အခြေအနေမဲ့ သန်းကြွယ်သူဌေး – အပိုင်း(၇၀) ရူးပီး ဆယ်သန်း

စမီတာ က သက်ပြင်းရှည်တစ်ချက်ချပြီး –

“နာမည်ကျော် ဖလင်စတားတွေမှာ ဒီလို စိတ်ရောဂါ အနုစားတွေ ရှိတတ်တာမျိုးပဲ..သိပ်တော့ မထူးဆန်းပါဘူး..

အဲ..မွန်းတက်ဇ် မဟယ်ကို ငါလည်း ကြည့်ဖူးတယ်..ရွှေလက်ကောက်ပေးတဲ့အခန်းက ဘာ အဓိပ္ပါယ်လဲဆိုတာ

သိချင်လိုက်တာ…နီးလိမာက ဟိုသူခိုးကို ဘာပြောလိုက်လဲ…”

 

“ဟင့်အင်း.. ကျွန်တော်လည်း မကြားလိုက်ဘူးဗျ..အဲ့ဒီအခန်းက လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်ဖြစ်နေတုန်းပဲ…ကဲ..

ကျွန်တော်တို့ နီးလိမာအကြောင်းဆက်ပြောမလား…ကျွန်တော့် ပဟေဠိပြိုင်ပွဲကို ဆက်ကြည့်မလား…”

 

စမီတာက မလုပ်ချင် လုပ်ချင်နဲ့ ရီမု ကွန်ထရိုးပေါ်က ပလေး ခလုပ်ကို နှိပ်လိုက်တယ်။

 

ကြား အားလပ်ချိန် ကြာကြာလေး ပေးထားတဲ့အချိန်ပေါ့။ စတူဒီယိုထဲမှာ လူတွေ ယောက်ယက်ခတ်နေတာပဲ။

ထုတ်လုပ်သူ ဆံရှည်ကိုယ်တော်နဲ့ပရမ်ကူးမားတို့နှစ်ယောက် ထောင့်လေးတစ်ထောင့်မှာ ဘာတွေတိုင်ပင်နေကြ

တယ် မသိဘူး။ ကိုဆံရှည်ထွက်သွားတော့ ပရမ်ကူးမားက ကျွန်တော့်ကို လက်ယပ်ပြီးလှမ်းခေါ်တယ်။

 

“ကဲ..မစ္စတာ သောမတ်စ်..ခုဆိုရင် ဒီပွဲမှာ ခင်ဗျားလုပ်တာ တကယ်ကောင်းတယ်ဗျာ…ရူးပီးတစ်သန်းလည်း

ရပြီးပြီ..  အဲဒီတော့ ခု ဘာလုပ်မလဲ ပြော…”

 

“ခင်ဗျား..ဘာပြောတာလဲဗျ…”

 

“ငါပြောတာ ဒီလိုလေ..ခု ..ခင်ဗျား..ကစားမလား နားမလား အခြေအနေကို ရောက်နေပြီ..အဲဒီတော့ ဒီလောက်နဲ့ရပ်ရင်

ရူးပီးတစ်သန်းယူပြီး အေးဆေး ပြန်ပေတော့…နို့မဟုတ်လို့ ဆက်ဆော့ပြီး ရှုံးရင် လက်ဗလာနဲ့ ညောင်းရမှာနော်..ကိုယ့်လူ..”

 

“အဲဒီလိုဆို..ကျွန်တော် တစ်သန်းယူပြီး ပြန်မယ်ဗျာ…ကံက ခုထိတော့ ကောင်းနေသေးတယ်…ဒါပေမဲ့ နောက်အလှည့်တွေ

အတွက်တော့ သိပ်မသေချာတော့ဘူး..”

 

“အိုး..ဒီလိုဆိုတော့လည်း နှမြောစရာပဲ…တို့က မင်း ဒီပွဲကို ဆက်ကစားပြီး နိုင်သွားလို့ရှိရင် ဒီနိုင်ငံက လူငယ်တွေအတွက်

အကြီးကျယ်ဆုံး စံပြ ပုဂ္ဂိုလ် ဖြစ်လာမယ်လို့ မှန်းထားတာကွ..ဒါ့ကြောင့်မို့လို့ တို့ အဖွဲ့က မင်းကို လွယ်လွယ်နဲ့ နိုင်အောင်

စီစဉ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်လေ..ဟေ့..ငါ..မင်းကို ဒုတိယမေးခွန်းမှာ ဘယ်လိုကူညီခဲ့သလဲ ..သိတယ်နော်…ငါမကူလို့က

တော့ လက်ဗလာနဲ့ အိမ်ပြန်သွားရမှာ မဟုတ်လားကွ.. နောက်မေးခွန်းတွေအတွက်လည်း မင်းကို ငါ ကူညီမယ်ကွာ..

ဟုတ်ပြီလား..ကတိပေးတယ်…မင်း သာ ဆက်ကစားမယ်ဆိုရင် တို့က မင်း နိုင်အောင် ကူညီမယ်…ဘာလို့လဲဆိုတော့

တို့က မင်းကို နိုင်စေချင်တယ်လေ…တို့ပွဲအတွက်လည်း အကောင်းဆုံးဖြစ်သွားမှာပေါ့..ဟုတ်လား…”

 

“ဒါဖြင့် ဘယ်လိုမေးခွန်းမျိုး..ခင်ဗျား စိတ်ထဲရှိသလဲ…”

“ဒါက အရေးမကြီးပါဘူးကွာ..မင်းကို တိတ်တိတ်လေး အဖြေ ပြောပြမှာ မပူနဲ့..မင်းသာ ငါ့ကိုယုံရင် ပြီးပြီ..ဘယ့်နှယ်လဲ..”

 

“ခင်ဗျားက သေချာပေါက် အာမခံနေတော့လည်း ကျွန်တော် ငြင်းဖို့ခက်သားလားဗျ…အဲ..နောက်မေးခွန်းက ဘာတုန်း

ခင်ဗျ..”

 

“ကောင်းပါ့ဟေ့..ဘီလီ..တို့ မစ္စတာ သောမတ်စ်က ဆက်ပြီးကစားမယ်တဲ့ကွ..” ကျွန်တော့်ဘက်ပြန်လှည့်ပြီး လေသံတိုးတိုးနဲ့ –

“အိန္ဒိယနဲ့ သီရိလင်္ကာ ကြားက ပါ့ရေလက်ကြားက အလျားဘယ်လောက်ရှိသလဲ တဲ့..အဖြေတွေက (က)၆၄ကီလိုမီတာ

(ခ)၉၄ ကီလိုမီတာ(ဂ)၁၃ရ ကီလိုမီတာ (ဃ)၂၀၉ ကီလိုမီတာ..အဖြေမှန်က (ဂ) ၁၃ရ ကီလိုမီတာ..ရတယ်နော်..”

 

“အဲဒီ အဖြေမှန် မမှန် ကျွန်တော်က ဘယ်နှယ်လုပ်သိမလဲဗျ..”

 

“အိုး..မယုံဘူးပေါ့…ဟုတ်ပါတယ်လေ…ငါအပြစ်မတင်ပါဘူး…သန်းတစ်ထောင် ကိစ္စကိုး…ဒီမှာ ..ဒီစာအုပ်ကိုကြည့်..

ဒီနံပါတ်တွေတော့ မင်း ဖတ်နိုင်တယ် မဟုတ်လား..”

ပရမ်ကူးမားက မေးခွန်းနဲ့ အဖြေပါတဲ့ ပဟေဠိစာအုပ်လေးကို ဆွဲထုတ်ပြီး မေးခွန်းကို ထိုးပြတယ်။ ဟုတ်တယ်..စောစောက

သူပြောတဲ့မေးခွန်း..။အဖြေကလည်း တူတယ်..၁၃ရ ကီလိုမီတာ..။

 

“ကဲ..ကျေနပ်ပြီလား… ငါ မင်းကို လိမ်မယ့်လူ မဟုတ်ပါဘူးကွ…”

 

ကျွန်တော် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ်။

“အိုခေ…ဟိုမှာ မင်းထိုင်ခုံ ပြန်ထိုင်နေလိုက်တော့..ငါခဏနေလာမယ်..”

*************************

 

အစီအစဉ် တီးလုံးလေး ထွက်လာပြီးတော့ စတူဒီယို ဆိုင်းဘုတ်မှာ လက်ခုပ်တီး ပါဆိုပြီး ပေါ်လာတယ်။ ပရမ်ကူးမားက

ပရိသတ်တွေကိုပြောတယ်။

“ဂုဏ်သရေရှိ လူကြီးမင်းများခင်ဗျာ….ခုဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ဟာ ကစားပွဲရဲ့သမိုင်းတွင်မယ့် လမ်းဆုံကို ရောက်နေ

ပါပြီ.. ကျွန်တော်တို့ နဲ့အတူ ရူးပီး တစ်သန်းကို ရရှိထားတဲ့ ပြိုင်ပွဲဝင် လည်း ရှိနေပါတယ်…ဒီတော့ သူက ဒီပွဲကို

ဆက်ကစားပြီး အမြင့်ဆုံးဆုကြေးကို ယူမလား..ဒါမှမဟုတ်..ဆက်မကစားတော့ပဲ ထွက်မလားဆိုတာ

ဆုံးဖြတ်ရတော့မှာ ဖြစ်ပါတယ်…ကံကြမ္မာနဲ့ ကစားရမဲ့ အချိန် ရောက် လာပြီ..ဟုတ်ကဲ့..မစ္စတာ သောမတ်စ်..

ခင်ဗျား ဆုံးဖြတ်ချက်က ဘာပါလိမ့်ဗျာ…ကစားမလား ..နားမလား ဆိုတာလေး ပရိသတ်သိ အောင် ပြောပြ

ပါဦး…အဲ..တစ်ခုမှတ်ထားရမှာက ဆက်ကစားလို့ ရှုံးရင်တော့ ဗလာချည်း အိမ်ပြန်ရမှာနော်..ကဲ…ခင်ဗျား

ဘာပြောမလဲ..”

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယုံကြည်ပြီး သူတစ်ပါးကို နှစ်သိမ့်အားပေးတဲ့ အပြုံးမျိုးနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ပရမ်ကူးမားက ပြုံးပြတယ်။

 

“ကျွန်တော်..ဆက်ကစားပါမယ်…” အသံခပ်တိမ်တိမ်နဲ့ ကျွန်တော်ပြောလိုက်တယ်။

 

ပရမ်ကူးမားက မကြားဟန်ပြုပြီးတော့ ဆက်မေးတယ်။

“ခင်ဗျာ…ကျယ်ကျယ်လေး ပြောပေးပါလား…ဟုတ်ကဲ့…”

 

“ကျွန်တော် ဆက်ကစားမယ်..” ယုံကြည်မှုရှိရှိနဲ့ ကျွန်တော် အော်ပြောထည့်လိုက်တယ်။

 

ပရိသတ်တွေဆီက အံ့အားသင့်တဲ့ အသံတွေထွက်လာတယ်။ တစ်ချို့ဆို တော်တော်ကျယ်ကျယ်လေးကို ထွက်လာတာ..။

“အိုး..ဘုရားသခင်..”

“ငတုံးလေးပဲကွာ..”

 

“ဒါ နောက်ဆုံး ယတိပြတ် ဆုံးဖြတ်ချက်ပါနော်…” ပရမ်ကူးမားက ထပ်မေးပြီး ထပ်ပြုံးပြန်တယ်။

 

“ဟုတ်တယ်..”

 

“ဟုတ်ပါပြီ…ဒါဖြင့်ကျွန်တော်တို့ သမိုင်းဝင် မော်ကွန်းထိုးကြဦးမှာပေါ့…ဂုဏ်သရေရှိလူကြီးမင်းများ ခင်ဗျာ..(ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ

လေသံကြီးနဲ့) ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ပြိုင်ပွဲဝင်သူကတော့ စွန့်စားဖို့ ပြင်ဆင်လိုက်ပါပြီ…သူဟာ သမိုင်းတလျှောက် အများဆုံး ဆုကြေး

ကို ရနိုင်မလား ဆိုတာ ကျွန်တော်တို့ ဆက်လက်စောင့်ကြည့်ရတော့မှာ ဖြစ်ပါတယ်…အိုခေ…ကျွန်တော်တို့ကလည်း နောက်ဆုံး

မေးခွန်းသုံးခုကိုလည်း ပြင်ဆင်ပြီးပါပြီး…သူ့အတွက် လက်ခုပ်သံလေးတွေ ချီးမြှင့်ပေးကြပါဦး ခင်ဗျား…”

 

ဒရမ်သံတွေ ဆူတက်လာပြီးတော့ ပိတ်ကားမှာ ကစားမလား နားမလား ဆိုတာ ပေါ်လာတယ်။ ပရိသတ်တွေကလည်း ထိုင်ခုံပေါ်

ကတောင် ထပြီးစိတ်အားထက်သန်စွာနဲ့ လက်ခုပ်တွေ ဝိုင်းတီးကြပါရော..။

 

တီးလုံးသံဆုံးသွားတော့ ပရမ်ကူးမားက ကျွန်တော့်ဘက်လှည့်ပြီး –

“အိုခေ..မစ္စတာ သောမတ်စ် ..အခု ခင်ဗျား..ရူးပီးတစ်သန်းနိုင်ပြီးသွားပြီ…ကစားမလား နားမလား အချိန်ကို ရောက်လာပြီဖြစ်

တဲ့အတွက်…နောက်မေးခွန်းတွေ အကုန်မှန်ရင်တော့ ရူးပီး သန်းတစ်ထောင်ရပြီပေါ့…အဲ…မှားသွားလို့ကတော့ ခုထိ နိုင်ထား

သမျှတွေ အကုန်ပါသွားမှာနော်…အခု မေးခွန်းနံပါတ်တစ်ဆယ်..ရူးပီးဆယ်သန်း..ဟုတ်ကဲ့…ရူးပီး ဆယ်သန်းတန်မေးခွန်းပါ..

ဟောဒီမှာ.. လာပြီ ခင်ဗျာ.. အဆွေးဘုရင်မ နီးလိမာ ကုမ္မာရီဟာ..နိုင်ငံတော်အဆင့် သရုပ်ဆောင်ဆု….”

 

ကျွန်တော်လည်း ကြောင်သွားတယ်။

“ဒါ..ဒါ…ဟို..မေးခွန်း…”

“ကျေးဇူးပြုပြီး မစ္စတာ သောမတ်စ် ..မေးခွန်းပြောနေတုန်းမှာ ကြားဖြတ်ပြီး မပြောပါနဲ့…ဆုံးအောင် ပြောပါရစေနော…

ဟုတ်ကဲ့..မေးခွန်းက အဆွေးဘုရင်မ နီးလိမာ ကုမ္မာရီဟာ နိုင်ငံတော်အဆင့် အကောင်းဆုံး သရုပ်ဆောင်ဆုကို

ဘယ်နှစ်ခုနှစ်မှာ ရရှိခဲ့ပါသလဲ…ရွေးဖို့ အဖြေတွေက (က)၁၉၈၄  (ခ)၁၉၈၈  (ဂ)၁၉၈၆  (ဃ)၁၉၈၅..”

 

စိတ်ထဲက ငနဲကြီးကို ကျိန်ဆဲပြီး စိန်းစိန်းပါအောင်ကြည့်နေမိတယ်။ သူက လှောင်ပြုံးကလေးပြုံးလို့။ ကျွန်တော် သဘောပေါက်သွားပြီ။

ကျွန်တော့်ကို တစ်ပြားမှ မပေးချင်လို့ ဒီအကွက်ဆင်လိုက်တာလေ။ ဒါပေမဲ့ သူ ကျွန်တော့် ကံကောင်းခြင်းတွေကိုတော့ အလဲမထိုးနိုင်

သေးဘူး။

 

“အဖြေကို ကျွန်တော်သိတယ်…အဲဒါ (ဃ) ၁၉၈၅…”

 

“ဘာကွ..” ပရမ်ကူးမား ပြာထွက်သွားပြီ။ အရင်ကလို တစ်ရာ ရာခိုင်းနှုန်းသေချာတယ်နော်တွေ..ဘာတွေတောင် မမေးတော့ဘူး.။

ဘဲကြီးက ဂယောက်ချောက်ချားနဲ့ အဖြေပြတဲ့ ခလုပ်ကို နှိပ်ထည့်လိုက်တော့..ပိတ်ကားမှာ ပေါ်လာတာက (ဃ) ၁၉၈၅ တဲ့။

ပရမ်ကူးမားက သရဲတွေ့တဲ့အတိုင်းပဲ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပြီး ကြေညာတယ်။ လူက အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေပုံပဲဗျ..စကားတွေတောင်

ထစ်သွားတယ်။

 

“မစ်..မစ္စတာ ..သောမတ်စ်..ဟာ…အခု..ခု..ရု..ရူးပီး..ဆ..ဆယ်သန်းကို အနိုင်ရရှိ..သွားပါပြီ..”

 

ပရိသတ်ကတော့ ဘာပြောကောင်းမလဲခင်ဗျ..ဝိုင်းပြီး ဩဘာပေးလိုက်ကြတာမှ ပွက်ပွက်ကို ညံနေတာပဲ။ တစ်ချို့လူများ ထတောင်

ကကြသေးတယ်။ပရမ်ကူးမားကတော့ နဖူးကချွေးသုတ်ပြီး သံပုရာရည် ခပ်များများ မော့ချလိုက်တယ်။ အဆွေးဇာတ်ကနေ အခွက်ပြောင်

ဟာသ ဖြစ်သွားတာကို ဘယ့်နှယ် ခေါ်သင့်သလဲ မသိဘူး။