ဘာရယ်တော့ မဟုတ်ဘူးဗျာ။ လှနုထွန်းကြောင့်ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ ဘယ့်နှယ့်ဗျာ.. မယ်တွေသွားပြိုင်ဖို့ ရွေးလိုက်ရင် မျက်နှာလေးတစ်ခုကလွဲ ကျန်တာ ဘာမှ အဆင်ကိုမပြေတာ။ နမ်းချင်စရာကြီးကနေစလိုက်တာ ခင်ညှစ်စရာထိ။ နောက်ဆုံးဖင်မည်းကြီးကျမှ တော်တော်လေး ပွသွားရှာတယ်။ အဲ့တုန်းက ကျုပ် ဖင်မည်းကြီး ဆာဂျရီလုပ်နေတာကို ရှာရှာဖွေဖွေ တွေ့မိလို့ ဦးဦးဖျားဖျား ဂရုပ်မှာ ရှယ်ဖူးပါ့ဗျား။ ခုနောက်ပိုင်း သူထပ်လွှတ်တာတွေ ကြည့်မိတော့လည်း ထိုနည်းလည်းကောင်းပဲ။ မှားနေတယ်၊ အတော်လေး မှားနေတယ်။ ပြောချင်တာမှ ယားနေတာပဲ။ ကျုပ်တို့လို အားပေးရုံသက်သက်လူတွေများအဖို့တော့ သူရွေးလိုက်သမျှက ဒါ မြန်မာဆိုပြီး ကမ္ဘာကို ချပြနေရသလိုဖြစ်နေတယ်။ မှားတော့လည်းမမှားပါဘူး။ ကျုပ်တို့အနေနဲ့ ရွေးချယ်စရာမှ မရှိတာ။ မြန်မာမှာ ဒါပဲ အကောင်းဆုံးရှိတယ်ဆိုပြီး ချပြရသလိုဖြစ်နေတယ်။ တစ်နိုင်ငံလုံးမှာမှ အကောင်းဆုံးဆိုတာကို ရွေးလွှတ်ရတာလား။ တစ်ချိန်တုန်းကများတော့ ခါးသေးရင်ချီတွေမှ လှတယ်ထင်တာလား။ ခုနောက်ပိုင်းတော့ […]

မျှော်သာမျှော် ပေါ်မလာ မောင်မလာ မောင်သာငတ် မောင့်နေရာ လူမပြတ် ဟဲ ဟဲ.. ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ တစ်ခါတစ်လေတော့ ရေးချင်တာတွေ လျှောက်မရေးဖြစ်တော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို စပျစ်သီးကြီးလို့သတ်မှတ်ပြီး မျှော်နေသူများရှိမလားလို့ တွေးမိတိုင်း အောက်က စာပိုဒ်လေးနှစ်ကြောင်းကို ပြန်တွေးမိတာနဲ့ ကီးဘုတ်ပေါ်တင်ချင်နေတဲ့လက်ကို ဖယ်၊ စိတ်ထဲမှာ ပြောချင်တာတွေများလာတော့လည်း အိပ်ချိန်မစို့မပို့လေးကျန်တာနဲ့ အဲ့လိုနဲ့ကို စကားလုံးတွေမျိုချလိုက်ရပြန်တယ်ပေါ့။ ပြောရရင်တော့ (တစ်ကယ်ပါ) စိတ်ထဲထင်တာပြောရရင် ကျွန်တော်စာပေကင်ပေတိုင်ရုံးကိုလည်း ကြောက်တာပါတယ်ပေါ့။ တစ်ကယ်ဗျာ.. အရင်ကဆို ရေးချင်တာတွေ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်၊ စည်းမဲ့ဘောင်မဲ့ (စည်းလွတ်ဝါးလွတ်မဟုတ်ဘူးနော်) လွပ်လပ်စွာတွေးတော၊ ကျယ်ပြန့်စွာ ရေးပြောလေသတည်းပေါ့။ ကိုယ်ထင် ကုတင်ရွှေနန်းပေမို့လား။ ကိုယ့်အိပ်ယာ တစ်ကမ္ဘာထင်သလိုပေါ့နော်။ စိတ်ထဲပေါ်လာတာနဲ့ လက်ကို ကီးဘုတ်ပေါ်တင်ပြီး အစကနေအဆုံး တစ်ထိုင်တည်းရေးလိုက်တာ တစ်ခါတစ်လေတော့နာရီဝက်၊ တစ်ခါတစ်လေတော့လည်း ၃၊ ၄ နာရီအကြာမှာ ရေးချင်တာရေးပြီး […]

ကျုပ်တစ်ယောက် ရုတ်ချည်းအိပ်ပျော်စမှာပင် နိုးထလာရလေသည်။ ပုံမှန်နေ့များဆိုလျင်တော့ ခေါင်းချလိုက်သည်နှင့် နိုးတော့မှပင် နိုးသည်ချည့်သာတည်း။ သို့ဆိုလျင် ဘယ်သူမှ နှောင့်ယှက်မည့်သူမှ မရှိတာ နိုးစရာလားဟုပင်။ ဟုတ်သည်။ ရုတ်ချည်းတဝုန်းဝုန်း၊ တဒိုင်းဒိုင်းနှင့် မှန်တံခါးတွေရော၊ခေါင်မိုးတွေရော ရိုက်ခတ်နေသံများကြောင့် အခန်းတံခါး အပြေးအလွှား ပြေးဖွင့်လိုက်သည့်အခါမှ ပြင်ပလောကြီးတစ်ခွင် မဲမှောင်မှိုင်းညိုုပြီး လေပြင်းများနှင့် အတူ မိုးသီးမိုးပေါက်များ အငမ်းမရ ကြွေကျနေလိုက်သည်များမှာတော့ ကြည့်ကောင်းလွန်းလှပါဘိ။ နံနက်ခင်းအချိန်တွင် ကြွေလွင့်ပေသည့်မိုးမို့လားမသိ၊ ခွန်နှင့်အားနှင့် မြေလွှာကြီးအား အောင်နိုင်သူအနေနှင့် ကောင်းကင်ထက်မှ ထိုးဆင်းလာသည်များမှာ မြေသင်းနံ့ရော၊ မိုးနံ့ရော ရောပြွန်းပြီး ကန္တာရ နံနက်ခင်းတစ်ခုသည် လွမ်းဆွေးခြင်းတစ်ခုကို ဆောင်ကျဉ်းလာလေတော့သည်။ များမကြာမီမှာတော့ မိုးသီးများ လွင့်ဝဲကြွေကျလာရာ မိုးသီးတို့ထိမှန်ခြင်းမှာ နာကျင်သော်လည်း သူတို့ကြား ခုန်ပေါက်ပြေးလွှားပြီး စိတ်အနာတစ်ခုအား ဖြေဖျောက်မိခြင်းလဲဖြစ်တော့သည်။ ကန္တာရမှာ ရွာလေသည့်မိုးပေမလား၊ တစ်ရံတစ်ခါများရွာသည်ကို နားမလည်တော့ […]

တစ်ချိန်တုန်းကများပေါ့.. ကျုပ်ဆိုတဲ့ကောင်တစ်ယောက် အသက်ကလေး ၁၄ နှစ်သားလောက်အရွယ်ကပေါ့၊ နေတာကလဲ တောင်ပေါ်ဒေသဆိုတော့ ဘာစီးပွားရေးမှ လုပ်စားစရာကလဲမရှိနဲ့။ နေရတာကလဲ ဝန်ထမ်းမိသားစုမှာ၊ စုစုပေါင်းမိသားစုက ၅ ယောက်၊ ကျုပ်အဖေကလဲ စစ်သားကွ၊ ငါစစ်သူတောင်းစားမဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့ မာနကြီးတစ်ခွဲသားနဲ့ နိုင်ငံတော်က ပေးတဲ့ ရိက္ခာနဲ့ လစာကြီးကို မှီခိုပြီးစားနေရတုန်းအခါပေါ့။ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ကျုပ်ရှေ့လာချပေးတဲ့ ထမင်းပန်းကန်ကို ဗိုက်ဆာနေပါလျက်နဲ့ ကျုပ်တစ်ယောက် မျက်စောင်းတစ်ချက်လေးတော့ စောင်းပြီးကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဒီနေ့လဲ ဒါပဲဆိုတာသိနေလျက်သားနဲ့၊ ဟုတ်တယ်လေ၊ တပ်ကပေးတဲ့ ရိက္ခာဆန်ကို သကြားလေးဖြူးပြီးစားနေရတာ။ ကျုပ်အဖေက သင်တန်းသွားတက်နေရတော့ သူကတော့ သူ့ရိက္ခာကို မယူသွားပါဘူးပြောလျက်နဲ့ ဘယ်လိုလုပ် သူ့သင်တန်းမှာစားမလဲဆိုပြီးတော့ အမေက ရှင်ပဲယူသွားပါဆိုတာနဲ့ ကျုပ်တို့မှာတစ်လ တစ်ခါထုတ်ပေးတဲ့ဟာလေးနဲ့ စားနေရတာ။ လစာချန်ခဲ့လို့တော်သေးတာပေါ့။ အဲ့ဒါလေးနဲ့ စားနေရတာ။ အဖေကတော့ တပ်ကပေးတဲ့ သင်တန်းတက်ထောက်ပံ့ကြေးနဲ့။ သူလဲ […]