တွန်ဖို့မေ့တဲ့နေ့

မယားဆယ်ယေါက်လောက်ထိန်းရတဲ့ဘဝဘယ်လေါက်ပင်ပန်းလဲ
သူ့မိန်းမတယေါက်တေါင်သူမနိုင်တဲ့ငါ့သခင်
ငါ့ကိုကျတေါ့ကြက်မတအုပ်ကြားမှာလွတ်လို့

သဘါဝတရားကိုမြတ်နိုးလွန်းတယ်ဆိုတဲ့လူတွေလေ
ပုလင်းကွဲကြီး ကိုကိုင်ပြီးငါ့အက်တွေကိုချွန်နေတယ်

ဘါလဲ မင်းတို့ပါးစပ်ထဲကရေနဲ့မူတ်လို့လန်းဆန်းမယ်ထင်လါး
အါပုတ်စေါ်တေါင်နံသေးတယ်

တခြီခွပ် ပြီးလို့နားမယ်ပဲကြံသေးတယ်
ဇောက်ထိုးထါးပြီးငါ့လည်ပင်းကိုရိုက်တယ် ချွဲထုတ်တါတဲ့

တေါ်တေါ်ပေါက်ကရနိုင်တဲ့ ပညာရှိတွေပဲ
အိမ်ဘေးနား ကလူကငါ့ ကိုကြည့် ပြီးတေါ့ပြောသေးတယ်

မနက်ခင်းမှာခြံစည်းရိုးပေါ်တက်ပြီး အတေါင်တွေ တဘုန်ဘုန်းရိုက်ပြီင်္း
အေါက်အီးအီင်္းအွတ်လို့အေါ် တဲ့ငါ့ရဲ့လွတ်လပ်မူ့မျိုးသူလိုချင်တယ်တဲ့

ငါ့မျက်နှာမှာအိုးမဲသုတ်ပြီး ငါ့ညီနဲ့ပြန်ခွပ်ခိုင်းတဲ့နေ့က
ရင်ဘတ်ဗလါဖွင့်ပြီး ခေါင်းငုံ့ပေး ခဲ့တဲ့ ငါ့ရဲ့စိတ်ဓါတ်ကိုတေါ့မလေးစါးပဲ

သေါက် သုံးမကျ တဲ့ကြက်လို့ပြောပြီးသူ့ပိုက်ဆံတွေကိုသူများကိုပေးလိုက်တယ်
်တေါ်တေါ်နားလည်ရခက်တဲ့လူတွေပဲ

သူတို့ပြောတါကတေါ့မင်းကလက်ခုပ်သံကြားမှာနေတဲ့ကြက်တဲ့
ငါ့သခင်ကတေါ့ ငါ့ကိုဖေ့သါးကြီးခေါ်လိုက် သူတေါင်းစါး ဆဲလိုက်နဲ့ သူမိန်းမကတေါ့

ပါတိတ်ဝယ်လိုက် ဆွဲကြိုးပေါင်လိုက်နဲ့
သူ့ရဲ့အိပ်ကပ်ကြီးကတေါ့ဖေါင်းလိုက်ပြားလိုက်

ဘါလဲတေါ့မသိဘူး ငါဝိုင်းထဲရောက် ရင်ဆဲတဲ့လူကဆဲလို့
အါးပေးတဲ့လူကအါးပေးလိုက်နဲ့

ထွီ လူတွေအကြောင်းစဉ်းစါးရင်းနဲ့ပဲကျွန်တေါ်ဒီနေ့မနက်တွန်ဖို့မေ့သွါးခဲ့တယ်

Forward မေးလ်မှ ကဗျာလေးအား Share လိုက်ပါသည်။