အခြေအနေမဲ့ သန်းကြွယ်သူဌေး – အပိုင်း(၇၅)

Normal
0

false
false
false

EN-US
X-NONE
X-NONE

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:”Calibri”,”sans-serif”;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:”Times New Roman”;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

ကောင်လေးတွေက အတော်လေးကြီးတဲ့ နှစ်ထပ်အိမ်တစ်လုံးထဲ ဝင်သွားတော့ ကျွန်တော်လည်း သူတို့နဲ့

အတူတူလာတယ်ဆိုတာသိရအောင် ကပ်ပြီး လိုက်ဝင်လိုက်တယ်။ ဒီအိမ်ကတော့ တခြားဟာတွေလောက်

နုတ်နုတ်စုတ်စုတ်မရှိဘူး။ ကော်ရစ်ဒါ ကျဉ်းကျဉ်းကလေးကသွားလိုက်ရင် အခန်းငယ်လေးတွေ ဆီကို

ရောက်နိုင်သဗျ။

 

            လူတစ်ယောက်က ကျွန်တော်တို့ကိုတွေ့တယ်။ လူက ခပ်ငယ်ငယ်ပဲ။မျက်နှာမှာ အမာရွတ်ကြီးနဲ့။

မျက်လုံးတွေကလည်း ဂဏှာမငြိမ်ဘူး။

သူက –

            “ ကြိုဆိုပါတယ်..လူကြီးမင်းများ..ခင်ဗျားတို့ နေရာမှန်ကို ရောက်လာတာပဲ..အက်ဂရာ က အငယ်ဆုံး

              အကောင်းဆုံးကလေးမတွေ ကျုပ်တို့ဆီမှာ ရှိပါ့ဗျား”

ကောင်လေးတွေက အဲဒီလူနဲ့ ခေါင်းချင်းဆိုင်ပြီး ဈေးညှိကြတယ်။ ဈေးတည့်တော့ ပိုက်ဆံတွေပေးလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို –

            “ဟေ့ ရာဂျူး.. မင်းအတွက်လည်း ပါတယ်နော်..တို့ ဒကာခံတာလေးနဲ့ ပျော်လိုက်ဦးကွ”

ပြီးတော့ ကလေးမကိုယ်စီနဲ့ ငတိလေးတွေက အခန်းတွေထဲ ဒွိယံ ဒွိယံ ဝင်သွားကြပါရော။ အဲဒီတော့ ကျွန်တော်

တစ်ယောက်တည်း ငေါင်စင်းစင်းနဲ့ ကျန်ရစ်တယ်။ ခဏနေတော့ ကွမ်းတဝါးဝါးနဲ့ အဘွားကြီးတစ်ယောက်ရောက်

လာပြီး ကျွန်တော့်ကို အပေါ်ထပ်ခေါ်သွားတယ်။ အဘွားကြီးက အစိမ်းရောင် သစ်သားတံခါးတပ်ထားတဲ့ အခန်းရှေ့

မှာ ရပ်ပြီး ကိုင်း..ဝင်သွားတော့ လို့ ပြောတယ်။ သူကတော့  တုန်ချိချိနဲ့ ပဲ အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းသွားတာ။

 

            ကျွန်တော်လည်း တံခါးဝမှာ ဝင်ရ ကောင်းနိုး၊ ကားပေါ် ပြန်နေရ ကောင်းနိုးနဲ့ ချီတုံ ချတုံဖြစ်နေတယ်။

စိတ်နှစ်ခွပေါ့။ တစ်စိတ်က လစ်ကွာ..မြန်မြန်။ နောက် တစ်စိတ်က ဘာလို့လစ်မလဲ နေပေါ့ကွာ..ဝင်သွားလိုက်ကွာ

ဆိုပြီး လှုံ့ဆော်နေသယောင်ယောင်။ အဲ…စူးစမ်း စပ်စုချင်စိတ်ကလည်း တော်တော်လေး ပြင်းထန်နေသဗျ..အဟီး။

ဟိန္ဒူ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာဆို ပြည့်တန်ဆာလုပ်တဲ့ ဇာတ်လိုက်မင်းသမီးဟာ အင်မတန် စိတ်ကောင်းနှလုံးကောင်းရှိ

သကိုး။ အဲဒီအလုပ်ကိုလည်း သူစိတ်မပါဘဲ အတင်းအကြပ်စေခိုင်းတာခံရတယ်လေ။အဲ…ဇာတ်လမ်းဆုံးတဲ့အ

ခါကျတော့ပြည့်တန်ဆာ မင်းသမီးဟာ အဆိပ်သောက်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေ။ ဒါမျိုးပဲ။ ဒီလိုပဲ ဇာတ်သိမ်း

တာ။ ကျွန်တော်ကရော ဟောဒီဆောင်ကြာမြိုင်ကို ဘယ်လိုအကြောင်းအဆက်ရှိလို့ ရောက်လာပါလိမ့်။ (ဖြစ်လာမဲ့)

အကြောင်းတစ်ခုခု ရှိလို့ပဲလား။ ဟောဒီတံခါးနောက်မှာ ဇာတ်လိုက်မင်းသမီးက စောင့်နေမလား။ ကျွန်တော်က

သူ့ဘဝကို ကယ်တင်မဲ့ သူ့ ဟီးရိုးများ ဖြစ်လိမ့်မလား။ ဇာတ်သိမ်းခန်းမှာ သူ့ကိုယ်သူ သတ်မသေအောင်

ကျွန်တော်က ပြောင်းလဲ ပေးနိုင်မလား။ ဟား….ကျွန်တော်လည်း ပေါက်တီးပေါက်ရှာတွေ လျှောက်တွေးနေ

မိတယ်။

 

            နောက်ဆုံး တံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်လိုက်တော့တယ်။

 

            အခန်းကျဉ်းလေးပါ။ အလယ်ခေါင်မှာ ခုတင်တစ်လုံးရှိတယ်။ အဲဒီအချိန် အခန်းထဲတခြားဘာရှိသေး

လဲ ကျွန်တော် သတိမမူမိတော့ဘူး။ဆာရီပန်းရောင်လေး ဝတ်ပြီး ခုတင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ မိန်းကလေးကိုပဲ

ကျွန်တော့် မျက်လုံးက စွဲနေမိတယ်။ အသားကလေးတော့ အတော်ညိုရှာပေမဲ့ အလှသား။ ညိုချောလေး

ဆိုပါတော့ ခင်ဗျာ။ မျက်လုံးမှာ ကာခြယ်တို့၊ အိုင်းလိုင်းနာ တို့ တင်ထားသဗျ။ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးထားတဲ့ နှုတ်

ခမ်းလေးကလည်း ဆွဲဆောင်မှုရှိသဗျို့။ ကျစ်ဆံမြီးကျစ်ထားတဲ့ ဆံပင်တွေကြားမှာ အနံ့တသင်းသင်းနဲ့

ပန်းဖြူဖြူလေးတွေ ဆင်ထားသေးတယ်။ မိတ်ကပ်ကတော့ ပိန်းလို့ပေါ့လေ။ လည်ပင်းတို့ လက်တို့မှာတော့

ဆွဲကြိုး၊ လက်ကောက် အစရှိသဖြင့် စုံပလုံထအောင် ဝတ်ထားတယ်။

 

            “ဟယ်လို..လာပါရှင်..ကျွန်မနဲ့ လာထိုင်လှည့်”

 

အိုး..နှုတ်ခမ်းက  ထွက်လာတဲ့ အသံလေးဟာ စန္ဒယားတီးလိုက်သလို ဂီတသံ ပါနေပါရော့လား။

            ကျွန်တော်လည်း တွန့်ဆုတ် တွန့်ဆုတ်နဲ့ သူ့နားကပ်သွားတော့ သူက ပြုံးပြီး –

            “မကြောက်ပါနဲ့..ဒီက ကိုက်မစားပါဘူးနော်”

သူ့ဘေးနား ဝင်ထိုင်မိတော့ ညစ်ပတ် စွန်းကွက်နေတဲ့ အိပ်ယာခင်း ကို သတိပြုမိလိုက်သေးတယ်။ သူက –

            “ရှင်က အစိမ်းပဲနော.. နာမည်ကရော”

            “ရမ် မိုဟာမက် သော..အော်..ဟုတ်ဘူး…ရာဂျူး ရှာမား ပါ”

မနည်းတောင် ထိန်းပြောလိုက်ရတယ်။

“ကိုယ့်နာမည် ကိုယ်တောင် မေ့သွားသပေါ့လေ..”

            “မဟုတ်ပါဘူးဗျာ..ဒါနဲ့ ဒီကရော..နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ..”

            “နီတာ တဲ့”

            “နီတာ..ဘာလဲ”

            “နီတာ ဘာရမှာတုန်း..”

            “ဟုတ်ဘူးလေ..နာမည်အရှည်ကို ပြောတာပါ..မျိုးရိုး နာမည်တို့ ဘာတို့ပေါ့..”

သူက ရီတယ်။

            “ဒီမယ်..ရှင်ရောက်နေတာ ဆောင်ကြာမြိုင်နော်..ဖူးစာ အကျိုးဆောင် လုပ်ငန်းကို ရောက်နေတာ မဟုတ်ဘူးရှင့်..

            ကျွန်မတို့လို ဇိမ်မယ်တွေမှာ ဘယ့်နှယ်လုပ် ဒီနာမည်တွေ ရှိမလဲ။ ခွေးလေး ကြောင်လေးများလို ပေါ့..လွယ်ရာ

            မှည့်ကြတာပဲ။ နီတာ..ရီတာ..အက်ရှာ..ချမ်ပါ..မီနာ..လီနာ အဲဒီလိုပေါ့။

လေသံကတော့ အေးဆေး ရှင်းပြတဲ့သဘောပါပဲ။

 

            “ဒါဖြင့် မင်းက ကြေးစား ဇိမ်မယ်ပေါ့နော်”

 

ဒီတစ်ခါ ရီတာ ပိုတောင်ကျယ်သွားတယ်။

 

            “အမလေး..ရှင်က အကျိုးနည်း ဆန်း ရောပဲ..အရေး..ဘာဘာ…၊ဘဆိုင်း မိုဟယ်လာ လမ်းဘေးက

ဆောင်ကြာမြိုင်တွေလာမှတော့ ဖာ နဲ့ မတွေ့ပဲ ဘာနဲ့ တွေ့မတုန်းရှင့်..ရှင့်အမေတွေ ရှင့်ညီမတွေနဲ့ ဒီနေရာမှာ

မတွေ့မှာတော့ သေချာသလောက်

            ပါပဲရှင်..အဟားဟား..”

ကျွန်တော်လည်း ရှက်သလိုလိုဖြစ်သွားပြီး စကားလွှဲရတယ်။

 

 “ဒါနဲ့..မင်း အသက်ကရော..ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ..”

           

“ဒီမေးခွန်းကမှ နည်းနည်း ဆက်စပ်ဦးမယ်..ကျွန်မ ဆယ့်ခုနစ်နှစ် ရှိပြီ..ဒီထက်ငယ်တာလိုချင်ပါတယ်တော့

မပြောနဲ့နော်..ရှင်လည်း ဆယ့်ခြောက်နှစ်အောက် ရောက်ဖို့မရှိဘူး ထင်တာပဲ..”

           

“ငါလည်း ဆယ့်ခုနစ်နှစ် ပါပဲ..နေပါဦး..ဒီအလုပ်လုပ်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီတုန်း..”

           

“ဘာသဘောလည်းရှင့်..ဘာထူးမှာ မို့လို့လဲ…ကျွန်မကို အပျိုစစ်စစ်လားလို့ သိချင်တာလား…ကောင်းပါပြီရှင်..

            ကျွန်မက ဘယ့်နှယ်လုပ် အပျိုဖြစ်ရမှာလဲ..အပျိုစစ်နဲ့မှ အိပ်ချင်တယ်ဆိုရင်တော့ ခုထက် လေးဆလောက်ထပ်ပေး

            ရလိမ့်မယ်..ဒါပေမဲ့..ကျွန်မက အပျိုထက် သာစေရမယ်…ဟုတ်လား..ရှင့်ကို စိတ်မပျက်စေရပါဘူးနော..”

 

            “ရောဂါတွေ ဘာတွေ ကူးမှာ စက်မှာ မကြောက်ဘူးလား..အေအိုင်ဒီအက်စ် တို့ ဘာတို့လေ..”

 

သူက ထပ်ရီတယ်။ ဒီတစ်ခါရီတာကတော့ အသက်မပါဘူး။

 

            “ဒီမယ်…ဒီအလုပ်က ကျွန်မ အပျော်လုပ်နေတာမဟုတ်ဘူး…ဝမ်းရေးအတွက် အသက်မွေးမှုအနေနဲ့ လုပ်နေတာ..ကျွန်မ

            မလုပ်ဘူးဆိုရင် ကျွန်မ မိသားစု ငတ်သေတာ ကြာလှပေါ့…ကျွန်မတို့ ကြေးစားတွေလည်း အေအိုင်ဒီအက်စ် ရဲ့ ကြောက်

            စရာ ကောင်းပုံကို သိတာပေါ့.. ဒါပေမယ့်ရှင်…ကနေ့ငတ်သေမှာထက် မနက်ဖြန်ကျမှ ရောဂါရသေတာ သာကောင်းဦး

            မယ် ထင်တာပဲ..သိလား..ကိုင်း ရှင် မေးခွန်းတွေပဲ မေးနေတော့မှာလား..တခြားဟာ လုပ်ဖို့ မစဉ်းစားတော့ဘူးလား..

            အချိန်ကုန်မှ ကျွန်မ လာ အပြစ်မတင်နဲ့နော်..ရှရမ်က နောက်တစ်ယောက် ထပ်လွှတ်မှာ…ကျွန်မကို သိပ်ပြီး ပွဲတောင်း

            ကြတာနော်..ဟင်းဟင်း..”

 

            “ရှရမ် ဆိုတာက…?”

           

“ကျွန်မ ခေါင်း လေ..ရှင် ပိုက်ဆံပေးလိုက်တဲ့လူပေါ့..ကဲလာ..ကျွန်မ ဆာရီ ချွတ်ပြီနော်..”

 

            “နေ..နေ..နေပါဦး…နောက်တစ်ခုလောက် မေးချင်လို့…”

           

“အောင်မလေး…သောက်ကျိုးနည်း…ဒီကို ရှင်..ဟိုဒင်းပြုဖို့လာတာလား..စကားပြောဖို့လာတာလား..

သတင်းထောက်တစ်ယောက်ဟာလေ..ကျွန်မဆီကို အသံဖမ်းစက်လေးတစ်လုံးရယ်..ကင်မရာလေးတစ်

                လုံးရယ်နဲ့ လာဘူးပါသကော…သူက ကျွန်မနဲ့ ဟိုဒင်း ြပုဖို့ စိတ်မဝင်စားဘူးတဲ့..သူ့မယ်..စာတမ်းလားဘာ

               လား အဲဒါလုပ်ဖို့ပါဆိုလား..အပြောကြီးတဲ့မောင်ဟာလေ..ကျွန်မ ဆာရီအောက်က အတွင်းခံ ချိုလီလည်း

              ချွတ်ပြီးရော.. သူ့ကိစ္စတွေ အကုန်မေ့သွားတော့တာပဲ…သူ့အသံဖမ်းစက်မှာ ဘာရလိမ့်မတုန်း..သူ့အော်သံ

            ညည်းသံတွေပဲ ရလိမ့်မပေါ့..အဟီဟီ..ကိုင်း..ရှင်လည်း ဘယ့်နှယ်နေမလဲ ကြည့်စမ်းတာပေါ့”

 

            သူ့ဘလောက်စ် အကျႋင်္ကို ထောက်ဆို တစ်ချက်ထဲနဲ့ ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ဘရာစီယာအကာအကွယ်မရှိတဲ့

ရင်သားနှစ်မွှာက ရုတ်ခနဲခုန်ထွက်လာတာများ တဂျ်မဟာရဲ့ ခေါင်မိုးခုံးခုံးတွေတောင် ယောင်ရမ်း သတိရမိတယ်။

အဖြူရောင်တော့ မဟုတ်ဘူး။အညိုရောင်အမိုးခုံးတွေပေါ့။ လုံးဝန်းပြီး လှပချောမွေ့လိုက်တာဗျာ။နို့သီးခေါင်းလေးတွေ

ဆိုတာဖြင့် နို့အုံပေါ်မှာ လက်ရာမြောက် အထွတ်တင်ထားသလိုကိုး ခင်ဗျ။ဒါနဲ့ကျွန်တော်လည်း အာခေါင်တွေခြောက်ပြီး

..အသက်ရှူရတာ တစ်မျိုးဖြစ်လာတယ်။ နှလုံးကလည်း တဒိတ်ဒိတ်ခုန်ပေါက်လာတာ နံရိုးတွေတောင်လာဆောင့်နေ

သလားမှတ်ရတယ်။ သူက ပြုံးပြီး ကျွန်တော့် ကိုယ်ကို သူ့လက်နဲ့ ဟိုရွှေ့သည်ပွတ်လုပ်ရင်း ချက်အောက်ရောက်တော့

ထရီပါလေရော..။ဪ..မာတာ တစ်ခုခုစမ်းမိလို့လေ။

 

            “ရှင်တို့ယောက်ျားများဟာ အတူတူပဲ ..မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်သားကိုမြင်မိရင်ဖြင့်..ကိုယ်ကျင့်တရားတို့

လူ့ကျင့်ဝတ်တို့ဆိုတာတွေကို ပြတင်းပေါက်ကနေ လွှင့်ပစ်လိုက်တော့တာပဲ..ကဲလာ..”

 

ကျွန်တော့်ကို သူ့ဆီ ဆွဲခေါ်ပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံကို စတင်လိုက်တော့တယ်။ အဲဒီအချိန်ကလေး

ဟာ တကယ်ကို ကျေနပ်နှစ်သက်စရာသက်သက်ပဲ။ တခြားဘာမှ မရောတဲ့..သောမနဿ စစ်စစ် ခံစားမှုပဲကြီး

စိုးနေတာ။ လျှပ်စီးကြောင်းတစ်ခုက ခန္ဓာကိုယ်ထဲဖြတ်စီးပြီးကျဉ်ခနဲဖြစ်သွားတာ ဓာတ်လိုက်တာထက်တောင်ပိုသေး။

နောက်တော့ ကျွန်တော်လည်း ကျေနပ် အားရ နှစ်သိမ့်မှု နဲ့အတူ တုန်တက်သွားတယ်။

 

နောက်ဆုံး တကျွီကျွီမြည်နေတဲ့ ပန်ကာအောက်က ကုတင်ပေါ်မှာ နှစ်ယောက်သားလှဲနေမိတယ်။ ဟော..

ကျွန်တော့်ကြောင့် ဒီအိပ်ယာခင်းဟာလည်း နောက်ထပ် စွန်းကွက်ရပြန်ပြီပေါ့။ သူ့ပိတုန်းရောင်ကေသာက ပန်း

နံ့လေးတွေ ရှူရှိုက်ရင်း တတ်သလောက် မှတ်သလောက် သူ့ကို ကစ်စ်ပေးလိုက်မိတယ်။

 

            “ ပထမဆုံး အကြိမ်ဆိုတာ ဘာလို့မပြောတာလဲ…နို့မို့ သာသာယာယာလေး ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးမှာပေါ့..

ကဲပါလေ..သွားတော့..ရှင့်အချိန်ကုန်ပြီ…”

 

သူက ဖြုန်းခနဲ ထပြီး အကျႋင်္တွေဝတ်တော့တာပဲ။ သူ့လေသံရော အမူအရာပါ ရုတ်ခြည်းပြောင်းလဲသွားတော့

ကျွန်တော့်မှာ ကမောက်ကမနဲ့ ဖီးလ်ငုပ်သွားသလိုလို။ ဝမ်းနည်းသွားသလိုလို။ လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးမိနစ်တုန်းက

ကျွန်တော်က သူ့ချစ်သူ။ အခုတော့ အချိန်ကုန်သွားတဲ့ ဖောက်သည်။ ကြည်နူးရတဲ့အချိန်ခဏလေးဟာ

တကယ်ပဲ ကုန်သွားပြီဆိုတာ ကျွန်တော်သဘောပေါက်လိုက်ပါတယ်။ မှော်ဆန်တဲ့အချိန်လေး နိဋ္ဌိတံသွားပြီ

ဆိုတော့ ကျွန်တော့်အမြင်တွေ ပြန်ပြီး ကြည်လင်လာတယ်။ ခုမှ ဒီအခန်းကို သေသေချာချာ သတိပြုပြီး

ကြည့်မိတော့တယ်။ ဘေးက စားပွဲခုံလေးပေါ်မှာ ရှေးဟောင်းကက်ဆက်ကလေးတစ်လုံးဟာ ပုံဆိုးပန်းဆိုး

အနက်ရောင်ပလပ်ကြိုးနဲ့ နံရံမှာ ထိုးသွယ်ထားတယ်။ ဆေးတွေက ကွာကျနေပြီးတော့ အောက်ကအို

မင်းဆွေးမြေ့နေတဲ့ နံရံက အထင်းသား။ ပြတင်းပေါက်မှာ တပ်ထားတဲ့ လိုက်ကာအနီရောင်က မှိန်ဖျော့ပြီး

စုတ်ပြဲနေသေးတယ်။ အခင်းပေါ်က အစွန်းအကွက်တွေ၊ ပေါက်ပြဲစုတ်ပြတ်နေတဲ့ ဖျာ အဲဒါတွေကြည့်ပြီး

ဟိုက ယားသလို ဒီက ယားချင်သလိုတောင်ဖြစ်လာတယ်။ အဆွေးအမြည့်နံ့၊ မှိုနံ့၊အောက်သိုးသိုးအနံ့တွေ

နှာခေါင်းမှာ ထင်ထင်ရှားရှားရလာတယ်။ လှေးတွေ၊ မွှားတွေ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရောက်နေပြီလား မသိဘူး။

တဆစ်ဆစ်၊ တရွရွ ဖြစ်လာသလိုပဲ။ အကုန်လုံးကို ကြည့်ရတာ ညစ်ပတ်စုတ်ပြတ်သတ်နေတာပဲ။ ဟို

ညစ်စုတ်စုတ် အိပ်ယာပေါ်မှာ အိပ်ခဲ့လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင်မသန့်တော့သလို၊ မသတီတော့သလို

ဖြစ်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ကျွန်တော့်အဝတ်ကလေးတွေ ကောက်ပြီး မြန်မြန်စွပ်လိုက်တယ်။

 

            “အပိုကြေးလေး ဘာလေးရော ရှင့်”

 

ရူးပီး ငါးဆယ်တန်လေးတစ်ရွက် ကျွန်တော့်ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ထုတ်ပြီး သူ့ကိုပေးလိုက်တော့ ဘလောက်စ်

အကျႋင်္ထဲ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။

 

            “ဘယ့်နှယ်လဲ..ပျော်ရဲ့မဟုတ်လား…နောက်လာဦးမလား..”

 

ကျွန်တော် သူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ဘာမှမပြောဘဲ ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။

 

            နောက်..မြို့ထဲ အပြန်ကားစီးရင်း ကျွန်တော်တွေးနေမိတယ်။ သူ့မေးခွန်းတွေကိုပေါ့။ ကျွန်တော် ပျော်ရဲ့

လားတဲ့…ဟုတ်ကဲ့ ပျော်ပါတယ်။ကျွန်တော်လာဦးမှာလားတဲ့..ဟုတ်ကဲ့..လာဦးမှာ..။ နှလုံးသားမှာ ဘယ်လိုခံစား

ချက်ကြောင့်လို့မဆိုတတ်ဘူး..ဆို့တက်လာသလိုပဲ..။ ဒါ အချစ်ပဲလားလို့ ကျွန်တော် ဂယောင်ချောက်ခြားတွေး

မိပြန်တယ်။ အဖြေတော့ သေချာမထွက်ဘူး။ တစ်ခုတော့ သိတယ်။ မီးနီဧရိယာကို ကျွန်တော့်သဘောနဲ့

ကျွန်တော်ဝင်သွားခဲ့တယ်။ ငါးမျှားသူတစ်ယောက်နဲ့တွေ့ပြီး..ပထမဦးဆုံးအကြိမ်..ဟိုဒင်းပြုခဲ့တယ်။ ခုတော့

ကျွန်တော်ဟာ ငါးမျှားချိတ်မှာ မိနေတဲ့ ငါးတစ်ကောင်။