လမ်းဘေးဆိုင် ၊ လမ်းဘေးကား နဲ့ လမ်းဘေးလူ (၁)

လမ်းဘေးဈေးသည်တွေရှင်းမယ် ကြားတော့ ကိုယ့်ထောင်ချောက် ကိုယ်ထောင်ကြဦးမှာပေါ့လို့ တွေးမိတယ်။

ဒါကတကယ့်ပြဿနာကြီးနော ။

ဒါဟာ စီမံခန့်ခွဲသူတွေရဲ့ ပညာရယ် စေတနာရယ် ဇွဲရယ် သတ္တိရယ်ကို စမ်းသပ်မယ့် ပွဲကြီးပါ။

အသည်းကောင်းလို့ ကြိုးဝိုင်းထဲဝင်လာတဲ့ မြို့တော်ဝန်ကြီးနဲ့တကွ အုပ်ချုပ်သူများကို ကြိုဆိုပါတယ်။

တခြားဟာမပြောခင် သမိုင်းလေး အရင်ပြောထားချင်တယ်။

အရင်တုန်းက မြို့တော်ဝန်တဦးတုန်းက – ရုတ်တရက်ကြီး ရန်ကုန်မြို့တော်ကြီးကို စီမံခန့်ခွဲရတော့မယ်ဆိုတော့ …..

ဒီနေရာမှာစကားခဏဖြတ်ပြီး ရုတ်တရက်ကြီးဆိုတဲ့ စကားလေးကိုရှင်းမယ်။ ကမ္ဘာ့နိုင်ငံတွေများစွာမှာ မြို့ပြအုပ်ချုပ်ရေးတာဝန်ယူသူတွေဟာ အစကတည်းက မြို့ပြအုပ်ချုပ်မှုအကြောင်း စိတ်ဝင်စားသူ လေ့လာထားသူ တစိတ်တပိုင်းပါဝင်ပတ်သက်ဘူးသူ အတွေ့အကြုံရှိသူ ( ဥပမာ မြို့အုပ်ချုပ်ရေး ကောင်စီဝင်လုပ်ဘူးသူ) စသည်တွေများပါတယ်။

ကျုပ်အခုပြောမယ့်ဇတ်လိုက်ကြီးက  တိုက်ပွဲကြီးတပွဲ ဗျူဟာမြောက်ဆင်နွဲအောင်နိုင်အပြီးမှာ (သူ့စာအုပ်ထဲကအတိုင်းပြောရရင်) မြှုတ်နှံတဲ့အစီအစဉ်အရ ဘာမှမဆိုင်ပဲ  မြို့တော်ဝန်ကြီးဖြစ်လာပါတယ်။ အခု အပေါ်ကစကားစပြန်ကောက်ပါမယ်။

ရုတ်တရက်ကြီး ရန်ကုန်မြို့တော်ကြီးကို စီမံခန့်ခွဲရတော့မယ်ဆိုတော့ …..

သူ့မျက်စိနဲ့ မတည့်တာတွေထဲမှာ လမ်းဘေးဈေးသည်တွေလဲပါတယ်။

အဲဒါကိုရှင်းမယ်လုပ်တော့ အလောတကြီးကြုံးဝါးသတဲ့ ။ လမ်းဘေးဈေးသည်ကိုမရှင်းနိုင်ရင် သူနှုတ်ထွက်မယ်ဆိုပြီးတော့ပေါ့။ (တော်သေးတာပေါ့ အနောက်နိုင်ငံက ခေါင်းဆောင်တွေလေသံဖမ်းပြီး အဲသလိုပဲပြောလို့ – အရှ့နိုင်ငံ ဂျပန်လေသံဖမ်းပြီး ဟာရာကီရိလုပ်မယ်လို့များ ယောင်ပြီးပြောမိရင် တော်တော်အရှက်ကွဲဦးမယ်။ နှုတ်ထွက်မယ်ဆိုတာက ဘယ်သူကလက်မခံလို့-လို့ ပြောလို့ရသေးတာ)

အဲဒါနဲ့ဂဠုန်စီမံချက်ဆိုလား …….

(ဒီရွာထဲကဆို သူကြီးတော ့မှီမယ်ထင်တယ်။ ကိုပေါက်မန္တလေး လဲမှီလောက်တယ်။)

ရ နှစ်လောက်အကြာမှာ 1988 အရေးအခင်းဖြစ်ပါတယ်။ အရေးအခင်းမဖြစ်ခင် ငါ။နှစ်အတွင်းမှာ လမ်းဘေးဈေးသည်တွေ သုံးလေးဆပိုများလာပြီး လမ်းဘေးနေသူဦးရေ မြင်မကောင်းအောင် တိုးပွားလာတယ်။ 1982 ထက် 1988 မှာ ရန်ကုန်မြို့ကြီးဟာ သုံးဆလောက် အမှိုက်ပွလာပြီး (လမ်းဘေးနေသူတွေ အပေါ့အလေးကို မြောင်းထဲမှာပဲစွန့်ကြလို့) ငါးဆလောက် ပိုညစ်ပတ်လာတယ်။

ဘာဖြစ်တာလဲ သိလား

လမ်းဘေးဈေးသည်တွေကို ဖမ်းတော့ဖမ်းးချင်တယ်။ လူလဲမနိုင်ဘူး ။ အရမ်းအရုပ်ဆိုးမှာလဲ အဖြစ်မခံနိုင်ဘူး။ သင့်တော်တဲ့လုပ်ထုံးလုပ်နည်းနဲ့ ဥပဒေလဲမရှိဘူး။ ဥပမာ လမ်းဘေးဈေးသည်ဟာ သူရောင်းတဲ့ပစ္စည်းကို ခင်းထားရာက မြေကြီးနဲ့လွတ်အောင်မထားရင် ဘောင်ဝင်တဲ့သက်သေမရှိပဲ လမ်းဘေးဈေးရောင်းလို့ ဆိုပြီး ဖမ်းလို့မရတော့ဘူး။ ဒီတော့

ဆယ်ယေက်မှာတယောက်ဖမ်း

ဖမ်းသမျှပိုက်ဆံယူပြန်လွှတ်

သိမ်းမိတဲ့ပစ္စည်း ရုံးမရောက်ခင် အောက်ကြေးနဲ့ရွေးလို့ရ

ဒီလိုနဲ့ လမ်းဘေးဈေးရောင်းတာ လိုင်းကြေးပေးပြီး လုပ်လို့ရတဲ့ဟာမျိုးဖြစ်လာ (အဲဒီတုန်းက ဈေးကောက်လေလံမရှိပါ)

ရန်ကုန်ရဲ့မြို့နီးချူပ်စပ်က လူတွေပါဝင်ရောင်းလာ

မြို့တော်လူဦးရေတိုး ၊ လူတွေပိုဆင်းရဲ၊ အလုပ်ရှား

လမ်းဘေးဈေးသည်တွေ လမ်းဘေးမှာပဲအိပ်သူရှိလာ

သူများတောင် ဒီလိုနေသေးတာပဲဆိုပြီး တချို့ဆင်းရဲသူတွေ အိမ်ငှားမနေတော့

ခိုး၊ ဆိုး၊ လု၊ ကုန်တိုက်တိုးစား သူတွေပါလမ်းဘေးရောက်။

အဲဒီတော့ ခင်ဗျားအပူဘာပါလို့ ချေးခြောက်ရေနှုးနေရတာလဲလို့ တယောက်ယောက်ကမေးမယ်ဆိုပါတော့။

ဒါကကျုပ်နေတဲ့တိုင်းပြည်  ကျုပ်နေတဲ့လူမှုအသိုင်းအဝိုင်း ကျုပ်နေတဲ့မြို့လေ

1988 ပြီးတော့ အုပ်ချုပ်မှု့ပြောင်းလာတယ်။

လမ်းဘေးဈေးသည်ကိစ္စအတွက်လဲ ချဉ်းကပ်ပုံပြောင်းလာတယ်

ဘယ်လိုပြောင်းလဲ

(ဥပဒေနဲ့မညီတဲ့အလုပ်အတွက်) ဈေးကောက် စ ကောက်သတဲ့။

(ဆက်ရေးဖို့ နဲနဲကြာဦးမှာ – ဆဲချင်သူများ ပြီးအောင်မစောင့်ကြပါရန်။)