သေခြင်းတရား (ရေးဘော်ရဲဘော် မောင်ဝံသသို့) – မောင်စွမ်းရည်
kai
We use cookies to help you navigate efficiently and perform certain functions. You will find detailed information about all cookies under each consent category below.
The cookies that are categorized as "Necessary" are stored on your browser as they are essential for enabling the basic functionalities of the site. ...
Necessary cookies are required to enable the basic features of this site, such as providing secure log-in or adjusting your consent preferences. These cookies do not store any personally identifiable data.
Functional cookies help perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collecting feedback, and other third-party features.
Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics such as the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.
Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.
Advertisement cookies are used to provide visitors with customized advertisements based on the pages you visited previously and to analyze the effectiveness of the ad campaigns.
14 comments
မောင်ပေ
October 12, 2012 at 9:01 am
ငါသည် မြင့်မြတ်သောလူသားဖြစ်သည်
ငါသည် တတ်နိုင်သမျှ ရပ်ကွက် မြို့ရွာ နိုင်ငံ ကမ်ဘာ့အကျိုးအတွက် လုပ်ဆောင်မည်
သေမင်းသည် ငါ့အရိပ်ပင် ဖြစ်ပေငြား နောက်ဆုံးအချိန်ထိအောင် ကြရာဇါတ်ရုပ်ကို ပီပြင်စေရမည်
surmi
October 12, 2012 at 9:17 am
သင်းမေ သင်းမေ
ဒင်းတော်တော်မွှေပါ ့
ငါ ့မလဲကြောက်လိုက်ရ
သဂျီးကတော ့ပြောသား
နောက်ဘဝမစဉ်းစားနဲ ့တဲ ့
ပျော်ပျော်နေသေခဲ
ခတ်ရဲရဲတွေးလိုက်စမ်း
လတ်ဗီးဂတ်စ်ကိုဘဲ လှမ်းခဲ ့တော ့မယ်
ဘယ်လိုလဲ ……သဂျီးမင်း
သင်းမေနဲ ့ အတူတူသွားရဲလား းးးးးးး
:harr:
kyeemite
October 12, 2012 at 9:41 am
ဆရာမောင်ဝံသ စင်္ကာပူသွားပြီးဆေးစစ်တော့
အဆုပ်ကင်ဆာဖြစ်နေပြီလို့အတည်ပြုကြောင်း
နဲ့ ဆေးဝါးကုသမှု့စတင်ခံယူနေပြီဖြစ်ကြောင်း
ပြီးခဲ့တဲ့အပါတ်ထုတ် ပြည်သူ့ခေတ်ဂျာနယ်မှာ
သူကိုယ်တိုင် ဆောင်းပါးရေးထားတာဖတ်လိုက်ရပါတယ်…
စိတ်မကောင်းဖြစ်မိပါတယ်…
ဆရာမောင်ဝံသ ရောဂါသက်သာပါစေ…
စိန်ဗိုက်ဗိုက်
October 12, 2012 at 11:08 am
ဖြစ်ပြီးရင် ပျက်သတဲ့
ရှင်သန်နေသမျှ သေဆုံးနေမှာပဲ..အနိစ္စထဲမှာ အကြီးဆုံး အနိစ္စ
ကမ္ဘာကြီးတောင် တစ်နေ ့ပျက်မှာကို
ပုစိညှောင့်တောင့် နေရတဲ့ အချိန်လေးမှာ စားမာန်ခုတ်ကြ..သတ်ကြ.ဖြတ်ကြ ကျော်ကြ..ခွကြ
အို..အသင်လောက ဆိတ်ပျက်စရာကြီးပါလား..
ဘီအီးပုလင်းပိုက်ပြီး တောထွက်တာပဲ အေးချမ်းပါတယ်လေး..
မဟာရာဇာ အံစာတုံး
October 12, 2012 at 11:38 am
သေမင်း လာချိန်တဲ့အချိန် လာပါစေ ..
အားလုံးကို ခဝါချထားတဲ့ ကျုပ်အတွက်
ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ အသက်ထွက်သွားနိုင်ရဲ့ ….
ကိုခင်ခ
October 12, 2012 at 1:16 pm
အဲဒါပေါ့ သေတာတောင်အပြုံးလေးနဲ့ သေပန်းပွင့်တယ်ဆိုတာပေါ့
မဟာရာဇာ အံစာတုံးရေ။ ( နောက်ချင်စိတ်လေးနဲ့ရေးမိတာပါနော်)
Khaing Khaing
October 12, 2012 at 1:23 pm
သင်လိုလူက … လူသာသေမည် နံမည်မသေ
သူကြီးလိုလူ လူသာရှင်မည် နံမည်သေနေ …….
အဲဒါ သူများသေခိုင်းတာမဟုတ်ဘူးနော် … သူကြီးရဲ့ ရွာသူရွာသားတွေ သူကြီးကို တချိန်လုံး ပို့စ်တွေထဲမှာ သတ်နေတာ ……..
MaMa
October 12, 2012 at 1:56 pm
ဆရာမောင်ဝံသရေးထားတဲ့ အားနာခဲ့ကြောင်း မပြောလိုသေးပါ ဆိုတဲ့ ဆောင်းပါးလေး
ဖတ်ပြီး ဆရာ့ကို အားပေးချင်နေတာ အခုမောင်စွမ်းရည်ရဲ့စာကို ဖတ်ရတော့ ကျေနပ်သွားမိတယ်။
မသေမီကြား၊ အမှားအလွဲ
နည်းသသောသူ၊
မသေမီကြား၊ အများအရေး
ဦးစားပေးသူ။
လေးစားပါတယ် ဆရာမောင်ဝံသ။
လေးစားပါတယ် ဆရာမောင်စွမ်းရည်။
ဆောင်းပါးမဖတ်ရသေးသူတွေအတွက် လင့်ခ်ထည့်ပေးလိုက်ပါတယ်။
https://www.facebook.com/thepeoplesage
kai
October 13, 2012 at 5:28 am
သုံးကျိတ်ထဲက တယောက်
ဆိုင်းစုမှသည်
မန်ဟိုင်းဆီ
ဧရာဝတီ၊ ယန်စီမြစ်ဖျား
ငန်းရိုင်းများရဲ ့ ခရီးရှည်။
သမိုင်းတွေက
သမိုင်းကိုပဲ ရေးခဲ့မယ်၊
သမိုင်းတွေက
သမိုင်းကိုပဲ သင်ခဲ့မယ်၊
သမိုင်းတွေက
သမိုင်းကိုပဲ ဆုံးဖြတ်မယ်၊
သမိုင်းတွေက
သူရဲကောင်းတွေ မွေးဖွားတယ်။
လူတယောက်ရဲ ့
သမိုင်းထုပ္ပတ်၊ ဖြတ်လမ်းမရှိခဲ့ပါချေ။
သေငယ်ဇောနဲ့
တမ်းတမြောလွင့်
ဖူးခွင့်မကြုံ၊ ရွှေတိဂုံကို ကျောခိုင်း၍။
ဒီကနေ ့ မနက်
အရှေ ့ဆီမှာ
ဆည်းဆာ နီလွင့်ခဲ့ပြီကော။
(အဘဗိုလ်ချုပ်ကျော်ဖော သို ့)
မောင်လွမ်းဏီ
၁ဝ – ၁ဝ – ၂၀၁၂
မဟာရာဇာ အံစာတုံး
October 13, 2012 at 6:01 am
သူကြီး ….
သူရဲကောင်း သုံးယောက်နှင့် ခရီးသည် … ဆိုတဲ့
ကဗျာလေးလည်း သင်ခဲ့၊ ဖတ်ခဲ့ဖူးတယ် ခင်ဗျ …
ခုတော့ အစဖော်လို့ မရဘူးဖြစ်နေတယ်ဗျာ …
တော်တော် ကောင်းတဲ့ ကဗျာလေးပဲ …
kai
October 13, 2012 at 7:27 am
သူရဲကောင်းသုံးယောက်နှင့် ခရီးသည်– ငွေတာရီ
စုံရိပ်မြိုင်ဆွယ်၊ ကနာ္တလယ်
အိုဘယ် ယောက်ျား-ခရီးသွား။
ဖော်လည်း မဆွယ်၊ တကိုယ်ငယ်
အိုဘယ် လူသား-ကြောက်ဖူးလား။
ဤသို့မေးသော်
ရွှင်အေးကြည်သာ၊ ပြုံးမျက်နှာဖြင့်
“အို ဘာကိုထောက်-ကြောက်ရမလဲ
တကွ ဖော်ညှိ၊ ‘သတ္တိ’ရှိပြီ
ချစ်သည့် သဟာ၊ ‘ဇွဲ’ လည်းပါ၍
မကွာ ထပ်လောင်း၊ ငယ်ကပေါင်းသည့်
ဆွေကောင်း ‘လုံ့လ’ ၊ တူတကွတည့်
ဘေးကတူယှဉ်၊ ပါခဲ့လျှင်သော်
ငါ့တွင်သေချာ၊ အောင်ဖို့ရာတည့် ”တဲ့။
ယောက်ျား ငါကိုယ်၊ မြွက်ဟ,ဆို
ဖော်မလိုဘဲ တကိုယ်ထဲ။
တော်ပေ့လူမော်၊ ပွဲတိုင်းကျော်
သုံးဖော်ဆွေလဲ၊ တူယှဉ်တွဲသည်
အောင်မြဲမုချ၊ အောင်မည်ပ။ ။
………………………………………….
မဟာရာဇာ အံစာတုံး
October 13, 2012 at 9:07 am
ကျေးဇူးကမ္ဘာပါ သူကြီးခင်ဗျာ ..
ဒီကဗျာလေးက အရမ်းကောင်းတယ်ဗျ ..
ကျနော်ကြိုက်တဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်ပဲ ..
ခုတော့ သူကြီးကျေးဇူးနဲ့ ပြန်မှတ်မိသွားပြီဗျို့ ..
သိမ်းထားလိုက်ဦးမှ …
maung khinmin
October 13, 2012 at 10:11 am
သေခြင်း ရှင်ခြင်း
ဘယ်သင်း ဘယ်လို
အို စာဆိုတို ့
ငါတို ့တိုင်းပြည်
ခေတ်မမှီ သမျှ
နှမြောတသ
ထွက်ခွါကြပြန်
သူ ့မူသူ ့ဟန်
သူ ့နိုင်ငံတွက်
တတ်သည့်ဘက်မှ
မင်စွက်ကလောင်
ခေါင်းထောင်ပြန်ထ
အားမာန်ကြွစေ
စာပေလက်နက်
ခံယူချက်ဖြင့်
အသက်စွန် ့သွား
ဘယ်လောက်များပြီ
မရေနိုင်တော့
သေမင်းလက်ဝယ်
လွှဲဖယ်မရ
ဘဝနိဂုံး
ပြုံးလျက်သာ ။။။
ကြောင်ကြီး
October 13, 2012 at 10:37 am
သေခြင်းတရား
ထွေခင်းကစား
ရေမြင်းအလား
လေညှင်းမနား
နေမင်းဖလား
စေထင်းအား
ငွေသင်းစပါး
ကွေကွင်းနား..။