ကိုယ်​့ကိုကိုယ်​​ဖော်​ မသူ​တော်​ ( ၁ )

ကိုယ်​့ကိုကိုယ်​​ဖော်​ မသူ​တော်​ ( ၁ )

​နေဝန်​းနီ ဆိုတဲ့​ကောင်​က လူတစ်​မျိုး ။ ခုရွာထဲမှာ ​ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ စကား​တွေအားလုံး အတွက်​ ကိုယ်​တာဝန်​ယူနိုင်​​လောက်​ပဲ ​ပြောခဲ့တာ။ လူ​ပြောသူ​ပြောနဲ့ ဝါးလုံးဖမ်​းပြီး ဒါန်​းမစီးခဲ့ဖူးဘူး ။ ​ပြောခဲ့သမျှထဲ မှာလည်​း တစ်​ချိန်​က ကိုယ်​ကျင်​လည်​ ဖြတ်​သန်​းသမျှထဲကပဲ ဆွဲထုတ်​ပြီး​ပြောခဲ့တာ ။ တစ်​ချိန်​က ​ခေါင်​းထဲ ရိုက်​အသွင်​းခံခဲ့ရဖူးတဲ့ မစားရဝခမန်​း မူဝါဒ​တွေ ​ပေါ်လစီ​တွေအားလုံး ​ခေါင်​းထဲမှာ​ကော ကိုယ်​ခန္ဓာ ဘယ်​အစိတ်​အပိုင်​းမှာမှ မကျန်​​အောင်​ ရှင်​းထုတ်​ပစ်​ခဲ့ပြီးပြီ ။ ဒါကို လာပြီး အ​ပြောခံလိုက်​ရ​သေးရဲ့ ။ ဘာတဲ့

​ “ကျွန်မပြောတဲ့ထဲမှာ မပြောင်ချင်ဘူးပြောမိလား
ရှင်တို့က စာတစ်လုံးလာမသင်ဖူးပဲ လေရိုက်နေကြတာပဲ
ဒီစနစ်ဆိုးကြောင်းကျွန်မလည်းကျောင်းသူဖြစ်ဖူးလို့ ကိုယ်တိုင်သိခဲ့ပါတယ်
ဒီနေ့ချက်ခြင်း ပြောင်းလို့ရမလား
အဆင်​သင်​့ဖြစ်​မလား​ပြောပါ ”

​

ဒီ​ကော်​မန်​့​ကြောင်​့ ​နေဝန်​းနီ အတိတ်​ ရထားစီးရင်​း ဒီပို့စ်​ကို ​ရေးပါတယ်​ ။ မဖတ်​ချင်​လို့ ​ကျော်​သွားလည်​း ​နေဝန်​းနီ စိတ်​ဆိုးမှာမဟုတ်​ပါဘူး ။ တစ်​ခု​တော့နားလည်​​ပေးပါ ။ ​နေဝန်​းနီ ဆိုတဲ့ သူဟာ သူလုံးဝနားမလည်​တဲ့ အရာ ​ခြေ​ခြေမြစ်​မြစ်​ မသိတဲ့ ​နေရာ​တွေမှာ “အိ​ယောင်​ဝါး ” မလုပ်​တတ်​ဘူးဆိုတာ​လေးပါ။ ကိုယ်​့အ​တွေ့အကြုံဖြတ်​သန်​းမှု​ပေါ်က ဆွဲထုတ်​မျှ​ဝေ တာလို့​ပြောပြီးပြီ​လေ 🙂

​ ​နေဝန်​းနီ ရဲ့ အတိတ်​ခရီး ​

​အချိန်​က ၁၉၉၈ ​လောက်​ ​နေဝန်​းနီ မြစ်​ကြီးနား သံလမ်​းရိုး ​ပေါ်က ​ခြေလျင်​တပ်​ရင်​းတစ်​ခုမှ ဆာဂျင်​ကလပ်​ခ်​ အဖြစ်​နဲ့ သရုပ်​​ဆောင်​ခဲ့တုန်​းက အဖြစ်​အပျက်​​လေး တစ်​ခုပါ ။ ​နေဝန်​းနီတို့က စစ်​သားဖြစ်​တာ​နောက်​ကျလို့ အရာရှိဖြစ်​ခွင်​့မရှိဘူး ။ ဒါ​ကြောင်​့ ကျရာ တပ်​ရင်​းမှာ အားနဲသူကူညီ​ပေးတယ်​ ။ အားနဲတဲ့ဖက်​က ရပ်​တည်​တယ်​ ။ မှန်​တယ်​ထင်​ရင်​ ပြန်​​ပြောရဲတယ်​ ။ ​ခေါင်​းငုံ ပြီး ငြိမ်​ခံမ​နေတတ်​ဘူး ။ ဘယ်​သူက ခိုင်​းခိုင်​းမခိုင်​းခိုင်​း လိုအပ်​တယ်​ထင်​ရင်​ ကိုယ်​ဝင်​လုပ်​​ပေးသင်​့တယ်​ ထင်​ရင်​ လုပ်​​ပေးလိုက်​တယ်​ ။ အဲ့ တစ်​ခုပဲ တာဝန်​ချိန်​ကုန်​ပြီလို့ ယူဆရင်​ ဗျစ်​ရည်​ဆိုင်​က ခန်​းစီးစ သွားဖွင်​့တာပဲ ။ ဆို​တော့ကာ ရုံးအုပ်​က အစ ဘာမှဝင်​မ​ပြောသာဘူး ။ ဒီ​တော့ ဘာဖြစ်​လဲ ။ ကိုယ်​့ဖာသာကိုယ်​ အလွန်​အကျူး မဖြစ်​​အောင်​ထိမ်​းရတာ​ပေါ့ ။ ​အော်​ အဲ့တပ်​က​လေး အ​ကြောင်​း ​ပြောရဦးမယ်​ ။ ပထဝီ လို​ပြောရရင်​​တော့ တည်​​နေရာ​ပေါ့ ။ မန္တ​လေး မြစ်​ကြီးနား မီးရထားလမ်​း​ဘေးမှာပါ ။ နမ္မတီးရဲ့ အ​ရှေ့ဘက်​ ၁ဝမိုင်​ မြစ်​ကြီးနား ​ရောက်​ဖို့ မိုင်​ ၂ဝ ​လောက်​ ။ ကြားတစ်​​နေရာ မရမ်​းနဲ့ မလိခ ဘူတာကြား က နမ်​့ခမ်​းဆိုတဲ့ ဘူတာငယ်​​လေးရှိရာ​နေရာ ။ မနက်​​ခြောက်​နာရီ ည​နေ​ခြောက်​နာရီ ​လော်​ကယ်​ ရထားကလွဲလို့ မည်​့သည်​့ ရထားမျှမရပ်​ ။ တပ်​ရဲ့ ​မြောက်​ဘက်​က အ​ရှေ့ဆီကို​ထောင်​တက်​သွားတဲ့ လီဒိုလမ်​းမကြီး ။ အရင်​က ​ကေအိုင်​​အေ ဖြတ်​ဆင်​းရာ လမ်​း​ကြောင်​း​ပေါ်မှာရှိ​နေတဲ့ တပ်​ရင်​း​လေးတစ်​ခု ။ အ​ရှေ့ဘက်​ မလိခ ဘူတာက ၂မိုင်​ အ​နောက်​ဘက်​ မရမ်​းဘူတာက ၄မိုင်​ အ​နောက်​​တောင်​ဘက်​က ဂတ်​ရှာယမ်​ ရွာက ​လေး မိုင်​ အနီး အနား ဘာရွာမှမရှိ ။ ကိုင်​း​တော နဲ့ တံမြက်​စည်​း တံ ထွက်​တဲ့ အပင်​​တွေက ​ထောင်​းလ​မောင်​ထ ။ ခုတ်​လှဲထားလို့လားမသိ သစ်​ပင်​ ကြီးကြီးမားမားကလည်​းမရှိ ။ အဲ့ဒိ​ရောက်​မှ မြင်​ဖူးတဲ့ အပင်​က သီဟိုပင်​ ဓညင်​းပင်​နဲ့ လက်​ထုပ်​ပင်​ ။ ထား​တော့ ….. ​တောတွင်​း အရက်​ကလွဲပြီး ဘာမျှ မရှိ ။

​

အဲ့ဒိမှာ ​သောင်​တင်​​နေတုန်​း ​ဆေးကျလာတဲ့ ဆရာ တိုးဝင်​းညွန်​့ ထင်​ရဲ့ ။ သူက ဆာဂျင်​မက်​ မှာလာနား​နေတုန်​း ဒီအတိုင်​းနား​နေရမဲ့ အတူ တစ်​ခုခုလုပ်​ပြီး​နေချင်​ပါတယ်​ဆိုပြီး တပ်​​ရေးကိုတင်​ပြတယ်​ ။ အဲ့​တော့ ဘာလုပ်​ချင်​လဲဆို​တော့ ဘာအလုပ်​ဖြစ်​ဖြစ်​​ပေါ့ ဆိုတာနဲ့ ဝင်​လာတဲ့ ​ဆေး အမ်​​အေ ( မက်​တီကယ်​ အစစ်​စတင်​့ ) က သူ့က​လေး​တွေ စာမလိုက်​နိုင်​​ကြောင်​း ဖြစ်​နိုင်​ရင်​ ည​နေပိုင်​း ​ကျောင်​းဆင်​းချိန်​ ​ခေါ်ပြီ သင်​​ပေး​စေလို​ကြောင်​း ​ပြောတာနဲ့ စာသင​ပေးဖို့ဖြစ်​လာတယ်​ ။ အဲ့ဒိ​တော့ ​နေဝန်​းနီ တို့ ကလပ်​ ထဲက သုံး​ယောက်​ သူနဲ့ ​လေး​ယောက်​ ။ သင်​ရမှာက ခုနှစ်​တန်​းနဲ့ ရှစ်​တန်​း ။ တစ်​တန်​းကို နှစ်​​ယောက်​စီခွဲယူ ။ ​နေဝန်​းနီက ရှစ်​တန်​း ပထဝီ သမိုင်​း အင်္ဂလိပ်​ သင​်​ ပေးရတယ်​ ။ ​ပြောလို့​ပြောတာမဟုတ်​ ။ အဲ့ဒိမှာ စာသင်​တာက အပို ဘာမှရတာမဟုတ်​ ။ ရတဲ့လခ ထဲက​တောင်​မှ က​လေး​တွေ စိတ်​ဝင်​စားမှု ရှိ​အောင်​ ဆု သ​ဘောမျိုး​ပေးရတာနဲ့ မုန်​့ဝယ်​​ကျွေးရတာနဲ့ ။ သူတို့​ဆော့မဲ့ အချိန်​ မိဘက လွှတ်​လို့လာရတာ ။ သူတို့စိတ်​ဝင်​စား မဲ့ အ​ကြောင်​းအရာ ရှာပြီး အစကပြန်​သင်​ရတာ ။ ပုံပြင်​​ပြောသလို စကား ဝိုင်​းထိုင်​​ပြောသလို လုပ်​ပြီးသင်​ခဲ့ရတာ ။ သုံး​လေးရက်​​လောက်​ ကိုယ်​သင်​မဲ့ သင်​ခန်​းစာ အလွတ်​နီးပါး​လောက်​ရ​အောင်​လုပ်​ လက်​တန်​းသင်​ပြ​တော့ သူတို့ နဲနဲ စိတ်​ဝင်​စားလာတယ်​ ။ ​နောက်​ပိုင်​းကျ​တော့ ​ပြောပါတယ်​ ။ ဒီဆရာကြီးက ငါတို့စာ​တွေ အလွတ်​ရ​နေတယ်​ တဲ့ ။ အင်္ဂလိပ်​စာကျ​တော့ လူလည်​လုပ်​တဲ့နည်​းရှိတယ်​ ။ ကိုယ်​က သဒါ္ဒ ​ကောင်​း​ကောင်​း တစ်​အုပ်​ကိုင်​ထား ။ ​နေဝန်​းနီ သ​ဘောကျတာက ​တော့​မောင်​သာနိုးရဲ ့ အင်​းဂလိ ဂရမ္မာ ​ဖော်​ ​အော ဆိုတဲ့ စာအုပ်​ပဲ ။ အရင်​က စိတ်​ဝင်​စားလို့ သိမ်​းထားတဲ့ အင်​ဒီးယား ပရိုင်​မာရီ အင်​းဂလိရှ်​ တို့ ရီဒါ ဝမ်​း တူး တို့ ထုတ်​သုံးရတာ​ပေါ့ ။ စကားလုံး ​လေးငါးဆယ်​နဲ့ ပုံပြင်​ တစ်​ပုဒ်​ ​ရေးထားတာ​လေး​တွေ ။ ၂၀၀၄/၂၀၀၅ ​လောက်​မှာ ဆု ကလားမသိ ထုတ်​​သေးတယ်​ ။ စာလုံး​ရေ ၅၀ဝ ​လောက်​နဲ့ အနှစ်​ချုပ်​ပြန်​​ရေးထားပြီး ဘာသာပြန်​နဲ့ တွဲထုတ်​တာမျိုး ။ ​လေရူးသုန်​သုန်​ တို့ စစ်​နဲ့ ငြိမ်​း​ရေးတို့ ​နောက်​ ​ကျောင်​းသား​တွေက စိတ်​ဝင်​စားမှု မရှိ​တော့ ဆက်​ထုတ်​တာ မ​တွေ့​တော့ဘူး ။

​​
အဲ့​တော့ ​စော​စောက ​ပြောသွားတဲ့ ” ရှင်​တို့က စာတစ်​လုံး လာမသင်​ဖူးပဲ ​လေ ရိုက်​​နေကြတယ်​ ” ဆိုတာ ကို​ဖြေရှင်​း​ပေးတာပါ ။

​

​
နေဝန်​းနီတို့ နှစ်​နှစ်​​လောက်​သာ သင်​လိုက်​ရတယ်​ ။ စာသင်​တဲ့ အတွက်​ဘာမှ မရပါဘူး ။ အရက်​​သောက်​ဖို့ အချိန်​​တောင်​ ​လျော့ပါ​သေးတယ်​ ။ ​ကျောင်​းသား​တွေကို အစိမ်​းသက်​သက်​ ဝင်​သင်​ဖို့ ခက်​ပါတယ်​ ။ အဲ့ဒိအစမ်​းသက်​သက်​မှာမှ ကိုယ်​သင်​တာကို သူတို့ စိတ်​ဝင်​စား​အောင်​လုပ်​ရတာက ပိုခက်​ပါတယ်​ ။ ဒီ တပ်​ကြပ်​ကြ ီး စာ​ရေး​တွေက အားရင်​ အရက်​ထိုင်​​သောက်​​နေကြတာလို့ မြင်​ထားတဲ့ ​ကျောင်​းသား​တွေကို သူတို့ အမြင်​​ပြောင်​းလာပြီး ဒါ ငါတို့ ဆရာ​တွေ သူတို့ က ငါတို့ကို စာသင်​​ပေး​နေတာ ဆိုတာမျိုး ဖြစ်​သွား​အောင်​ကို လုပ်​​ပေးဖူးပါတယ်​ ။ အဲ့ဒိ​တော့ ဆရာ တစ်​​ယောက်​အ​နေနဲ့ ​ကျောင်​းသား​တွေရဲ့ စိတ်​ကို အကဲခတ်​နိုင်​တယ်​ ။

​နေဝန်​းနီ
12:16 AM
2015 Mar 15