ကျလည်း ကျပ(၁)

ကျွန်တော်ဟာ ရန်ကုန်ကနေပြီး ဖျာပုံမှာ သွားရောက် တာဝန်ထမ်းဆောင်နေရတဲ့ ဝန်ထမ်းတစ်ဦးပါ။
ယနေ့ခေတ်အနေအထားကို နားလည်ပြီး ဈေးနှုန်း ငွေအကြွေပြသနာ စသည် ကိုနားလည်လက်ခံ စိတ်ရှည်တတ်အောင် ကျိုးစား ကျင့်ကြံနေတဲ့ ပြည်သူထဲကပြည်သူပါ။ ဒါပေမဲ့ တွေ့ခဲ့ရတဲ့ အလွဲလေးတွေ အမှတ်မထင် ရင်ထဲ ကလိသွားတာလေးတွေကို ကြိတ်ရီပြီး ဘော်ဘော်တို့လည်း ပြုံးနိုင်အောင် ပြန်လည်ဝေမျှပေးတာပါ။

ဖျာပုံကို ရန်ကုန်အိမ်ကသွားရင် ဘုရင့်နောင်လမ်းမကြီး ရေကြောင်းမှတ်တိုင်(ကမ်းနားလမ်း)ကနေပြီး (၁၉၉)ကားကို စီးရပါတယ်။ (အထူးကားမတတ်နိုင်လို့ပါ) ပန်းဆိုးတန်း(ဆုူးလေအထိ)တစ်ရာကျပ်ပေါ့။
ဒါပေမဲ့
ထုံးစံအတိုင်းပါပဲ တစ်ရာကျပ်တန်က ရှားတယ်လေ။
နှစ်ရာကျပ်တန်ပဲ ထုပ်ပေးရတာပေါ့။ ကိုယ့်မှာ မပါသလို ကိုစပါယ်ရာကလည်း ဘယ်တော့မှ ပါတယ်လို့ ပြန်အမ်းတယ်လို့ ရှောရှောရှုရှု ပြန်မအမ်းဘူးပါဘူး။
တစ်ချို့ တစ်လေတော့လဲပြန်အမ်းပါတယ်။ တစ်ချို့တစ်လေတော့လည်း ပြန်ဆင်းကာနီး တောင်းရတာပေါ့။
ပြန်အမ်းတဲ့ အခါပြန်ရသလို ပြန်မအမ်းလို့ မရတာကများပါတယ်။
ကြေနပ်ပါတယ်။
၂၁ ရာစု မြန်မာနိုင်ငံသား