အထီးကျန်… သိမ်ငယ်မှုများစွာရယ်.. (၁)

၃။ ” ရည်မွန်ဗလ… ရည်မွန်ဗလ”

ကျွန်တော်သည် မိမိလက်ဝယ်တွင်းရှိ စာရွက်များမှ နာမည်ပိုင်ရှင်တစ်ဦးအား အသံပြဲကြီးဖြင့် အော်ဟစ်ခေါ်နေလေ၏။ တုန့်ပြန်သံမကြားရ.. ဇောချွေးများပင်ပျံလာ၏။ ဘယ်နေရာမှာများ ကျန်နေခဲ့ပါလိမ့်??

ကောင်မလေးချောချောတစ်ယောက်များမှ ဖြစ်ပါလေစ??

မရှင်းလင်းမည်စိုးသဖြင့် ထပ်မံရှင်းပြရပေမည်။

ဒူဘိုင်းသို့ အင်တာဗျူးအောင်ပြီး စုစုပေါင်း မြန်မာ ၁၂ဦး သွားရောက်ကြရာ Agency မှ ရန်ကုန်လေဆိပ်အရောက် လိုက်လံပို့ဆောင်ပြီးသကာလ ၎င်းတို့၏ လုပ်ငန်းတာဝန်ပြီးမြောက်ပြီဖြစ်သောကြောင့် ကျွန်န်ုပ်တို့ လူတစ်သိုက်အား စိတ်ချလက်ချ၊ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ထားခဲ့ပြီးသောအခါ အနှီ ငမိုက်သား ၁၂ ယောက်မှာကား လေဆိပ်တွင် မျက်လုံးကလေးများ ကလယ်၊ ကလယ်ဖြင့် ကျန်ရစ်ခဲ့လေသတည်း။

ထိုစဉ်အခါ အနှီသကောင့်သား/သမီးများ စဉ်းစားကြသည်မှာ ဘယ်သူ့ကို ဆရာတင်ရပါ့ဆိုပြီး ဖြစ်လေ၏။ ၎င်းတို့၏ ပုံမကျ ပန်းမကျမျက်ဝန်းတွင် အသက်အနည်းငယ်ကြီးသည်ဟုထင်ရသော၊ စ လုံးရောက်ဖူးသည်ဟု ဆိုသော သကောင့်သား ကျွန်တော်မှာ ၎င်းတို့၏ ပစ်မှတ်ကျပြီး ကန့်ကွက်မဲမရှိ၊ ကြိုတင်ထောက်ခံမဲဖြင့် Group Leader ဖြစ်ခဲ့လေ၏။

ဆက်ပါမည်..

လူအုပ်ကြားမှ မနည်းကြည့်ယူရသော သန်မာထွားကြိုင်းလှသည့် (ချစ်စနိုးအမည် “ဗလ”)ဆိုသော အနှီ သကောင့်သားသည် ထွက်ပေါ်လာပေ၏။ ဘု ကြည့်ကြည့်ရင်း ကျုပ် ရဲမွန်ဗလဗျ၊ ရည်မွန်ဗလ မဟုတ်ဘူး ဟု ဒေါသသံဖြင့် ဖြေလေသည်။ ဪ English စာလုံးပေါင်းများ ခက်လှပါဘိ။

၄။ လေယာဉ်ပေါ်တွင် အိပ်ပျော်နေရာမှ ရုတ်တရက် သီချင်းသံရပ်သွားပြီး စကားပြောသံကြားခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း၊ သိမ့်ခနဲ သိမ့်ခနဲ တုန်ခါသွားခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း အိပ်ပျော်ရာမှ နိုးထလာသည်။ ပြည်မကြီးသံရောသော China Southern Air Line (CSA) လေယာဉ်မယ် တရုတ်မလေး၏ စကားပြောသံကို နားဆင်မိလို်က်ရာ ရာသီဥတုဆိုးဝါးနေကြောင်း ကြားသိရသဖြင့် ဘေးမှ သူများအားနှိုးရာ တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်ကြပါလား။

လေယာဉ်ဘီး ပြေးလမ်းနှင့်ထိတွေ့သည်ကို သိလိုက်သော ခဏမှာပဲ ဪ… ငါ မြန်မာပြည်နဲ့ ဝေးပါရော့လားဆိုသောအသိက ရင်မှာဝမ်းနည်းခြင်းတစ်ခုကို ခံစားမိပေသည်။ ထိုနေ့က ဒူဘိုင်းတွင် ထူးထူးဆန်းဆန်း မိုးရွာနေသည်။ ရေနှုတ်မြောင်းမရှိသော လမ်းမများမှာ ရေတွေ လျှံနေ၏။ ရေနှုတ်မြောင်းများ တစ်ဖက်တစ်ရပ် ခြံရံနေသော ရန်ကုန် မိုးတွင်းကို သတိရမိပြန်လေသည်။

၅။ Company မှ လာကြိုသောကားသည် ရုံးချုပ်ရှိရာ အဆောက်အဦးသို့ မောင်းနှင်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့ ခဏတာနားခိုရာ အဆောင်သို့ပို့ဆောင်ပြီး ပြန်လည်ထွက်ခွာသွားလေသည်။

သိပ်များမကြာမှီကာလမှာပင် မပြောမဆိုနှင့် ကျွန်ုပ်တို့တာဝန်ကျရာ နေရာအသီးသီးသို့ လိုက်လံပို့ဆောင်ပေးရာတွင် Group Leader အဖြစ် အများသဘောတူ ခန့်အပ်ခြင်းခံရသော ငမိုက်သားမှာ တစ်မြို့လုံးတွင် မြန်မာတစ်ယောက်မှ မရှိရာ၊ သွားလာရေးခက်ခဲရာ၊ Umm Al Quwain ဆိုသော မဲဇာအရပ်သို့ နှင်ထုတ်ခြင်းခံထားရသည်မှ ယနေ့ထိတိုင်အောင် ဖြစ်လေ၏။

မနေနိုင်၊ မထိုင်နိုင်စိတ်ဓါတ်ကြောင့် ဘယ်သူတွေ ဘယ်လိုပဲ သွေးခွဲပါစေ၊ ငါဟာ မြန်မာတွေထဲက မြန်မာပဲဆိုသော စိတ်ဓါတ်ဖြင့် အခြားသော သူများထံ မရောက်ရောက်အောင်သွား၊ ဖုန်းတွေ တဂွီဂွီ တဂွမ်ဂွမ်ဆက်ပါသော်ငြားလည်း မည်သူမျှ အဆက်အသွယ် ပြန်လုပ်ခြင်းမရှိကြပေ။

တစ်ခါတစ်ရံတော့ အသံမမြည်သော ကျွန်ုပ်၏ Mobile မှ အသံမြည်လာပါ၏။

သိပါသည်၊ တိကျသေချာသော အကြောင်းအရာတစ်ခုကြောင့်သာ ဖြစ်ပါသည်။ ၎င်းတို့တွင် Problem တစ်စုံတစ်ရာ ဖြစ်နေသောကြောင့်သာ ခေါ်ဆိုခြင်းဖြစ်ပါသည်။ အမှတ်မရှိသော ကျွန်တော်မှာ ၎င်းတို့ရှိရာ ငွေကုန်ကြေးကျခံ၊ သွားရောက်ဖြေရှင်းပေးပါသော်လည်း ၎င်းတို့ပြေလည်သွားသောအခါ ဒုံရင်း၊ ဒုံရင်း… အသံမမြည်သော ကျွန်တော့်ဖုန်းမှာ အသံတိတ်မြဲ တိတ်လျက်ပါလား။

Alarm သံလေးတွေကလွဲလို့ပေါ့။

(ဒီနေရာတွင် အထီးကျန်… ဆိုသောနေရာတွင် ရပ်ပါရစေ။
သိမ်ငယ်မှုများစွာကို အပိုင်း(၂) ဆက်ပါမည်)

စာကြွင်း – ယခုတစ်ခေါက် မြန်မာပြည်ခရီးစဉ်တွင်ကား ချစ်စရာ့ အပြုံးလေးနှင့် ဆီးကြိုနေမည့် မိန်းမချောလေး ရှိနေပါကြောင်း 😀