“အပြစ်”ဖြစ်မိသည်

ကလေးဘဝကား….အကောင်းအဆိုးမသိ၊အကြောင်း
အကျိုးတို့အားနားမလည်ပါပေ။ ထို့ကြောင့်ပင်ဆိုရချေမည်၊ကျမကားကလေးဘဝအရွယ်
နားမလည်ပါသဖြင့်အပြစ်ဖြစ်မိခဲ့ပေသည်……..။
ထိုအပြစ်ကြောင့်ပင်…ယနေ့တိုင်ထိပင်ရင်ထဲမှာ
တနုံ့နုံ့နှင့်ခံစားရမဆုံးရှိချေသည်။ ဆေးကြော၍လည်းမရနိုင် ပါပေ၊ထိုအကြောင်းလေးအားစဉ်းစားမိတိုင်း ခံစားနေရသဖြစ်ဖွင့်ဟချင်မိကာ စာဖတ်သူတို့အား ဖော်ပြရေးသားရခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ကျမမှတ်မိနေသည့်အရွယ်ကဟုဆိုချင်ပါသည်။ ကျမ၏မိဘများတို့တွင် အိမ်ခြံလုံအောင်မွေးထားသော ခွေးထီးတကောင်နှင့်ခွေးမလေးတကောင်ရှိပါသည်…..။ ခွေးထီးတကောင်ကတစ်ကိုယ်လုံးခဲပြာရောင် ဖြစ်၍မိသားစုတို့အားလုံးက ချစ်စနိုးနှင့်ပြာကြီးဟုခေါ်ကြပြီး အမလေးကိုတော့တစ်ကိုယ်လုံးအုန်းခွံရောင်ဖြစ်၍ညိုမ
ဟုခေါ်ဆိုကြပါသည်။ ပြာကြီးကအိမ်နောက်ဖေးခြံဝင်းထဲတွင်နေထိုင်ကာ၊ညိုမကအိမ်ကမိသားစုများနှင့် အတူပွတ်သီးပွတ်သပ်နေထိုင်ပါသည်။ကျမက
ခင်တွယ်တတ်သူဖြစ်၍ ညိုမအားလွန်စွာချစ်ပါသည်…….။ ကျမသည်မိဘများကကျမအားစားရန်ပေးထားသည့်စားစရာများအားညိုမကိုချကျွေးတတ်သူဖြစ်ပါသည်…….။ မိဘတို့ကသိလျှင်ဟန့်တားတတ်သော်လည်း၊ကျမ
အကျင့်ကမပျောက်ပါ……။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော်…..ညိုမကလူစကားအား လွန်စွာနားလည်သည့်အပြင် ကျမပြောသမျှနားလည်နေသည်ကို အလွန်သဘောကျ နှစ်ခြိုက်နေမိခြင်းကလည်းအကြောင်းရင်း တစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ထိုကြောင့်ကျမဘာစားစားညိုမအား ကျွေးနေမိခြင်းဖြစ်ပါသည်။ှ ပြာကြီးနှင့်ညိုမတို့နှစ်ဦးအား အမေတို့မအား၍ကျမအားထမင်းကျွေးခိုင်းလျှင် ကျမလွန်စွာသဘောကျပါသည် ၊ တစ်အိမ်သားလုံး အမဲသားမစားကြသော်လည်း ခွေးကျွေးရန်အတွက်ဆိုလျှင် အဖေကအမေ့အားဈေးမှအမဲရိုးများမှာကာ နေ့စဉ်အမြဲဝယ်ကျွေးပါသည်။ အဖေကခွေးဆိုသည်မှာ အမဲရိုးအားလွန်စွာကြိုက်နှစ်သက်ကြောင်း ၎င်းတို့အတွက်လည်းခွန်အားဖြစ်ကြောင်း အဖေပြောသည်ကိုမကြာခဏ ကြားဘူးနေပါသည်။ အမေတို့ကခွေးနှစ်ကောင် အတွက်ဟုဆိုကာ
အမြဲပုံတာကြနှင့် နယ်ကျွေးပါသည်။
(ညီတူမျှတူကျွေးသည်ကိုဆိုလိုခြင်းဖြစ်ပါသည်)
ကျမအားကျွေးခိုင်းသောနေ့များဆိုလျှင် ကျမစားမည့်ဟင်းလျှာပုံတာအား တောင်းထားတတ်ပါသည်။ ပြီးလျှင်ညိုမစားမည့်ပန်းကန်ထဲသို့ ထဲ့ကျွေးတတ်ပါသည်၊ထိုသို့်မကြာခဏပြုလုပ်သည်ကို ပြာကြီးကတွေ ့မြင်လျှင်ညိုမအားအမြဲလိုလိုမာန်ဖီကာ မာန်စောင်နေတတ်ပါသည် ။ ကျမကပြာကြီးအား..
“ဟင်း”နော်ဟုဆိုကာ ခြောက်တတ်ပါသည်။ ပြာကြီးကအမဲရိုးကလွဲလျှင်ဘာမျှမစား၊အသားငါးများကျွေးပါကလည်းဘယ်တော့မှမကြိုက်၊အမဲရိုးမဟုတ် သောနေ့ဆိုလျှင်ပြာကြီးထမင်းမစားတော့၊တစ်ခါတစ်ခါခြံထဲမှာခွေခွေလေးသွားလှဲနေတတ်ပါသည်။ အဖေမြင်လျှင်တော့ အမေ့ကိုအမဲရိုးမပါရကောင်းလားဟုဆူတတ်ပါသည် ။ ထိုအခါအမေက… (ဥပုတ်သ်)နေ့လိုမျိုးတိုက်ဆိုင်နေလျှင် တစ်ခါတလေမရောင်းတတ်၊ ဝယ်မရ၍သာပြန်လာရသည် စိတ်ထဲမှာမကောင်းပါဟုအဖေ့အား အမေကရှင်းပြတတ်ပါသည်။
တစ်ခါတွင်ပြာကြီးအကြောင်းအားသိချင်သဖြင့်အမေ့အား ကျမမေးဘူးပါသည်။အမေပြောပြသည်မှာ….. ပြာကြီးကား……….အင်မတန်ဂျီးထူသည် ၊ သူ့သခင်များက အိန္ဒိယပြည်ပြန်သွားကြရသဖြင့် ခေါ်သွားခွင့်မပြု၍သာ မြန်မာပြည်မှာကျန်နေရစ်သည်။ သခင်ကိုလွမ်းနာကျ၍နေမကောင်းဖြစ်ကာ
ဆေးကုထားပေးရသည်။ သခင်များကလည်း ကောင်းကောင်းလေးပြုစုစောင့်ရှောက် မွေးထားပေးရန်မျက်ရည်စက်လက်နှင့် မှာကြားကာထားခဲ့ရရှာသည် ။ ငါတို့အပေါ်မှာလည်း သူ့ ့သခင်များကသစ္စာရှိခဲ့ကြသူများဖြစ်ပေသည်။ယ္ခင်ကငါတို့နှင့်အတူတူနေထိုင်ကြသည့် အိမ်ခြံစောင့်ဒ၇ဝမ်(မာလီ)ကုလားလင်မယား ဖြစ်သော်လည်း မိသားစုပမာချစ်ခင်ခဲ့ကြသည်။ ၎င်းတို့လင်မယားနှစ်ဦးလုံးကအိန္ဒိယနိုင်ငံဖွားများ ဖြစ်၍အချိန်တန်တော့သူတို့နိုင်ငံပြန်ကြရသည်။ သူတို့ပင်မဟုတ် ထားခဲ့ရသောခွေးကလည်း လွန်စွာသစ္စာစောင့်သိသည်။ သူခိုးပင်အနားမကပ်ရဲ လွန်စွာပင်စိတ်ချရသည်ဟု ပြောပါသည်။
ပြာကြီးက…….သူများခွေးတွေနှင့်လုံးဝတမတူ၊ထူးခြားနေ
သည်ကား၊တစ်ကိုယ်လုံးခဲပြာရောင်၊(မိုးပြာလည်းမကျ)…
အဖေကအဖော်၇ရန်ညိုမလေးအား မွေးထားသော်လည်းသူကမောင်နှမလိုပဲနေနေသည်။ အဖေက…ငါကသူ့အကျင့်ဗီဇကောင်းသဖြင့်မျိုးဖောက်ချင်၍ ညိုမအားမွေးထားသည်၊မိတ်လိုက်ချိန်ရောက်လာလျှင် ဘယ်ခွေးကမှမနေနိုင်၊မိတ်လိုက်ကြသည်ချည်းပင်၊အခုပြာကြီးကညိုမမှမဟုတ်အခြား ဘယ်သူနှင့်မျှပင်မိတ်လိုက်ခြင်းမရှိ။လွန်စွာအံ့ဩဘို့
ကောင်းပေသည်၊ခွေးတောင်မှသူ့ ့အမျိုးအားသူလွန်စွာတန်ဘိုးထားပေသည်။
ငါတို့ကခွေးလောက်တောင်သစ္စာမရှိဟုပြောရမလိုဖြစ်နေသည် ဟု….၊ သဘောအလွန်ကျကာပြောဘူးလေသည်။
ကျမအပြုအမူတွေကိုသဘောမကျဖြစ်လာနေသည်မှာကား……
ပြာကြီးပင်ဖြစ်တော့သည်၊ပြာကြီးနှင့်ညိုမအားခွဲခြား
သလိုဖြစ်နေသည်ကို မသိနားမလည်သူကကျမပင်။ပြာကြီးကအသားငါးသူမစား၊
သူမစားတော့၊ကျမကမကျွေးမိ… ပြီးတော့ပြာကြီးကခြံထဲမှာပဲနေသည်။ ဘယ်သူနှင့်မျှလည်းရောရောနှောနှောမနေတော့၊ကျမကမခင်တွယ်မိခြင်းဖြစ်ပေသည်။
ညိုမကအိမ်မှာပဲနေသည်ခိုင်းလျှင်လုပ်ပေးတတ်သည်…..။ ကျမစကားအားသူနားလည်သည်…ဘယ်လောက်အထိနားလည်သည်ဟုပြောပြရပါလျှင်….
ကျမက…ညိုမေ၇..ဖင်ထိုင်ခုံလေးယူလာပေးပါဟုဆိုသည်နှင့်ဖင်ထိုင်ခုံလေးနားရောက်လျှင် သူ့မေးစေ့လေးနှင့်ကျမအားကြည့်ကာဖင်ထိုင်ခုံလေးအားထိုးပြပါသည်။
ကျမကခေါင်းငြိမ့်ပြလျှင်သူ့ပါးစပ်လေးဖြင့် ကိုက်ချီကာယူလာပေးပါသည်။ ကျမကအိမ်နောက်ဖေးစီး ခုံဖိနပ်လေးမေ့ကာ အမေဆူမည်မည်ကိုစိုးသဖြင့် အိမ်ထဲစီးဖိနပ်လေးဖြင့်လာမိလျှင်….
ညိုမရေခုံဖိနပ်လေးယူပေးပါဦးပြောလျှင် ကဆုန်ပေါက်ပြေးသွားကာ ခုံဖိနပ်လေးအားတဖက်စီသာကိုက်ချီကာယူလာပြီး.. နှစ်ခေါက်နှစ်ခါမျှပင်အမောခံ၍သူယူပေးပါသည်။
ကျမနှင့်အမေ့အကြောင်းသူသိနေသလိုပင်၊ ကျမကသတိမေ့ပြီး..
အိမ်ထဲစီးဖိနပ်နှင့်အိမ်နောက်ဖေးဖိနပ်မှားစီးလျှင်.. စည်းကမ်းမရှိဟုဆိုကာအမေကမြည်တွန်တောက်တီးတတ်၍ ဆူတတ်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်ပါသည်။ ညိုမကအရမ်းလိမ္မာသည်၊သူမကိုကျမအလွန်ချစ်ကာ
တန်ဘိုးထားပါသည်။
ပြာကြီး၏ကျေးဇူးကိုကျမကသတိမမူတတ်ခဲ့၊တန်ဘိုးထားရမည်ကိုကိုယ်ချင်းမစာတတ်မိခဲ့၊ပြဿနာစမိသူက ကျမဖြစ်နေခဲ့ပါသည်။ပြာကြီးကညိုမကိုကျမကအချစ်ပိုနေသည် ဟုထင်ကာသူ့ရင်ထဲလိပ်ခဲတည်းတည်းရှိနေခဲ့ပါသည်။ ကျမကအစာကျွေးရသည့်တစ်ရက်တွင် ညိုမအားခါတိုင်းကဲ့သို့အသားငါးထဲ့ပေးမိရာတွင်..ပြာကြီးက.. ထမင်းပန်းကန်ပြားမှစားနေရင်း..ညိုမအားမာန်ဖီခြင်းမရှိတော့ဘဲကျမအားတချက်စောင်းငဲ့ကာကြည့်ပြီး.. တချက်မျှမာန်ဖီလိုက်ပါသည်။ ကျမကအံ့အားသင့်သွားကာချက်ချင်း သူ့အားဆူမိပါသည်။ နင်မစားတဲ့ဟာငါကညိုမကျွေးတာ…နင်ဘာမနာလိုဖြစ်
နေတာလည်းဟုပြောလိုက်မိပါသည်။ မာန်ဖီခံလိုက်ရသဖြင့်ကြောက်လည်း ကြောက်မိသွားပါသည်။နောက်ပိုင်းတွင်ကျမကညိုမကို
သပ်သပ်ကျွေးမိပါသည် ၊ပြာကြီးက
ကျမအားအခဲမကြေအငြိုးထားကာ အချိန်အခါကောင်းကိုစောင့်နေခဲ့ပါတော့သည်။ ကျမအားပြာကြီးအင်မတန်မုန်းသွားသည်ကို
မသိသူကားကျမပင်ဖြစ်ပါသည်။ နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်တနေ့မှာဖြစ်သည်၊ကျမတို့အိမ်ခြံနောက်ဖေးအိမ်မှာဇီးသီးပင်ရှိပါသည်။ အိမ်နောက်ဖေးခြံတံခါးသော့ဖွင့်ထားသဖြင့် ဇီးသီးကောက်ရန်သွားမိပါသည်။
အိမ်နောက်ဖေးအိမ်ကခွေးထီးတကောင်ရှိပါသည်။ (ဂုတ်ကြားဟုခေါ်ပါသည်) ကျမတို့ကထညက်အမြဲကျွေးသဖြင့်ကျမတို့နှင့်
ယဉ်ပါးနေသူဖြစ်ပါသည်။ ကျမတဖက်အိမ်နောက်ဖေးခြံထဲသို့သွားတာ
ပြာကြီးကမြင်သဖြင့်ကျမအနောက်မှမသိမသာအသာ
အယာလှမ်းကာလိုက်လာပါသည်။ ကျမသတိထားမိလိုက်သောအချိန်၌ကား…. ပြာကြီးကသိကာချက်ခြင်းပင် ဂုတ်ကြားအားအဖော်ခေါ်ကာ… ပြေးလိုက်ပြီးလျှင်ကျမအားကိုက်ခိုင်းခဲ့ပါသည်။ ပြာကြီးနှင့်ဂုတ်ကြားတို့ကရုတ်တရက်ပြုမူခြင်းဖြစ်၍ ကျမ.. မထင်မှတ်ကာအံ့ဩပြီးငယ်သံပါအောင်အော်မိပါတော့သည်။ အငြိုးကြီးသောပြာကြီးကား..ကျမအားသူကိုယ်တိုင်မကိုက် ပဲဂုတ်ကြားနှင့်ကိုက်ခိုင်းခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်ပါသည်။ မည်သူမျှဆွဲချိန်၊တားချိန်မရလိုက်….ပဲ လူကြီးတွေလည်းအံ့အားသင့်ကာဝေခွဲမရဖြစ်ကုန်ကြပါသည်။ ခွေးနှစ်ကောင်ကကျမအား ဤသို့ပြုမူလိုက်ခြင်းကိုလွန်စွာမထင်မှတ်ထား၍ဖြစ်ပါသည်။ ရာဇဝင်မှာစာတင်ရလောက်အောင်ဟုသာပြောချင်ပါတော့သည်။ မိမိအိမ်မှခွေးကပြေးလိုက်ဆွဲကာ.. သူများအိမ်ကခွေးနှင့်ကိုက်ခိုင်းသည့်အဖြစ်ကလွန်စွာရုပ်ဆိုးလွန်းလှ၍ဖြစ်ပါသည်။
အကိုက်ခံရကာအလန့်လွန်နေသောကျမအားလူကြီးများက ချက်ခြင်းပင်ရေတခွက်တိုက်ကာ ဒဏ်ရာအချေအနေအားကြည့်ကြပါသည်။
ခွေးသွားကစူးရှကာဒဏ်ရာအပေါက်ကနက်ရှိုင်းသဖြင့် သွေးများကထွက်လာပါသည်။သွေးမြင်လျှင်လန့်တတ်
သောကြောင့် ကျမငိုခြင်းကားမဆုံးနိုင်တော့။အပေါက်ရာကသုံးပေါက်မျှပင်ဖြစ်သည်။ အဖေနှင့်အမေကကျမအားအိမ်ပြန်ခေါ်လာကာ ဒဏ်ရာအနာအား အရက်ပျံနှင့်ဆေးကြောပေးကာ သင်္ချာ(ဆေးနီရည်)အားထဲ့ပေးပါသည်။
စပ်သဖြင့်ကျမမှာဖျတ်ဖျတ်လူးပင်…၊အဖေကပြာကြီးအား သတ်မည်ကိုကြိမ်းသေသိနေမိပါသည်။ ကျမကဘယ်နည်းနှင့်မျှပြာကြီးအားခွင့်မလွတ်
နိုင်တွေ ့ရာသင်္ချိုင်းဓားမဆိုင်းဟုဖြစ်မိပါသည်။ ပြာကြီးကားတပတ်မျှတိတိအိမ်ပြန်မလာ၊အဖေနှင့်
ကျမကားပြာကြီးအားအငြိုးမကြေနိုင်။ (ခံစားထားကြရ၍ဖြစ်ပါသည်)
အဖေကခွေးကိုက်ပါက ချက်မှာခွေးရှူးမပြန်နိုင်အောင် ခွေးရှူးပျံဆေး(၁၄)ချက်မျှထိုးရမည်၊ငါ့သ္မီးကားငယ်လွန်းသဖြင့် ဆေးထိုးခံရမည်ကိုစဉ်းစားမိပါက ငါ့ရင်မှာမခံစားနိုင်အောင်ဖြစ်ရသည်ဟုအမေ့အားပြောပြလျှင် အမေကအမွေထိမ်းအိမ်သို့ပြေးကာဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ပြောပြပါသည်။ ထိုအခါအမေ့၏အမွေထိမ်းအုပ်ထိန်းသည့်သူက သူတော်စင်ဖြစ်နေ၍ ကျမအားညနေခေါ်လာပါ ဒဏ်ရာကုသပေးမည် ကလေးဘာမျှမဖြစ်စေရဟု ပြောပါသည်။အမေသည်အဖေ့အား အကျိုးကြောင်းပြောပြကာ ညနေရောက်လျှင်အမ်းကုန်းဆီခေါ်သွားပါသည်၊ ပြီးလျှင်အမ်းကုန်းသည် အင်းစာရွက်ဟုထင်ရပါသည် ထိုအင်းစာရွက်လေးအားပြာချပြီးကာမန်းထားသည
့်ရေအားတိုက်ပါသည် ။ သုံးရက်အတွင်းအနာဖေးကွာကြကာ လုံးဝပျောက်ကင်းသွားမည်ဟုအမေ့အားပြောပြပါသည်။
ပြီးလျှင်အတီပြောစရာရှိသည်ဟုဆိုကာ ကလကာအစိမ်းရောင်နောက်သို့ခေါ်သွားပြီး ကျမအားအပြင်မှာနေရန်အမေကပြောပါသည်။ ကျမကစပ်စုသည့်ဝါသနာ ရှိကာအမ်းကုန်းနှင့်အမေတို့ပြောသည့်
စကားအားခိုးနားထောင်မိပါသည် ။ ကျမနားစွန်နားဖျားကြားလိုက်ရခြင်းက အတီ…ကလေးခွေးကိုက်ခံရသဖြင့်ကံနိမ့်သွားသည်၊စိတ်မကောင်းမဖြစ်နှင့်တရားနဲ့သာဖြေပါဟု ပြောလိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်ပါသည်။ အမေကစိတ်ထိခိုက်သွားခဲ့ပါသည်၊အဖေက အန်းကုန်းဆေးကုသမှုအား သုံးရက်အတွင်းစောင့်ကြည့်ကာ လက်တွေ ့ပျောက်ကင်းသွားသဖြင့် ယုံကြည်ကာဆေးမထိုးတော့ပါ..။
အန်းကုန်းကိုယုံကြည်သည်၊ အဖေ့ရင်ထဲမှာတော့စိုးရိမ်ကြောက်ကြစိတ်ကတထိတ်ထိတ်နှင့် ဟုအဖေကပြောပြပါသည်။ တပတ်ပြည့်တော့ပြာကြီးကပြန်လာပါသည်… စိတ်ပြေလောက်ဟုသူထင်နေမိ၍ဖြစ်ပါမည်။ အဖေကနေရာအနှံ့ရှာတာတောင်သူ ့အားမတွေ ့သဖြင့်တအိမ်သားလုံးကအံ့ဩနေကြပါသည်။ အမေကပြာကြီးအားမသတ်ရန်တောင်းပန်ပါသည်၊ကျမကနှိပ်စက်ချင်နေမိပါသည် ၊ ကိုယ်ကိုတိုင်ကတော့သတ္တိမရှိပါ ပြာကြီးအားစိတ်နာနေမိပါသည်။ အဖေနှင့်အစ်ကိုအမများကပြာကြီးအားခွင့်မလွတ်နိုင်ဟုဆိုကာ အဖေကသတ်မည်ဟုပြောလျှင်အမေက
ငိုယိုကာတောင်းပန်ပါတော့သည်။ဘယ်လိုမှ
ပင်ခွင့်မပြုနိုင်ပါဟုအမေကအသဲအသန်တားမြစ်ပါတော့သည်။
အဖေက အမေမသိအောင်ပြာကြီးကြိုက်သောအမဲရိုးအား အသားအများဆုံးတွဲနေသည့်ဘက်မှရွေးယူကာ အင်တလင်း(အဆိတ်ဆေး)သုတ်လိမ်းကာ သူများနှင့်သတ်ခိုင်းခဲ့ပါသည်။ သူလည်းကိုယ်တိုင်မကိုက်ခဲ့၊ငါလည်းသူ့အားလက်ဖြင့်ကိုယ်တိုင်သတ်ရန်ကံအကြောင်းမပါ…. ဟုအဖေပြောပါသည်၊မောင်နှမအားလုံးအား
မေ့အားမပြောရန်နှုတ်ပိတ်ခိုင်းခဲ့ပါတော့သတည်း….။
ပြာကြီးကားဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်အိမ်ရှေ့သို့ မရောက်ရောက်အောင်ပြန်လာခဲ့ပြီးကာ အိမ်ရှေ ့အရောက်ဘိုင်းကနဲလဲကြပြီးမှ သေသွားပါသည်။ ထိုအခါမှအဖေက အသိတရားဝင်ကာ ငါသတ်ခိုင်းခဲ့တာမှားပြီဟုဆိုပါသည်။ ခွေးပေမဲ့သစ္စာရှိလွန်းလှသည်။နင်နဲ့ငါက
ကံအကြောင်းတရားတို့ကုန်ပေပြီ၊နောင်သံသရာမှာ ဒီလိုအဖြစ်မျိုးမကြုံတွေ ့စေရန်ဆုတောင်းပေးလိုက်ပါသည် ဟုပြောကာ အလုပ်သမားတယောက်အားခေါ်ယူ၍ ရေချောင်းထဲမျှောချပစ်ခိုင်းခဲ့ပါသည်။အမေ့ကိုကား
အဖေညာရပါတော့သည်၊သူများခွေးရှူးတွေထနေသဖြင့် ပြာကြီးကအဆိတ်စားမိကာသေဆုံးသွားပြီဟုပြောပြပါတော့သည်။
ဪ……ငယ်ငယ်ကမသိနားမလည်သဖြင့်၊
အကြောင်းအကျိုး၊အကောင်းအဆိုးမခွဲတတ်ခဲ့ခြင်းကြောင့် အဖေပါ“အပြစ်”ဖြစ်မိသည်………ယနေ့တိုင်ရင်ထဲခံစားမှု
တို့ကားပျောက်ပျက်မသွားတော့၊မိမိကြောင့်အပြစ်ဖြစ်ခဲ့ရမှုအပေါ်ရင်ထဲတွင်တနှံ ့နှံ့ခံစားရင်းဖြတ်သန်းလာခဲ့ရပေတော့သတည်း။
ညိုမလေးသေသည့်အချိန်တွင်ကား……. ကျမတို့အိမ်ရှေ ့ဗန်ဒါပင်ချေရင်းအောက်တွင်
ကောင်းကောင်းမြုပ်နှံခဲ့ပေးကြပါသည်။ တစ်အိမ်သားလုံးဆုမွန်တောင်းပေးကြကာ မသေမီကျမတို့မောင်နှမအားလုံးက
ညိုမလေးအားသရဏဂုံတင်ပေးခဲ့ကြပါသည်။
(ကိုယ်တွေ ့ခံစားချက်များသာဖြစ်ပါသည်၊
ဝေဖန်ထင်မြင်ချက်ပေးပါရန်တောင်းခံအပ်ပါသည်)