ကြားခေတ်ကလူ

ကြားခေတ်က ကြားလူ

            တစ်ကယ်တန်း ဒီအကြောင်းအရာကို စာတစ်စောင်ပေတစ်ဖွဲ့လုပ်လိုက်ရင် လူပြော သူပြောတော်တော် ခံရမှာပဲဆိုတာကို စာရေးသူ နား လယ်ပြီးသားပါ။ သို့ပေမယ့် အကောင်းမြင် သူနဲ့အဆိုးမြင်တက်သူ၊ ဖြည့်တွေးတက်သူနဲ့ဟာကွက်ကိုရှာတက်သူ ဒီလိုမျိုးလူတွေရဲ့အမျိုး မျိုးသော စိတ်အ ခြေအနေ အယူအဆတွေကြားထဲက စာရေးသူလည်း ထောင့်တစ်ထောင့် ကနေပြီး မြင်ကြည့်တဲ့သဘောမျိုးလေးနဲ့ဒီစာကိုရေးလိုက်တာပါ။

အခုတစ်လော။ ဟိုဂျာနယ်ဖတ်လည်း ကံ့ကော်မြေ၊ ဒီမဂ္ဂဇင်းဖတ်လည်း ကံ့ကော်မြေနဲ့ စိန်ပန်းပြာတွေပွင့်တဲ့၊သစ်ပုတ်ပင်ကြီးရှိတဲ့ ဂျပ်ဆင်ထိပ် က လရိပ်ပြာလေးကြောင့်တင့်တယ်နေတဲ့၊ လှိုင်နယ်မြေ RC-2တက္ကသိုလ်ကြီးကို သတိရကြောင်း တမ်းတရကြောင်းရေးထားတဲ့ရင်ဖွင့်ထား တဲ့အကြောင်း အရာတွေကိုတွေ့ရတာ အရမ်းကိုကြည့်နူးဖို့ကောင်းလိုက်တာ။ သမိုင်းအတိနဲ့နေရာ၊ သမိုင်းသိတဲ့နေရာ ဘဝများစွာ အဖြစ်အပျက်များစွာ ခံစားချက်များ စွာ ပေါင်းလံနေတဲ့ ဒီနေရာကြီး အကြောင်းကို ပြန်လည်ဖေါ်ထုပ်နေကျပြီ။ ဒီပရဝဋ်ကြီးဟာ အလကားရှိခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။ သစ်ရွက်ခြောက်အကြွေတွေနဲ့ အမှိုက်ရှုပ်ခံရုံသက်သက်မဟုတ်ဘူးဆိုတာကို တစ်ခေတ် တစ်ခါက ကျောင်းသားကြီးတွေ၊ ဒီကျောင်းကြီးရဲ့ ရင်သွေးဖြစ်ခဲ့ဖူးသူတွေက နောင်လာနောက် သားတွေကို လက်ဆင့်ကမ်းကာအမွေအဖြစ် သမိုင်းတွေကိုပေးနေကျပြီ။ကောင်းလိုက်တာ။ ကြည့်နူးပါတယ်။

ဒီလိုမျိုးကြည်နူးရခြင်းနဲ့အတူ စာရေးသူရဲ့စိတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းမှုတစ်ခုဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ဘာတွေများပါလိမ့်။သူများတွေ ကျေနပ်၊ဂုဏ်ယူ၊ပီတိဖြစ် နေတဲ့အချိန်မှာ ဘာကြောင့်များ ကျွန်ုပ်အပြည့်အဝ မခံစားနိုင်ရတာပါလိမ့်။

တစ်ကယ်တော့ စာရေးသူတို့လို နှစ်ဆယ်ရာစုနှောင်းပိုင်း၊အတိအကျပြောရမယ်ဆိုရင် ၁၉၉ဝပြည့်နှစ်နောက်ပိုင်းမှ လူဖြစ်လာတဲ့ငတိလေးတွေ အတွက် ဒီလို သမိုင်းဝင်တဲ့၊သမိုင်း တွင်ခဲ့တဲ့ အရာတော်တော်များများကို မခံစားလိုက်ရတာမှန်ပင်။ RC-2၊ဂျပ်ဆင်၊သစ်ပုတ်ပင်၊ ဦးချစ်လက်ဘက်ရည်ဆိုင် စတဲ့ဒီအရာတွေကို ကြားရုံသာကြားခဲ့ဖူးတာပါ။ ဒီနေရာဒီဒေသ က ကျောင်းသားဘဝဆိုတာ ဘယ်လိုမှန်း လုံးလုံးကိုမသိလိုက်။နောက်ပိုင်းမှာစာတွေလိုက် ဖတ်၊ သိလိုက်သူမှီလိုက်သူတွေကိုလိုက်မေးကြည့်တော့မှ ဂုဏ်ထင်ခဲ့တဲ့ ဒီတက္ကသိုလ်ကျောင်းကြီး ရဲ့အကြောင်းကို လွမ်းမောဖွယ်သိလိုက်ရသူပါ။

စာရေးသူ ၂၀၀၆-၀ရ မှာ တက္ကသိုလ်စတက်ရပါတယ်။ တက်ရတဲ့ကျောင်းကတော့ နည်းပညာတက္ကသိုလ်(သန်လျင်)။စာရေးသူတို့စတက် တက်ချင်းမှာ ဒီကျောင်းကြီးက တက္ကသိုလ်မဖြစ်သေးပါဘူး။ အများအခေါ် GTCဆိုတဲ့ အစိုးရနည်းပညာကောလိပ်(သန်လျင်) အဖြစ်ပဲရှိသေးတာ။ နောက် ပိုင်းကျောင်းတက်နေရင်း လအနည်းငယ်အကြာမှ TU(Thanlyin)ဆိုပြီး နည်းပညာတက္ကသိုလ်(သန်လျင်)ဖြစ်ခဲ့တာပါ။ ဒီတော့ဗျာ ဘယ်လိုပဲပြောပြော ကျွန်ုပ် အင်ဂျင်နီယာတက္ကသိုလ်တက်ခဲ့ဖူးတယ်။အင်ဂျင်နီယာကျောင်း သားဖြစ်ခဲ့တယ်။ဒါပေမယ့် လှိုင်နယ်မြေက အင်ဂျင်နီယာကျောင်းသားတော့မ ဟုတ်ဘူး။ သန်လျင်ကကျောင်းသား။အခုစာရေးသူ ကျောင်းမတက်ရတော့ဘူး။ သို့ပေမယ့် သန်လျင်ကကျောင်းသားအဖြစ်ကိုယ့်ကိုယ်ကို ခံယူထားစဲ။ သန်လျင်မြေက အမိတက္ကသိုလ်ကြီးရဲ့ရင်သွေးလေးအဖြစ်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသတ်မှတ်ထားစဲပါ။ဒီလိုပဲ အစွဲမကင်းသေးတဲ့လူတွေအားလုံး ကိုယ်နဲ့ ပတ်သတ်ရာပတ်သတ်ကြောင်းကို စွဲမိစွဲရာစွဲတက်ကျတာ သဘာဝပါလေ။

ရန်ကုန်ရောက်နေတဲ့ မန္တလေးသားတစ်ယောက်ကိုမေးကြည့်။ မင်းဘယ်ဒေသကိုပိုပြီး စွဲလန်းလဲလို့။ မန္တလေးကရန်ကုန်သားကိုလည်းဒီလိုပဲ မေးနိုင်ပါ တယ်။ သေချာတာကတော့ သူတို့တွေရဲ့အဖြေဟာ မိမိရဲ့ဇာတိကိုသာရည်ညွှန်းပါလိမ့်မယ်။

အခုဆိုရင် သမိုင်းတွင်ခဲ့တဲ့။ သမိုင်းဝင်ခဲ့တဲ့ တက္ကသိုလ်ကြီးအတွက် လှိုင်နယ်မြေမှ လှိုင်နယ်မြေ၊ကံ့ကော်မြေမှ ကံ့ကော်မြေဖြစ်နေကျပါပြီ။ ကွယ်ပျောက်လုပ်ဖြစ်နေတဲ့သမိုင်းကို တစ်ခေတ်ပြန်လည်း ထူးထောင်ဖို့ရည်သန်နေကျလေပြီ။ ဒီနေရာသာ တို့တက္ကသိုလ်ဟေ့လို ့ကြွေးကျော်နေကျလေ ပြီ။ ဒီလိုဆို ကျွန်ုပ်တို့ တက်ခဲ့ဖူးတဲ့ တက္ကသိုလ်ဆိုတာ အာပေတူးကြီးဖြစ် သွားပြီပေါ့။ဒီတက္ကသိုလ်တွေမှာတက်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကျောင်းသားတွေကလည်း မျက်နှာ ငယ်စရာ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတွေပေါ့။ ဒီလိုများဖြစ်သွားမလား။စာရေးသူရဲ့ကိုယ်ပိုင်အတွေးပါ။

အထက်မှာပြောခဲ့သလိုပါပဲ။အစွဲမကင်းတဲ့လူတို့ရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း စာရေးသူကတော့ လှိုင်နယ်ထက် သန်လျင်မြေကအမိတက္ကသိုလ်ကြီးကိုပိုချစ် တယ်၊ပိုတန်ဖိုးထားတယ်။ဒီလိုပြောလို့ ကန့်လန့်တိုက်တယ်လို့တော့မထင်စေချင်။လှိုင်နယ်မြေ မပျောက်ပျက်ဖို့ တစ်ခေတ်ပြန်ဆန်းသစ်ဖို့ ဆို တစ်ဖက် တစ်လမ်းက အားဖြည့်ပေးဖို့ ကျွန်ုပ်ဝန်လေးနေမည်မဟုတ်ပါ။ အဓိကပြောချင်တာက ဒီတက္ကသိုလ်ကြီးရဲ့ဂုဏ်ကိုဖေါ်တာလည်းဖေါ်ပေါ့။သို့ပေမယ့်တစ် ခြားတက္ကသိုလ်တွေမှာလည်း သမိုင်းရှိကြောင်းလေးတော့ထည့်ပြောပေးစေချင်ပါတယ်။ သူတို့မှာလည်း သူတို့ဂုဏ်နဲ့သူတို့ ရှိတယ်ဆိုတာကို ပြောပေးစေ ချင်ပါတယ်။ တစ်ဖက်ကိုအလေးပေးလွန်းရင် တစ်ဖက်မှာ တန်ဖိုးမဲ့သွားမှာစိုးလို့ပါ။

တက္ကသိုလ်တိုင်းဟာ ကျောင်းသားအားလုံးအတွက်အတူတူပါပဲ။မြို့နဲ့နီးတာ၊ဝေးတာဟာ အတိုင်းအတာပါ။ဘယ်နေရာ၊ဘယ်ဒေသက ကျောင်း တိုင်းမဆို ကျောင်းသားတွေအတွက် တူညီတဲ့ အသိ၊အတက်ပညာတွေကို သင်ပေးနေတာချည်ပါပဲ။သမိုင်းများခဲ့တဲ့နေရာ၊ သမိုင်းနည်းနည်းပဲရှိတဲ့နေရာ ဆိုတာပဲကွာပါတယ်။ သို့ပေမယ့် ဘယ်တက္ကသိုလ်မှာပဲတက်ခဲ့ တက်ခဲ့ ဂုဏ်ယူဖွယ်ရာတက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာကို ငြင်းချက်ထုတ်လို့ မရနိုင်ပါ။

ဒီနေ့ဟာ မနက်ဖြန်အတွက်သမိုင်းဖြစ်နေပါတယ်။ ရှေးဟောင်းအမိုင်းဝင်အရာတိုင်း တန်ဖိုးရှိတယ်ဆိုပေမယ့် လွန်လေပြီးသောတစ်ချိန်က တော့ သူတို့သည်လည်းပဲ အသစ်တွေဖြစ်ခဲ့ ကျပါတယ်။ ထို့ကြောင့် အတိတ်က အသစ်နဲ့ပစ္စုပ္ပန်ကအသစ် အသစ်ဖြစ်ခဲ့ဖူးတာခြင်းအတူတူဖြစ် သလို အနာဂါတ်ဆိုတဲ့ တစ်ချိန်မှာ ဟောင်း သွားခဲ့ရတာခြင်းလည်းတူပါတယ်။တစ်ကယ်တော့ အားလုံးဟာ အတူတူပါပဲ။အဟောင်းနဲ့အသစ်ကိုမခွဲပဲ တန်ဖိုးချင်း တူညီတယ်လို့ပဲ စာရေးသူကတော့သစ်မှတ်လိုက်ပါတော့မယ်။အရင်ခေတ်ကတက္ကသိုလ်၊အခုခေတ်ကတက္ကသိုလ်၊ ပြီးတော့ နောင်တစ်ခေတ်မှာရှိမယ့် တက္ကသိုလ်အားလုံးဟာ ကျောင်းသားတွေအတွက် ပျော်စရာတွေ၊အမှတ်တရတွေ၊ခံစားချက်ပေါင်းများစွာကိုနေပါလိမ့်မယ်။ နေရာတော့ကွာမှာပေါ့။

လှိုင်နယ်မြေ တည့်တံ့ပါစေကြောင်း သန်လျင်မြေမှ ကျောင်းသားလေးဆုတောင်းပေးလိုက်ပါတယ်။

C.O