မာနမဲ့အပြုံး

ကျတော်တို့အညာဒေသမှာရှိတဲ့ အထူးသဖြင့် ရွာတွေမှာနေထိုင်တဲ့ လူတွေဟာ အေးအေးလူလူနေတတ်ကျတယ်၊ ဧည့်ဝတ်ကျေပြွန်တယ်၊ ဖော်ရွှေတယ်၊ ရိုးသားကြတယ်။ တကယ်တော့ ရိုးသားလွန်းအားကြီးရင် “အ” သလို ဖြစ်သွားတတ်တယ် ဆိုတာကို သူတို့ဘဝရဲ့ အဘိဓာန်မှာ မပါတဲ့ မီးနင်း (meaning) ပါ။ ဒါကြောင့် ကျတော်တို့ အညာသူ၊ အညာသား တွေဟာ  ရိုးသားတယ်ဆိုတဲ့ ဂုဏ်ပုဒ်ပေါ်မှာ ဘဝ တလျှောက် ကြောင့်ကျမူကင်းစွာ နေထိုင်ခဲ့ကြတယ်။

ကျတော်တို့ရွာရဲ့ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးကလည်း ခေါင်သလားမမေးနဲ့ လကမာ္ဘကို တိုက်ရိုက်သွားနိုင်ပေမယ့် ရန်ကုန်ကနေ ရွာကို ရောက်ဖို့ဆိုရင် ကား၊ သဘောင်္၊ နွားလှည်း ပြီးရင် ခြေလျှင်ပါ လျှောက်နိုင်မှ ရွာကို ရောက်တယ်။ အဲဒီလောက် ခေါင်းပါးတော့ တစ်ခုခုဆိုရင် ကျတော်တို့ ရွာသူ၊ ရွာသားတွေအတွက် အသစ်အဆန်းဖြစ်ရတယ်။ ကျတော်မှတ်မိနေသေးတယ်၊ ကျတော်ရှစ်တန်းဖြေပြီးလို့ နွေကျောင်းပိတ်ရက် ရန်ကုန်ကနေ ရွာပြန်သွားတော့ ရွာကလူတွေအတွက် ကျတော်ဟာလူထူး၊ လူဆန်း (ကိုထူးဆန်းမဟုတ်ပါ) ဖြစ်နေတယ်။ မောင်သောင်းဖေ ဘိလပ်ကပြန်လာသလား ထင်ရတယ်၊ အသားတွေဖြူလာတယ်၊ ဝလာတယ်၊ ဝတ်ထားတဲ့အကျီကလည်း ဈေးကြီးမှာဘဲနော်၊ ရွာကဖျင်ကြမ်း (အမေ ကိုယ်တိုင် ဝါကောက်၊ ဝါဖတ်၊ ဗိုင်းငင်၊ ယက်ကန်းစင်မှာ ယက်တယ်၊ ထူပြီးနဲနဲလေးတယ်။) ပုဆိုး၊ အကျင်္ီတွေရော ဝတ်တတ်သေးလား၊ စုံနေတာဘဲမေးကြတာ။ အဖေကတော့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ပြုံးပြုံးကြီးသူ့သားကြီး ဩဓဿကို ကြည့်လို့ပေါ့။ အမေကတော့ အိမ်ကိုလာမေးတဲ့ ဆွေမျိုးတွေရော၊ မမျိုးတာတွေရော၊ ရေနွေးကြမ်းမပြတ်လတ် ဖို့အတွက် မီးလင်းဖို (အညာမှတော့ kitchen ကို မီးလင်းဖိုလို့ခေါ်ပါတယ်) ထဲမှာ ရေနွေးကျိုရင်း ပီတိဖြစ်နေမှာပါ။ အဲဒီမှာ ရွာရောက်လို့ တစ်ပတ်တောင်မကြာသေးဘူး၊  ရွာလယ်ကသူကြီးရဲ့ အမိန့်က လာတော့တာပါဘဲ၊

“ဒီည ငါ့အိမ်ကို လာခဲ့ပါတဲ့၊”

ကျတော်လည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ ညစာစားပြီး သူကြီးဆီသွားတွေ့ရတာပေါ့။ သူကြီးအိမ်ရောက်တာနဲ့ သူကြီးက ဒီမှာငါ့တူကြီးလို့ အစချီပြီး အမိန့်တွေ၊ တောင်းဆိုမှုတွေ စတော့တာပဲ။ ကျတော်ကတော့ မဆိုင်းမတွဘဲ မဖြစ်ဘူးထင်တယ် ဦးလေး၊ ကျတော့်အသက်က ၁၅၊ ၁၆ နှစ်ဘဲ ရှိသေးတယ်၊ (အတွေးတွေ ပြန်စုစည်းလိုက်ပါ၊ အခြားဟာတွေ တွေးနေမှာစိုးလို့) ပြီးတော့ အခုမှ ရှစ်တန်းဖြေထားတုန်း၊ အောင်စာရင်းတောင်မထွက်သေးဘူး။ (ကျတော်က ကျောင်းနေနောက်ကျတော့ အတန်းထဲမှာ အသက်အကြီးဆုံး ၊ ရန်ကုန်မှာပေါ့။)

သူကြီးက ကျတော့်ကို တိုက်တွန်းနေတာက ရွာက သက်ကြီးပိုင်းတွေကို “စာ” သင်ပေးဖို့ပါ။ “အ” သုံးလုံးသင်သလိုပေါ့။ သူကြီးကဆက်ပြောတယ်၊ ငါတို့ရွာက မြို့နဲ့လည်း အလှမ်းဝေးတော့ တော်ရုံတန်ရုံ “အ” သုံးလုံးသင်မယ့် ဆရာ၊ ဆရာမ တွေက မလာကြဘူး။ ဦးလေးမြို့သွားတုန်းက အထက်ကလူကြီးတွေက ပြောတယ်၊ ကိုယ့်အစီအစဉ်နဲ့ကိုယ် သင်ပါတဲ့၊ ဒါနဲ့ ဦးလေးကို သင်ရမယ့် စာအုပ်လေးတွေ ပေးလိုက်တယ်။ ဦးလေးလည်း ဦးလေးကိုယ်တိုင်သင်ဖို့ စည်းရုံးတာဘဲ၊ မရဘူးဖြစ်နေတယ်။ ဒါကြောင့် မင်းကဆွေမျိုးလည်းတောင့် (လာမထိနဲ့နော် မီးပွင့်သွားမယ် ဟီးဟီး) အခုမှရန်ကုန်က ပြန်လာတာဆိုတော့ သူတို့က မင်းသင်မယ်ဆို အဆင်ပြေမှာပါ၊ လုပ်ကြည့်ပါကွာ၊ ဦးလေးအကုန် ကူညီမယ်တဲ့၊ ဒါနဲ့ကျတော်လည်း မရဲဘဲ၊ ကျွဲလှည်းစီးရသလို သူကြီးကိုလည်းကြောက်၊ ရွာအတွက်လည်း အသုံးတည့်မယ့် စိန်တစ်ပွင့် ဟုတ်ပါဘူး သဲတစ်ပွင့်ဖြစ်ပါစေတော့၊ ဆိုပြီး သူကြီးဆီက စာအုပ်တွေယူခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တာနဲ့ ရေနံဆီမီးခွက်ထွန်းပြီး လေ့လာကြည့်တော့ လွယ်လွယ်လေးတွေပါ။ ဒါနဲ့ဘဲ နောက်နေ့မနက်သူကြီးအကူအညီနဲ့ ရွာထဲလှည့်ပြီး  စာရင်းကောက်လိုက်တာ “အ” သုံးလုံးတက်မယ့်သူ ၁၆ ယောက်ရတယ်။ လိုလိုချင်ချင် တက်ချင်တဲ့သူ အရေအတွေအတွက်ပါ။ စာမတက်သူတွေကတော့ ဒီထက်များပါတယ်။ သေချာတာကတော့ ကျတော့အဖေ၊ အမေထက် အသက်ကြီးသူတွေပဲ။ သူကြီးနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး နေရာရွှေး၊ နေ့၊ အချိန်၊ သတ်မှတ်ပြီး “အ” သုံးလုံးသင်တန်းကြီး စပြီပေါ့။

နေရာ။           ။ ရွာထိပ်က သောက်ရေတွင်း ဘေးကသရက်ဥယျာဉ်၊                                                                                                                                                                                          (တော်သေးတယ်၊ ကျတော်တို့ရွာက ကန်ရေမသောက်ရလို့၊ တစ်ချို့အညာက ရွာတွေဆို ကန်ရေသောက်ရတာ။)

နေ့ရက်။         ။ ဥပုဒ်နေ့ (မြန်မာလဆန်း ၈ ရက်၊ လဆုတ် ၈ ရက်၊ လပြည့်၊ လကွယ်) မှလွဲ၍ ကျန်တဲ့ရက်အားလုံး၊                                                                                                      (ရွာကအသက် ၅ဝ ကျော်သူတွေဟာ ဥပုဒ်နေ့တိုင်း ရွာဦးဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ သီလယူ ဥပုဒ်စောင့်ကြတယ်)

အချိန်။           ။ နေ့လည် ၁ နာရီ မှ ၃ နာရီ အထိ                                                                                                                                                                                                                       (ရွာကလူတွေဟာ မနက်ဆို၊ စောစောထ၊ ယာအလုပ်လုပ်၊ မနက် ၁၁ နာရီလောက် နေပူလာရင် မ်ပြန်နား၊ နေ့လည်စာစား၊ ညနေ(၄)နာရီနောက်ပိုင်း                                              မနက်ကလုပ်ခဲ့တဲ့အလုပ်တွေကိုလက်စသိမ်းရတာလေ။)

လက်သမားဆရာ ဦးအေး ပေးတဲ့ ပေပျဉ် (အကျယ် ၁ ပေရှိပြီး အရှည်ကတော့မျိုးစုံ၊ ကျွန်းသား ပျဉ်ချပ်ပါ။) ကို အရှည်အနေတော် သုံးချပ်ဖြတ် သရက်ပင်မှာသံနဲ့ရိုက်ပြီး ထားတာကတော့ ကျွန်တော့ရဲ့ ဘလက်ဘုတ်ပါ။ ပြီးတော့မြေဖြူကတော့ ကျွန်တော့ရဲ့ မာကာပင်ပေါ့။

သင်တန်းပထမရက်၊

သင်တန်းဆရာနဲ့သင်တန်းသူ∕သားတွေ မိတ်ဆက်ပွဲပေါ့။ မိတ်ဆက်ပွဲသာဆိုရတယ် အားလုံးက အဆင်းသိ၊ အတွင်းသိ၊ တွေပါ။

ဟင်း! ! ! !ကျတော်ကစရတာပေါ့၊

“ကျတော်က ဘကြီးတို့၊ ဦးကြီးတို့၊ ဦးလေးတို့၊ ကြီးမေတို့၊ အရီးတို့ (နောက်ကြုံရင် အညာရဲ့ အခေါ်အပြောတွေကို ရေးပါအုံးမယ်။ ကျတော့ရင်ထဲမှာ ထာဝရ ကြည်ညိုလေးစားလို့မဆုံးတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းကတော့ သူ့အမေ၊ ဒေါ်စုကို “အမ” လို့ ခေါ်တယ်လို့စာတွေထဲမှာ ဖတ်ဖူးပါတယ်။ သူလည်းအညာသားလေ) သိတဲ့အတိုင်း ရွာတောင်ပိုင်းက ဦး…………….ရဲ့သားပါ။ ကိုယ့်တူ၊ ကိုယ့်သားလိုသဘောထားပါ၊ သူကြီး ကြောက်လို့သာလုပ်ရတာ၊ တစ်ခါမှ စာသင်ပြမပေးဘူးပါဘူး၊ ကျတော်အတက်နိုင်ဆုံးကြိုးစားပါ့မယ်၊ ဦးလေးတို့၊ ဒေါ်လေးတို့၊ အဆင်ပြေအောင်လို့ ကျတော်တို့ အိမ်မှာစကားပြောသလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားပြောကြရအောင်ပါ။”

ကျတော်လည်း လက်ထဲက နံမည်စာရင်းကိုကြည့်ရင်း တဦးချင်း မေးရတာပေါ့…..

ဦးသိန်းမောင် (ရွာဆြော်ပါ၊ ရန်ကုန်မှာတော့ နိဗ္ဗာန်ဆြော်လို့ခေါ်မယ်ထင်တယ်။)

“ဦးကြီးငယ်ငယ်က ဘာအကြောင်းကြောင့် စာမသင်ခဲ့တာလဲ”

“ဒီလိုပါ ကိုလူလေးရယ်… အဘငယ်ငယ်က ဂျပန်တွေ၊ အင်္ဂလိပ်တွေ၊ တို့ဗမာတွေ ရန်ဖြစ်နေကြတော့ ရွာထဲမှာနေရတယ်ကို မရှိဘူး။ တောထဲမှာဘဲ အသက်ကြီးလာရတော့ စာမသင်ဖြစ်ပါဘူးကွယ်။”

ဒေါ်မှေးတေး (ရွာရဲ့ အပျိုထိန်းပါ)

“အမေ့နာမည်က တစ်မျိုးဘဲနော်။ စာမသင်ခဲ့ရတဲ့အကြောင်း မပြောဘဲ အမေ့နာမည်လေးအကြောင်းပြောပြပါလား”

“မင်းကလဲကွယ် နာမည်မှစိတ်ဝင်စားရသလား တစ်ချက်ဝေ့ဝိုက်ကြည့်ရင်း……..လူကြီး (သူ့ရဲ့ အဖေ၊ အမေကိုဆိုဟန်တူပါသည်။) တွေက ငါ့မျက်စိမှေးနေလို့တဲ့ဟေ့။ (မျက်လုံးအိမ်သေးပြီး မျက်ပေါက်ကျဉ်းကျဉ်း)

“အရီး…(ကျတော့အဖေရဲ့အစ်မအရင်း) ကရော ဘာကြောင့်တုန်း လုပ်ပါအုံး။”

“အေးပါငါ့တူရယ်… အရီးကတော့ မင်းတို့အဖေ ကျောင်းနေနိုင်အောင်လို့ အရီးကအိမ်မှာ အကြီးဆုံးဆိုတော့ မင်းအဖိုး၊ အဖွားနဲ့ တောင်ယာလိုက်လုပ်ရလို့ပေါ့ ငါ့တူရယ်တဲ့။”

“ဦးခွေးညိုအလှည့်……….”

“ဆရာလေးရေ……….ဦးလေးကတော့ မင်းသိတဲ့အတိုင်း ဦးလေးအကို (ဦး)ခွေးဖြူဆိုလို့ ဦးနာမည် ဦးခွေးညိုဖြစ်လာတာပေါ့ကွာ။” အားလုံးကိုကြည့်လိုက်တော့ ပြုံးစိစိနဲ့ပါ။ (ကျွန်တော်တို့ရွာက ဟိုတုန်းကထဲက အသားအရောင်၊ မျိုးရိုးမခွဲခြားပါဘူး။)

“ဦးဗိုက်ဝင်……….”

“ငါ့တူရေ ဦးကြီးမွေးတုန်းက မွေးလို့၊ ဖွားလို့ မလွယ်ဘူးပြောတာဘဲ။ မွေးမယ်လုပ်လိုက် ဗိုက်ထဲပြန်ဝင်လိုက်နဲ့ အချိန်ကြာတယ်ပြောတယ်။ ဒါကြောင့်လူကြီးတွေက မောင်ဗိုက်ဝင်လို့နာမည်ပေးတာကွဲ့။”

“ဦးပိုက်ထွေးလုပ်ပါအုံးဗျာ” (ကျတော်နဲ့ဆွေမျိုးပါ၊အမေ့ဘက်ကတော်တာ)

“အေးကွာ…..သူများတွေပြောလို့သာ ပြောရမှာ။ ခက်ရှက်ရှက်ရယ်။ ငါတို့မှာ ညီအကိုမောင်နှမ (၇)ယောက်ရှိတဲ့အထဲမှာ ဦးကြီးကအငယ်ဆုံးလေ။ ဒါနဲ့မွေးလာတော့ပတ်ဝန်းကျင်က ဆွေမျိုးတွေက မောင်ပိုက်ထွေးလို့ ပေးလိုက်တာဘဲ။” “ဟာဦးကြီးကလည်း ဘာမှမဆိုင်သလိုဘဲ။ စပ်ဆက်မှုမရှိပါဘူးဗျာ“

အဲဒိအချိန်မှာ ရွာဆြော်ဦးသိန်းမောင်က ကျတော့ဦးကြီးအစား  ရှင်းပါလေရော။

“ဒီလို ငါ့တူကြီးရေ………….လေးယောက်မြောက်ကို အငယ်ဆုံးသမီးဆိုပြီး “ဝိုင်း” ပေးချင်လို့ (ဒေါ်)ဝိုင်းတင်လို့ နာမည်ပေးသကွာ။ ဒါနဲ့နောက်တစ်ယောက်မွေးပြန်တော့ ဝိုင်းသိမ်းရအောင်ဆိုပြီး (ဒေါ်)ဝိုင်းသိမ်းပေါ့ကွာ။ မရပ်သေးဘူး ငါ့တူကြီးရေ…….နောက်တစ်ယောက် မွေးပြန်ရော။ ဒီတစ်ခါတော့ တကယ့်အထွေးဆုံးဘဲဆိုပြီး (ဒေါ်)ဝိုင်းထွေးလို့ပေးလိုက်ပြန်ရော။ သိတဲ့အတိုင်းငါ့တူကြီးရေ မင်းတို့အမျိုးက နောက်တစ်ယောက်ထပ်မွေးပြန်ရော။ ဒီတစ်ခါ ပတ်ဝန်းကျင်က ဆွေမျိုးတွေလဲ မကူညီလို့ မရတော့ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ သူတို့ကိုယ်၌လည်း ဘယ်လိုနာမည်ပေးရမှန်း မသိတော့ အရပ်ကပဲ (ဦး)ပိုက်ထွေး လို့ ပေးလိုက်ရတာဆိုပြီး ဦးကြီးရဲ့ မိဘတွေ ပြန်ပြောလို့ သိခဲ့ရပါတယ်ကွယ်။ (ကျတော်တို့ရွာမှာကတော့ ပေ ၁၀ဝ ပတ်လည်လောက်ရှိပြီး အိမ်ဆောင်ပြီးနေရတဲ့ခြံကို အိမ်ဝိုင်း ဒါမှမဟုတ် ဝိုင်းလို့ခေါ်ပါတယ်။ ရန်ကုန်မှာတော့ ခြံလို့ခေါ်မယ်ထင်တယ်။ မိဘတွေက သူတို့ရဲ့အိမ်ဝိုင်းကို အငယ်ဆုံးကို အမွေပေးလေ့ရှိပါတယ်။)

နောက်လူတွေကတော့ အစီအစဉ်အတိုင်းအသီးသီး မိတ်ဆက်သွားကျပါတယ်။

ကျတော့ရဲ့ ပထမဆုံးနေ့ဟာ စာဘာကြောင့်မသင်ခဲ့ရလဲဆိုတဲ့ အမေး အဖြေထက် နာမည်မှည့်ပုံ၊ မှည့်နည်းနဲ့ အဆုံးသတ်ခဲ့ပါတယ်။ ဂေဇက်က ဦးဦး၊ ဒေါ်ဒေါ်၊ ကိုကို၊ မမ၊ ညီ၊ ညီမ တွေအားလုံးလည်း ကျတော်တို့ ရွာရဲ့ နာမည် မှည့်နည်းတွေသိရအောင်လို့ပါ။

အခြားသူတွေလည်း အသီးသီးပြောသွားကြပြီး ကျတော့်ရဲ့ ပထမဆုံးတစ်နေ့တာကို ကုန်လွန်စေခဲ့ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ဝ ထ က လ သ မှစကာ က ခ ဂ ဃ င အထိ သင်တန်းဟာတိုးတက်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ နှစ်ပတ်လောက်ကြာလာတဲ့ တစ်နေ့ပေါ့။ မြန်မာဗျဉ်းတွေကို တစ်ဦးချင်းပျဉ်ချပ်ပေါ်မှာ ရေးစေခဲ့ပါတယ်။ အသီးသီးရေးကြတာ မှန်ကြပါတယ်။ လက်ရေးလှဖို့တော့ လိုသေးတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် တော်တော်ကို ပျော်နေကြတယ်။သူတို့ ပါးစပ်ကပြောနေကြစကားတွေရဲ့ အစဗျည်းတွေကိုရေးတက်ကြလို့။

ဇတ်လမ်းကခုမှစတာ…… ဒေါ်မှေးတေးအလှည့်ပေါ့။ ရှေ့ကလူတွေရေးသလိုမျိုး သူလည်းစရေးတော့တာပါဘဲ။ က ခ ဂ ဃ ….ထိအဆင်ပြေတယ်။ “ဃ” ရေးပြီးတိုင်း ရေးပြီးတိုင်း ဖျက်လိုက် ပြန်ရေးလိုက် ပါးစပ်ကဆိုလိုက်နဲ့ ရှေ့ဆက်မတက်နိုင်ရှာဘူး။ကျတော်လည်း စဉ်းစားချင်စဉ်းစားပါစေဆိုပြီး ဘာမှဝင်မပြောဘူး။ ရပ်ပြီး သူလုပ်နေတာကိုဘဲ ကြည့်နေတာပေါ့။ က ခ ဂ ဃ………….ရပ်သွားပြန်ပြီ။ အဲဒီနေရာမှာဘဲ ဆက်မဆို၊ မရေးနိုင်ရှာဘူး။ အဲဒိလိုနဲ့ ကြာလာတော့ ကျတော်လည်း ရှင်းပြမယ်အလုပ်၊ ဦးကြီး ဦးပိုက်ထွေးရဲ့နာမည်ဖြစ်လာပုံကို ရှင်းပြတဲ့ ဦးသိန်းမောင်က ကောက်ကာငင်ကာ

“ဟဲ့…..မှေးတေးရယ် “င“တောင်မေ့နေပြီလား ဟာ နင်ကလည်း” လို့ပြောလိုက်ရော ဒေါ်မှေးတေးခမျာ ဦးသိန်းမောင်ကို ကော်(ကလော်)တုတ်ပါလေရော။ အစထဲက သူကြီးအမိန့်ကို မလွန်ဆန်ရဲလို့သာလုပ်ရတာ။ အခု ကျတော် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါဘူး။ ကျတော် ဝင်ရှင်းပြဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ဒေါ်မှေးတေးက သူ့ကိုလူပုံအလယ်မှာ ဒီလိုပြောရကောင်းလားဆိုပြီး စိတ်ဆိုးပြီးပြောနေတာ စုံနေတာပါ။ အဲဒီ အချိန်မှာပဲ ကျတော် စာသင်ရာကို ရွာဦးကျောင်းက ဘုန်းတော်ကြီး လာကြည့်တာနဲ့တိုက်ဆိုင်သွားတော့ သူတို့ ရန်ပွဲပြီးသွားကြတယ်။ ကျတော်လည်း ဆရာတော်ဘုရားကို၊ ခရီးဦးကြိုပြု၊ ဝတ်ပြု၊ စကားပြောပြီး အဲဒီနေ့ အတန်းသိမ်းလိုက်ပါတယ်။

နောက်ရက်ကျမှ ဒေါ်မှေးတေး ကို “င“ ဆိုတာကတော့ မြန်မာဗျည်း ၃၃ လုံးရှိတဲ့ အထဲက ၅ ခုမြောက်အက္ခရာဖြစ်ပြီး “ငါ့ “ ဆိုတာကတော့ ပိုင်ဆိုင်မူကို ပြဆိုကြောင်း၊ ဦးသိန်းမောင် ပြောသော “င“ ဆိုသည်မှာ “ငါ့“ ကိုဆိုလိုဟန်မရှိကြောင်း မြန်မာဗျည်း ၃၃ လုံးရှိတဲ့ အထဲက ၅ ခုမြောက်အက္ခရာဖြစ်တဲ့ “င“ ကိုသာဆိုလိုခြင်းဖြစ်ကြောင်းကို “င“ နဲ့ “ငါ့“ ရဲ့ ကွာခြားပုံကို ကျတော် အကျိုးအကြောင်းရှင်းပြတော့မှ ဒေါ်မှေးတေးပြုံးလာပါ၏။ ရှက်ပြုံး၊ ပာန်ဆောင်မူကင်းတဲ့အပြုံး၊ နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းတဲ့အပြုံး၊ အငြိုးအတေး မြူမှုန်မျှမရှိတဲ့ မာနမဲ့အပြုံးပါ။

ကျေးဇူးတင်ပါသည်။

ရင်းနှီး၊ ခင်မင်စွာဖြင့်

အညာတမာ။