ငါးချဉ်တစ်တုံး

ငါးချဉ်ဆိုလို ့ … ခင်ဗျားတို ့လဲ မြင်ဖူးကြမယ် ထင်ပါရဲ ့
ပုစွန်ချဉ်တို ့ ငါးဖယ်ချဉ်တို ့လိုမျိုးပေါ့ဗျား
ကျုပ် ဒီစာကို ရေးမလို ့လုပ်တုန်း ၊ မိုးတွေရွာနေတယ်ဗျ
ကျုပ်လဲ ဘယ်ကနေဘယ်လို လမ်းပေါ်ရောက်နေမှန်း စဉ်းစားလို ့ကို မရပါဘူးဗျာ
ဒါနဲ ့မျက်နှာမူရာဘက် ခြေလှမ်းတွေလှမ်းနေမိရင်း ၊ တစ်နေရာ ရောက်တော့
လူအုပ်ကြီးတစ်အုပ် ဆူဆူညံညံဖြစ်နေတာကို တွေ ့မိပါရဲ ့
ဒါနဲ ့၊ ဝင်စပ်စုကြည့်တော့…
အလယ်ခေါင်မှာ လူတစ်ယောက် ( ယောက်ျားတစ်ယောက် ) ၊ သွေးသံအလိမ်းလိမ်းနဲ ့စုတ်ပြတ်သပ်နေတယ် ။
သူ ့အနောက်က နံရံပေါ်မှာ သင်္ဘောဆေးနဲ ့ “ ဤ ” လို ့ရေးထားတာကို မြင်ရ/ဖတ်ရတယ် ။
အဲဒီ သွေးသံရဲရဲနဲ ့လူက အော်ပြောလိုက်တယ် ။
….. ခင်ဗျားတို ့တွေ ဘယ်လောက် ဆက်ပြီး ကျုပ်ကို နှိပ်စက် ၊ နှိပ်စက် ၊ ကျုပ်ကတော့ ဒါကို “ အီ ” လို ့ပဲ ဖတ်နိုင်မယ် … တောက် ထွီ …..
လူအုပ်ကြီးဟာ ပို ဒေါသထွက်လာတဲ့ပုံပေါက်လာပြီး ၊
ဒီလောက်တောင် ခေါင်းမာတဲ့ကောင် ၊ သတ်ကွာ ၊ ရိုက်ကွာ ၊ ချကွာ…. ဒီနေရာတင် အပြတ်ရှင်းလိုက်ကြရအောင်ဟေ့…
ကျုပ်လဲ မနေသာလို ့ ၊ အဲ့ လူရှေ ့ကနေ ခဏဝင်ရပ်ပြီး …
““ နေကြပါဦး ဗျာ ၊ ခင်ဗျားတို ့က လူအများနဲ ့ လူတစ်ယောက်ကို ဘာလို ့အဲ့လောက် ဒေါသတွေဖြစ်ပြီး သတ်ချင်နေကြရတာလဲဗျ ၊ အကျိုးအကြောင်းလေး ရှင်းကြပါဦး ””

ကျုပ်လဲ အဲ့လို ထွက်လိုက်ရော….
လူအုပ်ကြီးတစ်စုလုံး ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်သွားပြီး

“““““ ဟာာာာာာာာာ ဆရာကြီးပါလား ”””””
“““ ဆရာကြီး မသေသေးဘူးပေါ့ ”””
““ ဆရာကြီး ကို အခုလို ပြန်တွေ ့ရတာ အရမ်းဝမ်းသာတယ်ဗျာ ””
“ ကျုပ်တို ့က ဆရာကြီး ရဲ ့နောက်ထွက်မယ့် စာအုပ်တွေကို မျှော်နေတာဗျ ”

အဲ့ခါကြမှ ၊ ကျုပ်ကိုကျုပ် ဆရာကြီး ဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်ဗျ ။ ( အဟဲ ၊ ကိုယ့်စာထဲမှာတော့ ကိုယ် ဆရာကြီး မဟုတ်လို ့ဘယ်သူ ့ကို ပြောရမှာလဲနော )

ကျုပ်လဲ လူအုပ်ကြီးဘက်ကို

““““““ ဟေ့လူတွေ … ကျုပ် မေးနေတာကို ဖြေကြဦးလေဗျာ ””””””

လူအုပ်ကြီးလဲ ကျွတ်စီကျွတ်စီ (ရဲစီ နဲ ့အမျိုးတော်လား ကျုပ် မသိပါ) ၊ ခဏပြန်ငြိမ်သက်သွားပြီးနောက် ၊ သူရို ့ထဲက လူတစ်ယောက် မရဲတရဲ (ဒါလဲ ရဲစီနဲ ့အမျိုးလား မသိ)
နဲ ့ထွက်လာတယ် ။

…… ဒီလိုပါ ဆရာကြီး ၊ ဒီလူ ့အနောက်က နံရံမှာ ရေးထားတဲ့ “ဤ” ဆိုတာကို ဆရာကြီး တွေ ့ရမှာပါ ၊ အဲဒါကို ကျုပ်တို ့အားလုံးက ကျွဲလို ့ဖတ်ပါတယ် ။ အဲဒါကို ဒင်းက ၊ ကျုပ်တို ့နဲ ့အတိုက်အခံလုပ်ပြီး ““အီ”” လို ့အသံထွက်နေလို ့ ၊ ဝိုင်းဆုံးမပဲ့ပြင်ပေးနေရတာပါ ….

.. ဟုတ်ပ ၊ ဟုတ်ပ ၊ ဒီလို ဆုံးမပေးမှာ လမ်းမှန်ရောက်မှာ ဆရာကြီးရဲ ့ ..
. ဟုတ်တယ်ဗျို ့ .

ကျုပ် ၊ ဟို ၊ “အီ” လို ့အသံထွက်တဲ့လူဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ၊ သူ ့မျက်လုံးတွေဟာ တောက်ပနေတယ် ။ လုံးဝ အညံ့ခံ လက်လျှော့မယ့်ပုံ မပေါ်ဘူး ။ ဒါနဲ ့ကျုပ်လဲ သူ ့လက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်တယ် ။ သူကလဲ ဝမ်းသာစွာနဲ ့ပြန်လက်ဆွဲ နှုတ်ဆက်တယ် ။

“““ ရဲဘော်ရေ … ကျုပ်ကတော့ သူရို ့ပြောတဲ့ ဆရာကြီး ဆိုတာပေါ့ဗျာ ၊ ကျုပ် ပြောချင်တာက ၊ ရဲဘော် ရဲ ့စိတ်ဓါတ်ကို ကျုပ် သဘောကျမိတယ်ဗျာ ။ လေးစားတော့ မလေးစားဘူး ။ လေးစားတယ်ဆိုတဲ့ စကားလုံးဟာ အဓိပ္ပါယ်အရမ်းကျယ်ပြန် ့တဲ့ အတွက် ၊ လွယ်လွယ်ကူကူ တွေ ့ရာလူကို ကျုပ် မပြောတတ်တာကို သဘောပေါက်မယ် ထင်ပါတယ် ။ ခင်ဗျားအနေနဲ ့ကျုပ်ကို လေးစားစရာ အကြောင်းမရှိသလို ၊ ကျုပ်အနေနဲ ့လဲ ခင်ဗျားကို လေးစားစရာ ဘာအကြောင်းမှ မရှိတာမို ့ ၊ ဟန်ဆောင်လိမ်ညာ လေကုန်ခံပြီး လေးစားပါတယ် လို ့မပြောတော့ဘူးနော ၊ ဒါပေသည့် ခင်ဗျား စိတ်ဓါတ်ကိုတော့ သဘောကျတယ် ဆိုတာလေး ပြောခဲ့ဦးမယ် ။ ဒါပဲဗျာ ၊ ကျုပ် လစ်ပြီ ”””

သို ့ဖြင့် ၊ သူရို ့တွေ ပြောတဲ့ ဆရာကြီးဆိုတဲ့ ကျုပ်လဲ စောနက ကျုပ်လျှောက်လာခဲ့တဲ့ လမ်းအတိုင်း ပြန်လျှောက်ပြန်လာခဲ့တယ် ။
သူရို ့တွေ ဘာတွေဆက်ဖြစ်ကြလဲ ၊ စိတ်လဲ မဝင်စားတော့ဘူး ၊
တစ်ကယ်တော့ ဘဝဆိုတာ တိုတိုလေးမို ့ ၊ အဓိပ္ပါယ်ပိုရှိမယ့် အကျိုးရှိမယ့် အလုပ်ဆိုတာတွေကိုပဲ စဉ်းစားရင်း ၊ လက်တွေ ့လုပ်ဖို ့အကောင်အထည်ဖော်ရမယ်လို ့ကျုပ် ရှာဖွေလုပ်ဆောင်ဖို ့ကြံစည်နေမိတယ် ။ (ကြံစည် နဲ ့ရဲစည်လဲ အမျိုးမတော်ပါဘူး)

——- ဒီ အန် ့——-