ပိုက်ဆံ ရှာ လွယ်တာ မှတ်လို့

တစ်ချိန်တုန်းကများပေါ့..

ကျုပ်ဆိုတဲ့ကောင်တစ်ယောက် အသက်ကလေး ၁၄ နှစ်သားလောက်အရွယ်ကပေါ့၊ နေတာကလဲ တောင်ပေါ်ဒေသဆိုတော့ ဘာစီးပွားရေးမှ လုပ်စားစရာကလဲမရှိနဲ့။ နေရတာကလဲ ဝန်ထမ်းမိသားစုမှာ၊ စုစုပေါင်းမိသားစုက ၅ ယောက်၊ ကျုပ်အဖေကလဲ စစ်သားကွ၊ ငါစစ်သူတောင်းစားမဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့ မာနကြီးတစ်ခွဲသားနဲ့ နိုင်ငံတော်က ပေးတဲ့ ရိက္ခာနဲ့ လစာကြီးကို မှီခိုပြီးစားနေရတုန်းအခါပေါ့။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ကျုပ်ရှေ့လာချပေးတဲ့ ထမင်းပန်းကန်ကို ဗိုက်ဆာနေပါလျက်နဲ့ ကျုပ်တစ်ယောက် မျက်စောင်းတစ်ချက်လေးတော့ စောင်းပြီးကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဒီနေ့လဲ ဒါပဲဆိုတာသိနေလျက်သားနဲ့၊ ဟုတ်တယ်လေ၊ တပ်ကပေးတဲ့ ရိက္ခာဆန်ကို သကြားလေးဖြူးပြီးစားနေရတာ။ ကျုပ်အဖေက သင်တန်းသွားတက်နေရတော့ သူကတော့ သူ့ရိက္ခာကို မယူသွားပါဘူးပြောလျက်နဲ့ ဘယ်လိုလုပ် သူ့သင်တန်းမှာစားမလဲဆိုပြီးတော့ အမေက ရှင်ပဲယူသွားပါဆိုတာနဲ့ ကျုပ်တို့မှာတစ်လ တစ်ခါထုတ်ပေးတဲ့ဟာလေးနဲ့ စားနေရတာ။ လစာချန်ခဲ့လို့တော်သေးတာပေါ့။ အဲ့ဒါလေးနဲ့ စားနေရတာ။ အဖေကတော့ တပ်ကပေးတဲ့ သင်တန်းတက်ထောက်ပံ့ကြေးနဲ့။ သူလဲ ကျုပ်တို့လို အငတ်ငတ်အပြတ်ပြတ်နဲ့။ အဲ့ဒီတုန်းက ကျုပ်က ၆ နှစ်သား။ ဘာမှ မလုပ်နိုင်သေး။

၁၂ နှစ်သားလောက်ရောက်တော့လဲ ထိုနည်းလည်းကောင်း။ ကျုပ်တစ်ယောက် အသိရဲဘော်သားသမီးမိသားစုလေးတွေဆီ သွားလည်ရင်း သူတို့ ဘယ်လိုများဘဝကိုရပ်တည်ကြသလဲဆိုတာကို နည်းနည်းစနည်းနာကြည့်တော့ အိုင်ဒီယာလေးတွေရလာသဗျ။ ခြံဘေးကမြေကွက်လပ်လေးတွေမှာ အပင်လေးတွေစိုက်၊ တောထဲတောင်ထဲသွားပြီး ထင်းလေးခုတ်နဲ့။ တစ်ခုတော့ရှိသပေါ့လေ၊ လိုင်းခန်းမှာနေရတယ်ဆိုတော့ အဲ့လို ခြံလုပ်စားစရာ မြေကွက်လပ်လေးရှိတဲ့ ထောင့်ကွက်လေးရဖို့အရေး သူတို့အဖေတွေခမျာလဲ ကြိုးစားရတာပေါ့။ ကျုပ်နေတဲ့ အိမ်လေးကိုကြည့်လိုက်တော့ အလည်ကောင်မှာ။ ရှိတဲ့မြေကွက်လပ်လေးက ခွေးသေးတစ်ခါပန်းစာလောက်တောင်မကျယ်။ ဒါနဲ့ ကျုပ်တစ်ယောက် ထင်းခုတ်ဓါးမလေးတစ်ချောင်းကို ထက်မြနေအောင်သွေး၊ ဂျင်းဘောင်းဘီအစုတ်လေး၊ ဖလံထည်လေးကိုဝတ်၊ တောဆောင်းဦးထုပ်အဟောင်းလေးကိုဆောင်းပြီး တောစီးဖိနပ်တစ်ရံဝတ်ပြီးတော့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တောထဲလိုက်လာတာပေါ့ဗျာ။

ဓါးမကို ခါးကြားထိုး၊ ရေဘူးလေးလွယ်လို့ပေါ့။ ပြောမယ့်သာပြောရတယ်၊ တောစီးဖိနပ်ဆိုတာ စီးကာစ အတော်လေးလေးတာလား။ ကျုပ်က ရှူးဖိနပ်ဆိုတာ မွေးစကနေ အဲ့ဒီအချိန်ထိ တစ်ခါမှစီးခဲ့ဖူးတာမဟုတ်တော့ အတော်လေး လေးတာလား။ နောက်တော့ တောထဲရောက်ပြီး တောင်ပေါ်တွေတက်တဲ့၊ ဆင်းတဲ့အခါတွေကျမှ အသုံးဝင်ပုံကိုသိပြီးလေးတယ်လို့ကိုမထင်တော့တာ အဟုတ်။ အဲ့ဒီအချိန်ထိတော့ ကျုပ်တစ်ယောက် ဆီလေး နှစ်ကျပ်ခွဲသားပြေးဝယ်လိုက်၊ အိမ်က ဒန်အိုးအဟောင်းအပေါက်/အပြဲတွေကို သွားရောင်းပြီး ဟင်းဖိုးရှာလိုက်နဲ့ပေါ့။ သိတယ်မလား၊ ကျုပ်တို့က နိုင်ငံတော်ကပေးတဲ့ လစာနဲ့ ရိက္ခာကိုစားပြီး အရာရှိလိုင်းခန်းမှာနေနေတာဆိုတော့ ဘယ်သူ့မှလဲ အကူအညီတောင်းစရာမလိုဘူးပေါ့။

ဟုတ်ကဲ့ပါ၊ ကျုပ်တစ်ယောက် ထင်းခုတ်သမားဘဝကို ရောက်ခဲ့တယ်ပေါ့လေ။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ပုခုံးပေါ်မှ ၅ ချောင်းမျှသော ထင်းစည်းသည် ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးပြိုကျလာလေသလားဟုထင်မိသည်။ စထမ်းလာကစကတော့ သူငယ်ချင်းတွေက သုံးချောင်းလောက်ပဲ ထမ်းပါလားပြောလို့ လှောင်တယ်ဟုမခံချင်စိတ်ဖြင့် ထမ်းခဲ့သောထင်းစည်းမှာ လမ်းတစ်ဝက်အရောက်တွင်မတော့ အတော်လေးကိုလေးလံလာပြီဖြစ်သည့်အတွက် ချက်ချင်းပင် ပစ်ချလိုက်ပြီး တွေ့ကရာနေရာမှာပင် လှဲအိပ်လိုက်ချင်ပေမယ့် ကိုယ့်ရှေ့က ထင်းစည်းကိုထမ်းပြီး ထင်းစီးအငြိမ့်၊ ခြေထောက်ကို အကွေးဖြင့် ဟန်ချက်ညီညီ အပြေးတစ်ပိုင်းဖြင့် လျှောက်လှမ်းနေသည့်သူများကို မခံချင်စိတ်၊ ကိုယ့်နောက်ကလူတွေ ကိုယ့်ကို အားနာနေရမှာ အားနာစိတ်ဖြင့် ထင်းစည်းတစ်ငြိမ့်ငြိမ့်၊ လူမှာတော့ ရင်တစ်သိမ့်သိမ့်ဖြင့် လမ်းတစ်ဝက်အရောက်တွင်မတော့ စောင်းလျားပင်အောက်၊ စမ်းချောင်းလေးဘေးတွင် ထင်းစည်းများကို ပင်စည်တွင် မှီထောင်ပြီး စမ်းချောင်းမှ ရေကိုခပ်သောက်ပြီး အမောဖြေ၊ ကြွေကျနေသည့် ချဉ်ပြုံးပြုံးအသီးများတစ်ကိုက်စီကိုက်ပြီး အမောဖြေကြလေ၏။ တောထဲမှ ယခုနေရာထိဆိုလျင် တစ်နာရီခွဲခန့်ပင်ရှိလေပြီ၊ မိုင်ဖြင့်တွက်မူ ၁ဝ မိုင်ခန့်တော့ ခရီးပေါက်ပြီထင်၏။

ထိုစဉ်အခါကများ ကျုပ်တို့တစ်တွေ ထင်းခုတ်သည်ဆိုသည်မှာ စည်းကမ်းထားကြလေ၏။ ဘယ်တုန်းအခါများကမှ အပင်စိမ်းများကိုမခုတ်၊ ခြောက်နေသော၊ လောင်းရိပ်မိသောအပင်များကို လိုက်လံရှာဖွေကြပြီး ခုတ်လှဲ စုဆောင်းကြခြင်းဖြစ်၏။ တစ်ချို့တစ်လေမှာတော့ ခြောက်တစ်ဝက်၊စိမ်းတစ်ဝက်နှင့်။ အသို့ဆိုစေကာမူ ကျုပ်တို့တစ်တွေမှာ ထိုသို့တစ်တောင်တက် တစ်တောင်ဆင်းနှင့် လိုက်လံရှာဖွေစုဆောင်းကြရလေ၏။ သစ်ခွဝါသနာပါသူများမှာတော့ သစ်ခွပန်းများလဲ လိုက်ရှာဖွေရင်းပေါ့။ များသောအားဖြင့် ကျုပ်တို့သိထားသော အောင်သပြေလို့ပြောကြသည့် အလေ့ကျပေါက်သော သပြေပန်းများသာရတာများကြသည်။ ထိုသပြေပင်ပေါက်လေးများမှာ မွှေးကြည့်လိုက်လျင် မွှေးလေ၏။ အတော်လေးလဲနုသောကြောင့် လမ်းတစ်လျှောက်ရေဖြန်းလာရသည်။ တစ်ရံတစ်ခါများတွင်မတော့ သစ်တော်သီးခြံများအရောက်တွင်မတော့ အောက်တွင်ကြွေကျနေသော အသီးများကိုလဲ ကောက်ပြီးကျောပိုးအိတ်အပြည့် သယ်ဆောင်လာကြပြန်သေး၏။ သို့နှင့်ပင် တစ်တောင်တက်၊ တစ်တောင်ဆင်းနှင့် နှစ်နာရီခန့်ကြာအောင် ရှာဖွေကြလေ၏။ လူချင်းကွဲသွားလျင်တော့ နာမည်တပ်အော်မခေါ်ကြပဲ အချင်းချင်းအမှတ်အသားအသံဖြင့် အသံပြုပြီး အော်ခေါ်ရလေ၏။ တောင်နံရံများမှ ပဲ့တင်သံများကြောင့် တစ်ခါခေါ်လျင် အတော်ကြာသည်ထိ အသံမပျောက်ပေ။ နာမည်ရင်းမခေါ်ကြသည်ဆိုသည်မှာတော့ ဒေသအခေါ် တောစောင့်နတ်၊ တောင်စောင့်နတ်များမှ ပြုစားတတ်ကြသည်ဆိုသောကြောင့်ပင်။ ရောမရောက်တော့လဲ ရောမလို ကျင့်ရသည်ပေါ့။ နောက်တော့ ထင်းစည်းတွေကို ဘယ်လိုစည်းသလဲဆိုတာ ကျုပ်တစ်ယောက် တောထဲ စလိုက်ကာစက အတော်လေး အခက်ကြုံခဲ့ရသည့်ကိစ္စပင်။ ချည်စရာကြိုးကလဲမပါ။

သူ့နေရာနှင့်သူ အသုံးချတတ်လျင်တော့လဲ လွယ်ပါသည်။ တောစီးဖိနပ်ကြိုးတွေ ဖြုတ်ချည်သလားတော့ ထင်ကြပေမည်။ တစ်ကယ်တန်းမှာတော့ နည်း ၃ နည်းဖြင့် စုစည်းချည်နှောင်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ နံပါတ်(၁) နည်းကတော့ လျှော်ကြိုးများဖြင့်ဖြစ်သည်။ တောထဲမှ တစ်ချို့သော လျှော်ပင်များမှ အခေါက်များကိုခွာပြီးချည်ချင်းဖြစ်သည်။ နံပါတ်(၂) နည်းကတော့ နွယ်ပင်များဖြင့်စည်းနှောင်ခြင်းဖြစ်သည်။ နံပါတ်(၃)နည်းကတော့ မတတ်သာမှ သုံးရတယ်ဆိုပေမယ့် အတော်လေးကိုခိုင်လေသည်။ မြက်ရိုင်းပင်များကို စုစည်းပြီး ကြိုးလိမ်ကျစ်နည်းဖြစ်သည်။ ထိုနည်းမှာ ကြိုးထုံးလဲကြီးသလို အတော်လေးလဲ လွယ်ကူပေသည်။ ကြိုးကို ထိပ်နှင့် အောက်ခြေနှစ်ချက်သာစီးသည်။ ကြိုးသုံးချက်မစည်းရပါဟုလည်း ဆိုကြသည်။ ထိုသို့စည်းလျင် လူသေကောင်စီးသလိုဖြစ်သဖြင့် မကောင်းဆိုးဝါးများဝင်စီးပြီး လမ်းတစ်လျှောက်ပိုမိုလေးလံပြီး အိမ်သို့တိုင် သူတို့လိုက်ပါလာနိုင်သည်ဟုဆိုသဖြင့် ကျုပ်တို့မှာ နှစ်ချက်သာစည်းသည်။ အလည်ကောင်တွင်မတော့ ပိုပြီးစိတ်ချရစေရန် ထင်းခုတ်ဓါးမများကို ထိုးထည့်ကြလေသည်။ ထို့နောက်တွင်မတော့ တောင်ခြေတစ်လျှောက် တစ်ရွတ်တိုက်ဆွဲပြီး လျှောချရလေ၏။ ထမ်းပြီးတော့သာ ဆင်းရမည်ဆိုလျင်တော့ တစ်လိမ့်ခေါက်ကွေးကျရုံသာရှိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

အနည်းငယ်အမောဖြေပြီးသောအခါ ကိုယ်စီသက်ဆိုင်ရာ ထင်းစည်းများကိုထမ်းပြီး ရှေ့နောက်စီတန်းကာ ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်လှမ်းလာလေရာ အနောက်အရပ်တွင် နေလုံးကြီး ဝင်သွားသည်နှင့်အတူ ကျုပ်တို့တစ်သိုက်မှာလဲ ကိုယ့်အိမ်သို့ပြန်ရောက်ရေးအလို့ငှာ လျှောက်လှမ်းနေရသော်လည်း အိမ်နှင့်နီးလာလေ ခြေလှမ်းတွေ လေးလာလေနှင့်။ အိမ်ခြံစည်းရိုးကိုလဲအမြင်မှာ နောက်ဆုံးလက်ကျန်ခွန်အားလေးတွေကို ဖြစ်ညှစ်ပြီး အိမ်ဝင်းထဲအရောက် ထင်းစည်းကို ဖုန်း ကနဲနေအောင်ပစ်ချပြီး နံရံကို မှီပြီးပစ်ချလိုက်သည့်တစ်ခဏ ဒီနေ့ထင်းစည်းက သေးလိုက်တာဟု အိမ်မှ မိသားဝင်များအပြောကြောင့် ကျုပ်တစ်ယောက် အသက်ဘယ်က ခပ်ရှက်ရှက်နဲ့ ထွက်ရမယ်တောင်မသိပေ။

ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်သည်။ ထိုစဉ်က ထင်းတစ်ပိုင် (ထင်းအစည်း ၂၀-၃ဝခန့်)မှ ၄၀၀ဝ သာရပေသည်မလား။ ခြံစိုက်ရအောင်လဲ မြေကမရှိနှင့်။

ကျုပ်တစ်ယောက် တစ်ရက် ၃၀၀ဝ လောက်များဝင်ငွေရှိချင်လိုက်တာဟုသာ။

(ကြွေလွင့်ပန်း)

(ဘာရယ်တော့မဟုတ်၊ ဒီနေ့ အသိတစ်ယောက်က ဒေါ်လာ ၁၀၀၀၊ ၂၀၀ဝ ကျော်ရနေသူတွေက အလကားရနေသည်မှမဟုတ်တာလို့ ဆိုတာကို ဖတ်မိပြီး ခံစားမိတာလေးရှိလို့)