ဘုရင်တစ်ပါး၏ ချစ်ခြင်းတရား အပိုင်း (၄)

4

_________________

The Meeting

ဆုံဆည်းရာ

In the Autumn of 1930 Edward went to stay with his friends Lord and Lady Furness. This is how he described that weekend in a book called A King’s Story:

၁၉၃ဝ ခုနှစ် တစ်ခုသော ဆောင်ဦး မှာ အက်ဒဝပ် သူ့သူငယ်ချင်းများဖြစ်ကြတဲ့ မြို့စား ဖားနစ် ဇနီးမောင်နှံ ဆီအလည်အပတ်သွားရောက်ခဲ့တယ်။  သူနေခဲ့တဲ့ စနေတနင်္ဂနွေရက်များ အကြောင်း ကို “ဘုရင်တစ်ပါး၏ဇတ်လမ်း” ဆိုတဲ့စာအုပ်ထဲမှာ ဆိုထားတာက…

On Saturday the weather was cold and windy. It was raining heavily so we could not ride our horses. We decided to stay in the house and have an early lunch with some of Lady Furness’ friends.

လေထန်ပြီး အေးမြတဲ့စနေနေ့တစ်ခုပေါ့။ မိုးကလည်သည်းနေတာနဲ့ ကျွန်ုပ်တို့

မြင်းစီး မထွက်ဖြစ်ကြပါ။ ဒါနဲ့အိမ်မှာပဲ အေးအေးဆေးဆေး နေဖို့ဆုံးဖြတ် ကြပြီး၊ ဖားနစ် မိသားစု ရဲ့မိတ်ဆွေပေါင်းအသင်းတွေနဲ့အတူ နေ့လည်စာ စောစော စားလိုက်ကြပါတယ်။

At one o’clock Wallis arrived with her husband. She was beautifully dressed and she smiled all the time. She spoke with Lord Furness for a few minutes, and then Lady Furness brought her over to see me.

နေ့ခင်းတစ်နာရီလောက်မှ၊ ဝေါ်လစ် ကသူ့ယောကျင်္ားနဲ့အတူ နေ့လည်းစာ စားပွဲ ကို

ရောက်လာပါတယ်။ လှပကျော့ရှင်းနေအောင်ဝတ်စားထားပြီး၊ တစ်ချိန်လုံး အမြဲပြုံး နေလေ့ရှိတယ်။ မြို့စားကတော်နဲ့ တော်တော်ကြာကြာ စကားပြောနေကြပြီး မှ၊ မြို့စားကတော် က ကျွန်တော်နဲ့မိတ်ဆက် ပေးဖို့ခေါ်လာပါတယ်။

“Sir, I would like you to meet one of my dearest and sweetest American Friends, Mrs. Willis Simpson.”

“How do you do, Mrs Simpson?”  I said. “Please come and sit down.”

“မင်းသားရှင့်..ကျမရဲ့အချစ်ဆုံး အခင်မင်ရဆုံးအမေရိကားကလာတဲ့ သူငယ်ချင်းများ

ထဲကတစ် ယောက်နဲ့မိတ်ဆက်ပေးပါရစေ၊ မစ်စစ် ဝေါ်လစ် ဆင်မဆင် လို့ခေါ်ပါတယ်။”

“ကျန်းမာပါစ၊ မစ်စစ်  ဆင်မဆင်” “ကျေးဇူးပြု၍ ဒီမှာထိုင်ပါခင်ဗျာ။”

Lady Furness left us and we began to talk.

မြို့စားကတော် ဖားနစ် ကျွန်တော်တို့ကိုမိတ်ဆက်ပြီးထွက်သွား၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စကား လက်ဆုံပြောဖြစ်ကြပါတယ်။

I could see that Wallis not feeling well. She had a bad cold and her eyes were red. “I’m afraid that our English houses aren’t very warm,” I said. “We don’t have American central heating here.”

မစ်စစ်ဝေါလစ် နေမကောင်း ဘူးဆိုတာကျွန်တော်သတိ ထားမိပါတယ်။ သူ အအေးမိ

ပြီး မျက်လုံးတွေ နီရဲနေပါတယ်။ ဒါနဲ့ကျွန်တော်က “ကျွန်တော်တို့အင်္ဂလန်ကအိမ်တွေက

နွေးအောင်လုပ်မထားကြဘူးဗျာ၊ စိတ်မကောင်းပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ အမေရိကားလို ဗဟိုလ်အပူပေးစနစ် လည်း တပ်ဆင်လေ့မရှိ ကြဘူးဗျ။”

There was a long silence. Mrs Simpson turned her face and looked out of the window. Then she said, “You have disappointed me, Sir.”

ပြီး အကြာကြီးငြိမ်သွားတယ်။ မစ်စစ်ဝေါလစ် မျက်နှာ လွှဲပြီး  ပြူတင်းပေါက်ဘက်ကို လှမ်းကြည့် လိုက်တယ်။ ပြီးမှ သူပြောတာက “မင်းသား ပြောစကားတွေက ကျမကို ငြီးငွေ့စေပါ တယ်ရှင်။”

“And why is that?” I asked.

“ဗျာ..ဘာကြောင့်ဘာလဲ” ကျွန်တော်မေးလိုက်ပါတယ်။

“Because everybody asks me about American central heating. I thought the Prince of Wales would talk about something more interesting.”

“ကျမကို ဒီကလူတွေ အမေရိကားလို ဗဟိုလ်အပူပေးစနစ် ကို ပဲ တချိန်လုံးမေး

နေကြပါတယ်။ ကျမ အထင် ဝေလမင်းသားလို လူတစ်ယောက် က ဒီထက်ပိုပြီး စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းတဲ့ အရာတွေ ဆွေးနွေးမယ်လို့ မှတ်နေတာ။”

I began to laugh.

“What’s the matter, Sir?” Wallis asked. “Have I said something wrong?”

ကျွန်တော်ရယ်လိုက်မိတယ်။

ဒါနဲ့ ဝေါလစ် က “ဘာဖြစ်လို့ရယ်တာလဲ။ ကျမ အမှားတစ်ခုခု ပြောလိုက်မိလို့လား”

“No,” I replied. “I’m laughing because you didn’t lie to me. You told me the truth.”

“မပြောပါဘူး။ ကျွန်တော်က ခင်ဗျားမလိမ်တတ်တာကို သဘောကျလို့ရယ်တာပါ။ အမှန်အတိုင်း စိတ်ထဲရှိတာ ကို ပြောတတ်လို့ သဘောကျလို့ပါ။”

“But why is that funny? Doesn’t everybody do that?”

“ဒါနဲ့ ဘာ ရယ်စရာပါလို့ပါလဲရှင်..လူတို်င်းဒီလို အရှိကို်အရှိအတိုင်းမပြောကြလို့လား”

        “One day I’ll be the King of England,” I replied. “And people are afraid of me. If I say that the sky is yellow, they say, “Yes, Sir, you’re right.” If I say that Wednesday is the first day of the week, they say, “Yes, Sir, you’re right.” And if I say that Scotland is bigger than Canada, and they say, “Yes, Sir, you’re right.” But you told me that I was boring! You told me the truth. I like that!”

ကျွန်တော်ပြန်ပြောလိုက်မှိတာ ကတော့ “တစ်နေ့နေ့မှာ ကျွန်တော်အင်္ဂလန်နိုင်ငံ ရဲ့ ဘုရင်တစ်ပါးဖြစ်လာမှာပါ။ လူတွေက ကျွန်တော့်ကို ကြောက် ရမယ်။ ကျွန်တော် က ကောင်းကင်ကြီး က အဝါရောင်ပါ ကွာ လို့ပြောရင် လိုက် ဝါ ကြမယ်။ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ က သီတင်းပတ်တစ်ခု ရဲ့ အစပထမဆုံးနေ့ လို့ ပြောရင် ပထမနေ့ပါ လို့သံယောင်လိုက် ကြမယ်။ စကော့တလန်နိုင်ငံ က ကနေဒါ နိုုင်ငံ ထက် အဆပိုကြီးမားတယ် လို့ ပြောရင် လိုက် ကြီးမားကြမယ်။ စိတ်တော်ညွတ် ဗောင်းတော်ငြိမ့်လိုက်လုပ်ကြမယ်လေ။ ဒါပေမဲ့ ခင်ဗျားကတော့ ကျွန်တော့် ကို ပျင်းရိစရားကောင်းတဲ့ လူကြီး လို့ ပြောရဲတယ်။ ဒီလိုအမှန်တရား ကို ပြောရဲတာ ကျွန်တော် သိပ်ကြိုက်ပါတယ်။”

There was another silence and then Wallis began to laugh. “Can I say one more thing, Sir?”

အကြာကြီးငြိမ်နေပြီးမှ….ဝေါလစ် က ရယ်ရင်းနဲ့.. “ကျမ နောက်တစ်ခုလောက် ထပ်ပြော ပါရစေဦး မင်းသားရှင်..”

“Yes, Mrs Simpson, what is it?”

“It’s your trousers, Sir,”

“My trousers?”

“Yes, they are black and your shoes are brown. Those two colours don’t look right together.”

I stood up and looked in the mirror.

“Yes, Mrs Simpson, you’re right. I look strange. The next time we meet, I will be better dressed.”

“ဘာများလဲ..ပြေပါ မစ်စစ် ဆင်မဆင်.”

“မင်းသားရဲ့ဘောင်းဘီကို ပြောမလို့ပါ။”

“ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီ ဘာဖြစ်လို့လဲ။”

“ဘောင်းဘီက အနက်ရောင် ရှုးဘိနပ်က အညိုရောင်နဲ့။ မအပ်မစပ် အရောင်တွဲပြီးဝတ်ဆင်ထားတယ်ရှင့်။”

ကျွန်တော် မှန်ထဲ ထကြည့်မိတော့မှ…

“ဟုတ်ပါ့ မစ်စစ် ဆင်မဆင် ရေ..မှန်လိုက်တာ..ကျွန်တော့်ပုံ က ထူးဆန်းနေသလိုပါပဲ..နောက်တစ်ခါ တော့ ကောင်းကောင်းသတိထား ပြီး ဝတ်စားခဲ့ပါမယ်။”

 

 

When lunch was ready, we talked though into the dinning room. I sat at one end of the table and Wallis sat at the other end. I was watching her very carefully. I thought how beautiful her hands were. She began talking to Lady Furness and then, a few minutes later, she turned and smiled at me. I felt very happy.

နေ့လည်စာ အဆင့်သင့်ဖြစ်တော့၊ ကျွန်တော်တို့ ထမင်းစာ ခန်းထဲမှာ တချိန်လုံးစကားပြောကြတယ်။ ကျွန်တော်က စားပွဲတစ်ဖက် ဝေါလစ်စ် က တစ်ဖက်မှာ ထိုင်ကြတယ်။ ကျွန်တော်သူ့ကို အသေအချာ ဂရုစိုုက် ကြည့်မိပါတယ်။ အလှဆုံးကတော့ သူ့လက် လေးတွေ ပဲ လို့ ကျွန်တော်တွေးမိပါတယ်။ သူ မြို့စားကတော် ဖားနစ် ကို  စကားစမည် ပြောပြီး ခဏနေ တော့ ကျွန်တော်ကို ပြုံးပြတယ်။ ကျွန်တော့်ရင် ထဲမှာ ပျော်လိုက်သည့်ဖြစ်ချင်း။

After lunch, Wallis came over to say goodbye. “My husband and I have to leave now, Sir. We’re going to another party in London.”

နေ့လည်စာစား အပြီး ဝစ်လစ် ကျွန်တော့်ကိုနှုတ်ဆက်တယ်.. “ကျမ အမျိုသားနဲ့ ကျမ တို့ ပြန်ပါတော့မယ်..မင်းသားရှင့်….ကျမတို့ နောက်ထပ်ပါတိတစ်ခု လန်ဒန်မှာ သွားရဦးမှာပါ။”

I wanted to speak to her but I couldn’t find the right words. I don’t know why. We shook hands and Wallis walked away.

ကျွန်တော် စကားတွေအများကြီးသူ့ ကိုပြောချင်ခဲ့ရပါတယ်။

ဒါပေမဲ့ စကားလုံးတွေ ပြောမထွက်ခဲ့ပါ။ ဘာ့ကြောင့် များ ပြောမထွက်ခဲ့မှန်းမသိရိုးအမှန်ပါ။ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ပြီး ဝေါလစ် ပြန်သွားလေရဲ့။

I went into the next room and sat down near Lady Furness. “Tell me about Mrs Simpson,” I said.

ကျွန်တော် နောက် အခန်းတစ်ခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး မြို့စားကတော် ဖားနစ် အနားမှာ ထိုင်ပြီး..မေးတယ်.. “မစ်စစ် ဆင်မဆင် အကြောင်း ကျွန်တော့်ကို ပြောပြပါလား”

“What would you like to know?” she asked.

“Everything,” I said.

“Then perhaps, Sir, you would like to walk in the garden. We can talk more freely there.”

“ဘာတွေသိချင်တာပါလဲ”

“အစစရာရာ အကုန်သိချင် တာပေါ့”

“ဒီလိုဆိုရင်လည်း ဥယျာဉ်ထဲမှာလမ်းလျှောက်ရင် လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားပြော ကြတာပေါ့”

 

We stood up and left the house by the back door. We walked slowly through the trees. And Lady Furness told me about Wallis……

ကျွန်တော်တို့ အိမ်နောက်ဖေးပေါက်ကထွက်ပြီး သစ်ပင် တွေ ကြား မှာ ဖြေးဖြေး လမ်းလျှောက်ရင်း မြို့စား ကတော် ဖာနစ် က ဝေါလစ် အကြာင်းတွေ ကို ပြောပြတယ်။

 

အပိုင်း(၅) ကတော ဝေါလစ် ( Mrs. Wallis Simpson ) အကြောင်းတွေပါ။ မြန်မာစားလုံးပေါင်းသတ်ပုံမှားသွားရင် ဖြည့်ဖတ်ပေးကြပါ။ တောင်းပန်ပါ၏။

ချစ်ခြင်းအားဖြင့်.. ကိုဆန်နီ….