အချုပ်ခန်းမှာလေ တစ်ညတာ

ကမာရွတ် အချုပ်ခန်း၏ ကြမ်းပြင်တွင် လူခြောက်ယောက် ကိုယ့်အမှုအကြောင်း ကိုယ်မိတ်ဆက်နေကြသည်။ အားလုံးက ရယ်ရယ်မောမောပင်။
အချုပ်ကျနေသည်ကို မေ့ထားဟန်တူသည်။
ထိပ်ဆုံးတွင် ထိုင်နေသူ နှစ်ဦးကတော့ ရဲပြေးဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ဒီစခန်းမှာပင် နေပြီး ဒီစခန်းမှပင် ပြေးခဲ့သူတွေဖြစ်ကြသည်။
“ရဲမလုပ်ချင်တော့လို့ပြေးတာပေါ့ဗျာ။ အကြောင်းပြချက်သိပ်မရှိပါဘူး။ အရာရှိတွေက အမှုသည်တွေဆီက၊ ချဲဒိုင်၊ နှစ်လုံးဒိုင်တွေဆီက ဝင်ငွေပုံမှန်ရတယ်။ ကျုပ်တို့လို အခြားအဆင့်နဲ့ တပ်သားတွေကြတော့
ဘာမဟုတ်တဲ့ လခလေးနဲ့ ၂၄ နာရီအလုပ်လုပ်နေရတာ” သူ ရဲပြေးဖြင့် အချုပ်ကျနေသည့် အသက် ၃ဝ အရွယ် လူကပြောသည်။
နောက်ထပ် ရဲပြေးတပ်သားကတော့ ရဲဘဝသည် ညည်းငွေ့စရာကောင်းသဖြင့် ပြေးခြင်းဟုဆိုပါသည်။ သူတို့ ရဲပြေးနှစ်ယောက်ကတော့ စခန်းတွင် နေခဲ့သူပီပီ စခန်းရှိ ရဲဘော်များနှင့် အကြွမ်းဝင်ကာ
ဆေးလိပ်ကွမ်းကော်ဖီ၊ လိုသလို ရနိုင်လေသည်။

အခြားတစ်ဦးကတော့ လွန်ခဲ့သည့် နှစ်ရက်က လမ်းပေါ်ရှိကားများကို ဖျက်စီးမှုဖြင့် အချုပ်ကျနေသူဖြစ်သည်။ သူသည် လာမည့် အင်္ဂါနေ့ရုံးချိန်းတွင် အချုပ်မှလွတ်မည့်သူဖြစ်သည်။ သူ့ကို ဖမ်းသည့်ညက ကျနော့် အိမ်နားတွင်ပင်ဖြစ်ပြီး
လက်ထိပ်တန်းလန်းနှင့် ကျနော့်ရှေ့မှပင် ခေါ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ အဲ့တုန်းကတော့ ဘာအမှုမှန်းမသိလိုက်။
“အေးအေးဆေးဆေးမနေတော့ ငွေတသိန်းခွဲနဲ့ အချုပ်မှာ ငါးညလောက် အိပ်လိုက်ရတာပေါ့” ဟု သူကခပ်ပြုံးပြုံးဆိုသည်။ တရားလိုကားပိုင်ရှင်ကို ငွေတသိန်းခွဲ လျှော်ပေးပြီး ဖြစ်သဖြင့် အမှုမှ ကြေအေးတော့မည်
ဖြစ်သည်။

အခြားတစ်ဦးကတော့ လက်နက်ကိုင်ဆောင်မှုဖြင့် အဖမ်းခံရသူဖြစ်သည်။ တနင်္လာနေ့ ရုံးချိန်းတွင် အချုပ်မှလွတ်ရန် ညိုနှိုင်းထားပြီးဖြစ်သဖြင့် သူလည်း အေးဆေးပင်ဖြစ်သည်။ ကော်ဖီသောက်မည်ဟု ဆိုကာ
အချုပ်ခန်းအပြင်ဘက်ရှိ ရဲသားကို ပိုက်ဆံတစ်ထောင်ပေးပြီး ကော်ဖီဝယ်ခိုင်းလိုက်သည်။ အပြင်မှ စောင့်နေသူများကို ပြန်ရန်နှင့် ကျနော့်ကို စိတ်မပူရန် ထိုရဲသားနှင့်ပင်မှာလိုက်လေသည်။

နောက်တစ်ဦးကတော့ အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်အရွယ် အဘိုးအိုဖြစ်သည်။ သူ့အကြောင်းကို မေးကြည့်တော့ သူက မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် ကြည့်နေသည်။
အခြားတစ်ဦးကသူ့ကိုယ်စားဝင်ပြောသည်။ “မတရားစွပ်စွဲခံရတာပါကွာ။ မေးမနေပါနဲ့” ဟု ပြောတော့ ကျွန်တော်လည်း အဘိုးအိုကို မမေးတော့ပေ။ အချုပ်ခန်းအပြင်ဘက်ရှိ အချုပ်သားစာရင်း
ကို ကြည့်လိုက်တော့ အဘိုးအို၏ အမှုက
၃၇၆ ဖြစ်သည်။ ကျနော်လည်း ဘာမှ မမေးခြင်တော့။ မကြာမီ အဖိုးအိုလည်း ဘုရားရှိခိုးပြီး အိပ်သွားလေသည်။
မှာထားသော ကော်ဖီများရောက်လာသည်။ အဘိုးအိုမှလွဲ၍ ကျန်သူများခွက်တစ်ခွက်အတွင်းထဲ့ကာ တလှည့်စီသောက်ကြသည်။ ရဲပြေးတစ်ဦးက သူ့ဆေးပေါ့လိပ်အတိုကို ကျနော့်အားစွန့်ကျဲသည်။ အရမ်းကျေးဇူးတင်ပါသည်။

ကျွန်တော့်အမှုကို သူတို့ကမေးတော့ “ဘာပုဒ်မနဲ့ တပ်မလဲတော့ မသိသေးပါဘူးဗျာ။ ဧည့်စာရင်းလာစစ်တဲ့ လူတွေနဲ့ ပြဿနာတတ်တာပဲ” ဟု ဖြေပေးလိုက်သည်။ အမှန်လည်း ဧည့်စာရင်းလာစစ်သူများနှင့်
ပြဿနာတတ်ခြင်းပင်။ (မနက်ကျတော့ ပုဒ်မ ၂၉၄၊ ၃၅၃၊ ၃၃၂ တို့ဖြင့် အမှုဖွင့်ထားကြောင်းသိရသည်)။
အချိန်က ည ၁ နာရီကျော်နေပြီဖြစ်သော်လည်း
အမှု့ကိုတော့ ဘာပုဒ်မမှ မတပ်ရသေးပါ။ အပြင်ဘက်ရှိ အချုပ်ခန်းစောင့်ရဲက အိပ်တော့ဟု ပြောတော့ ကျနော်တို့ တတွေလည်း ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် လှဲချလိုက်ကြသည်။

အချုပ်းခန်း၏ ကြမ်းခင်းကို ခပ်ကျဲကျဲ ခင်းထားသဖြင့် ကြမ်းပိုးတော့ မကိုက်။ ကြမ်းခင်းအောက်တွင်တော့ ဗွက်ပုပ်ရေများရှိနေသဖြင့် အနံအသက်ကတော့ သိပ်မကောင်း။ အခြားအချုပ်သားတစ်ယောက်က
ခေါင်းအုံးလုပ်ကာ အိပ်ရန် သူ့အကျီအဟောင်းကို ကျနော့်အားပေးသည်။

မကြာမီအချုပ်ခန်းအပြင်မှ ဆူဆူညံညံအသံများကိုကြားရသည်။ အင်းလျားကန်ဘောင်မှ လူ ၁၆ ယောက်ကို ဖမ်းလာခြင်းကြောင်းသူတို့ ပြောစကားများအရသိရသည်။ မြန်မာနိုင်ငံကြီးသည် ဘယ်နေရာသွားသွား
လွတ်လပ်မှု မရှိသည့် နိုင်ငံကြီးဖြစ်နေတော့သည်။ ကိုယ့်အိမ်တွင်နေတော့လည်း ဧည့်စာရင်းမတိုင်သဖြင့် အဖမ်းခံရနိုင်သလို အင်းလျားကန်ဘောင်သွားထိုင်တော့လည်း အဖမ်းခံရနိုင်သည်။

အင်းလျားကန်ဘောင်မှ ဖမ်းသာသူများကို အချုပ်ထဲ ထည့်မည်လားဟု ကျနော်တို့ အားလုံးစိုးရိမ်သွားကြသည်။ ယခု လူ ခြောက်ယောက်အိပ်စာလောက်သာရှိသည့် အချုပ်ခန်းအတွင်းသို့ နောက်ထပ် ၁၆ ယောက်ထဲ့ပါက မတ်တပ်ရပ်နေမှသာဖြစ်တော့မည်။

တော်သေးသည်။ မကြာမီ ရဲစခန်းမှ ဖုန်းမည်သံကြားရပြီး တာဝန်ကျရဲက “ဟုတ်ကဲ့ အဘ.. ဟုတ်ကဲ့ အဘ ကျနော်တို့ အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးလိုက်ပါမယ်” ဟု ပြောသံကြားရသည်။ မကြာမီ အင်းလျားမှ ဖမ်းလာသူ
၁ဝ ဦးကို ပြန်လွတ်လိုက်သည်။ ကျန် ၆ ဦးကိုတော့ အမျိုးမျိုးခြိမ်းခြောက်ကာ မိုးလင်းခါနီးတွင် ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။

ကျနော်တို့ နေထိုင်ရာ အချုပ်ခန်းအတွင်းသို့နောက်ထပ်မည်သည့်အချုပ်သားမှ ရောက်မလာတော့။ သို့သော်လည်း အိပ်မပျော်ပါ။ အပြင်တွင်ရှိနေသူများအတွက်လည်း စိတ်ပူသည်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း စိတ်ပူသည်။
အခန်းစောင့်ရဲ့ အချုပ်ခန်းလျှောက်လမ်းတံခါးကို မကြာခဏက အဖွင့်အပိတ်လုပ်ကာ ဝင်ထွက်သည်။ ထိုတံခါးဖွင့်သံကြားတိုင်း ငါ့ကိုလာကြည့်တဲ့သူများ လာသလားဟု ထထ မျှော်တတ်သည်။ နောက်တော့
ထိုတံခါး အဖွင့်အပိတ်လုပ်တိုင်း စိတ်တိုလာတော့သည်။

မနက် ၆ နာရီထိုးလောက်တွင် ချစ်သူရောက်လာသည်။ သူကလည်း အေးအေးဆေးဆေးပင်။ ဘာလိုလဲ၊ ဘာစားချင်လဲ မေးသည်။ ကျနော့်မှာ ဆေးလိပ်သာ သောက်ချင်နေသည့်အတွက် ဆေးလိပ်သာမှာသည်။
အချုပ်ခန်းစောင့်ရဲသားကြီးက ပိုက်ဆံပေးထားခဲ့လျှင် ထမင်းစားနိုင်ရန် စီစဉ်ပေးမည်ဖြစ်ကြောင်းပြောသည်။ ကျနော်ချစ်သူက ပိုက်ဆံပေးမည်လုပ်တော့ အခြားအချုပ်သားများက ကျနော့်ကို “ပိုက်ဆံပေးလိုက်ရင်
အဲ့ရဲ ဘတ်သွားလိမ်မယ်။ ပိုက်ဆံမပေးစေနဲ့ ” ဟု ဆိုသဖြင့် ချစ်သူကို ထမင်းမမှာခိုင်းတော့။ တကယ်တော့ ကျနော်လည်း ထမင်းတင်မဟုတ် ပေါင်မုန့်ကိုပင် မစားနိုင်လောက်အောင် ပါးစပ်က နာနေသည်။ နှုတ်ခမ်းကလည်း
ဖူးယောင်ပေါက်ပြဲနေသည်။ ချစ်သူပြန်သွားပြီးနောက် မင်းထက်စံအသံကို ကြားရသည်။ သူ့ကိုတော့ တွေ့ခွင့်မပေး။ ဘာဖြစ်လီု့မှန်းမသိ။

ညကလည်း တစ်ညလုံး အိပ်မပျော်သဖြင့် မနက်ခင်းတွင် အချုပ်းသားအားလုံး မှန်းနေကြသည်။ အိမ်သာတတ်ချင်သော်လည်း ဟာလာဟင်းလင်းကြီးဖြစ်သဖြင့် မတတ်နိုင်။ အဘိုးအိုတစ်ဦးသာ အိမ်သာတတ်သည်ကို တွေ့ရသည်။
ထမင်းစားတော့လည်း ဒီနေရာ၊ အိမ်သာတတ်တော့လည်း ဒီနေရာ။ ကြမ်းပိုးမကိုက်၍သာ တော်သေးသည်။ ပိုးဟတ်များကတော့ အိပ်နေတုန်းမျက်နှာပေါ် တတ်လာတတ်သည်။

“၂၀၁ဝ လောက်တုန်းက မင်းသမီးတစ်ယောက် ဒီအချုပ်ခန်းကို ဆေးမှုနဲ့ ရောက်လာဖူးတယ်။” ဟု ရဲပြေးတစ်ဦးကဆိုသည်။ “စခန်းမှုးနဲ့ ဘာလိုလိုညာလိုလိုဖြစ်ပြီး စခန်းမှူးကို သိန်း ၂ဝ ပေးလိုက်ရပြီး
လွတ်သွားတယ်။ ကျနော်တို့ ရဲဘော်တွေက သိပေမဲ့ တပြားမှ မရဘူး။ ခင်ဗျားက သတင်းထောက်ဆိုတော့ အဲ့ဒါလေး ပြောပြတာ” ဟု ယင်းရဲပြေးမှုဖြင့် ရောက်နေသူက ပြောသည်။
နောက်ပြီး မနှစ်က ၂၀၁၂ တုန်းကပေါ့။ ဘုရင့်နောင် တာဝါရှေ့နားလောက်မှာ ပါးဂျဲရိုးကားပေါ်မှာ ဆေးပြားတွေ အများကြီးနဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို မိဖူးတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူရဦးရွှေမန်းသမီးဆိုတာနဲ့ လွှတ်လိုက်တယ်။
သူ့နာမည်တော့ သေချာမမှတ်မိဘူး။ ရွှေမန်းမောင်မောင်ဆိုလား ဘာလားပဲ။ ဟိုမင်းသမီးနာမည်ကိုတော့ မှတ်မိတယ်။ ”
ရဲပြေးက ဆိုသည်။ အခန်းထဲတွင် သူ့ကို ဒီထက်ပိုပေးခဲ့ဖို့တော့ကောင်းပါသည်။ သို့သော်လည်း ကျနော်မှာလည်း ကျနော့်အပူနှင့် ဖြစ်သဖြင့် စိတ်ဝင်စားသော်လည်း နောက်ထပ်မေးခွန်းများ မထုတ်နိုင်။

အချုပ်ခန်းထဲတွင် နေရသည့် အရသာက သိပ်တော့ မကောင်း။ သွားချင်တွင်းသွားလို့ မရပါလား။ တွေ့ချင်တဲ့လူနဲ့ တွေ့လို့မရပါလား။ ဖေ့ဘုတ်သုံးလို့ မရပါလား။ ဟုတွေးမိခါ စိတ်ညစ်နွမ်းသည်။
ထောင်ထဲတွင်ရော ဘယ်လိုနေမလဲဟုလည်း တွေးမိသည်။ ပိုဆိုးနိုင်သည်။

မနက်ကိုးနာရီလောက်တွင် အချုပ်သားတစ်ယောက် ရောက်လာသည်။ အမူးလွန်ကာ ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ဘာမှ မေးမရ။ ငိုပဲ ငိုနေသည် အချုပ်ခန်းထဲ ထဲ့ထားလိုက်တော့ မကြာမီအိပ်ပျော်သွားသည်။
အိပ်ပေါ်လျက်နှင့်ပင် သေးတွေ ပေါက်ချတော့ ကျနော်တို့လို မူလလက်ဟောင်းအချုပ်သားတွေနှင့် ပြဿနာတက်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ကို အပြင်ဘက်သို့ ထုတ်ထားလိုက်တော့သည်။

နေ့လည် ၁၂ နာရီကျော်လောက်တွင် အမေလည်းရောက်နေပြီဖြစ်ရာ အာမခံနှင့် ထုတ်သွားနိုင်ကြောင်းတာဝန်ကျရဲကပြောသည်။ နှစ်ယောက်အာမခံရမည်ဖြစ်သည်။
အမေတစ်ယောက်သာရှိသဖြင့် အခြားအာမခံပေးမည့်သူကို ရဲက ခေါ်ပေးသည်။
ထိုသူ့အတွက် ၂၅၀၀ဝ ပေးရသည်။ သူက တရားရုံးအာမခံလည်းလိုက်ပေးနိုင်ကြောင်း၊ ၃၅၀၀ဝ ပေးရမည်ဖြစ်ကြောင်းပြောသည်။ တရားရုံးအာမခံက အိမ်ပိုင်ဆိုင်မှု၊ သန်းခေါင်းစာရင်းဖြင့် လူနှစ်ယောက်က အာမခံရ
မည်ဖြစ်သည့်အတွက် တရားရုံးထုတ်လျှင်တော့ အာမခံနှစ်ယောက်စာ ၇၀၀၀ဝ သောင်းလောက်ကုန်ဦးမည်ဟုလည်း တွေးလိုက်မိသည်။

အချုပ်ခန်းအတွင်းရှိ တစ်ညတာ အတူအိပ်စက်ခဲ့ရသည့် ရဲဘော်ရဲဘက်များကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ကံမကုန်လျှင် ပြန်တွေ့ဦးမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောလိုက်သည်။
သို့နှင့် ကျနော်လွတ်လာခဲ့သည်။ အချုပ်ခန်းတွင်း ကျနော်မစားရသေးသော ပူးတင်းပေါင်မုန့် တစ်ထုတ်ကျန်ခဲ့သည်။

စိုပြေ
နိုဝင်ဘာ ၃ ရက်