီး ၊ ကျုပ် ဒီ ဖင်ကြီးမ နဲ ့မပေါင်းနိုင်တော့ဘူး ”
ဟေ…ဟာ…ဟမ် တစ်တောလုံး အံ့ဩသွားကြသံ
ငှက်ကုလားတုတ်မ ကလဲ အားကျမခံ ၊ သူ ့ဖင်ကလေး နောက်ပစ်ပြီး စကားပြောလာတယ်
“ ကျွန်မ လဲ ဒီ ဂျလေဘီကောင်နဲ ့ဆက်မပေါင်းနိုင်တော့ဘူး ၊ ဘယ်နှယ့်လိုရှင်.. အားရှိ အိပ်ဖို ့လောက်ပဲ ခေါင်းထဲရှိတဲ့အကောင် ”
ဟေ…ဟာ..ဟမ် တစ်တောလုံး အံ့ဩွားကြသံ
ပြီးတော့ တစ်တောလုံးက ကျွတ်စီကျွတ်စီ နဲ ့တီးတိုးတီးတိုးနဲ ့ပြောသံတွေထွက်လာတယ်
အေးလေ.. ခြတု ဆိုတဲ့အကောင်က အားရှိအိပ်ဖို ့ချောင်းနေတယ်ဆိုတော့ ဟိုကောင်မ ဘယ်ခံနိုင်တော့မှာလဲ..နော
ဟာ.. အဲ့ကောင်မက ဖင်ဒီလောက်ကြီးတာ ၊ ကြာတော့ ခြတု လဲ ဒီတောင်ကို မောင်မထမ်းနိုင်တော့ဘူး ဆိုသလိုမျိုးလဲ ဖြစ်နိုင်တာပဲ
သို ့ဖြင့် ၊ တစ်တောလုံး တိုးတိုး ၊ တိုးတိုးဖြင့် တွတ်ထိုးပြောနေကြရာမှ ၊ ခြတု ၏ ညှောင်နာနာ ဟောင်သံကို ကြားလိုက်ကြရသောအခါ
“ ဒီ ကလေးဟာ ကျုပ်တို ့မွေးလာတဲ့ ကလေးပဲ ၊ ကျုပ်တို ့အခု ဆက်မပေါင်းတော့ဘူး ဆိုတော့ ၊ ဒီကလေး ကို ဘယ်သူ က ထိန်းရမလဲ မသိတော့ဘူး ၊ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ကျုပ်ကလဲ မထိန်းချင်ဘူး ၊ ငှက်ကုလားတုတ်မ လဲ ထိန်းချင်မှာ မဟုတ်ဘူး ၊ ဆိုတော့ .. ဒီကလေးကို ခင်ဗျားတို ့တွေပဲ ဆက်ထိန်းသိမ်း စောင့်ရှောက် မွေးကြပေတော့ ”
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ခြတု ဟာ သူ ့လက်ထဲက အကောင်ပေါက်စလေးကို တောကောင်တွေရှေ ့မှာ ချထားခဲ့ပြီး လစ်ထွက်သွားတယ် ။ ငှက်ကုလားတုတ်မကလဲ အားကျမခံ သူ ့ဖင်ကို ကော့ကော့ ကော့ကော့နဲ ့ ခြတု နဲ ့ဆန် ့ကျင်ဘက် အရပ်ဆီကို လစ်သွားပြန်တယ် ။
ဒီလိုနဲ ့… တစ်တောလုံးက ရှိသမျှ အကောင်ပလောင်အားလုံးဟာ ခြတု တို ့လင်မယားထားသွားတဲ့ ကလေး ကို ဝိုင်းစောင့်ရှောက်ကြရတယ်တဲ့ ၊ အဲဒီကလေး ဟာ ကြီးလာတော့ ခေါင်းက ခြတု နဲ ့ဆင်တယ် ၊ ဖင်ကြတော့ ငှက်ကုလားတုတ်မ လို ကားကားကြီးနဲ ့ဆိုတော့ ၊ တောထဲကအကောင်အားလုံးဟာ အဲဒီအကောင်လေးကို “ထိုးထား” ဆိုပြီး ယောင်တောင်ပေါင်တောင် နဲ ့နာမည်ပေးလိုက်ကြတယ်တဲ့ ။
အဲဒီ ထိုးထား ဆိုတဲ့အကောင်လေးဟာ တစ်ဖြေးဖြေးနဲ ့ခေတ်တွေပြောင်း အချိန်တွေကုန်လာတဲ့အခါမှာတော့ ဒီနေ ့၊ မင်းတို ့ငါတို ့ခေါ်နေတဲ့ “တိုးနယား” ဆိုတာ ဖြစ်လာတာပေါ့ကွယ် ။
ပုံပြင်အဆုံးမှာ ကျန်နေတဲ့ ဘီယာတစ်ဝက်ကို တစ်ဇွတ်ထဲ ကောက်မော့ပြီး ၊ ဘာမှမပြောမဆိုနဲ ့ အဘိုးကြီး ထလစ်သွားတယ် ။ ကျုပ်လဲ ကြောင်တောင်တောင်နဲ ့ထိုင်ကျန်ခဲ့တယ် ။ ခပ်လှမ်းလှမ်းရောက်တဲ့အခါမှ… အဘိုးကြီး ကျုပ်ဘက်ကို လှည့်ပြီး ..
“ လူလေး မင်းကိုခင်လွန်းလို ့ပြောပြတာနော်… ဘယ်သူ ့ကိုမှ ပြန်မပြောနဲ ့.. ဟုတ်ပြီလား ”
အဲဒီလို အော်ပြောသွားသေးတယ် ။
အဘိုးကြီးက ဘယ်သူ ့မှ ပြန်မပြောနဲ ့လို ့မှာသွားပေမယ့် ၊ ကျုပ်ကတော့ ဂေဇက်က ချစ်မိတ်ဆွေ စာဖတ်သူများအတွက် ပြန်ရေးတင်လိုက်ပါတယ် ။
…………………
……. အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါသည် …….