လွမ်းတယ်ဆိုရင် ဒီကပိုသပေါ့…။

နိဒါဏ်း

၂၀၀ဝ ပြည့်နှစ် ဖေဖေါ်ဝါရီလ ၃ ရက်မှာ
ကိုခင်ဝမ်းတစ်ယောက်
ဘယ်တော့မှ ပြန်ရောက်မလာနိုင်တော့တဲ့
လမ်းရဲ့သယ်ဆောင်ရာနောက်
ကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်ပါသွားခဲ့…။
ပန်းချီဆရာ ခင်ဝမ်းအတွက် ပန်းချီ အနုပညာလောကသားတွေက ယူကြုံးမရ ဝမ်းနည်းပူဆွေးကြ…။
ကဗျာဆရာ ခင်ဝမ်းအတွက် ကဗျာ ချစ်သူတွေက ဝမ်းနည်းကြေကွဲကြ…။
တေးရေးတေးဆို ခင်ဝမ်းအတွက် ဂီတလောကသားတွေ ဂီတ ချစ်ပရိသတ်တွေက တသသ…။
သေချာတာကတော့ ခင်ဝမ်းသည် အနုပညာရှင် စစ်စစ်ဖြစ်ခဲ့တာပါပဲ…။
ဒီထက်သေချာတာတောင် ဒီလောက်သေချာမှာမဟုတ်ပါဘူး…။
ဒါ ကျွန်တော်တို့ သတ်မှတ်တာမဟုတ်ပါ…။
သမိုင်းက သတ်မှတ်ခဲ့တာပါ…။
အဲဒီသမိုင်းကိုလည်း ကိုခင်ဝမ်းကိုယ်တိုင်က အလှဆုံးစုတ်ချက်တွေနဲ့ ပန်းချီကားတစ်ချပ်လို ရေးဖွဲ့ခဲ့တာပါ…။
ကိုခင်ဝမ်း ကွယ်လွန်ခြင်းအတွက် ၂၂-၂-၂၀၀ဝ နေ့ထုတ် ယနေ့ခေတ်ဂျာနယ်က ခင်ဝမ်းအမှတ်တရ အဖြစ် ထုတ်ဝေခဲ့ပါသည်။
ထိုစဉ်က ယနေ့ခေတ်ဂျာနယ် အယ်ဒီတာချုပ်မှာ ကိုမင်းထက်မောင် ဖြစ်ပြီး တာဝန်ခံအယ်ဒီတာ မှာ ကိုအောင်စိုးမိုး ဖြစ်ပါသည်။ ကိုခင်ဝမ်း အမှတ်တရထုတ် ဂျာနယ်လေးအတွက် ကျေးဇူးပါ ဆရာတို့ရေ…။
ထို ခင်ဝမ်းအမှတ်တရ ထုတ်ဝေခဲ့သော ယနေ့ခေတ် ဂျာနယ်လေးကို ကျွန်တော်က မြတ်မြတ်နိုးနိုး သိမ်းထားဖြစ်ခဲ့ပါသည်။
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဒီနေ့ ၃-၂-၂၀၁၃ မှာ ကိုခင်ဝမ်းကွယ်လွန်တာ ၁၃ နှစ်ပြည့်ပါသည်။
ကျွန်တော်ရေးသားခွင့်ရနေသည့် မန္တလေး ဂဇက် စာမျက်နှာများထက်မှာ အမှတ်တရ တစ်ခုခု ရေးချင်တဲ့စိတ်လည်း ဖြစ်မိပါသည်။
ကိုခင်ဝမ်း ကို ထူးအိမ်သင် နှင့် တန်းတူလေးစားစိတ်ရှိနေမိတာပါ…။
ဒီပို့စ် က ကိုခင်ဝမ်း ကွယ်လွန်ခြင်း ၁၃ နှစ်ပြည့် အမှတ်တရ ပို့စ်ပါခင်ဗျာ…။
ဒီရွာထဲမှာ ခင်ဝမ်း သီချင်းတွေအကြောင်း ကိုပေါက် ကရေးခဲ့ဘူးပါသည်။
ဒီရွာထဲမှာ ခင်ဝမ်း ပန်းချီတွေအကြောင်း မအိက ရေးခဲ့ဘူးပါသည်။
အခု ကျွန်တော်က ခင်ဝမ်း ဆုံးလို့ ဝမ်းနည်းကြေကွဲကြသူ ကဗျာဆရာ တချို့၏ ကဗျာလေးတွေနှင့်
ခင်ဝမ်းရေးခဲ့သော စိတ္တဇပန်းချီ စာအုပ်ထဲမှ စာပိုဒ်အချို့ကို ကျွန်တော်က တင်ပြချင်ပါသည်။
ကျွန်တော်သည် ပန်းချီကို နည်းနည်းလေးမှ နားမလည်ကြောင်း ဝန်ခံပါသည်။
နားမလည်တာမှ အခြေခံတောင် မရှိတာပါ…။
ဒါပေမယ့် ကိုခင်ဝမ်း ၏ စိတ္တဇပန်းချီ ကိုဖတ်မိတော့ ပန်းချီ အကြောင်း အနည်းငယ်သဘောပေါက်သလို ခံစားရပါသည်။
တကယ်လို့များ ပန်းချီ အခံရှိခဲ့သူဆိုလျှင် ဒီထက်ပို ခရီးရောက်မှာသေချာပါသည်။
ခင်ဝမ်း ၏ စိတ္တဇပန်းချီ စာအုပ်ကို အင်တာနက်တွင် အလွယ်တကူ ဒေါင်းပြီးဖတ်နိုင်ပါလိမ့်မည်။
သို့သော် ကျွန်တော်ကတော့ ကိုခင်ဝမ်းကို ဂုဏ်ပြုချင်တဲ့စိတ်ဖြင့် အနည်းငယ် ကောက်နှုတ်တင်ပြခွင့်ပြုစေချင်ပါသည်။
ရိုးရိုးသားသားပြောတာပါဗျာ…။
ယုံချင်မှလည်း ယုံကြပါလိမ့်မယ်…။
ကျွန်တော် ကိုခင်ဝမ်းကို လွမ်းနေပါတယ်…။

စာကိုယ် (၁)

ရွဲ့နေတဲ့ ဖန်ခွက်တစ်လုံး
လူတွေဟာ ပန်းချီကားချပ်တွေကို ကြည့်ချင်တယ်။
ကြည့်ရှု မှုမှာလည်း အရသာခံတယ်။
ဘာလို့ လူတွေဟာ ပန်းချီကားချပ်တွေ ကြည့်ကြသလဲ။ ပန်းချီကားချပ်ဆိုတာ ဘာလဲ။
ပန်းချီကားချပ်ဆိုတာဘာလဲလို့ မတွေးမီ ပန်းချီဆိုတာ ဘာလဲလို့ အရင်တွေးဖို့လိုတယ်။
ပန်းချီဆိုတာ ပစ္စည်းတစ်ခုခုကို တူအောင်ဆွဲတာ ပန်းချီပေါ့လို့ ပြောချင်ပြောကြမယ်။ ဒါဟာလူပြိန်းတွေးသက်သက်ပဲ။
ပစ္စည်းတစ်ခုကို မတူတူအောင် ဆွဲတာ ပန်းချီမဟုတ်ဘူး။ လက်မှုပညာ Craft သဘောပဲ။
ကျွန်တော်တင်ပြခဲ့တဲ့ အနုပညာရဲ့ အဓိကလက္ခဏာ ချုပ်ကိုင်နိုင်အားနဲ့ တိုင်းရင် တူအောင်ဆွဲတာ ပန်းချီမဟုတ်တော့ဘူး။
တူအောင်ဆွဲတယ် ဆိုတာ သာမညပဲ။
ပါဝင်တဲ့ ကုန်ကြမ်းတွေကို အနုပဋိလောမ ကျစွာ ပေါင်းစပ်မှုဟာ ထပ်တူကျအောင်ဆွဲမှု ပန်းချီမှာ သိပ်နည်းနေလို့ပဲ။
တူအောင်ဆွဲတာ ပန်းချီဆိုရင် ချွတ်စွတ်တူအောင် ဆွဲဖို့ပဲ လိုတော့တယ်။
တူမှု မတူမှုဆိုတဲ့ ဘောင်တစ်ခုပဲ ရှိတော့မယ်။
တူမှု မတူမှုဟာ ပန်းချီရဲ့ အဓိကလက္ခဏာနေရာကို ရောက်သွားမယ်။
ကျွန်တော်တင်ပြသလို အနုပဋိလောမ ကျအောင် ပေါင်းစည်းနိုင်မှုစွမ်းရည်နဲ့ အနုပညာဖန်တီးမှုဟာ ထပ်တူကျအောင်ဆွဲမှု
ပန်းချီမှာ သိပ်နေရာနည်းသွားတယ်။
ကျွန်တော်တို့တစ်တွေဟာ အထူးသဖြင့် ပန်းချီနဲ့ အထိအတွေ့နည်းပါးတဲ့အတွက် (ပန်းချီနယ် ကျဉ်းမြောင်းမှုနဲ့ တိုးတက်မှု
အရှိန်နည်းပါးလို့) ပန်းချီရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို တူအောင်ဆွဲတာလို့ပဲ သိတယ်။ တူရင်တော်တယ်။ မတူရင်မတော်ဘူး။
ဒီလို အမြင်ကျဉ်းမှုတွေဟာ တိုးတက်မှု၊ ကျယ်ပြန့်မှုတွေရဲ့ အတားအဆီးတွေ ဖြစ်နေတယ်။
ကျွန်တော်တို့ဟာ မူလအရင်းအမြစ်ကို မဆုပ်ကိုင်မိသရွေ့ ဒီလို လမ်းချော်မှုတွေ ဖြစ်နေမှာပဲ။
ဒါကြောင့် ပန်းချီရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို တိတိကျကျ သိဖို့လိုတယ်။
ပန်းချီဆိုတာဘာလဲ။

ပန်းချီဆိုတာ မျက်နှာပြင်တစ်ခုကို ဘောင်ခတ်ပြီး လူရဲ့ စက္ခုအာရုံကတစ်ဆင့် စိတ္တဇကို ချုပ်ကိုင် လှုပ်ရှားဖန်တီးတဲ့
ဝိဇ္ဇာ ပညာရပ်ပဲ။

ပန်းချီဆိုတာ ဒါပဲ။
ပန်းချီကို ဒီမူလကနေလွဲပြီး ကြည့်လို့ မရဘူး။
ခပ်ရှင်းရှင်းပြောရရင် ဘောင်ခတ်ထားတဲ့ ကြည့်စရာကို ပန်းချီလို့ ခေါ်မယ်။
ဘောင်မခတ်တဲ့ ကြည့်စရာကတော့ ပန်းပုပဲ။
နောက်တစ်ချက်က ဘာတွေကိုဆွဲမှ ပန်းချီလို့ ခေါ်သလဲ။
လူပုံတွေနဲ့ ရှုခင်းတွေ၊ စောင်းကောက်တီးတဲ့ ကောင်မလေး ပုံမျိုးတွေကို ဆွဲမှ ပန်းချီလို့ ခေါ်မလား။
ဒီလိုပြောရင်တော့ မှားပြီ။
ပန်းချီဆိုတာ လောကတစ်ခုလုံး ကြိုက်ရာကိုသာ ဆွဲ။ စိတ္တဇကို ချုပ်ကိုင်လှုပ်ရှားနိုင်စွမ်းရှိဖို့သာ အရေးကြီးတယ်။
သူက ဖန်ခွက်ကလေးတစ်လုံးကို ရေးဆွဲပြီး လူရဲ့ စိတ္တဇကို လှုပ်ရှားချုပ်ကိုင်နိုင်စွမ်း ရှိမယ်ဆိုရင် ဆွဲရမှာပဲ။
ဖန်ခွက်ကလေးကို ဆွဲတဲ့ အခါမှာလည်း အချိုးအစားတူအောင် ဆွဲရမယ်လို့ သတ်မှတ်လို့ မရဘူး။
အချိုးအစား ပြုပြင်ပြီးဆွဲမှ ချုပ်ကိုင်အား ကောင်းလာမယ်ဆိုရင် အနုပညာသမားဟာ ပြုပြင်ပြီးဆွဲဖို့ တာဝန်ရှိတယ်။
ဘယ်လို ပြုပြင်တယ်ဆိုတာကတော့ ခေတ်ရဲ့ ရိုက်ခတ်ချက်အပေါ် တည်တယ်။
ဖန်ခွက်ရွဲ့စောင်းပြီးဆွဲမှ ချုပ်ကိုင်စွမ်းအား ကြီးလာမယ်ဆို သူဟာ ရွဲ့စောင်းပြီးဆွဲဖို့ တာဝန်ရှိတယ်။
ဒါကို မတူဘူး။ ရွဲ့နေတယ်လို့ ဝေဖန်ရင် ဝေဖန်သူဟာ အကြောင်းမှန်ကို မသိသေးတဲ့ အညာခံရသူ ဒါမှမဟုတ်
အယူသည်းနေတဲ့ တဇောက်ကန်းသမား ဖြစ်မှာပဲ။ အနုပညာသမားရဲ့ တာဝန်ဟာ ကြည့်သူရဲ့ စက္ခုကနေပြီး
စိတ္တဇကို ရိုက်ခတ်ရာမှာ တတ်နိုင်သမျှ အားကောင်းကောင်းနဲ့ ရိုက်ခတ်နိုင်အောင် ဖန်တီးဖို့ပဲ ဆိုတာ ကျွန်တော်တို့
အလေးအနက်သိထားရမယ်။
ဒီလို အားကောင်းကောင်းနဲ့ ရိုက်ခတ်ဖို့ အနုပညာ သမားတိုင်းဟာ နည်းအမျိုးမျိုးနဲ့ ဖန်တီးတယ်။
သင့်လျော်တယ်လို့ ဆုံးဖြတ်တာမျိုးကို လုပ်တယ်။
သူဟာ အနုပညာရဲ့ အားကောင်းလာမှုကို ဖန်တီးတိုင်း သူ့ရဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်အတိုင်း လုပ်ဆောင်ဖို့ တာဝန်ရှိတယ်။
လူပုံ၊ သစ်ပင် စတဲ့ ဒြပ်ထုတွေ မထည့်ဘဲဆွဲမှ အားကောင်းမယ်ထင်ရင် မထည့်ဘဲ ဆွဲရမှာပဲ။
ဒီလို ရောင်ပြင်နဲ့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အစက်အပြောက်တွေနဲ့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် လူရဲ့ စိတ္တဇကို ချုပ်ကိုင်လှုပ်ရှားစေနိုင်မယ်ဆိုရင် ဒီလိုပဲ
သူဟာ ဖန်တီးမှာပဲ။
အနုပညာဆိုတာ ဖန်တီးချက်ပဲလို့ ကျွန်တော်တို့ မှတ်ယူထားရမယ်။
အနုပညာဟာ သိတ်လွတ်လပ်တယ်။ လွတ်လပ်မှုဘောင်ကိုလည်း အနုပညာရှင်ကပဲ သတ်မှတ်မှာပဲ။
အနုပညာရှင်တစ်ယောက်ရဲ့ သတ်မှတ်ချက်တိုင်းဟာလဲ တစ်ခေတ်တစ်ခါအတွက် အမြဲမှန်ကန်တယ်။
ဒါကို တားဆီးလို့ ကန့်ကွက်လို့ မရဘူး။
အနုပညာတစ်ရပ်အတွက် ဘေးလူက ဘောင်သတ်မှတ်လို့ ဘယ်တော့မှ မရဘူး။
လူပုံကိုဆွဲမှ၊ အချိုးအစားတူမှ စတဲ့ သမားရိုးကျ ဘောင်ကြီးကတော့ ၂ဝ ရာစုအတွက် သိပ်ကျဉ်းတယ်။
ဒီလို ဘောင်သတ်သူတွေဟာလဲ ၂ဝ ရာစုအတွက် အိုမင်းနေသူတွေပဲ။
ဒါက ပန်းချီကို ဘောင်မသတ်ပါနဲ့လို့ ကျွန်တော် ပြောနေတာမဟုတ်ဘူး။
ဘောင်သတ်ချင်သတ်၊ မသတ်ချင်နေ။
အနုပညာတစ်ရပ်ကို ဘယ်တော့မှ ဘောင်သတ်လို့မရဘူး။
အနုပညာဆိုတာ ခေတ်ရဲ့ သရုပ်ပဲ။ ခေတ်ရေစီးဟာ အနုပညာရဲ့ ရေစီးပဲ။
ကနေ့ ဒြပ်မဲ့ပန်းချီတွေဟာ ပေါ်စက အနှိပ်အကွပ်ခံရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကနေ့ ကမ္ဘာပေါ်မှာ ခေါင်းထောင်နေပြီ။
ဒီလို ဆွဲစံနစ်ဟောင်းတစ်ခုက စံနစ်သစ်တစ်ခု ပေါ်ထွက်လာတိုင်း တော်လှန်ရေးတစ်ရပ်ဖြစ်မှာပဲ။
ပန်းချီဟာ စက္ခုအာရုံကတဆင့် စိတ္တဇကို နှိုးဆွဖို့ ဘောင်သတ်ထားတဲ့ မျက်နှာပြင်တစ်ခုပေါ်မှာ ဖန်တီးတာပဲဆိုတဲ့
အဆိုကနေ ပြန်ကောက်ရအောင်။
ဒီအဆိုကို ကျွန်တော်တို့ ဆုပ်ကိုင်မိတာနဲ့ ကျွန်တော်တို့ မြန်မာပြည်ရဲ့ ပန်းချီဟာ ကျယ်ပြန့်လာမှာပါ။
ဒီသဘောကို မိမှလည်း စိတ္တဇပန်းချီရဲ့ ပြသနာတွေကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းနိုင်မှာ ဖြစ်တယ်။
ဒါကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပန်းချီကားချပ်ဆိုတာ ဘာလဲလို့ အဖြေထုတ်ရမှာ ဖြစ်တယ်။
ပန်းချီကားချပ်ဆိုတာ ဘာလဲ။
ဆီဆေးရယ်၊ စုတ်တံရယ်သုံးပြီး ကင်းဘတ်ပေါ်မှာ ရေးထားတာကို ပန်းချီကားချပ်လို့ ခေါ်တယ်လို့ ပြောမလား။
ဒါမှမဟုတ် ဖိုင်ဘာပေါ်မှာ ဆေးတွေထစ်နေအောင် ဆွဲတာကို ပန်းချီကားချပ်လို့ ခေါ်တယ်ပြောမလား။
ဒါတွေဟာ သာမည အကိုင်းအခက်တွေပဲ ဖြစ်တယ်။
ကျွန်တော်တို့က ပင်စည်ကို ရှာရမှာဖြစ်တယ်။
ကျွန်တော်တင်ပြခဲ့တဲ့ ပန်းချီရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ဟာလည်း မခဲယဉ်းပါဘူး။
စက္ခုအာရုံကတစ်ဆင့် စိတ္တဇကို နှိုးဆွဖို့ ဖန်တီးထားတဲ့ ဘောင်အနားသတ်ထားသော မျက်နှာပြင်ကို ကျွန်တော်က
ပန်းချီလို့ခေါ်မယ်။
ပန်းချီကားချပ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ရဲ့ဘောင်ဟာ ဒါပဲ။
ဒါဟာ ပန်းချီတစ်ချပ် ရဲ့ မူလပဲ။
ဒီသဘောကို ဆုပ်ကိုင်မိတဲ့အခါ ပန်းချီကားချပ်ရဲ့ နယ်နိမိတ်ဟာ ပိုမိုကျယ်ဝန်းသွားတယ်။
ကျွန်တော်တို့က သုံးထပ်သားကို ဆေးသုတ်၊ သတင်းစာစက္ကူကပ်၊ ခဲတံနဲ့ခြစ်ပြီး ရုံးသုံးမင်နဲ့ အရောင်ဖြည့်ထားတာမျိုးကို
ပန်းချီမဟုတ်ဘူးလို့ ရယ်မိချင် ရယ်မိကြမယ်။ ဒီလိုဆိုရင် ဒါဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အမြင်မကျယ်မှုပဲ ဖြစ်မှာပဲ။
ဘယ်လိုနည်းနဲ့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကြည့်သူရဲ့အာရုံကို ချုပ်ကိုင်လှုပ်ရှားနိုင်စွမ်းရှိရင် ဖန်တီးချက်ဟာ တန်ဖိုးရှိမှာပဲ။
ကျွန်တော်တို့ဟာ ပန်းချီရဲ့… ပန်းချီကားရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို မေ့လျော့ထားလို့ မဖြစ်ဘူး။
ပန်းချီသမားရဲ့ စိတ္တဇမှာ ထင်ဟပ်နေတဲ့ စံနစ်တစ်ခုရှိမယ်။
ဒါကို ပန်းချီသမားက တင်ပြပြီး ပရိသတ်ကို ချုပ်ကိုင်ဖို့ ကြိုးစားမယ်။
ဒီလို တင်ပြဖို့ ဖန်တီးတဲ့အခါမှာ စုတ်နဲ့ဆွဲရမယ်လို့ သတ်မှတ်ထားလို့ မဖြစ်ဘူး။
ချုပ်ကိုင်အားကောင်းမယ်ဆိုရင် လက် ၅ ချောင်းနဲ့ ဆွဲလည်း ဖြစ်တာပဲ။
ဓါး (Plette Knife) သုံးလည်း ဖြစ်တာပဲ။
မီးခြစ်ဆံလေးတွေသုံးလည်း ဖြစ်တာပဲ။
သစ်သားပြားတွေကို တွယ်ကပ်ပြီး တင်ပြလည်း ရတယ်။
ကတ်ထူပြားတွေ၊ စက္ကူတွေ၊ အဝတ်စုတ်တွေသုံးလည်း ဖြစ်တယ်။
အရေးကြီးတာက လူရဲ့ စိတ္တဇကို ချုပ်ကိုင်နိုင်ဖို့ပဲ မဟုတ်လား။
ဒီလို ချုပ်ကိုင်ဖို့အတွက် ဘယ်နည်းလမ်းဟာပဲ ဖြစ်ဖြစ် မှန်ကန်တယ်။
ကျွန်တော်တို့က ခေတ်ရေလျင်ကို မျက်ခြေမပြတ်ဖို့ အရေးကြီးတယ်။
ပန်းချီကားတစ်ချပ်ဟာ ကြည့်သူတွေရဲ့ စိတ္တဇကို ချုပ်ကိုင်နိုင်စွမ်းရှိမယ်ဆိုရင် ဘယ်နည်းနာနဲ့ ဆွဲထားတာပဲဖြစ်ဖြစ်
ကျွန်တော်တို့က ပန်းချီကားကောင်းလို့ သတ်မှတ်ရမယ်။
ချုပ်ကိုင်မှုဆိုတာက ကြည့်ရှုသူတွေကို တစ်ဒင်္ဂအားဖြင့် တခြားတွေးတောမှု၊ ပူပန်မှုနှင့် တောင်တောင်အီအီ
စဉ်းစားမှုတွေကို မေ့လျော့စေပြီး ပန်းချီကားမှာပဲ အာရုံစူးစိုက်စေနိုင်စွမ်း လူရဲ့စိတ်ကို အံ့ဩမှုဖြစ်စေနိုင်စွမ်း
ရှိတာပဲ ဖြစ်တယ်။
ဒီလို ကြည့်သူရဲ့ စိတ္တဇကို ချုပ်ကိုင်နိုင်မှုဟာ ပန်းချီကားတစ်ချပ်ရဲ့ လက်နက်ပဲ။
ပန်းချီကားတစ်ချပ်ရဲ့ ဂုဏ်ဒြပ်ပဲ။
ကြည့်သူကို အံ့ဩမှုဖြစ်စေတာ ပန်းချီတစ်ချပ်ရဲ့ စွမ်းရည်ပဲ။
အံ့ဩမှုဆိုတာက နတ်သမီးလေးတွေကို မြင်လိုက်ရတဲ့ အံ့ဩမှုမျိုး၊ ဒါမှမဟုတ် ခြေထောက်ကိုးချောင်းနဲ့
ခေါင်းအုံးခုနှစ်လုံးရှိတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ မျက်လှည့်ပွဲမှာ အံ့ဩမှုမျိုးလည်း မဟုတ်ဘူး။
ကြာဖြူလေးတစ်ပွင့် ပွင့်လာတာကို မနက်ခင်း မြူမှုန့်တွေကြားထဲမှာ တွေ့လိုက်ရတဲ့ အံ့ဩမှုမျိုး။
ဒီအချိန်မှာ စေတနာ၊ ဝေဒနာ စတဲ့ ခံစားမှုတွေနဲ့ တောင်တောင်အီအီ တွေးတောမှုမျိုးတွေ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး
လူရဲ့စိတ္တဇကို ကြာပွင့်လေးရဲ့ တဖြည်းဖြည်း ပွင့်အာလာမှုက ချုပ်နှောင်လိုက်ပြီး တစ်ဒင်္ဂအားဖြင့် အတ္တကို
ဖယ်ခွာလိုက်တဲ့သဘောပဲ။
အနုပညာရဲ့စွမ်းရည်ဟာ တစ်ဒင်္ဂအားဖြင့် အတ္တကို အနိုင်ယူလိုက်တာပဲ။
ဒါဟာ အနုပညာရဲ့ ချုပ်ကိုင်မှု စွမ်းရည်ဖြစ်တယ်။
(၁၉၇၁ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သော ခင်ဝမ်း ၏ စိတ္တဇပန်းချီ စာအုပ်မှ ကောက်နှုတ်ဖေါ်ပြပါသည်)

စာကိုယ် ၂

ခင်ဝမ်း (၁၉၄၇-၂၀၀၀)

၁၉၄ရ နိုဝင်္ဘာ ၂၄ ရက် တနင်္လာနေ့၊ ပြည်မြို့တွင် ဦးအောင်ခ+ဒေါ်သိန်းတင် တို့မှ မွေးဖွားခဲ့။
ငယ်စဉ်ကတည်းက ပန်းချီ၊ ဂီတတို့ကို စိတ်ဝင်စားခဲ့။
၁၉၆၅-၆၆ တွင် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်သို့ တက်ရောက်ပညာသင်ကြားခဲ့။
၁၉၆၉ တွင် ဒေါ်ခင်လေးမြင့်နှင့် လက်ထပ်ခဲ့။
၁၉၇၁ ဇန်နဝါရီလတွင် စိတ္တဇပန်းချီ စာအုပ်ကို ရေးသားထုတ်ဝေခဲ့။
၁၉၇၂ ဩဂုတ် ၆ ရက်တွင် မျက်နှာစိမ်း တစ်ကိုယ်တော်ပြပွဲကို ရန်ကုန်မြို့ သိမ်ဖြူလမ်း
ဆရာဝန်များအသင်းတိုက်တွင် ပြသခဲ့။
၁၉၇၃ တွင် မြားဘုရင် တစ်ကိုယ်တော် ပန်းချီပြပွဲ။
၁၉၇၃-၇၄ တွင် ပဉ္စဇင်္ဂမီ (စုပေါင်းပြပွဲ)
၁၉၇၉ တွင် ဒြပ်မဲ့ တစ်ကိုယ်တော် ပန်းချီပြပွဲ။
၁၉၉ရ တွင် IVY ဂယ်လာရီ၌ METALLURGY တစ်ကိုယ်တော် မော်ဒန် ပန်းချီပြပွဲ ပြသခဲ့။
စံကြည်ကျော့ အမည်ဖြင့် ဘာသာပြန်ဝတ္ထုတိုများရေးခဲ့။
ကဗျာများ၊ ပန်းချီဆောင်းပါးများနှင့် မဂ္ဂဇင်းသရုပ်ဖေါ်ပုံများရေးဆွဲခဲ့။
၂၀၀ဝ ပြည့်နှစ် ဖေဖေါ်ဝါရီလ ၃ ရက် နေ့တွင် ရန်ကုန်မြို့၌ ကွယ်လွန်ခဲ့။
ဇနီး ဒေါ်ခင်လေးမြင့်နှင့် သမီး မပွင့်ဖြူသီ၊ မပွင့်မှုံသီ၊ မဇူလိုင်သီ၊ ကိုရန်နိုင်ထွန်း၊
မမြင့်နိုင်သီ နှင့် မြေး မောင်အောင်မြင့်ထွန်းတို့ ကျန်ရစ်ခဲ့။
သူအနှစ်သက်ဆုံး သီချင်းများမှာ နှင်း၊ ပြည်မှာဆောင်း၊ သက်ထား၊ မြစ်။

ကိုယ်တိုင်ရေးသား သီဆိုခဲ့သော သီချင်းခွေများ
၁။ နှင်းဆီဖြူရဲ့ အဝေးက လူတစ်ယောက်
၂။ ပြည်မှာဆောင်း
၃။ အိပ်မက်
၄။ ပန်းနုရောင်ခံစားချက်များ (ကိုမောင်မောင်၊ ကိုနေဝင်း ပါဝင်)
၅။ ည
၆။ လိပ်ပြာလွင်ပြင်
၇။ ကစားမလား နားမလား
၈။ ပန်းခရမ်းပြာ (ကိုနေဝင်း၊ ကိုရဲလွင်နှင့် ကိုသစ်မင်းတို့ သီချင်းများ)
၉။ အမှောင်ကို ထွန်းညှိမယ့် မီးအိမ် (ကိုနေဝင်းတစ်ကိုယ်တော်ရေးသား)
၁၀။ လိုတရအကြည့်
၁၁။ မင်းလျှောက်ခဲ့တဲ့လမ်းနှင့် အခြား လက်ရွေးစင် သီချင်းခွေများ

စာကိုယ် ၃

ခင်ဝမ်း
ရေးသူ-မောင်ချောနွယ်
နှစ်သစ်ကူးပွဲတော်ကို မင်းသွားနှင့်ပြီပေါ့
နှစ်တိုင်းနှစ်တိုင်း
ဆောင်းတိုင်းဆောင်းတိုင်းမှာ
မင်းဘယ်လောက်ဝေးဝေး ရောက်နေနေ
မြို့နဲ့ဆောင်းဆီ ငါတို့တွေ
ပြန်လာနေကျ၊
ရန်ကုန်မှာမိုး
မန္တလေးမှာနွေ
ပြည်မှာဆောင်းပါ သူငယ်ချင်း
ရန်ကုန်မှာမိုးဟာ
ရွာပြီးရင်သူမရွာသလို
မာယာများတယ်လေ
မန္တလေးမှာနွေဟာ
ဇဗ္ဗူရာဇ် ရွှေစင်လို
တို့ပြည်မှာဆောင်းကတော့
ဆောင်းက ဆောင်းကို ခူးဆွတ်
အေးဆွတ်ဆွတ်ဆောင်းလေနဲ့ ဆောင်းကို
မြို့ကခူးဆွတ်
ဒီနှစ်ဆောင်းမှာ
မြို့ကိုမင်းပြန်မရောက်ခဲ့ဘူးလေ
မြို့နဲ့ဆောင်းကို မင်း ဆွတ်ယူသွားခဲ့ပြီပေါ့
ဆောင်းမရှိတဲ့မြို့ကလေးမှာ
ငါတစ်ယောက်တည်း ခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့ဖြစ်ပေါ့
တောကျီးကန်းလေးရဲ့ အိပ်မက်ကိုမင်းတွေ့ခဲ့
ငါသိတွေ့ခဲ့ရတယ်
မင်းနဲ့ငါဟာ
မြို့မှာမျက်နှာစိမ်းပါ
ဒါပေမယ့်
မင်းရဲ့နှလုံးသားဆေးသားတေးချင်းတွေနဲ့
ခြယ်သစီနိုင်ခဲ့တယ်
ဒီနှစ်ဆောင်းမှာ
ဆောင်းနဲ့မြို့ကို
မင်းပြန်မလာခဲ့ဘူး
အနေဝေးရေဝေးကို ဆွတ်ယူသွားခဲ့
အနေဝေး ရေဝေးမှာ
ဆုံးရှုံးသွားရတဲ့ ပြည်မှာဆောင်းဟာ
ငါပါလားသူငယ်ချင်းရယ်။
နှင်းမရှိတဲ့ဆောင်းမှာ
ငါတစ်ယောက်တည်း ခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့
တိမ်တိုက်တွေရဲ့ အနောက်ဘက်ဟိုအဝေး
မျှော်လင့်ချက် အနာဂတ်တစ်နေရာ
နှစ်သစ်ကူးပွဲတော်ဆီ
မင်းသွားနှင့်ပြီပေါ့။
သာယာတဲ့လေညင်း လေဟုတ်စီးကာ
အေးချမ်းမျှတတဲ့ ဘဝကံကြမ္မာနဲ့
တည်ငြိမ်တဲ့ အသိတရားတည်ဆောက်ကာ
မျှော်လင့်ချက်အနာဂတ်တစ်နေရာ
နှစ်သစ်ကူးပွဲတော်ဆီ မင်းသွားနှင့်ပြီပေါ့
ငါကြေကွဲမှု အရောင်ကို မြင်လိုက်ရပြီ
တိမ်တိုက်တွေရဲ့ အနောက်ဘက်ဟိုအဝေးမှာ
ကြေကွဲမှု အရောင်ကို ငါမြင်နေခဲ့ရပြီ
လက်တံတစ်ခုထဲ နာရီဟာ
ငါဖြစ်ကျန်ရစ်ပါပေါ့လား
မင့်တေးသီချင်းနဲ့
မြစ်မင်းဧရာ စီးဆင်းနေမြဲပါ။
မောင်ချောနွယ်

နိဂုဏ်း

ရန်ကုန်မှာမိုး
မန္တလေးမှာနွေ
ပြန်မှာဆောင်းရယ်လို့ ဆရာမောင်ချောနွယ်က ကဗျာရေးပြီး ကိုခင်ဝမ်းကိုလွမ်းပါတယ်…။
ဆရာမောင်ကိုကို(အမရပူရ) ကလည်း မြန်မာပြည်ရဲ့ နှင်းဟာ ခင်ဝမ်းပါလို့ တမ်းတတတ ဖြစ်ပါတယ်…။
ဆရာမောင်ဒီက ခင်ဝမ်းကြီး ငါ့ကို ဘယ်တော့မှ မမုန်းပါဘူးကွာ…
သူ ဒီဒဏ်ကို မခံနိုင်ပါဘူး ရယ်လို့ သေချာနေတတ်ပါတယ်…။
ကျွန်တော်ကတော့ ဘာရယ်ကြောင့်တော့ မပြောတတ်ပါ…။
လွမ်းတာတော့ လွမ်းတာပဲပေါ့ ဗျာ…။
လွမ်းတယ်ဆိုရင် ဒီကပိုသပေါ့…
ဘလက်ချော…။