ပုံပြင်မဟုတ်တဲ့. . .တကယ့်ဘဝဆိုးတွေ…

သူတပါးရဲ့ နာကျင်မှုကို မြင်ရုံနဲ့ ကိုယ်တိုင်နာကျင်သလို ခံစားတတ်တဲ့ စိတ်နှလုံးဟာ အခုအချိန်မှာမှ ရှိလာတာ မဟုတ်ပါဘူး။

မောင်သူရ ရဲ့ စိတ်နှလုံးက ငယ်စဉ်ကတည်းက

သူတပါး ရဲ့ နာကျင်မှ ုတွေကို

ကိုယ်နဲ့ ထပ်တူထပ်မျှ ခံစားမိခဲ့တာပါ။

မောင်သူရ အသက် ဆယ်နှစ်အရွယ်လောက်က တခြားမိသားစုတစ်စုရဲ့ ဆင်းရဲမွဲတေမှုကို ကြည့်ပြီး
မျက်ရည်တောက်တောက်ကျမိခဲ့ဖူးတာလေး ပြန်ပြောပြချင်ပါသေးတယ် ။

**********

အဲဒီတုန်းက . . .
မောင်သူရ အသက်က ဆယ်နှစ်လောက်ပဲရှိဦးမယ် ။

မောင်သူရရဲ့ မေမေက တောင်ဒဂုံ / လေးဒေါင့်ကန်ရွာဘက်မှာ မြေကွက်လေးတစ်ကွက် ဝယ်ပြီး
ပျဉ်ထောင် သွပ်မိုး အိမ်ကလေးတစ်လုံး ဆောက်ထားတာ ။

ဘယ်သူမှလည်း မနေသေးတော့ အိမ်ကို သော့လေးခတ်ပြီး ဒီအတိုင်းပဲ ပိတ်ထားတာပေါ့ဗျာ။

အဲဒီအိမ်နဲ့ ခြံလေးကို တစ်နှစ်ကျော်လောက် ပစ်ထားမိတာက စတော့တာပါပဲ။

မေမေက မောင်သူရကို လက်ဆွဲပြီး ပစ်ထားတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ အိမ်ကလေး သွားကြည့်ဦးမှ ဆိုပြီး ခေါ်သွားတာ. . . .

ဟိုရောက်တော့. . .
အိမ်က သောကြီး ပွင့်လျက်သား…
အိမ်ပေါ်မှာလည်း မိသားတစ်စုက . . .
အခန့်သား. . . တက်နေပြီ ။

သော့ကို ဖျက်ပြီး ဝင်နေတာပေါ့လေ။
ခြံက စည်းရိုးအခိုင်အမာမရှိတော့ ဝင် နေဖို့က မခက်ဘူးပေါ့။

ဒါပေမယ့် အိမ်ရှင်ဖြစ်တဲ့ ကိုယ်တွေကို အသိမပေးပဲ တက်နေတာကတော့ လွန်တာပေါ့ ။
မိုက်ရိုင်းလိုက်လေခြင်း ဆိုပြီး မေမေက ရှင်းမယ်. . . ပေါ့။
ဒေါနဲ့မောနဲ့ အိမ်ပေါ်တက်. . .
ခါးကိုထောက်ပြီး ရန်တွေ့ဖို့ နှင်ချဖို့အလုပ်. . . . .

မောင်သူရရဲ့မေမေလေ. . .
အင်မတန် အားနာတတ်သော
အင်မတန်မှ သနားလွယ်တတ်သော . . .မေမေ . . .

ရန်တွေ ့ဖို့ ပြင်နေတဲ့ စကားလုံးတွေကို ဘရိတ်အုပ်ပြီး
ရန်မတွေ ့ရက်တော့ပဲ ငြိမ်သွားတာဗျ ။

ငြိမ်သွားမှာပေါ့. . .
မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ကြည့်ရက်စရာမှ မရှိတာ ။

**************

ပိန်ချုံးနေတဲ့ ကလေးငယ်သုံးယောက် . . .
ညစ်ထေး စုတ်ပြတ် နေတဲ့ အဝတ်အစားများ. . .
ကလေးတွေရဲ့ အမေဖြစ်ပုံရတဲ့…
မွဲခြောက် ပိန်ကပ်နေတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်. . .
သူတို့ ရုပ်ရည်တွေကို ကြည့်ရတာကိုက . . .စိတ်မသက်သာစရာ ဖြစ်နေရတဲ့အထဲ. . .

သူတို့. . . .အနေအထားက. . .
ပိုမကြည့်ရက်စရာဖြစ်နေတယ်။
သူတို့. . . ထမင်းစားနေကြတာပါ။ ဒါပေမယ့်. . .
မည်းညစ်ညစ်ဆန် အကျိုးအကြေ(ဆန်ကွဲ)ကို ချက်ထားတဲ့ ထမင်းအိုးတစ်လုံး ဘေးမှာချထားတယ် ။
အဲဒီအိုးထဲက ထမင်းလက်တစ်ဆုပ်သာသာလောက်က အဲဒီကလေး သုံးယောက်နဲ့ အမေတစ်ယောက် စားဖို့ ဘယ်လိုမှ မလောက်နိုင်/မဝနိုင်လောက်ပါဘူး ။
နည်းနည်းလေးလေ ။
နေပါဦး. . . ဘာဟင်းလဲ??
ဟင်. . .
ဂေါ်ဖီဖက်တွေ. . .
ဒါပေမယ့် စိမ်းရင့်ရင့် . . .
ဒါဆို ဂေါ်ဖီထုတ်ရဲ့ဘေးက ခွါချထားတဲ့ အရင့်အဖက်တွေပေါ့. . .
(အဲဒီဂေါ်ဖီထုတ်ဘေးကခွါချထားတဲ့ ဂေါ်ဖီဖက်အရင့်တွေကို သူတို့သားအမိတွေဟာ ဈေးထဲက ဈေးသည်တွေ ချွေချ ပစ်ထားတဲ့အမှိုက်ထဲက ကောက်ပြီး. . . စားဖို့ ချက်ရတာတဲ့. . .)
အဲ. . . ကြော်ထားတာလည်း မဟုတ်ဘူး ။

ဆီနဲ့ပြားနဲ့ ကျကျနနကြော်ထားတာမှ မဟုတ်တာ ။
အခုဟာက ရေလုံပြုတ်ပုံစံပါပဲ။
အဲဒီဟင်းမမည်သောဟင်းနဲ့ ငရုပ်သီးမှုန့် မထည့်နိုင်လို့ ဖြူကျဲကျဲ ဖြစ်နေတဲ့ ငါးပိရည်တစ်ခွက်. . .
ကော်ပန်းကန်
ပေတူးတူးလေးတွေထဲ…အမေလုပ်သူက ထမင်းဟင်းးတွေကို အချိုးကျခွဲဝေထည့်ပေးနေတာ…

သူတို့အားလုံး ဆာလောင်ငတ်မွတ်နေတာ. . .
အသိသာကြီးပါဗျာ. . .
မောင်သူရနဲ့ မောင်သူရရဲ့မေမေလေ. . .
အဲဒီမြင်ကွင်းကို ကြည့်ပြီး. . .
ကြောင်ငေးတွေဝေသွားတာပေါ့။

ရင်ဆို့လောက်တဲ့မြင်ကွင်းကိုးးး။

ကိုယ့်အိမ်ပေါ် ခွင့်မတောင်းပဲ တက်နေတဲ့ လူတွေကို နှင်မချရက်တော့ပဲ ထမင်းဖိုးဆိုပြီး ပြန်ပေးခဲ့တဲ့အဖြစ်ဗျ . . .

အဲဒီက အပြန်မှာ. . .
”မေမေ. . .သူတို့ သနားပါတယ်နော်” ဆိုတဲ့ ဂရုဏာစကားလေးကို အသံတုန်တုန်နဲ့. . .
မေမေ့ကို မောင်သူရ ပြောဖြစ်ခဲ့တယ် ။

မေမေလည်း. . .
သူတို့ကို သနားနေတယ် ။

————————-

အဲဒါနဲ့. . . .
အဲဒီမိသားစုကို မောင်သူရရဲ့မေမေက နှင်မချတော့ပဲ. . .အိမ်စောင့်သဘောမျိုး ဖြစ်အောင် ဆိုပြီး. . . အိမ်ရဲ့ ခြေရင်းဘက်မှာ အဖီလေးဆွဲချ ဆောက်ပေးလိုက်တယ်လေ ။
နေပေါ့။
အိမ်မရှိတဲ့ သူတို့မိသားစုအဆင်ပြေပြေတော့ နေလို့ရသွားတာပေါ့။

ဒါပေမယ့် အိမ်ငှားသဘောမျိုးဖြစ်အောင် တစ်လတစ်ခါအိမ်လခပေးရမယ်ပေါ့။ အိမ်လခ ဆိုပေမယ့်လည်း စတိသဘောပါ ။ အဲဒီတုန်းက အိမ်ငှားခ ဈေးထက် ဆယ်ဆလောက် လျှော့ပြီး တောင်းတာပါ ။
ဒါတောင် ပေးနိုင်လားဆိုတော့ မပေးနိုင်ပါဘူး ။ သူတို့ဘာသာတောင် စားဖို့အနိုင်နိုင် အငတ်ငတ်အပြတ်ပြတ် ။
သနားတာနဲ့ပဲ မပေးနိုင်လည်း ရှိစေကွယ် ဆိုပြီး ဆက် ထားခဲ့တာပါ ။

နှစ်လတစ်ခါ သုံးလတစ်ခါလောက်တော့
အဲဒီ အိမ်ကို မေမေက သွားကြည့်တယ် ။

သွားကြည့်တိုင်း . . .မောင်သူရတို့ ညီအစ်ကိုကို ခေါ်သွားတာပဲ ။

အဲဒီအိမ်နားမှာက ကြာကန်ကြီးနဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းဝန်းကျယ်ကြီးရယ် စေတီတော်တွေရယ် ရှိတယ် ။

မောင်သူရတို့ဟာ. . .
ဝါးရုံတောအုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းး မန်ကျည်းပင်တန်းမှိုင်းမှိုင်းကြီးနဲ့
ကြာကန်ကြီးဘေးမှာ အေးအေးလူလူသွားထိုင်ကြတယ်။
မနက်သွား ညနေမှပြန်တာဆိုတော့ ထမင်းချိုင့်တွေပါထည့်ပြီး သားအမိတွေ အဲဒီအိမ်မှာ စားကြသောက်ကြ ကြာကန်ကြီးဘက် သွားထိုင်ကြနဲ့ အေးအေးလူလူနေပြီး ညနေမှ အခု စံပြဈေးနားက အိမ်ကလေးကို လေးဘီးကားငှားပြန်ကြတာပေါ့ ။

တစ်ခါသား. . .
အဲဒီ အိမ်ထဲမှာ ထမင်းစားနေကြတုန်း. . .
ဟို ဆင်းရဲသား ကလေးတွေက မောင်သူရတို့နဲ့ ကစားဖို့တဲ့. . .
မောင်သူရတို့ အိမ်ပေါ်ထိ ပြေးတက်လာပြီး ခေါ်တာ . . .

မောင်သူရတို့က . . . ပါလာတဲ့ထမင်းချိုင့်တွေ ဖွင့်ပြီးစားနေချိန်. . .
မောင်သူရတို့. . .စားနေတဲ့ ထမင်းချိုင့်ထဲက ထမင်းဟင်းတွေကို အဲဒီကလေးသုံးယောက်က တွေတွေကြီး စိုက်ကြည့်ပြီး. . .
တံတွေးမျိုချနေကြတာာာာဗျ. . .
သူတို့. . .သူတို့. . .
ဗိုက်ဆာနေကြတယ်ထင်တယ်။

မောင်သူရရဲ့ မေမေက. . .
”သားတို့. . .လာ . . .ထမင်းစားသွား” ဆိုပြီး . . .ခေါ်လိုက်တော့. . . ခေါင်းလေးတွေခါ. . .
ပြန်ဆင်းပြေးသွားပြီး . . .
အိမ်ရဲ့ ခြေရင်းက
သူတို့ အဖီလေးထဲ ဝင်သွားရော. . . .
ဒါပေမယ့်. . .
သူတို့ အမေကို ပြောလိုက်တဲ့အသံလေးတစ်ခု မောင်သူရတို့ ကြားလိုက်ရတယ်။

” အမေ. . .ဟိုအိမ်ရှင်အန်တီတို့ စားနေတဲ့ ထမင်းရှည်ရှည်ကြီးတွေနဲ့. . .အဲဒီလိုဟင်းတွေစားချင်တယ်”တဲ့
ပေါ်ဆန်းမွှေးကို ထမင်းရှည်ရှည်တဲ့။
အင်းလေ . . .ပေါ်ဆန်းမွှေးထမင်းနဲ့ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ဆီပြန်ဟင်းတွေကို သူတို့လေးတွေ စားချင်ရှာမှာပေါ့။
သူတို့ဘဝမှာ ငါးပိရည်နဲ့ ဆန်ကွဲထမင်းကိုတောင် နပ်မှန်ဖို့အနိုင်နိုင်နဲ့ အသက်ဆက်နေရတာကိုး။

အဲဒီ စကားသံလေးကြားတော့. .
မောင်သူရရဲ့ မေမေက ချက်ချင်းပဲ. . .
မောင်သူရတို့စားလက်စ ချိုင့်ထဲက . . . ထမင်းနဲ့ ဟင်းတွေကို ခွဲဝေပြီး သူတို့ကို သွားကျွေးလိုက်တယ် ။

စားကြကွယ်။
မောင်သူရတို့မေမေက ”ကုသိုလ်ရပြီ သားတို့ရေ ” လို့ ပြောပြီး ဝမ်းနည်းဝမ်းသာတွေ ဖြစ်လို့. . .

နောက်တစ်နေ့ကျတော့. . .
အဲဒီမိသားစု စားဖို့ဆိုပြီး
ပေါ်ဆန်းမွှေးဆန်တစ်အိတ် . . .
မောင်သူရတို့မေမေက ဝယ်ပေးခဲ့တယ် ။
ဒါနတစ်မျိုးပေါ့ဗျာ။
တကယ်လိုအပ်နေတဲ့နေရာတစ်ခုကို ကွက်လပ်ကလေးဖြည့်ခဲ့ဖူးတယ်ပေါ့။

————-

အဲဒီမိသားစုကို . .
(၂)နှစ်လောက် . . .အဲဒီအိမ်လေးမှာ ပေးနေခဲ့ပါတယ်။
တတ်နိုင်သလောက်လည်း ကျွေးမွေးပေးကမ်းခဲ့ပါတယ် ။

တစ်ချိန်မှာတော့. . .မောင်သူရတို့လက်ရှိနေ နေတဲ့ သင်္ကန်းကျွန်း/စံပြဈေးနားက အိမ်ကို ရောင်းလိုက်ချိန်မှာတော့ အဲဒီလေးဒေါင့်ကန်က အိမ်ကလေးဆီမှာ သွားနေကြစို့ဆိုပြီး. . .
ပြောင်းရွှေ့ဖို့ လုပ်ကြတယ်။

မောင်သူရတို့မိသားစု ကိုယ့်အိမ်ကိုယ် လာနေတော့မယ် ဆိုတော့. . .
ဟိုမိသားစုကို
”မင်းတို့ အဆင်ပြေမယ့်နေရာ ပြောင်းကြပေတော့ကွယ် ” လို့ မတတ်သာလို့ ခပ်ခွါခွါနေခိုင်းခဲ့ရပါတော့တယ်။

အဲဒီမှာ ပြဿနာက တက်တော့တာပဲ ။

အဲဒီဆင်းရဲသားမိသားစု ကို သနားလို့ အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ထားရတာ ငါးပါးမှောက်တာပဲ ။
အဲဒီ အမျိုးသမီးနာမည်က မတင်ဝင်းတဲ့။ သူ ့ကလေး တွေရဲ့ နာမည်လေးတွေကိုတော့ မောင်သူရတို့ မမှတ်မိတော့ဘူး။

ပြဿနာက. . .
သနားလို့ အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ထားတဲ့ မတင်ဝင်းတို့ မိသားစုက. . .
” ဒီအိမ်ပေါ်က မဆင်းနိုင်ဘူး” တဲ့။

. . . . .

. . . . .

. . . . .

. . . . .

(နောက်တစ်ပိုင်းမှာ ဆက်ရေးပါဦးမယ်)

လေးစားစွာဖြင့်. . .

အလင်းဆက်(Gazette)