ကျွန်လုပ်ကြမှာလား

4 comments

• 

  Myanmar

  June 8, 2011 at 2:48 pm

  @Narziparty2009 : Thanks for your post. I really have the respect to that old lady. I think she is an educated one. What she said was true. You can work at high rank and decent salary in abroad if you have the command of language and skills in your respective profession. There are many Myanmar who live in abroad and are working at the high position in their respective fields. I learn that you are working at internet cafe. I saw your desire to prosper in your post. My brotherly advice for you is that you should try to learn language (especially English which is now global) and area of your interest when you have a spare time. What I saw with most internet cafe in Myanmar is most of the young people are playing net games, chatting for nothing and browsing non-educational sites and wasting their time and life. That makes me sad for them.

  Log in to Reply

• 

  padonmar

  June 8, 2011 at 4:58 pm

  ဟုတ်ပါရဲ့။ဒီကြားထဲ Burglish လို့သုံးပေးလိုက်တော့ အဟုတ်ကြီးမှတ်ပြီး သုံးနေကြတယ် ။ကြာလေ ချာလေဖြစ်တော့မှာဘဲ။Singlish က လားတွေနောက်က ထည့်တာလောက်ရှိသေးတာ။
  အင်္ဂလိပ်စကားပြောတဲ့သူတွေနားလည်နိုင်သေးတယ်။
  အင်္ဂလိပ်စာမကျွမ်းကျင်လို့ မရိုက်နိုင်ရင် ကိုယ့် မြန်မာစာ ပီပီသသ ရိုက်သင့်ပါတယ်။

  Log in to Reply

• 

  reaper

  June 8, 2011 at 6:44 pm

  Oh! Thanks for your post.
  There are so many things to be carried out.
  Just Do It!

  Log in to Reply

• 

  nigimi77

  June 11, 2011 at 6:16 am

  အဟမ်း….

  E major နဲ ့ကျောင်းပြီးထားပြီး English လို မပြောတတ်တဲ့လူတွေ ဒုနဲ ့ဒေး။

  အကုန်လုံးကို မဆိုလိုဘူး။ မြန်မာကျောင်း ၈ တန်းလောက်နဲ ့ American လေသံကို ပီပြင်အောင် ပြောနိုင်တဲ့

  ကလေးတွေလဲ အများကြီးပဲ။ ဒါက ကိုယ်စီးတဲ့ မြင်းက အထီးမှန်း အမမှန်းသိဖို ့လိုတယ်။

  ဒီမှာက အတတ်ပညာရပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ Major နဲ ့ကျောင်းပြီးထားတဲ့လူတွေရဲ ့ 95% နှုံးလောက်က စက္ကူ လက်မှတ်

  တခု ရထားတာပဲ ရှိတယ်။ လက်တွေ ့ အသုံးမချနိုင်ကြဘူး။ ဘွဲ ့ရဖို ့ကိုပဲ အဓိကထားနေကြတော့ ရထားတဲ့ ဘွဲ ့က

  ဘာ အတွက် အသုံးချနိုင်မလဲ ဆိုတဲ့ စဉ်းစားတွေးခေါ်နိုင်မှု မရှိတော့ဘူး။

  တနည်းပြောရရင် ရည်မှန်းချက် ချို ့တဲ့ မှု အရမ်း အားကောင်းသွားပြီ။ ဘွဲ ့ရမှ အလုပ်ရမယ် ဆိုတဲ့ အထိပဲ တွေးတော့တယ်။

  မိမိဟာ ဘယ်အရာမှာ ထူးချွန်ထက်မြက်တယ် ဆိုတဲ့ ပင်ကိုယ် အရည်အသွေး သုံးသပ်တဲ့ အကျင့်ကလဲ မရှိတော့ဘူး။

  အလုပ် တခုခု ရဖို ့ဆိုတာက သူ ့ရဲ ့အမြင့်ဆုံး ရည်မှန်းချက်လို လမ်းဆုံးနေတယ်။

  ပင်ကိုယ် အစွမ်းကို ထုတ်ဖော် မသုံးရဲတော့တာကနေ စပြီး မသုံးတတ်တော့တာမျိုးဖြစ်သွားပြီ။

  ဂဏန်းပေါင်းစက် မပေါ်ခင်က လူတွေဟာ ကိုယ့်ဦးဏှောက်နဲ ့တွက်ချက်တဲ့ အတွက် တကယ်ကို တွက်ချက်မှု ကျွမ်းကျင်

  ကြတယ်။ အခုခေတ်မှာ ဦးဏှောက်က Result ကိုပဲ စောင့်မျှော်တော့တယ်။ Result ထွက်အောင် မလုပ်တတ်တော့ဘူး။

  ကြုံလို ့ပြောရရင် ဗမာပြည်ဟာ ဂျပန် ဘာသာစကားနဲ ့ထိတွေ ့လာတာ နှစ်ပေါင်း မနည်းခဲ့ဘူး။

  ဂျပန်စာတတ် ပုဂ္ဂိုလ်တွေလဲ ဒုနဲ ့ဒေး။ ဒါပေမဲ့ ပီပြင်ကောင်းမွန်တဲ့ ဂျပန်ဘာသာစကားလေ့လာနိုင်တဲ့ စာအုပ် တစ်အုပ်မှ

  မထွက်လာခဲ့ဘူး။ စာအုပ် အားလုံးဟာ စကားပြော စာအုပ်တွေချည်းပဲ။ အခြေခံကျကျ ဂျပန်စာကို သဒ္ဒါက အစ ကိုယ်တိုင်

  လေ့လာနိုင်တဲ့ စာအုပ် တစ်အုပ်မှ မရှိဘူး။ အဲဒီ အဖြေကို ဂျပန် စာတတ်ပုဂ္ဂိုလ် တွေက ပြောကြပါဦး။

  ကိုရီးယား ဘာသာစကားဟာ မြန်မာတွေကြားထဲမှာ အလွန်ကို သက်တမ်းနုစွာ ဝင်ရောက်လာခဲ့ပေမဲ့ လက်တန်းစကားပြော

  မဟုတ်တဲ့ ခိုင်မာတဲ့ ကိုယ်တိုင်လေ့လာသင်ယူနိုင်တဲ့ စာအုပ်တွေ ထွက်နေပြီ။

  မြန်မာပြည်လို နိုင်ငံမျိုးဟာ ယိုးဒယားလို ကမ္ဘာ အရပ်ရပ်က နိုင်ငံခြားသားတွေနဲ ့ အမြဲတစေ ထိတွေ ့နိုင်တဲ့ နိုင်ငံ မဟုတ်တာ

  ကြောင့် ပြည်တွင်းက လူငယ်တွေ အတွက် တကယ်ကို တတ်သိကျွမ်းကျင်တဲ့ ပညာရှင်တွေက စာအုပ်ကောင်းတွေ ထုတ်ဝေသင့်

  တယ်။ ငွေကြေးကြောင့်ဖြစ်စေ၊ အချိန်ကြောင့်ဖြစ်စေ၊ အတန်းပညာကြောင့်ဖြစ်စေ UFL လို နေရာမျိုး၊ စကားပြောသင်တန်းတွေ

  လို နေရမျိုးတွေမှာ လေ့လာသင်ယူမှု မပြုနိုင်သူတွေ အတွက် စာအုပ်ဟာ တပွဲထိုး သင်တန်းတွေထက်စာရင် အကောင်းဆုံး

  ဖြစ်မှာပါ။

  ဆိုတော့ …. မြန်မာပြည်က လူတွေ အတွက် ဘာသာစကား နှစ်ခုတော့ အနည်းဆုံး တတ်မြောက်ဖို ့လိုပါတယ်။

  ဂျပန်တွေလို စိတ်ဓါတ် တအားပြင်းထန်ပြီး သေမတတ် အလုပ်လုပ်နိုင်ကြတဲ့ မြန်မြန်ဆန်ဆန် သမားတွေ ဆိုရင်တော့ ခပ်မာမာပဲ

  ဘယ်သူ ့စကားမှ တတ်စရာ မလိုဘူး ပေါ့။ ဒို ့ရွှေမြန်မာတွေကတော့ အခုအချိန်အထိ……အေးဆေးပါ…စောပါသေးတယ်….

  ဖြစ်လာမှာပေါ့….ဆိုတဲ့ ကြားမှာ မျောပါရင်း………………………………

  Log in to Reply