A Decade-ဆယ်နှစ်စာသို့ ခဏတာ (ဒုတိယပိုင်း)

အင်း–ဒါကလည်းတစ်ခုပေါ့လေ။ တကယ်တမ်း အဲဒီတုန်းက အချိန်တွေကို ပြန်ပြင်နိုင်ခဲ့ရင် ကိုယ်ချစ်တဲ့သူကို ချစ်တယ်လို့ပြောရဲတဲ့သတ္တိကိုမွေးခဲ့မိမယ်။ အဲဒီသတ္တိသာရှိခဲ့ရင် ကျွန်တော် ပထမဆုံးရေးတဲ့ ရည်းစားစာဟာ သူ့ဆီမရောက်ပဲ ကျွန်တော့် အမေဆီ( အမေစာအုပ်တွေရှင်းရင်း) ရောက်သွားမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ခုနေစိတ်နဲ့သာဆိုရင် (ဆရာမရိုက်ရုံမကလို့ မိဘခေါ်ချင်ခေါ်ခဲ့ပါစေ) သူ့လွယ်အိတ်ထဲ ရည်းစားစာ ငါးဆောင်လောက်ကို ထည့်ပေးလိုက်မိမှာ။ ခုဆိုရင် သူလည်းကလေးတွေနဲ့ ဘယ်ရောက်လို့ရောက်နေမှန်းမသိတော့ပါဘူး။ ကျွန်တော်လည်းမလွမ်းမိပါဘူး။ ကံကုန်ရင် ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွားရမယ့်သူတွေပဲ။ နည်းခဲ့တဲ့သတိ္တကိုပဲ ပြင်ခဲ့ချင်တာ။
စိတ်ပျက် လက်ပျက်ဖြစ်စရာတွေ ချည်းပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ တစ်ချို့ကိစ္စတွေကိုတော့ အချိန်ကြာခဲ့ပေမယ့် ခုထက်ထိကျေနပ်နေခဲ့တယ်။ ဥပမာ-ဆယ်တန်းတုန်းက ကျူရှင်ကောင်းကောင်း မယူနိုင် ( ဘာသာစုံတောင်မသင်ခဲ့နိုင် )ပေမယ့် အောင်မှတ်ရအောင် ကိုယ့်မစွမ်းအစနဲ့ ကျက်မှတ်ခဲ့တာမျိုးပေါ့။ တစ်ချို့ဘာသာတွေဆို သင်ရိုးညွှန်းတမ်းစာအုပ်ကိုတောင် အလွတ်ကျက်ခဲ့ တယ်။ မြန်မာစာ ခက်ဆစ်ဆို ဝေါဟာရ အင်း– ၈၀ဝ တောင်ကျော်အောင်အလွတ်ရခဲ့ပါတယ်။ စာမေးပွဲ အစစ်ဖြေရတဲ့ အခါရောက်တော့ ကိုယ်ကျက်ခဲ့ မှတ်ခဲ့တာတွေက မေးခွန်းပုံစံနဲ့ နည်းနည်းလွဲနေခဲ့ပေမယ့် နောင်တရတာတို့၊ အားမလိုအားမရဖြစ်တာတို့ လုံးဝမရှိနေပါဘူး။ ကိုယ်အကောင်းဆုံးလုပ်ခဲ့တာမို့လို့ ကျေနပ်ပါတယ်။
နောက်တစ်ခု က အဝေးသင် သင်ရိုး ဒုတိယနှစ်ကို ငါးခါတိတိ မဖြေခဲ့ (အောင် အောင်မဖြေခဲ့တာလို့ပြောရင် ရပါတယ်-စာတွေအကုန်ရလို့တော့မဟုတ်ပါဘူး။ မဖြေချင်စရာအကြောင်းရှိခဲ့လို့ပါ) တာကိုလုံးဝကျေနပ်ပါတယ်။ အမေဆို စာမေးပွဲဖြေ ပြီးပြန်လာရင် စာရလားလို့မမေးနိုင်ပဲ ‘သားစာမေးပွဲဖြေခဲ့လား’ လို့မေး မေးနေခဲ့တာ သတိရနေသေးတယ်။ မဖြေချင်ခဲ့တဲ့ အကြောင်းကိုလည်းပြောပြပါ့မယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ အတူတူ မတိမ်းမယိမ်းရှိတဲ့ အဝေးသင် ကျောင်းသူ ကျောင်းသားတွေလည်းကြုံခဲ့ရမယ်ထင်တယ်။ အဝေးသင်စာမေးပွဲ တွေကို တက္ကသိုလ်ကျောင်းအပြင် အထက်တန်းကျောင်းတွေမှာလိုက်ဖြေခိုင်းတာက စတာပါပဲ။
စာမေးပွဲ လက်ခံစောင့်ပေးတဲ့ ကျောင်းတွေက ကျောင်းသားတွေဆီက ကျောင်းပြင်ဆင်ဖို့ စသဖြင့် အကြောင်းအမျိုးမျိုးနဲ့ အလှူငွေကောက်ခံပါတယ်။ သူတို့လိုချင်တဲ့ ငွေပမာဏ ရပြီဆိုရင် ကျောင်းသားတွေကိုယ်တိုင် ရှေ့မှာစာအုပ်ချပြီးကူးလို့ရပါပြီ။ စာခိုးချတာ မဟုတ်တော့ပါဘူး။ ကူးချတာပါ။ အတန်းစောင့်ဆရာ ဆရာမများကတောင် ကူးပြီးတဲ့ သူရဲ့စာအုပ်ကို မကူးရသေးတဲ့ သူတွေကိုဝေငှပေး ကြပါတယ်။ တစ်ချို့ဆို စာအုပ်ရှေ့ချပြီး ကူးခွင့်ပေးတာတောင်မှ အူလည်လည်ဖြစ်နေကြပါတယ်။ ဖြစ်မှာပေါ့ မေးခွန်းမှ မဖတ်တတ်တာ။ တစ်ချို့ဆို ဒီနေ့ကိုယ် ဘာသာဖြေရမယ်ဆိုတာတောင် မသိကြသူတွေရှိပါတယ်။ မယုံမရှိနဲ့ ကိုယ်တွေ့ပါ။
ဒီလိုပညာရေးကြီး သင်ချင်စရာကောင်းပါရဲ့လား။ ဘွဲ့နှင်းသဘင်မှာ အဆောင်အယောင်အစုံအလင်၊ မိဘနှစ်ဦး ခြံရံလို့ ဘွဲ့ယူချင်စရာကောင်းပါရဲ့လား။ ကျွန်တော် ပထမနှစ်တစ်နှစ်ပဲ အဲဒီနည်းအတိုင်း ကူးချပြီးအောင်ခဲ့ပါတယ်။ နောက်နှစ်တွေ ငါးနှစ်ဆက်တိုက် ကူးချတဲ့ ပညာရေး ပျောက်သွားတဲ့ အထိစောင့်ခဲ့ပါတယ်။ ကျောင်းကို နှစ်စဉ်သွားအပ်တယ်။ တစ်ချို့နှစ်တွေ တစ်ဘာသာလောက်ဖြေတယ်။ တစ်ချို့နှစ် ဆို ပြဌာန်းစာအုပ်ထုတ်ပေးတဲ့ စာရေးမက assignment သူတင်ပေးမယ်လေ ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက်ပေးရမယ် လို့ပြောတာနဲ့ ကြုံရပါတယ်။ အဲဒီနှစ်ဆို စာအုပ်ထုတ်ပြီး ပြီးပါပြီ။ စာမေးပွဲခန်းဖက် မလှည့်တော့ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ့ အဝေးသင် ပညာရေးကြီးနဲ့ တကယ်ပဲ ဝေးတော့မလိုဖြစ်တော့မယ့်ဆဲဆဲမှာ အလင်းရောင်တစ်ခုပေါ်ပါတယ်။ အဝေးသင်စာမေးပွဲတွေကို အပြင်အထက်တန်းကျောင်းတွေမှာ ဖြေခွင့်မပြုတော့ပဲ တက္ကသိုလ်အတွင်းမှာပဲ ဖြေရတော့မယ်လို့ဖြစ်လာပါတယ်။ ကူးချတာတို့ ခိုးချတာတို့ မရှိတော့ပါဘူး။ အခန်းပြင်ခဏထွက်ခွင့်ပေးဖို့ဝေးစွ၊ ရှေ့နောက်တောင်လှည့်ရင် အတန်းစောင့် ကဘေးရောက်လာတတ်တဲ့ နှစ်မှာ ကျွန်တော် ကျောင်းပြီးခဲ့ပါတယ်။ တင်းကျပ်တယ်လို့ထင်ရပေမယ့် အဲဒီနည်းနဲ့ပဲ ခိုးချ(ကူးချ)ခြင်းတစ်ခန်းရပ်ခဲ့ပါတယ်။
ဒါပေမယ့် အဲဒီအချိန်ထိ ကထိကကျူရှင်တတ်ရင် မေးခွန်းရတယ်ဆိုတာမျိုးတွေတော့ ရှိနေဆဲပါပဲ။ ပြဌာန်းစာအုပ်တွေကလည်း ပိုက်ဆံသာသွင်းထားရပြီး နှစ်သာကုန်သွားတယ် မရတဲ့နှစ်တွေ အများကြီးပါ။ ဒါတွေခုပြင်လိုက်ပြီလား အရင်တိုင်းပဲလားမသိတော့ပါဘူး။ ကျွန်တော်ကတော့ စာတကယ်မတတ်ပဲ ဘွဲ့ပုံချိတ်ရမှာ ရှက်လို့ အဲဒီဘွဲ့ကို ယူကိုမယူပါဘူး။ အောင်စာရင်းကိုတော့ အသိတစ်ယောက်က ကြည့်ပေးလို့အောင်မှန်းသိရပါတယ်။ ဒီလောက်နှစ်တွေကြာပြီး ငွေတွေကုန်ခဲ့ပေမယ့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုကျေနပ်ပါတယ်။
ကဲစာဖတ်သူများကော..လွန်ခဲ့တဲ့ ၁ဝ နှစ်တာကာလကို ပြင်ဆင်ခွင့်ရခဲ့ရင် ဘယ်လိုဟာတွေကို ပြင်ချင်သေးလဲ။ ဘာတွေကို နုတ်ပစ်ပြီး၊ ဘာတွေကို ပေါင်းထည့်ချင်လဲ။
မှတ်ချက်-ကိုယ်တွေ့ အဖြစ်မှန်ဖြစ်ပါတယ်။ ( ခုနှစ်တန်းတုန်က အဖြစ်ကတော့ ၁ဝ နှစ်ဆိုတဲ့ ဘောင်ထဲမဝင်ပါဘူး။ တိုက်ဆိုင်လို့ ထည့်ရေးမိတာပါ)။