Dr.ခင်လတ်နှင့် သူ၏ဖခင်

တခါတုန်းက ဟိုးမြန်မာပြည်၏အထက်ပိုင်း

မြို့ကြီးနှစ်မြို့ကိုဆက်သွယ်ထားသော ဟိုင်းဝေး

ခေါ် အဝေးပြေးလမ်းမကြီး ၏ အနီးတွင်ရွာကြီး

တရွာရှိလေသည်။ အနှီးထိုရွာကြီးတွင် ဦးဝတုတ်ဆိုသူ

ရွာသားကြီးတယောက်ရှိလေ၏။တဖန်အနှီးရွာသားကြီး

ဦးဝတုတ်၌ မောင်ခင်လတ်ဆိုသော သားတစ်ဦးရှိလေသည်။

(ဤသိုဆိုရသော် မန်းကဇာတ်ထဲမှ မဟုတ်ကြောင်းထင်ရှားလေသည်။)

ဆိုရသော်အနှီးဦးဝတုတ်သည် စိုက်ပျိုးရေးတွင်ဆိတ်ဝင်စား၍ (အရင်းပြုတ်၍)

ဝါဿနာပါသောစားသောက်ဆိုင်ကိုရှိသမျှသောမြေယာများကို အရင်းပြု၍

အထက်တွင်ဆိုခဲ့သော အဝေးပြေးလမ်းမကြီးနှင့်မနီးမဝေးတွင်ဆိုင်ကို

ဆောက်လုပ်လျက် မိမိတတ်ကျွမ်းသော အစားအစား(ရိုးရာအစားအစာ)

များကိုမိမိကိုယ်တိုင်သာမက ရွာရှိ အလုပ်အကိုင်မရှိသောလူငယ် ကျား+မ

များခေါ်ယူကာဖွင့်လှစ်ရောင်းချလေသည်။

ဆိုင် သို့လာရောက်စားသောက်သူများအလွယ်တကူလာရောက်စားသောက်

နိုင်ရန် နှင့်မိမိဆိုင်ရောင်းကောင်းရန်မိမိတတ်သမျှ စဉ်းစားတွေးခေါ်နိုင်စွမ်း

ရှိသမျှဖြင့် အားထုတ်၏။ အဝေးပြေးကားလမ်း၏ခပ်လှမ်းလှမ်းအတွင်းပိုင်ဆိုတော့

ကားဆရာများမသိလိုက်ဘဲကျော်မသွားစေရန် အသွားအပြန်လမ်းဘေး ဆိုင်နှင့်

တမိုင်သာသာလောက်ကပင် ဦးဝတုတ် ဆိုင်သို့ ဆိုသည့်လမ်းညွှန်ဆိုင်ဘုတ်ကို

ထောင်၏။တဖန်နှစ်ဖာလုံခန့်ဆက်သွားလျှင်အလားတူ ဆိုင်ဘုတ်မျိုးကိုထပ်ထောင်၏။

ဤသို့နှင့်လမ်းညွှန်ဆိုင်းဘုတ်များသည် ဦးဝတုတ်၏ဆိုင်ဘက်သို့ကွေ့ဝင်သည်ထိ

ထောင်ထားသောကြောင့် တွေ့မြင်ရသောကားဆရာများသတိပြုမိ၍ဆိုင်သစ်ကိုတော့

စမ်းစားကြည့်မယ် ဟုဆုံးဖြတ်လျက်ဝင်လာကြကုန်၏။

ဝင်လာကုန်သော ကားဟူသမျှကိုကြိုဆိုရေးအဖွဲ့ကကြိုဆိုနေရာပေးလျက်

ကားတစီးရပ်နားပါက ပြုလုပ်ပေးလေ့ရှိသော ရေချခြင်း လေပေါင်ချိန်ခြင်း

အစရှိသည်များကိုဆောင်ရွက်စေ၏။ ကားဆရာများကား သဘောကျလျက်

ဆိုင်တွင်းသို့ဝင်လာကြ၏။ ဆိုင်အဝရောက်သော်ပြုံးရွှင်သောအမူအရာဖြင့်

ဦးဝတုတ်ကိုယ်တိုင် ခါးညွှတ်လျက် လောကဝတ်ပြုကာကြိုဆိုနေရာချထားပေး၏။

အစားအသောက်စီမံဆောင်ရွက်ရာ၌လည်းအကောင်းတကာ့အကောင်းဆုံး ပစွည်းများ

နှက့်သာဆောင်ရွက်စေ၏။လတ်ဆက်သောပစွည်း အကောင်းဆုံးပစွည်းများကိုသာ

စီမံဆောင်ရွက်၍အစားအသောက်ဟူသမျှအကုန်ကောင်း၏ဟူလေသည်။

လာရောက်စားသောက်ပြီးပါက မိမိဆိုင်လိုအပ်ချက်များ အားနည်းချက်များအား

မေးမြန်းလျက်ပြုပြင်ဆောင်ရွက်ပေးပါမည်ကတိပြုလျက် ဆောင်ရွက်၏။

စားသောက်ဆိုင်အကြောင်းကိုလည်း မိမိအပေါင်းအသင်းများကိုလည်း

ပြောပေးပါဟု ဆိုလိုက်သေး၏။

သို့ဆိုရင်းနှင့်ဦးဝတုတ်၏ ဆိုင်မှာတဖြည်းဖြည်းလူသိများလျက် စားသူများ

စည်ကားလျက်ရှိနေတော့၏။မည်မျှလူသိများဆိုပါကအဝေးရှိမြို့ပေါ်ရှိလူများပင်

လျှင် အခါအားလျော်စွာ ဒင်နားပွဲသော်၎င်းဘက်ဒေးပွဲသော်၎င်းအမည်အမျိုးမျိုး

ပေးလျက်တကူးတကလာရောက်အားပေးကြကုန်လေ၏ ဟူသတည်း။

သို့ဆိုရပါလျှင်ကျန်ပ်တို့၏မောင်ခင်လတ်ကာအသို့ရှိသနည်းဟူမူကား

ဖခင်၏စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ငန်းအဆင်မပြေစဉ်က ရွာရှိ ဇနပုဒ်ကျောင်း၌သာစာသင်ရ၏။

စီးပွားရေးအဆင်ပြေလာသောအခါ မြို့ကျောင်း ဘော်ဒါ ဟုဆိုအပ်သော

ကိုယ်ပိုင်ကျောင်း၌ဟန်ကျနေ၏။ နဂိုကလည်းဦးဝတုတ်ကဲ့သိုဉာဏ်ရည်သွေး

ပါလာသည်မို့ စာအလွန်တော်သည်ဟူ၏။

၁ဝတန်းအောင်၍ဆေးကျောင်းအမှတ်မှီသော်လည်း စီးပွားရေး သွေးပါလာသူ

သားအဖနှစ်ဦးသည် စီးပွားရေး ပညာသာပိုမိုသင်ကြားရန်သဘောညီလျက်

စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်သို့တတ်လေသည်။

ဦးဝတုတ်မှာမောင်ခင်လတ်၏ြိုကိုးစားအားထုတ်မူ့ ပညာရည်ပြည့်ဝပါက

မိမိဆိုင်ထက်ပိုမိုကြီးကျယ်ခမ်းနားသောဆိုက်ကြီးများမြန်မာပြည်အနှံဖွင့်လှစ်စေလျက်

ဆောင်ရွက်စေမည်ဟုသဘောပိုက်လျက်ရှိ၏။ဦးဝတုတ်၏ဆိုင်လည်းတစတစတိုးတတ်

ကြီးပွားလျက်ရှိနေလျက်ရှိ၏။

မောင်ခင်လတ်သည်ဖခင်တတ်နိုင်သည်အလျောက် မိမိဘက်မှလည်းပိုမိုကြိုးစား

သင်ယူ၏။စာမေးပွဲတိုင်ဂုဏ်ထူးမှတ်ကိုကျော်လွန်ချည်းသာပင်။ ဖခင်ကလည်းအားပေး

မိမိကလည်းအဆုံးထိသင်ယူမည်ဆိုကာခရီးနှင်လေသည်မှာစီးပွားရေးပါရဂူဒေါက်တာခင်လတ်

ဘဝသို့ အရှင်မွေး နေ့ချင်းကြီးဖြစ်လာလေသတည်း။

မောင်ခင်လတ် (ဝါ)ဆဒါက်တာခင်လတ်သည်ကားစီးပွားရေးပညာရှင်တဦးအဖြစ် ထင်ပေါ်

ပေါ်ကျော်ကြားလျက် နိုင်ငံအသီးသီးမှပင်မိမိတို့ နိုင်ငံစီးပွားရေးအကျိုးအတွက်အလို့ဌာ

လာရောက်ဟောပြောစေရန်ဖိတ်ကြားခြင်းကိုပင်ခံရလေသည်။

ယူအက်စ် ယူရို ဂျပန် ကိုရီးယား အစရှိသည့်နိုင်ငံများမှအများဆုံးဖိတ်ကြားခံရသည်ကို

ကမ္ဘာပေါ်ရှိသတင်းမီဒီယာများကို တချက်မျှကြည့်ရုံ ဖြင့်သိရှိနိုင်ပေသည်။

စီးပွားရေးချိနဲ့သော အာဖရိက အာရှဒေသ နိုင်ငံများကမူ ဒေါက်တာခင်လတ်ကို

မဖိတ်ဝံ့ ။၎င်းတို့၏ပြည်သူများအနေဖြင့် အင်မတန်မြင့်မားလှသောပညာရပ်များကို

နားလည်နိုင်စွမ်းမရှိပဲ မိမိတို့သာလျှင်နှိမ့်ပါးလှသောနိုင်ငံများအဖြစ်ကိုယ့်ပေါင်ကိုယ်လှန်

ထောင်သလိုဖြစ်မည်ဟုယုံကြည်လျက် မဖိတ်ဝံ့ခြင်းဖြစ်မည်ဟု ကောလဟာလ သတင်း

သိုးသိုးသန့်သန့်ထွက်ဘူး၏။

ဦးဝတုတ်ကားဒုက္ခရောက်လေပြီ။ဤကားအခြားမဟုတ် ဆိုင်သိုလာရောက်စားသုံးသူနည်းသွား

ခြင်းပေတည်း။ဤသို့နည်းပါးပါကဝင်ငွေကျဆင်းသည်မှာ ကလေးပင်သိလောက်ပေသည်မဟုတ်

ပါလော။ဝင်ငွေကျဆင်း၍အမြတ်နည်းသည်မှာလည်း တိုက်ရိုက်အချိုးကျသည်မှာပြောဖွယ်ရာမရှိပေ။

ဦးဝတုတ်ကားမပူချေ။သူ၌ကမ္ဘာကျော်စီးပွားရေးပညာရှင်သားတစ်ဦးရှိလေသည် မဟုတ်ပါလော?

ဥရောပရောက်သားအားအမြန်ဆုံးလာရောက်လျက်မိမိဆိုင်အားလာရောက်ကြည့်ရှု့ပေးပါရန် သတင်း

ပါးလိုက်လေတော့သတည်း။

ဒေါက်တာခင်လတ်လည်း မိမိကိုကျွေးမွေးသုတ်သင်လျက်ပညာသင်ကြားပေးခဲ့သောဖခင်ကြီးအား

ပစ်ထားမိပါတကားဟု ဆင်ခြင်လျက် များစွာဝမ်းနည်းမိပြီး အဖရှိရာတိုင်ပြည်သို့ ဂျက်လေယဉ်ပျံ

စီးလျက်မြန်မာပြည်သို့ ပြန်လာခဲ့လေသည်။

ရောက်လျင်ရောက်ချင်းအခြေအနေရပ်ရပ်ကိုစနည်းနာသည်။ဆိုင်၏အခြေအနေကိုသုံးသပ်သည်။

အဖြေကားတွေ့လေပြီ။ချက်ချင်ဖခင်ကြီး ဦးဝတုတ်အားခေါ်သည်။ နောက်တွင်ကားမိမိတွေ့ရှိချက်အား

အောက်ပါအတိုင်းရှင်းပြနေလေတော့သည်။

“အဖေ ခုလို အဖေ့ဆိုင်ကိုလူဝင်နည်းတာ အခြေအနေအရပ်ရပ်ကြောင့်ပါ။ခုကြည့် ဒီဘက်တလွှား

မှာအခြေအနေမတည်ငြိမ်ဘူး။တိုက်ပွဲဖြစ်တယ်။လူတွေသွားလာရတာမလုံခြုံတော့မဖြစ်တဲ့ကိစ္စကလွဲပြီး

မသွားလားတော့ဘူး။ဒီလိုအသွားအလာနည်းလို့လဲလူတွေစီးပွားရေးမလုပ်နိုင်ဘူး။ဒီတော့အားလုံးကလဲ

ချွေတာလာကြတယ်။ဒီတော့အဖေ့ဆိုင်ရောင်းအားကျသွားရတာပေါ့။ဒါပေမဲ့အဖေ့စီးပွားရေးမပျက်အောင်

ထိန်းနိုင်မဲ့နည်းလမ်းသားတွေ့ထားပါတယ်။အဖေလုပ်ချင်မလုပ်ချင်ပေါ်မှာမူတည်တယ်”

“ဟာ ငါ့သားပညာရှင်ပြောတာအဖေလက်မခံလို့ရမလား။နိုင်ငံတကာမှာတောင်လကခံကြတာပဲ။

ငါလိုတောသားတယောက်က နားမထောင်ရင်ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ပြောကွာ မင်းပြောတဲ့အတိုင်းငါ

လုပ်ပါ့မယ်ကွာ။ဒါမှငါ့ဆိုင်လေးကိုအဒွန့်ရှည်ရှည်နဲ့ဖွင့်နိုင်မှာမို့လား”

“နံပါတ် တစ် အဖေ့ရဲ့ဆိုင်ကိုလမ်းညွှန်တဲ့ဆိုင်းဘုတ်တွေအကုန်လုံးဖြုတ်ပစ်ရမယ်။

တခုပဲထားရင်လုံလောက်ပါတယ်။အဖေ့ဆိုင်ကိုလူတွေသိပြီးသားပဲ။ဆိုင်းဘုတ်ခွန်သက်သာ

သွားတာပေါ့။”

“နံပါတ်နှစ် အဖေကိုယ်တိုင်ဘာခရီးဦးကြိုစရာလိုမလဲ။အဖေကိုယ်တိုင်စဖိုဆောင်ကိုဝင် ချက်

ပေး။လက်ရှိစဖိုမှုးတွေကိုအနားပေးလိုက်။ဧည့်နည်းတော့အဖေတယောက်နဲ့လုံလောက်ပါတယ်။

အပြင်ကကြိုဆိုရေးတွေလဲအနားပေးလိုက်။ဒီဆိုင်ကိုလာတာစားဖို့လာတာပဲ။ဒီလောက်လုပ်ပေးစရာ

မလိုပါဘူး။ဒီတော့ဝန်ထမ်းလျော့ရင်လစာပေးရသက်သာသွားမယ်။”

“နံပါတ်သုံး အဖေသုံးတဲ့ပစ္စည်းတွေကအားလုံးပထမတန်းးစာချည်းပဲ။နဲနဲ ကွာလတီလျော့ရုံနဲ့

အရသာလျော့မသွားပါဘူး။ဒီတော့ဈေးဖိုးသက်သာမယ်”

“အဖေဒီသုံးချက်ကိုလိုက်နာယုံနဲ့ဆိုင်ကို ဒီလိုဆိုးရွားတဲ့အခြေအနေကနေကယ်တင်နိုင်မယ်”

“စိတ်ချ ငါ့သားအကြံပေးတဲ့အတိုင်းအဖေလုပ်မယ်ကွာ”

သို့နှင့်စီးပွားရေးပညာရှင် ဒေါက်တာခင်လတ် လေယဉ်စီး၍ ဟောပြောရန်ကျန်နေသော

ဥရောပနိုင်ငံသို့ပြန်လည်ခရီးဆက်လေသည်။

ဦးဝတုတ်ကားသားဖြစ်သူ စီးပွာရးးပေညာရငှ်ကြီးပေးသည့်အကြံတိုင်း ပထမဆိုင်းဘုတ်များ

ဖြုတ်၏။ဝန်ထမ်းလျော့၏။မိမိကိုယ်တိုင်ဝင်ချက်၏။အသုံးပြုပစ္စည်းများကွာလတီ ကိုလျော့၏။

လမ်းမပေါ်၌ကား ကားဆရာများလမ်းညွှန်ကိုမမြင်၍ကျော်သွား၏။မြင်၍ဝင်လာသောသူများက

ဆိုင်သို့ရောက်သော်ယခင်ဝန်ဆောင်မူ့များမတွေ့ရ၍စိတ်တမျိုးဖြစ်သွား၏။စားစရာလာချ၍စား

သောက်မိသည်နှင့် ယခင်လက်ရာမျိုးမဟုတ်တော့ချေတကား။

ဥရောပရောက်သားဖြစ်သူက အဖေ၏ဆိုင်အခြေအနေကိုသိချင်၍ဖုန်းဆက်မေး၏။

“အဖေသားပြောတဲ့အတိုင်အဆင်ပြေလား”

“အေးသားပြောတာ တကယ်မှန်တယ်ဟေ့|သားပြောတဲ့အခြေအနေကဆိုးရွား လွန်း

လို့ အဖေတော့ဆိုင်ပိတ်လိုက်ရပြီ”

ဖတ်ဖူးတာလေးကိုသင့်လျော်အောင်ပြန်လည်စီကုံးပါသည်။