နာရီသံ ချက်ချက် ညံ “Tick, tock, tick, tock. . .”

ကိုယ်တိုင်တော့ တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေတဲ့ e စာကို တွေ့ရင် ခုန်ကျော်သွားလိုက်တာပဲ။ :harr:

အခုတင်ပေးမယ့် စာက စ လုံး ကျောင်းမှာ Primary 6 Level တက်နေတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ Essay ပါ။

ဆရာမက Excellent ပေးထားပြီး ကျန်တဲ့ကလေးတွေကို အတုယူရအောင် ကောင်းလို့ဆိုပြီး ဖတ်ကြည့်စေပါတယ်။

အဲဒီစာကို ရေးသူဟာ မြန်မာပြည် ကလေးလေးလို့ ဆိုရင် အံ့ဩကြလေမလား။

 

ကိုယ်တိုင် မဖတ်နိုင်ပေမယ့် …

တတ်ကျွမ်းသူတွေ ဖတ်ကြည့်စေချင်တာရယ်…

တစ်ယောက်ယောက်ကများ

(eg: ခုတလော ဘာသာပြန်လေ့ကျင့်ခန်းဆင်းနေတဲ့ ကြောင်ကြီး) :harr:

ဘာသာပြန်ပေးရင်မဆိုးဘူးဆိုပြီး အမှန်အကန် မဟုတ်တဲ့ အကြံအဖန်အတွေးနဲ့ ပိုစ့်တင်လိုက်ပါတယ်။

 

ဘာသာပြန်ဆရာများဖြစ်ကြတဲ့ ဝင့်ပြုံးမြင့်၊ မောင်ဘလှိုင် တို့လို ကျွမ်းကျင်သူတွေဆီက ….

 

လိုအပ်ချက် အားသာချက်ကလေးတွေကို ထောက်ပြလမ်းညွှန်တဲ့ မှတ်ချက်လေးတွေ၊

စာဖတ်သူတွေရဲ့ ခံစားချက်ကွန်မန့်လေးတွေဟာ ……

 

စိတ်ဓာတ်ရေးရာ အားဆေးတစ်ခွက် ဖြစ်စေနိုင်တာမို့ စာရေးသူကလေးအတွက် အကျိုးများစေနိုင်ပါတယ်။

ဖတ်ကြည့်ပေးကြပါအုံးနော်။ :hee:

 

“Tick, tock, tick, tock. . .”

The rhythmic, monotonous ticking of the wall clock was the only sound in my bedroom on that February night. The air-conditioner was on, with its normally soothing purrs and whirs barely audible, but even though it was 25 degrees in the room, I had broken out in a cold sweat. My Science homework was laid out in front of me, with two questions still unanswered. Try as I might, my hand refused to pick up the pen to scrawl out the answers on the blank lines, because I did not have one at hand. Yet I could not simply switch off the muted white glow of my table lamp and climb into bed, because I knew that the next day I would face the wrath of my strict Science teacher, Mr. Lim.

For the millionth time, I envied my parents and twin sister in their bedrooms sleeping soundly, especially my pregnant mother, who was always exhausted at the end of each day, with barely enough energy to brush her teeth. I was not too surprised, considering that she was already near the end of her pregnancy. Luckily, she would not be lugging around the enormous baby bump with her anymore soon.

I just did not realize how soon it would be.

As I was staring at the wall clock (which read five to eleven), my sharp ears detected a strange sound in the silence. Although it was only a slight creak, it was all it took for my body to spring into alertness. Was it a burglar, or just my mother going to the kitchen to raid the fridge? Maybe my father was checking on me to see if I had done my homework, but no one knocked on the door. I cocked my ears, and heard sudden, strangled gasps and heaving from the living room.

Curiosity overruled trepidation and I switched off the table lamp, blinking in the sudden darkness. When my eyes adjusted, I crept out from my room into the living room. There, as I slid into a crouch behind the armchair, I spotted a dark figure with lank hair and a huge round thing on her lap.

I bent down to conceal myself. The floorboard creaked. I heard the rustle of hair as I sensed the figure turn to look.

“Renee? Is that you?” The croak sounded familiar.

“Mother?” I rose up from behind the armchair and cringed as the floorboard creaked again. “What are you doing here?”

Mother opened her mouth to reply, but suddenly she let out a groan and clutched at her stomach as though trying to restrain the pain. Her face contorted.

“Mother, are you all right? Is the baby all right?”

She did not reply, and instead her head bent over her stomach, and I could see her cheeks and lips tighten with concentration. In the dead silence, I heard a watery, leaky sound which reminded me of the time I wet myself in Father’s car. Mother looked up, desperation in her eyes.

“Renee, my water bag burst!” she blurted out.

Almost automatically, I reached for the telephone. Putting ‘995’ on speed dial, I waited tensely, watching Mother from the corner of my eye.

“Hello?” a surprised voice answered.

“My mother’s water bag burst—she’s pregnant, and I think the baby’s coming,” I rushed my words, and gave the operator my address.

“OK, we’ll be right there.” Then he hung up.

Meanwhile, Mother had started to moan. Her face twisted with intense pain. It was almost unbearable to watch her, so I got up and woke up Father, who immediately came to Mother. He told me to go downstairs to meet the ambulance while he kept Mother company. I grabbed the keys to unlock the gate and trotted downstairs, forcing my leaden legs to move. When I reached the empty void deck, I started pacing, glancing around for any sign of an ambulance. My ears cocked for a siren.

It seemed to take an eternity for the ambulance to arrive, and once they did, the paramedics rushed upstairs and came back down with Mother groaning louder in the stretcher. Father held her hand and climbed into the ambulance with her. “You, go back to sleep,” he ordered, and the doors closed.

I climbed back up the stairs and sat down on my bed. I decided to forget about the homework and went to sleep. Later, in the morning, I became the proud sister (along with Ramona) of little Freddie Chua.

P6 CA1 2013 Continuous Writing

Le Le Yee Mon (19)

Excellence 6

 

ဒီစာကို ဖေ့စ်ဘုတ်မှာ ရှယ်ထားပါတယ်

အဲဒါကိုတွေ့ပြီး ဘာသာပြန်ပေးထားလို့  ထပ်ဖြည့်လိုက်ပါတယ်။

 

ရှည်လျားလှသော ထိုတစ်ည

ဖေဖော်ဝါရီရဲ့ တိတ်ဆိတ်သော ညတစ်ညကပေါ့။

အိပ်ခန်းထဲမှာ အသံဆိုလို့ နာရီကစက္ကန့်လက်တံလေးက တချက်ချက်ရွေ့နေတဲ့ အသံပဲရှိတယ်။

 

အဲယားကွန်းဖွင့်ထားတဲ့အခန်းထဲမှာ အပူချိန် ၂၅ဒီဂရီပဲ ရှိပေမယ့် ကျွန်မဇောချွေးတွေ ပြန်နေတယ်။

သိပ္ပံစာအုပ်က ဖွင့်လျက်သားလေး ကျွန်မရှေ့မှာ။

အိမ်စာနှစ်ပုဒ်က ကွက်လပ်…

 

ဘယ်လိုကြိုးစားကြိုးစား ကျွန်မရဲ့ လက်တွေက ဘောပင်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး အဖြေကိုရေးချလိုက်ဖို့ကိုငြင်းဆန်နေတယ်။

အဖြေကိုမှမသိတာ။

 

ဒါပေမယ့် သိပ်ကြောက်ဖို့ကောင်းတဲ့ သိပ္ပံဆရာမမျက်နှာကို မြင်ယောင်မိတိုင်း စာအုပ်ကိုပိတ်၊ မီးကိုမှိတ်ပြီး အိပ်ယာဝင်ဖို့ကိုရွံ့နေခဲ့တယ်။

သူတို့ အိပ်ခန်းတွေထဲမှာ အိပ်ပျော်နေကြတဲ့ ဖေဖေ၊မေမေ နဲ့ မမတို့ကို အားကျလိုက်တာ။

 

အထူးသဖြင့် ကိုယ်ဝန်ဆောင်နေတဲ့မေမေက တစ်နေ့လုံးပင်ပန်းနေတာဆိုတော့အိပ်မောကိုကျလို့။

တစ်နေ့တစ်နေ့ ပင်ပန်းလိုက်တာ တခါတလေဆို သွားတိုက်ဖို့တောင်အားမရှိရှာဘူး။

 

ကိုယ်ဝန်အရင့်အမာကြီးနဲ့ဆိုတော့လည်း တော်တော်ပင်ပန်းမှာပေါ့လေ။

သူ့ဗိုက်ကြီးကို ထပ်ကြာကြာလွယ်ထားစရာ မလိုမှာကိုပဲ ကံကောင်းတယ်လို့ပြောရမှာပေါ့။

 

တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ညမှာ အသံထူးထူးဆန်းဆန်းတစ်ခုခုကို ကြားမိသလိုပဲ။

တစ်ချက်တည်းပေမယ့် ကြားဖြစ်အောင်ကြားလိုက်တယ်။

 

နာရီကို ကြည့်တော့ (၁၁)နာရီတောင်ထိုးတော့မယ်။

သူခိုးပဲကပ်တာလား။

မေမေပဲ ဗိုက်ဆာလို့ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်ပြီးစားစရာရှာတာလား။

ဖေဖေက ငါအိမ်စာလုပ်ပြီးပြီလားလို့ လာကြည့်တာလဲဖြစ်ရင်ဖြစ်မှာပေါ့။

 

ဒါပေမယ့် ငါ့တံခါးကိုလည်း ဘယ်သူမှ လာမခေါက်ပါဘူး။

သေသေချာချာနားစွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ရှိုက်ငင်သံတွေ ဧည့်ခန်းဘက်က လာနေတယ်။

 

ကြောက်စိတ်ကိုစပ်စုလိုစိတ်က အနိုင်ယူသွားတော့ စားပွဲတင်မီးကိုပိတ်လိုက်တယ်။

မျက်လုံးတွေထဲကအမှောင်ကို ကျင့်သားရသွားတော့ အခန်းထဲကနေ ခြေဖေါ့ပြီး ဧည့်ခန်းထဲကိုထွက်ခဲ့တယ်။

 

ဆိုဖာနောက်ကနေ ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့ ချောင်းကြည့်တော့ ဆံပင်ဖားလျားနဲ့ လူတစ်ယောက်၊

သူ့ပေါင်ပေါ်မှာအထုပ်လုံးလုံးကြီး တစ်ထုပ်နဲ့။

သူမမြင်အောင် ပုန်းမယ်လုပ်ခါမှအိမ်ကြမ်းခင်းက ကျွိခနဲ ထမြည်တယ်။

ဆံပင်ဖားလျားနဲ့လူက နောက်ကို လှည့်ကြည့်တယ်။

 

“လဲ့လဲ့၊ သမီးလား”

အဲဒီလူက အသံအက်အက်နဲ့ မေးတယ်။

အဲဒီအသံကို ကြားဖူးလိုက်တာ။

 

“မေမေလား။ ဒီမှာဘာလာ လုပ်နေတာလဲ။”   လို့  မေးလိုက်တော့……..

မေမေက ပါးစပ်ဖွင့်ပြီးပြန်ဖြေဖို့ ကြိုးစားတယ်။

ဒါပေမယ့် မဖြေနိုင်ပဲ မျက်နှာကို ရှုံ့မဲ့ပြီးအော်ညည်းလိုက်တယ်။

 

“မေမေ၊အခြေအနေကောင်ရဲ့လား။ ကလေးကဘာဖြစ်လို့လဲဟင်။”

ကျွန်မ အလန့်တကြားမေးလိုက်တယ်။

 

မေမေဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ပါဘူး။

ခေါင်းကိုငုံ့ထားပေမယ့် သူနာကြင်နေတာကိုတွေ့နေရတယ်။

 

ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ စဉ်းစားနေတုန်း ………..

ဟိုတစ်ခေါက်က ကျွန်မကားပေါ်မှာရှူးရှူးပေါက်ချတုန်းကလိုမျိုး ရေကျသံ လိုမျိုး အသံတစ်သံကို ကြားလိုက်ရတယ်။

မေမေကျွန်မကို မော့ကြည့်ပြီး ဗလုံးဗထွေးပြောတယ်။

“လဲ့လဲ့၊ ငါ့ရေမွှာပေါက်သွားပြီ။”

 

ဖုန်းကို ချက်ချင်းကောက်ကိုင်ပြီး ၉၉၅ ကိုနှိပ်လိုက်တယ်။

တစ်ဖက်ကဖုန်းကိုင်ဖို့ကိုစောင့်ရင်း မေမေ့အခြေအနေကိုလည်း ကြည့်နေရတယ်။

“ဟဲလို”

“ကျွန်မ မေမေရဲ့ ရေမွှာပေါက်သွားပြီ။ ကလေးမွေးတော့မယ်ထင်တယ်။ ကျွန်မတို့အိမ်လိပ်စာက XXXXXXX ပါ။ မြန်မြန်လာပါ။”

အသက်မရှူတမ်း တရစပ်ပြောချင်တာအကုန်ပြောလိုက်တယ်။

 

“ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော်တို့ အမြန်ဆုံးလာခဲ့ပါ့မယ်။”

တဖက်က ပြန်ပြောတယ်။

 

မေမေက နာလွန်းလို့ မျက်နှာကို ရှုုံု့မဲ့ပြီး ညည်းနေတယ်။

အဲဒီတော့မှဖေဖေ့ကို သွားနှိုးဖို့ သတိရတယ်။

 

ဖေဖေက မေမေ့ကို ဖော်ပြုနေတုန်း ကျွန်မကိုအောက်ထပ်မှာ အရေးပေါ်လူနာတင်ကားကို သွားစောင့်ခိုင်းတယ်။

 

သော့ကိုဆွဲပြီးအောက်ထပ်ကို အသော့ပြေးဆင်းလာခဲ့တယ်။

ခြံထဲမှာ ဟိုဘက်သွားလိုက်၊ ဒီဘက်သွားလိုက်နဲ့လူနာတင်ကားရဲ့ အရိပ်အယောင်ကို ရှာနေခဲ့တယ်၊

အသံကို နားစွင့်နေခဲ့တယ်။

 

လူနာတင်ကားက (၅)မိနစ်အတွင်းရောက်လာပေမယ့် စိတ်စောနေတဲ့ ကျွန်မအတွက်တော့တစ်နာရီလောက်ကြာတယ်လို့ ထင်ရပါတယ်။

 

ရောက်ရောက်ချင်း သူနာပြုတွေကားပေါ်ကဆင်းပြီးအိမ်ပေါ်ပြေးတက်ကြတယ်။

ခဏကြာတော့ မေမေ့ကို ထမ်းစင်နဲ့ထမ်းချလာတယ်။

ဖေဖေကမေမေ့လက်ကို ကိုင်ပြီးဘေးနားကနေလိုက်လာတယ်။

“လဲ့လဲ့ အထဲပြန်ဝင်ပြီးအိပ်တော့ ” ကားပေါ်တက်ရင်းနဲ့ ဖေဖေကျွန်မကို လှမ်းပြောတယ်။

 

အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ငူငူငိုင်ငိုင်နဲ့ ထိုင်နေတာဘယ်လောက်ကြာသွားလဲ မသိဘူး။

နောက်ဆုံးတော့လည်း စာအုပ်ပိတ်ပြီး အိပ်ပစ်လိုက်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

 

နောက်တစ်နေ့မနက်မှာတော့ ကျွန်မလဲ့လဲ့နဲ့ ကျွန်မရဲ့ အမွှာအစ်မရည်မွန်တို့ … မောင်ပြည့်စုံလေးရဲ့ အစ်မကြီးရာထူး ရသွားကြပါတယ်ရှင်။

 

(ဆရာမကို အိမ်စာမပြီးသေးတဲ့အတွက် ပြစရာအကြောင်းပြချက်လည်း ရသွားပါသတဲ့ရှင်။ဤသည်ကား စကားချပ်။)

:kwi:  :harr:   :hee: