ငါကံကောင်းနေသေးတယ်-ရေးသူ ဘုန်းသုခေ(၅)

ဒေါက်တာမလေး

ည(၁၁)နာရီလောက်၊ အာရှတော်ဝင်ဆေးရုံပေါ်က အရေးပေါ်အခန်းထဲမှာ၊

“ဦးလေး ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ”ဒေါက်တာမလေးက မေးလိုက်တယ်။

လူနာက ဝူးတူးဝါးတားနဲ့ ပြန်ပြောတယ်။

“ရုံးက အဲယားကွန်းအခန်းထဲမှာ တစ်နေကုန်နေလာပြီး အိမ်ရောက်တော့ ည(၁၀)နာရီလောက်မှာ ရေချိုးလိုက်တယ်” ပါးတစ်ခြမ်းရွဲ့သွားလို့ အခု ဒီကိုရောက်လာတာ။

“ဪ ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ ဦးရယ်၊ ဦးတို့လိုအရွယ်လေးရလာရင် ရေချိုးတာကို ဆင်ခြင်ရမယ်လေ၊ ဦးတို့ ငါးဆယ်ကျော် အရွယ်ဆိုတာညအချိန်မတော် ရေမချိုးသင့်ဘူး။

တော်သေးတာပေါ့ ပါးတစ်ခြမ်းရွဲ့ရုံမို့ ကိုယ်တစ်ခြမ်းပါ လေဖြတ်သွားနိုင်တယ်”လို့ဒေါက်တာမလေးက ရေချိုးဆင်ခြင်ဖို့ အကြံပေးစကား ပြောကြားနေတယ်။

“ဆေးရုံကို အချိန်မှီရောက်လာလို့ စိုးရိမ်စရာမရှိပါဘူး၊ ကောင်းသွားမှာပါ၊ ဒါပေမဲ့ အနေအထိုင် အစားသောက်တော့ ဆင်ခြင်ဖို့လိုလာပြီနော်ဦး”။

“ဟုတ်ပါတယ် ဒေါက်တာ။ ဒေါက်တာကိုလည်း ကျေးဇူးတင်တယ်”။

“ကဲ ဟုတ်ပါပြီ၊ သမီး ဂျူတီချိန်ပြီးလို့ပြန်လိုက်ဦးမယ်နော်”။

“ဒေါက်တာအိမ်က ဝေးလား”။

“မဝေးပါဘူး၊ ဆီဆုံလမ်းမှာပါ”၊

“ကဲ သွားမယ်နော်၊ မနက်ဖြန်မှ ပြန်လာကြည့်ပေးဦးမယ်”

“ဟုတ်ပါပြီ ဒေါက်တာ”။

“အင်း ဒီလိုဒေါက်တာမလေးတွေနဲ့ တွေ့ပြန်တော့ ဆေးရုံတက်ရတာ စိတ်ချမ်းသာလိုက်တာ၊ယဉ်ကျေးပျူငှါဆက်ဆံတတ်တာကိုး”။

အဲဒီ်နေ့ဆေးရုံကနေ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ည(၁၁)နာရီခွဲတော့မယ်၊ ဆေးရုံဆိုတာ အရေးကြီးတာဖြစ်လာရင် အရေးကြီးသလို လုပ်ပေးရတာဆိုတော့

ညဉ့်နက်သန်းခေါင် အိမ်ပြန်ရတာ ဆရာဝန်တွေအတွက် မဆန်းတော့ပါဘူး။ တစ်ခါတစ်လေဆိုမိုးစင်စင်လင်းသည်အထိ လုပ်ရတာတွေလည်းရှိခဲ့တာပဲ။

ည(၁၁)နာရီခွဲ ကျော်နေပြီ။အလုပ်ကပင်ပန်းလာလို့ လန်းဆန်းသွားအောင် ရေချိုးလိုက်ပါဦးမယ်။ ပြီးမှ အဆာပြေ တစ်ခုခုစားပြီးအိပ်တော့မယ်။

အိပ်ယာပေါ်ရောက်တော့ အဲယားကွန်းကို ရီမုကွန်ထရိုးနဲ့ ဖွင့်လိုက်တယ်။တစ်နေ့တာပင်ပန်းလာသမျှ ခဏတာအိပ်စက်ရင်း အနားယူလိုက်ပါတယ်။

မနက်မိုးလင်းတော့ အမေဖြစ်သူက ဟင်းချက်စရာတွေ သွားဝယ်ပြီးတော့ မီးဖိုချောင်ဝင်ပြီးချက်ပြုတ်နေတယ်။ (၈)နာရီတောင် ခွဲတော့မယ်။

သမီး အခုထိ မနိုးသေးဘူး။ ညကလည်းဆေးရုံက ပြန်လာတာနောက်ကျတော့ အိပ်ယာဝင်နောက်ကျလို့ မနိုးသေးတာဖြစ်မယ်။ အိပ်ပါစေ။

“မြေးလေးရေ ကျောင်းကားရောက်လာပြီ၊အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလား”

“ဟုတ်ကဲ့ အဖွား၊ အဆင်သင့်ဖြစ်ပါပြီ”

“ဖွား သားသား သွားတော့မယ်နော်၊မေမေက အိပ်တုန်းရှိသေးတယ်”

“မေမေကို သားကန်တော့သွားတယ် လို့ပြောလိုက်ဦး ဖွားဖွား´

“အေး အေး၊ မြေးလေး ကောင်းကောင်းသွားနော်”

“ဟုတ်ကဲ့ အဖွားကိုလည်း သား ကန်တော့သွားတယ်နော်”

“ဟုတ်ပါပြီ၊ ကဲ သွားတော့ သွားတော့၊လိမ္မာလိုက်တာ မြေးလေးရယ်”

“အော် သမီးအချစ်၊ မြေးအနှစ်”ဆိုတာအမှန်ပါပဲလား။

“ဟယ် ကိုးနာရီတောင်ကျော်နေပြီ၊ သမီးအခုထိ မနိုးသေးပါလား”

“ဟဲ့ သမီး ထတော့လေ၊ ကိုးနာရီကျော်နေပြီ ထတော့”

“ဟင်”

“ဘာသံမှလဲမကြားပါလား´ ပြောပြောဆိုဆိုအခန်းတံခါး ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။

“အိပ်ယာပေါ်မှာ မှောက်ရက်ကလေးနဲ့အသက် ထွက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်”

“မိခင်ကြီးက သမီး ဒေါက်တာမလေးသေနေတာကို မယုံဘူးဖြစ်နေတယ်”

“မိခင်ကြီးမယုံလည်း ဒေါက်တာမလေးကတကယ် သေသွားတာပါ”

“မေမေ့ကို ကန်တော့သွားတယ်” လို့ပြောပေးပါဆိုတဲ့ ကျောင်းသွားနေတဲ့ “မြေးလေး”ကိုပြောပြစရာ “စကားမရှိ”၊ “အားမရှိ”။

“အရုပ်ကြိုးပြတ်” ဖြစ်သွားရသူက“မိခင်”။

“သားမက်လုပ်သူက သင်္ဘောတက်နေတော့ဘယ်လို“စကားလုံးတွေသုံးပြီး” ပြန်ခေါ်ကြမှာလဲ?။

“ကျောင်းတက်နေတဲ့ မြေးလေး” ကိုရောဘယ်လို“ပြောပြီးခေါ်ကြမှာလဲ?”။

လာပြန်ပြီ သက်ပျောက်ဆွမ်း

မျက်နှာမသိတဲ့ ဒကာတစ်ယောက် ရောက်လာပြီး ….

“အရှင်ဘုရား၊ အသက်ပျောက်ဆွမ်းပင့်ချင်လို့ပါ။”

“ဒကာလေးက ဘယ်ကလဲ”

“ဆီဆုံလမ်း၊ အမှတ် ….ဒကာမကြီးကပင့်ခိုင်းလိုက်လို့ပါ”

“အင်း …” ဆိုပြီး ဝမ်းထဲက လေပူအရှည်ကြီးတစ်လုံးကို မှုတ်ထုတ်လိုက်ရပြန်ပြီ။

“ဒကာမကြီးရဲ့ သမီး ဒေါက်တာမလေးဒေါ်…….ဆုံးသွားတာပါဘုရား”

“အံဩခြင်းနဲ့အတူ ကိုယ့်ထက်ငယ်တဲ့သူလဲသွားရတာပါလား၊ ဆရာဝန် ဒေါက်တာမဆိုတာတွေလည်း သွားရတာပါလား”။

အိမ်ရောက်တော့ ဆရာဝန်မလေး သူ့အိပ်ခန်းထဲမှာ ရှိသေးတယ်ဆိုလို့ သွားကြည့်လိုက်တယ်။

ဝိညာဉ်မဲ့နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို စောင်လေးအုပ်ပြီးပက်လက်ကလေး ကုတင်ပေါ် တင်ထားတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။

အင်း ဗုဒ္ဓမြတ်စွာက-

“ဤခန္ဓာကိုယ်သည် ဝိညာဉ်ကင်းမဲ့ခဲ့သော် အသုံးမကျသောထင်းတုံးကဲ့သို့ စွန့်ပစ်အပ်သည်ဖြစ်၍ မကြာမီသာလျှင် မြေကြီးပေါ်၌ အိပ်ရလိမ့်မည်”တဲ့။

အထက်ပါ ဗုဒ္ဓစကားတော်အရ-

ကုတင်ညောင်းစောင်ပေါ်မှာ အိပ်စက်နေရတယ်ဆိုတာ ထာဝရ မဟုတ်၊ ခေတ္တခဏမျှသာဖြစ်ပြီး၊

မြေကြီးသည်သာလျှင် ထာဝရအိပ်ယာဖြစ်ကြောင်းမှတ်ထားရပါမယ်။

ဒေါက်တာမလေးအား ရည်စူး၍ ကုသိုလ်ကောင်းမှုတွေကို အမျှဝေပေးကြတော့မှာ ဖြစ်လို့

စိတ်ကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ထားကြဖို့၊ ပူဆွေးငိုကြွေးမနေကြဖို့ အရင်ဆုံးသတိပေး ပြောကြားလိုက်တယ်။

ဒီနေ့ ပြုလုပ်တဲ့ကုသိုလ်ဟာ ကွယ်လွန်သွားသူအတွက် အထူးပြုလုပ်ပေးတာဖြစ်လို့ အောက်ပါအချက်လေးတွေနဲ့ပြည့်စုံအောင် ပြုလုပ်ကြရပါမယ်။

သံဃာကိုရည်မှန်းပြီး လှူဒါန်းရမယ်။

မိမိတို့ကိုယ်တိုင် ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာကုသိုလ်တစ်မျိုးမျိုး ပြုလုပ်ကြရမယ်။

ကွယ်လွန်သွားသူကိုလည်း နာမည်ခေါ်ပြီးအမျှဝေးကြရမယ်။

ဒီအချက်သုံးချက်နဲ့ ပြည့်စုံအောင်ဆောင်ရွက်ကြရမယ်။

ဒါကြောင့်မို့ သီလယူကြမယ်၊ ဆွမ်း၊ သင်္ကန်းစတဲ့ လှူဖွယ်ပစ္စည်းတွေဆက်ကပ်မယ်၊ တရားနာယူကြမယ်။

ပြီးတော့ ဒီကုသိုလ်တွေကို မနေ့ညက ကွယ်လွန်သွားတဲ့ ဒေါက်တာမလေးအတွက် အမျှဝေကြမယ်။အမျှဝေနေကြတယ်၊

ဆရာဝန်ဒေါက်တာမလေး သာဓု ခေါ်ဆိုနိုင်ပါစေ။

ဒေါက်တာမလေးအသက်က သုံးဆယ်ကျော်လေးပဲရှိသေးတယ်။ သားလေး တစ်ယောက်နဲ့ ခင်ပွန်းသည်က သင်္ဘောသား။

ကိုယ်ပိုင်လုံးချင်း တိုက်နဲ့ ကားနဲ့ဆိုတော့ ပြည့်စုံကြွယ်ဝတဲ့ မိသားစုလေးပါ။ အခုတော့ ကျန်ခဲ့တဲ့မိသားစုလေးက နံရံတစ်ဘက်ပွင့်နေတဲ့ အိမ်ထဲ နေရသလိုဖြစ်နေတယ်။

“မတည်မြဲတာတွေကို တည်မြဲတယ်”လို့ ထင်နေကြလို့ ငိုလို့မဆုံး၊ ပူလို့မဆုံးဖြစ်နေကြတာလေ။

ဆေးရုံပေါ်ကလူနာကို ဒေါက်တာမလေးက ကတိပေးထားတယ်လေ။

“မနက်ဖြန် ပြန်လာကြည့်ပေးဦးမယ်”တဲ့။

“ဒေါက်တာမလေးရဲ့ လူနာကတော့ စောင့်မျှော်နေဆဲပါပဲ”။

သေမင်း

ခြေလှမ်းကျဲ၊
ခြေလှမ်းမြန်၊
မြန်မြန်မလာဖို့၊
ငါတောင်းဆိုချင်တယ်။