ငယ်ငယ်တုန်းကပေါ့ (၂)

ကိုယ်လိုရာ ဆွဲတွေး တတ်တဲ့ လူကြီးတွေ

ကျမ လေးနှစ်ကျော်လောက်ကပေါ့… အဒေါ်အပျိုကြီးတွေဆီ သွားလည်ပါတယ် ။ အမေက နှစ်ပတ်တခါလောက် လိုက်ပို့ပေးပါတယ် ..။ ကျမကလည်း အဒေါ် သုံးယောက်ကို ချစ်ပါတယ် … သူတို့က အလိုလိုက်တာကိုး ။ ကျမကို ထမင်းကျွေးတာကအစ ဆူတာအဆုံး နှစ်ပတ်စာ အမြဲ ပြောပြနေကျပါ … ။ ကျမပြောတာကို အဒေါ်တွေက စောဒက မတတ်ပဲ ပြုးံပြီး နားထောင်ပေးပါတယ်….။ တစ်နေ့ တော့ ကျမက အဒေါ်တွေကို ခဲတံနဲ့ စာရွက်တောင်းပါတယ် ။ အဒေါ် သုံးယောက်လည်း ချက်ချင်း ခဲတံနဲ့ စာရွက်ချပေးပါတယ် … ပါးစပ်ကလည်း အမေ၊ အဖေကိုသာမက သူတို့ အမေ ကျမအဖွားလေးနဲ့ ကျမအဖွားတို့ကိုပါ အော်ခေါ်ပါတယ်… ။ ကလေးက စာရေးတော့မယ်တဲ့… လာကြည့်တဲ့ ….. ။ စာသင်ရင် စိတ်မဝင်စားတာ အမေက ကျမအကြောင်း သိသလိုလိုနဲ့ … ငယ်ပါသေးတယ်ဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်ပါတယ်… ။ ကျန်တဲ့လူတွေက အံ့ဩ တုန်လှုပ်တဲ့ အကြည့်နဲ့ပါ … ။ အဖွားလေးကတော့ ကလေးက ငယ်ငယ်ကတည်းက စာလုပ်ချင်တယ် ကြီးလာရင် စာတတ်ပုဂိ္ဂုလ် (အဲ့ဒီတုန်းက အသုံးနှုန်းတစ်ခု ) ဖြစ်မယ်လို ဟောကိန်းထုတ်ပါသတဲ့…. ။ အဒေါ် အပျိုကြီးများကလည်း ထောက်ခံပါတယ်… ။ စာသာလုပ်ပါစေ အကုန် လိုက်လျောမယ် လိုချင်တာ ဝယ်ပေးမယ်လို့ ပြောပါတယ် … ။ အားလုံး မျှော်လင့်တာ … ကျမဘာစာလုံး ချရေးမလဲ ပေါ့… ။ ကျမ အဝိုင်းတစ်ခု ဆွဲလိုက်ပါတယ် .. ခပ်ကြီးကြီးပေါ့… အားလုံးပြိုင်တူထွက်လာ တာ ဝလုံးဟေ့… ဝလုံး … တဲ့ …။ အမ် ကျမဆွဲတာ အဝိုင်းပါ … ဘာလို့ သူတို့ဝလုံးလို့ပြောတာလဲ ကျမမသိဘူး ။ တယောက်တခွန်း ချီးမွမ်းသံတွေ ဆူသွားတယ်… ကလေးက မသင်ခင်ကတည်းက ဝလုံး တောင် ရေးတတ်တယ်တဲ့… ။ သူတို့ချီးမွမ်းသံကြားတော့ … ကျမလည်း နောက်ထပ် အဝိုင်းတွေ အများကြီး ရေးပြလိုက်ပါတယ် 😀 မြှောက်ပေးလို့ပါ… ။ အဝိုင်းတွေရေးရတာ လက်ညောင်းတော့ … ဒုတ်ချောင်းတွေ ဆွဲပါတယ်… သူတို့က ထပ်ချီးမွမ်းပြန်တယ်…. မျဉ်းကြောင်းတောင် လက်တန်းဆွဲတတ်တယ်တဲ့… တကယ်တော့ ကျမက လူလေးတွေ ဆွဲမလို့ ခေါင်းအဝိုင်းတွေဆွဲပြီး ကိုယ်အချောင်းလေးတွေ လိုက်လုပ်တာပါ ။ ပြီးတော့ လက်ကလေးတွေ ၊ ခြေထောက်လေးတွေ လိုက်တတ်တယ် … ကျမပျော်တယ်..အားလုံးပြီးသွားတော့ ကျမစာရေးတာ မဟုတ်ပဲ ပုံလေးတွေ ဆွဲမှန်းသိသွားတယ်… ဒါနဲ့ ပြောကြတယ်.. ဖြတ်ထိုးဉာဏ်ကောင်းတယ်တဲ့… ကြံဖန်ပြီး ချီးမွမ်းတာပါ … ။ ကလေးတုန်းက လေ… ။ ကျမကရယ်ချင်ပေမဲ့ … မြှောက်ပေးတိုင်း လုပ်တတ်တဲ့ အကျင့်ကြောင့် မနောတွေ့နေတော့တာပေါ့ ။ ကလေး အ ရွယ်ကတော့ ကျမလုပ်သမျှ အားလုံးကောင်းတယ် … အဆူခံရတာ ရှားပြီး မြှောက်စားခံရတယ်… အလိုလိုက်ကြတယ်… အခုတော့ ကျမကို ပြန်မပြောနားမထောင် ထင်ရာစိုင်းပြီး ဂျစ်ကန်ကန်တဲ့ … ထုလေမာလေ ငါးဖယ်လိုလူတဲ့… ။ အပြောင်းလဲ မြန်လိုက်တဲ့ လူကြီးတွေနော် …  အဲ့ဒီအချိန်က ကျမ စိတ်ထဲမှာ နားလည်မိတာက လူကြီးတွေ ကိစ္စတစ်ခုကို စိတ်ရှည်ရှည် စောင့်ပြီး မသုံးသပ်ပဲ အပွေးမြင်တာနဲ့ အပင်သိဆိုသလို လိုရာဆွဲတွေးတတ်ကြပါတယ်ဆိုတာပါ…. ။ ကျမ ခဲတံနဲ့ စာရွက်တောင်းတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကို ကျမကိုယ်တိုင်ပဲ သိပါတယ်… ။ ပုံဆွဲချင်လို့ တောင်းတာပါ… ။ အဲ့ဒီတုန်းကလည်း ပုံဆွဲရတာ ပျော်ပါတယ် … ။အခုလည်း ပျော်ပါတယ် … ။ ခဲတံနဲ့ စိတ်ထဲရှိသလို ဆွဲရတာ ပျော်စရာကောင်းပါတယ်…။ အချိန်မရတဲ့အတွက် မဆွဲဖြစ်တော့ပါဘူး ။ ငယ်ငယ်က မူးယစ်ဆေးဝါး ဆန့်ကျင်ရေး ပြိုင်ပွဲဝင်လို့ ဆုရခဲ့ဖူးတာ တစ်ခုပဲ မှတ်မှတ်ရရရှိခဲ့တယ် .. အဲ့ဒါက ခြောက်တန်းလောက်မှာပါ… ။ နောက်ပိုင်း အပျော်လေးတွေပဲ ဆွဲပါတယ်… ။ ပန်းချီသင်တန်းတွေ ဘာတွေလည်း ကျမမတတ်ချင်ခဲ့ပါဘူး ။ ကျမက ဆရာထက် သားတလကြီးဆိုသလိုပေါ့… ကျမစိတ်ထဲရှိတာ ဆွဲချင်တာပါ …။ ကျမဆွဲတာ အခြေခံကျချင်ကျမယ် သူများ ခံစားလို့ရချင်မှရမယ်… ကျမကတော့ ဆရာလာလုပ်ရင် မကြိုက်သလိုပါပဲ.. .. ပုံဆွဲတဲ့ကိစ္စက အရေးကြီးတာ မျုးိ မဟုတ်ပဲ စိတ်ခံစားချက် သက်သက်ကြောင့်ဆိုတော့ … ကိုယ့်စိတ်ကူးအတိုင်းလေးပဲ ကိုယ်ဖန်တီးချင်လို့ ဆရာတွေသင်မှ ဆွဲလို့ရတဲ့ ပန်းချီသင်တန်းကို ကျမမတတ်ခဲ့တာပါ… ။

မဟုတ်မခံအကျင့်ရဲ့ ပထမဆုံး လက်သံ

ကျမ မွေးလက ဇန်နဝါရီလမို့လို့ … ကျောင်းတွေ ဖွင့်တဲ့ ဇွန်လမှာ ကျမ ခြောက်လ အသက်ကြီးပြီးမှ ကျောင်းနေခဲ့ရတယ် … ။ ကျမအမေက သူစာသင်လာတဲ့ အတွေ့ကြုံ အရ … ကလေးတွေ စောပြီး ကျောင်းထားရင် ဖွံ့ဖြိုးမှူ နှေးကွေးပြီး စာသင်တဲ့အခါ တစ်ချို့ ဉာဏ်မမှီတာမျိုး ၊ စာသင်ရင် မလိုက်နိုင်တာမျိုး ဖြစ်တတ်တယ်လို့ ယူဆတဲ့အတွက် ကျမမွေးတဲ့လက စကောစကဖြစ်နေလို့ ခြောက်လနောက်ကျပြီးမှ ကျောင်းနေချင်နေ … မနေရင် ခြောက်လစောပြီး ကျောင်းနေရမှာပါ… ။ သဘောက လေးနှစ်ခွဲနဲ့ ကျောင်းထားမလား ၊ ငါးနှစ်ခွဲနဲ့ ကျောင်းထားမလားပေါ့ … ။ ငါးနှစ်ခွဲမှာကျမကျောင်း စတတ်ခဲ့ပါတယ် … အိမ်မှာပဲ ပျော်တဲ့ ကျမက ကျောင်းသွားတိုင်း ငိုခဲ့ရတာ အခုထိ မှတ်မိသေးတယ် … ။ ကျောင်းတတ်ရတာ မူကြိုနဲ့ မတူတာလည်း သိပါတယ်… မူကြိုမှာ ဆရာမက ကပြတယ် ၊ သီချင်းဆိုရတယ် … ။ နောက်တစ်ခုက အိပ်လို့လည်း ရတယ်ပေါ့ ..။ ပြီးတော့ အစောကြီးပြန်ရတယ်… ။ အမေ နဲ့ အဖေကလည်း ခဏခဏလာချောင်းတယ် ….. သူတို့ကို တွေ့ရတာ ကျမပျော်တယ်လေ…။ အခု သူငယ်တန်းတက်ရတော့ ကျမရှိုးထုတ်လို့လည်း မရပါဘူး … ကျောင်း ဝတ်စုံပဲဝတ်ရတာပါ ။ ကျမက စမ်းချောင်း ၂ မှာ တတ်ရတာပါ … ။ သတ်မှတ်ထားတဲ့ ယူနီဖောင်းက စကတ်ကို နောက်က ကြိုးသိုင်း ကြတ်ခြေခတ်ပုံနဲ့ ပခုံးပေါ်က တဆင့ ် အရှေ့ကိုပြန်ကျပြီး ခါးမှာ ကြယ်သီးလေး တစ်ဘက်တစ်လုံး နဲ့ ပြန်ချိတ်ရတာပါ … စကတ်က အရမ်း အကားကြီးမဟုတ်ပါဘူး ။ အတွန့်အခေါက်လေး နှစ်ခုကို အရှေ့ဘက်မှာထားရပါတယ်…. နောက်ဘက်အခြမ်းက အတွန့်မပါရပါဘူး ။ စကတ်လေးက ကျောင်းစိမ်းရောင်လေးပါ … ။ ကျမက အရှည်ကြီးမကြိုက်လို့ ဖိုးကွာတားလောက်အရှည်ပဲ ဝတ်ခဲ့ပါတယ် ။ စတတ်မှာ ကပ်အိတ်လေး တခုပါပြီး အိပ်မှာ အဖြူစင်းလေး နှစ်စင်းပါရပါတယ် … အဲ့ဒီအ ချိန်က ကျမတို့ ကျောင်းတစ်ခုပဲ ဒီလို စကတ်ပုံစံအစလုပ်ခဲ့တာပါ… အိပ်ကပ်လေးက အဖြူနှစ်စင်းထက်မပိုရတာရယ် … ကြယ်သီး နှစ်လုံးက ရှပ် အကျီင်္ မှာ သုံးသလိုပဲ အသေးလေးတွေ ဖြစ်ရမယ်ဆိုတာရယ်ပါ ။ အကျီ င်္ လေးကတော့ ဟာဝိုင်ယီ ကော်လံလေးကို လက်တိုလေးပေါ့… လက်ရှည်လဲရပေမဲ့ အမြဲစိတ်အိုက်တတ်တဲ့ ကျမက လက်တိုပဲဝတ်ပါတယ် ။ အမေကလည်း ယူနီဖောင်းနဲ့ဆိုတော့ ….. သူများအမေတွေထက်ပိုပြီး ကျောင်းဝတင်မကပဲ ကျမကို အတန်းထဲထိ လိုက်ပို့ခွင့်ရခဲ့ပါတယ်… ။ ကျမထိုင်ရမဲ့နေရာကို ရွေးပေးပြီး မုန့်တွေဝယ်ပေးကာ ပြန်ပါတော့တယ်…။ ကျမကို အမေရွေးပေးတဲ့ နေရာကိုလည်း ကြည့်ပါဥိး ။ ဆရာမနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာပါ.. ဘလက်ဘုတ်ကနေဆို ပထမတန်းပြီး ဒုတိယတန်းပေါ့ … ။ အဲဒီခေတ်က မြေဖြူသုံးတာမို့ အမေက အမှုန်တွေဝင်မှာစိုးလု့ိ နောက်တတန်းမှာ ထိုင်ခိုင်းခဲ့တာပါ…။ ဆရာမရောက်တော့ နှုတ်ဆက်ကြတယ်… ။ ဆရာမက တစ်ယောက်ချင်းစီကို ကိုယ့်နာမည်ကိုယ်ပြောခိုင်းတယ် … ။ ပထမဆုံးမိတ်ဆက်တဲ့အနေနဲ့ပေါ့…. နာမည်တွေအများကြီးပဲ ကျမဘာမှ မမှတ်ထားပါဘူး ။ နောက်တော့လည်း မှတ်မိမှာပေါ …. 😀 စာသင်ချိန်ရောက်တော့ စာသင်ပါတယ်… ။ ထမင်းစားချိန်ပြီးတော့ စာပြန်သင်ပါတယ် … ။ စာသင်ချိန်ကုန်ခါနီး ကျမရေးနေတဲ့ ခဲတံကို တစုံတယောက်က လာလုပါတယ် … ကျမလည်း အငိုက်မို့ပါသွားခဲ့တာပေ့ါ… ။ ကျဘေးက ငတိလေးက လာလုတာလို့ လှည့်ကြည့်တော့ တွေ့ပါတယ်.. သက်သက်ဗိုလ်ကျတာပါ… ။ ကျမလည်း ပြန်ပေးဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ လက်ဖဝါး သေးသေးလေးကို ဖြန့်ပြီး အသံတိတ်တောင်းပါတယ်… ။ သူကလည်း ပြန်မပေးဘူးဆိုတဲ့ အထာနဲ့ နှုတ်ခမ်းကို မဲ့ပြပါတယ်… ။ ဆရာမက စာသင်ချိန်မို့ ကျမတို့ အသံမထွက်ရဲပါဘူး ။ ဟိုကောင်လေးက ကျမခဲတံကို ယူပြီးဆရာမ စာသင်နေတာ လိုက်ကူးပါတယ်… ကျမလက်ထဲဗလာပေါ့… ။ နောက်တချောင်း ကွန်ပါဗူးထဲက ထုတ်ရေးမယ်တွေးရင်း ဒေါသတွေ အလိုလို ထွက်လာမိတယ် … ။ င့ါပစ္စည်း ငါ့ဆန္ဒမရှိပဲ မပေးဘူးပေါ့… ။ လိုချင်ရင်ထိုက်သင့်တဲ့ အပြစ်ခံရမှာပဲဆိုတဲ့ စိတ်တွေ ဆူပွက်လာတယ်… ။ စိတ်တွေ တိုလာပြီး တကိုယ်လုံးတောင် ဖိန်းဖိန်း ရှိန်းရှိန်းဖြစ်လာမိပါတယ်… ။ ဒေါသစိတ်ရဲ့နောက်မှာ လက်ကလည်း အလိုလို ရောက်သွားပြီး ကောင်လေးလက်ထဲက ကျမခဲ့တံလေးကို ပြန်စောင့်လုလိုက်ပါတယ် … ။ ပြီးတော့ ကောင်လေးရဲ့ လုတဲ့ လက်ဖမိုးကို လုခံရတဲ့ ခဲတံလေးနဲ့ တအား ထိုးစိုက်လိုက်ပါတော့တယ် ။ အားခနဲ အော်သံနဲ့ အတူ ကောင်လေးရဲ့ လက်ဖမိုးကနေ သွေးတွေ ထွက်လာခဲ့တယ် ။ ဆရာမနဲ့ စာသင်ခန်းထဲက လူအားလုံး အံ့ဩကုန်တော့တယ်.. ။ ကောင်လေးရဲ့ ငိုသံကလည်း ကမာ္ဘပျက်သလိုပါပဲ ။ ကျမကတော့ လုပ်လိုက်ရလို့ နေသာ ထိုင်သာရှိသွားပါတယ်… ကျမခဲတံလေးရဲ့ ထိပ်လေးလည်း ကျိုးပြီး သူ့ အသားထဲနစ်ကျန်ခဲ့ပါတယ် .. ဆရာမက ကောင်လေးကို ကျောင်းဆေးခန်းကို ခေါ်ပြီး ပြုစုပေးကာ အဲ့ဒီမှာပဲ နားနေစေပါတယ်…။ ကျမကိုလည်း ဒေါသတွေထွက်ပြီး ဗျင်းမယ် တကဲကဲလုပ်နေပါတယ်… ။ အမေ့သူငယ်ချင်း ဆရာမတယောက်က တိုးတိုးလာပြောသွားလို့ ကျမအရိုက်တော့မခံရပေမဲ့.. နောက်နေ့ မိဘခေါ်ရပါမယ်တဲ့… ။ အမေတော့ ပထမဆုံး ကျောင်းတတ်တဲ့နေ့ ပြသနာဖြစ်လာတဲ့ အတွက် ကျမကို ဆူဦးမည်လား မသိ …။ သားသမီး မကောင်းလျှင် မိဘခေါင်းတဲ့လား ။ မိဘက အေးပေမဲ့ သားသမီးက စိတ်ဆတ်ချင်ဆတ်မှပေါ့… ။ ကိုယ့်စိတ်နဲ့ ကိုယ်ပဲလေ… ဒီလူက မွေးလို့ ဒီလိုစိတ်ဖြစ်ရမယ် ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ ။ သားသမီး မကောင်း မိဘခေါင်းဆိုတဲ့ ဘယ်သူထွင်ခဲ့တဲ့စကားပုံမှန်း မသိတဲ့ စကားပုံကို အ ဲ့ဒီအချိန်ကတည်းက ပြင်ချင်မိခဲ့တာပါ… ။ `
နောက်နေ့ ကျမ ကျောင်းသွားတော့ အမေ ဆရာမလာတဲ့အထိ လိုက်တွေ့ရပါတယ် ။ စောင့်နေရတာပါ ….။ ဆရာမကတော့ ခေါ်ရတာ အားနာကြောင်း ဒါပေမဲ့ ကလေးက အသွက်လွန်နေကြောင်း ပြောပါတယ်…။ တဖက်က မိဘတွေကိုလည်း ဆရာမက တောင်းပန်ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ကြောင်း အမေက ပြောတာ ကျမကြားမိပါတယ် … ။ စိတ်ထဲ တီးတိုး ညည်းမိတယ် … ဘာလို့ တောင်းပန်ရမှာလဲလို့ပါ… ကိုယ့်ဆုံးရှုံးမှူအတွက် တန်ရာတန်ကြေးတောင်းတာ ကျမအပြစ်တဲ့လား …။ အိမ်ရောက်တော့ အမေက ဆုံးမပါတယ် … ။ သူတပါးကိုယ့် ကြောင့် ထိခိုက် နစ်နာရလျှင် ကိုယ်လည်း အနည်းဆုံးတော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတာပါပဲ ဆိုတာ ထောက်ပြတယ် …တစ်ခါတစ်လေ ခွင့်လွှတ် သည်းခံခြင်းမျိုး ထားကြည့်ဖို့လည်း အဲ့ဒီအချိန်ကတည်းက ရိုက်သွင်းပေးခဲ့တယ်… ။ အမေက ပဲ အပြောကောင်းလို့လား ကျမမသိ …. ကျမစိတ်ထဲ သည်းခံရမယ် ခွင့်လွှတ်တတ်ရမယ်ဆိုတဲ့ အတွေးက အနည်းငယ်သာ ကျန်ခဲ့ပါတယ် … ။ နားကိုက်ရင် ပါးရိုက်ရမယ်ဆိုတဲ့ အတွေးမျိုးပဲ ပိုအားသန်ခဲ့တာ အခုထိပါပဲ… ။ ကျမကလည်း လူတမျိုးလေ … ခေါင်းမာပြီး ယုံကြည်ရာကိုပဲ စွဲစွဲမြဲမြဲ လုပ်တတ်တဲ့အကျင့်ပေါ့… ။ သူများအပေါ် မကောင်း မကြံပါဘူး … ကိုယ့်ကို အကောင်းကြံတာလည်း ခွင့်မလွှတ်တတ်ပါဘူး ။ မှန်လိုပဲ ကျင့်ဆောင်ပါတယ် … ။ ဒီလို စိတ်တွေနဲ့ ကြီးပြင်းလာရတဲ့ကျမ စာသင်နှစ်တွေတိုင်း အမေ ရုံးခန်းမလိုက်ရတဲ့ နှစ် ၊ ဆရာမတွေကို လက်ဆောင ်မ ဝယ်ပေးခဲ့ရတဲ့နှစ် မရှိခဲ့ပါဘူး ။ အမေ့ခဗျာ ဇီးရွက်လောက်မျက်နှာလေးနဲ့ ကျမနောက်က အမြဲလိုက်ရတာပါ… ။ အဲ့ဒါလည်း ကျမမုန်းပါတယ် …။ ကျမ မကောင်းဘူးထင်ရင် တယောက်ထဲကိုပဲ အကျိုးပြစ်တွေ စုပုံနေပါစေလား … ဘာမှ မလုပ်တဲ့ အမေ့ကို ခေါ်ခေါ်တွေ့တဲ့ ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးကိုလည်း မုန်းမိပါတယ် ။ ပညာရေးကျတော့လည်း ဆုပေးပွဲတိုင်း အလှူငွေထည့်ရပြီး ဘယ်တော့မှ ဆုမရခဲ့တဲ့ ကျမက တခြား လှုပ်ရှားမှူမျိုးမှာ ထူးချွန်ပြန်ပါရော … ။ ဘင်ခရာအဖွဲ့လုပ်မလား … အဆင်ပြေတယ် … ဘယ်နေရာက လဲ…. တဦးချင်းပြိုင်ပွဲလား အဖွဲ့လိုက်လား ရတယ် တရေးနိုးပြိုင်တောင် အေးဆေးပဲ ။ တခြား ကျပန်းစကားပြောပြိုင်ပွဲ ၊ တင်းနစ်ပြိုင်ပွဲ …. ဘာလာလာ ကျမဝင်ပြိုင်ခဲ့တာချည်းပဲ … ပွဲတိုင်းလည်း ဆုရခဲ့တာပေါ့… ။ အဲ့ဒီမှာရတဲ့ဆုက ပညာရည် ထူးချွန်မှူ ဆုပေးပွဲလို ဂုဏ်ပြုပွဲနဲ့ လုပ်ပေးတာ မဟုတ်တဲ့အတွက် မျက်နှာပန်း မလှခဲ့ပါဘူး ။ သူငယ်တန်းကနေ ဆယ်တန်းအထိ ဆယ့်တစ်နှစ်လုံး အမေက မငြီးမငြူ ကျောင်းက ပြသနာ လိုက်ရှင်းပေးခဲ့တာ သတိရမိပါရဲ့ …။ကျမရဲ့ကျောင်း စာသင်နှစ် ဆယ့်တစ်နှစ်လည်း ပြီးရော ….. ကျမ အမေလည်း ကျောင်းလိုက်ပြီး တောင်းပန်ရတဲ့ အလုပ်က အငြိမ်းစားရသွားပါတော့တယ် … ။ ။