တရက်ရဲ့ တမနက်

တနေ ့တာအစပြုလေပြီ။နေမင်းကြီးသည်ကောင်းကင်ပေါ်သို ့မင်းမူ နိုင်ရန်ရှေ ့မှအတားအဆီး
ဟူသမျှကို ကျော်ဖြတ်နေလေသည်။
” ပဲပြုပ်”
“ကောက်ညှင်းပေါင်း၊ အကြော်စုံပူပူလေး”
အစရှိသည့် နံက်ခင်းဝမ်းဝမ်းဝ အစားပြေ ရောင်းချသော ခေါင်းရ­ွက်ဈေးသည်များ၏တစာစာ
အော်နေသံများကြောင့် အိပ်ရေးမဝတဝဖြင့်နိူးထလာခဲ့ရသော်လည်း စိတ်မှာကြည်လင် လန်း
ဆန်းနေသည်။

အဘယ့်ကြောင့်နည်း။

အကြောင်းတော့ရှိရမည်။

ဒါဆိုဘာအကြောင်းက အိပ်ရေးမဝတဝနဲ့ကိုစိတ်ကြည်လင်လန်းဆန်းနေရပါလဲ။
အကြောင်းရင်းကိုတွေးမိပြန်တော့ ရယ်မလိုစိတ်ကိုပြန်ထိန်းရသည်။
ညကညဉ့်နက်မှအိပ်ဖြစ်သည်။ အကြောင်းကား တရုပ်မင်းသား စတီဖင်ချောင် ၏သိုင်းကား
ကြည့်နေသောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။ဇာတ်လမ်းအရ မင်းသားမှာ မိုးနဂါးသိုင်း ၁၈ ကွက်ကို
လေ့ကျင့်တတ်မြောက်ရမည်ဖြစ်သော်လည်း နောက်ဆုံးအကွက် ၁၈ ကိုမကျင့်ဖြစ်နေလေ
သည်။လူဆိုးဖြစ်သူသိုင်းအကျော်အမော်နှင့်လည်းတိုက်ခိုက်ရတော့မည်။ မင်းသားကလည်း
မရနိုင်။မကျင့်နိုင်။အနီးရှိသူများကလည်းအလွန်စိုးရိန်နေကြလေပြီ။ကြည့်နေသောကျွန်ုပ်သည်
ပင်လျင်အားမလိုအားမရဖြစ်နေမိသည်။ဘေးမှလည်းဝိုင်းဝန်းကြိုးစားကူညီပေးနေကြ ပြန်
သည်။
“ဖျက်ကနဲ့”
မီးပျက်သွားလေတော့သည်။
ပြီးခါနီးတဝက်တပျက်နှင့်အိပ်ရာသို့ဝင်ရလေတော့သည်။မီးပျက်လို့သာတော်သေးသည်။
နာရီသံတချက်တီးနေပြီ။မနက်ရုံးသွားရအုံးမည်။ ဇာတ်လမ်းနောက်သို့အလိုက်ကောင်းနေသည်။
စိတ်ကဆောင်နေသော်လည်းကိုယ်က ခေါင်းချလိုက်သည်နှင့် အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်။

“ZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZ”

အိပ်ကောင်းတုန်းရှိသေး “ထတော့ ထတော့ ” ဟူသော အသံချိုချိုဖြင့်နိုးသောကြောင့် ကျွန်ုပ်
လည်းယောင်တောင်ပေါင်တောင်ဖြင့်အိပ်ရာမှထလေသည်။
“ဝါးးးး”
အိပ်ရေးမဝကြောင်းသိစေရန်တချက်သန်းပြလိုက်သည်။ဘေးဘီသို့တချက်စောင်းကြည့်မိသည်
နှင့်-
“ဟိုက်”
ဘုရား ဘုရား တောထဲတောင်ထဲရောက်နေပါရောလား။မျက်စေ့ကိုပွတ်ကြည့်သည်။မြင်ကွင်းကားပြောင်းမ
သွား။ရေးစီးသံများပင်ကြားနေရသည်။အိုး တောင်ပေါ်ရောက်နေတာပါလား။အနီးမှာလည်း
အတော်မြင့်သောရေတံခွန်ကြီးတခု။
အနီးသို့ချည်းကပ်လာသောခြေသံကိုရုတ်တရက်သတိပြုမိသည်။ပျံလွှားခြေလှမ်း ကိုတဘက်ကမ်းတတ်မြောက်ထားသူပင်ဖြစ်ကြောင်း ကျွန်ုပ်သိရှိလိုက်ရပေသည်။အကယ်စင်စစ်ထိုကဲ့သို့သိရှိနိုင်သောသူကားမိုးနဂါးသိုင်းကွက်
၁ရ ဆင့်အထိတတ်မြောက်ပြီးသူမှသာလျှင်သိရှိနိုင်မည်။
အလိုလေ “ငါ ငါ သိုင်လောကသားတယောက်ပါလား”
မိမိအတွင်းအားများကိုပြန်စစ်ကြည့်သည်။တကိုယ်လုံးသွေးလည်ပတ်နေမူ့ကိုပြန်စစ်မိသည်။
အတွင်းအားအပြည့်။ အနီးရှိ ကျောက်တုံးကြီးကိုလက်ဝါးနှင့်အသာတချက်ရိုက်လိုက်သည်။
“ဝုန်းးးး”
ကျောက်တုံးမှာအစိတ်စိတ်အမွှာမွှာကွဲကြေသွားလေတော့သည်။
“ဟားဟား ဟား”
စိတ်ကျေနပ်အားရစွာတချက်အော်ရယ်မိသည်။
“အခုလောက်လေးနဲ့ရှင်ကကျေနပ်နေတယ်ပေါ့လေ။အဆင့် ၁၈ ကိုရှင်မတက်နိုင်ပဲ သူ့ကို
ရင်ဆိုင်လို့မရဘူး”
အသံရှင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ အင်မတန်ချောမောလှပသောမိန်းကလေးတဦးဖြစ်နေလေသည်။
မြင်ဖူးသလိုလိုရှိသည်။မြင်ဖူးသည် ဘယ်မှာပါလိမ့်။ အော်သိပြီ ညကကြည့်နေတဲ့ စတီဖင်ချောင်
သိုင်းကားထဲကမင်းသမီးကိုး။ ဒါဆို ငါ ငါက။
အနီးရှိရေကန်သို့ပြေးကြည့်လိုက်ရာ။
အော် ကျွန်ုပ်သည်ကား မင်းသားစတီဖင်ချောင် ပင်ဖြစ်နေသည်ကိုး။
“ရော့ မြန်မြန်စား ပြီးရင်ကျင့်မယ်”
” ဟုတ်ကဲ့”
ထို့နောက် ထို့နောက်တွင်ကား—–
မင်းသမီးလေး၏အနီးကပ်လေ့ကျင့်သင်ပြမူ့ဖြင့် မိုးနဂါးသိုင်းကွက် ၁၈ ကိုအောင်မြင်စွာတတ်
မြောက်သွားလေသည်။

” ပဲပြုပ်”
“ကောက်ညှင်းပေါင်း၊ အကြော်စုံပူပူလေး”
ထိုအသံများကြောင့် အိပ်ရေးမဝတဝနိုးလာခဲ့ရသော်လည်းစိတ်မှာကြည်လင်လှသည်။
” ၈ နာရီ ခွဲတော့မယ်။မျက်နှာသစ်တော့။ရုံးနောက်ကြနေမယ်”

ထို့နောက်အတွေးရေယဉ်ကိုဖြတ်ပြီးရုံးချိန်အမှီရောက်ရှိရေး ကိုအသော့နှင်ရလေတော့သတည်း။