အာဂအဘဦးသန်းရွှေကိုချစ်တယ်။ အဘမောင်အေးလို တန်ဖိုးကြီးအရက်ကလေးတွေသောက်ရင်း ဘဝကိုဖြတ်သန်းချင်တယ်။ အဘ ခင်ညွှန့်ကိုလေးစားတယ်သူ့လို ဘုရားတွေတည်ရင်းနိုင်ငံရန်သူတွေကို ထောင်အကျခံပြီးတော့ ထောက်လှမ်းရေးလည်းလုပ်ချင်တယ်။။အဘိုးနေဝင်းလို့ဘဝမျိုးပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်။ဦးဦးတေဇလိုသဌေးဖြစ်ချင်တယ်။ ဦးဦးဇော်ဇော်လိုလူချစ်လူခင်ပေါချင်တယ်။ အဖတပ်မတော်က ဗိုလ်ချုပ်တွေလို…တွေကရာလူတွေကို ဆဲချင်တယ်။မြေတွေသိမ်းချင်တယ်။ အမျိုးတွေချမ်းသာအောင်လုပ်ပေးချင်တယ်။မိသားစုဝမ်းရေးရှာဖွေကျွေးနေတဲ့ ပြည်ထောင်စုကြံ ခိုင်ရေးနဲ့ဖွံဖြိုးရေးပါတီဝင်တွေကိုအားကျတယ်။ဒါမှမဟုတ်…လေးစားအားကျတဲ့ တပ်မတော်သားကြီးတွေလို လူဝတ်လဲပြီးတော့ ဝန်ကြီးလုပ်ချင်တယ်။သမ္မတဖြစ်ချင်မိတယ်။ အဘသူရရွှေမန်းလို့လည်း နိုင်ငံရေးနည်းဗျူဟာတွေကျွမ်းကျင်ချင်တယ်။တိုင်းတပါးမှာနေပြီးတော့ ကိုယ့်ချင်းကိုယ့်ချင်းသတ်နေတဲ့ နိုင်ငံရေးသမားဦးမိုးသီးဇွန်လိုလည်းပါးနပ်မှုတွေလိုချင်တယ်။လူထုအကျိုးတွက်နို့သောက်ခိုုင်းတဲ့ ဘဘ သိန်းစိန်ကိုတော့အချစ်ဆုံးပဲ။နောက်အများကြီးဘဲ..မကောင်း မြင်တဲ့လူတွေပြောတဲ့ တစ်ခြမ်းခင်း အောင်သိန်းလင်းတို့။ဘူးလက်မြင့်ဆွေတို့..။ ဖုယောင်းတိုင် ဆြာကိုကိုလှိုင်တို့..အားလုံးကို အားကျတယ်။ ပါးရိုက် ဝန်ကြီး အဘအုန်းမြင့်ရဲ့ ပြတ်သားမှုကိုလည်း ကြိုက်တယ်။ထမင်းတစ်နပ်လျော့စားတို့။ဘူးလက်တို့လည်းလေးစားအားကျမိတယ်။အဘမြေး ကိုကိုဖိုးလပြည့်(လိုတရ)ဘဝမျိုးလေးလည်း ရချင်မိတယ်။ တိုင်းပြည်အတွက် ကိုယ့်ဆွေမျိုးသားချင်းတွေကို မကြည့် လာဘ်မစားခဲ့ပဲ အနစ်နာခံခဲ့တဲ့ ဗိုလ်ချုပ် အောင်ဆန်းလိုလူလည်းမဖြစ်ချင်ဘူး။ မိသားစုကိုစွန့် တိုင်းပြည်အတွက် ကြိုးပန်းခဲ့တဲ့၊ထောင်ထဲမှာနေခဲ့တဲ့ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ကိုလည်း အားမကျဘူး။ ဒီလိုလုပ်နေရင် ကိုယ့်မိသားစုတွေငတ်မှာကိုး..မဟုတ်ဘူးလား။ မင်းကိုနိုင်လိုလည်း ထောင်ထဲမှာ နှစ်ရှည်မနေချင်ဘူး။အရေမရအဖတ်မရ […]
ခဏ ခဏ ပြောတယ် ဘဝဆိုတာ ယာယီ…ပါပဲလို့….။ ဝန်ကြီး နေမကောင်းရင် လူနာဖြစ်သလို ဆရာဝန် သေရင်လည်း အသုဘဖြစ် တတ်တယ်။ စစ်သား(-) ဝန်ကြီး(-)သမ္မတ(-) (-)=ဖြစ် ယာယီပါပဲ။ ပိုးလောက်လန်း၊ ခြင်း…ယာယီပါပဲ။ ပိုးတုံးလုံး…။ လိပ်ပြာ…ယာယီပါပဲ။ သူဌေး၊အဆိုတော်၊မင်းသား၊မင်းသမီး ထောင်ထဲရောက်တော့ ထောင်သားပေါ့။ ချစ်သူ.တွေလည်း ယာယီ။ မုန်းသူတွေ လည်း ယာယီ။ မိတ်ဆွေ၊ရန်သူ ယာယီ။ ရှင်သန်ခြင်းဟာ ယာယီ။ သစ္စာတရားဟာ ယာယီ။ နေဝင်းလဲ ယာယီပဲ။ စောမောင်လဲ ယာယီပဲ။ သန်းရွှေလဲ ယာယီပဲ။ ခင်ညွှန့်လဲ ယာယီပဲ။ ကင်အီလ်ဆွန်မှ ကင်ဂျုံအီလ် မှ ကင်ဂျုံအွန် မြောက်ဘိလည်း ယာယီပဲ။ အာဏာလည်း ယာယီပဲ။ ပါဝါလည်း ယာယီပဲ။ သူတောင်းစားရုပ်ရှင်ကြည့်ရင် ပရိသတ်ဖြစ်တာပဲ။ ဘယ်သူကို […]
မျှော်လင့်ရင်းနဲ့ ငါးရှာထွက်ခဲ့ ဒါပေမဲ့….. ငါးမရခဲ့ပါဘူး…။ ရေချိုးပြီးပြန်မလို့ ကြည့်လိုက်တော့ … ရေတွေလည်း ခန်းခြောက်ပေါ့…..။ သို့သော်….. ကန်သင်ရိုးနားက ပေါက်နေတဲ့ ကန်စွန်းရွက်လေးတွေကိုတော့ ခူးယူပြန်ခဲ့…။ ဘဝဆိုတာ တစ်ခါတစ်ခါ…ငါးပိရည်တစ်ခွက်အတွက် အတို့အမြုတ်တစ်ပွဲဖြစ်ခဲ့…တယ်။ ဝန်ခံချက်။ ။လွန်ခဲ့တဲ့ ၁ဝနှစ်လောက်က ချာတိတ်အတွေးနဲ့ ရေးခဲ့တဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်ပါ။ နည်းနည်းတော့ ပေါတောတောဆန်နေပါလိမ့်မယ်။
ဟေ့ယောင်….ဟေ့ကောင်..။ ငါက မင်းလို တောင်ပေါ်မှာ သီးတဲ့ သစ်သီးမဟုတ်ဘူး။ ငါက မြေဇာပင်ပါ။ ခင်မင်မှုကို အပ်ချည်နဲ့ချုပ်လို့ ရင်းရင်းနှီးနှီး အရောင်တွေဆိုးခဲ့တာ..။ ငါ…. လူတွေကို ရူးရူးမူးမူး(အရက်မူးတာမဟုတ်) မခင်ချင်တော့ဘူး။ ဘာကြောင့်ဆိုတော့..။ ငါရက်လုပ်ထားတဲ့ ခင်မင်မှု ပိုးချည်…။ ဓားသွားထက်ထက်နဲ့ တစ်ဖြည်းဖြည်း အဖြတ်ခံရလို့…..။ ငါက..ဘဝကအရက်ပုလင်ခွံထဲက ယင်ကောင်လိုအထီးကျန်လှတယ်။ ဒါကြောင့် အပေါင်းတွေရှာတိုင်း အနုတ်ဖြစ်ဖြစ်သွားရတယ်။ ဟေ့ယောင်(……….)ပဲ။ (ကွက်လပ်)ထဲမှာ ကြိုက်တဲ့ စာသားကို ထည့်လိုက်။ ငါက… $ဆံမလိုဘူး…..။ အပေါင်းသင်းလိုတယ်။..။ ငါက..။ အာဂ (နားနာမနာပဲ မျက်လုံးနဲ့သာနာကျပါကုန်လော့ ပျင်းလို့ရေးလိုက်တာပါ)
ဘဝကို ရောင်စုံခြယ်ဖို့ ကိုယ့် ခဲတံ က ချွန်နေဖို့လိုတယ်။ သီလ နဲ့ ချွန်မလား သမာဓိ နဲ့ချွန်မလား ပညာ နဲ့ ချွန်မလား ဒါမှ…မဟုတ်….။ ခဲဖျက် တစ်ခုလောက် ဆောင်ထားရမလား…။ ဝေဝေဝါးဝါးပဲ..။ အာဂ
အရိုးဘယ်လောက်များများ နောက်ဆုံး…………….. ချိန်ခွင်ထက်မှ ဒယ်အိုးအရောက်………….. ခံတွင်းစောက်နက်ထဲ အစားခံရ မှာမို့ ရသလောက် ရေမှာကူးခတ် ဒါ….. ဘဝပဲမို့…။ (လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးနှစ်လောက်က ရေးထားတဲ့ ကဗျာလေးပါ ဘာရယ်တော့မဟုတ်ဘူး ပြန်တွေ့လို့တင်လိုက်မိတာပါ။)
သွေးဝအောင်လွေးကြပေါ့။ အိပ်ရေးပျက် ညအမှောင် လရောင်ရှင်းရှင်း ခြင်ထောင်အပေါက်မို့ မိုးအလင်း နိုးနိုးခြင်းမှာ…. ဗိုက်ကို ဖျစ်လို့….ညစ်သတ်မယ်။ အာဂ
• အချက်အပြုတ်ကို ဘယ်အရွယ်လောက်ကတည်းက စပြီးတော့ဝါသနာပါခဲ့ပါသလဲ။ – အချက်အပြုတ်က ငယ်ငယ်ကတည်းက ဝါသနာပါတယ်။(၈)တန်းနှစ်လောက် ကတည်းက ညီမတို့က အိမ်မှာစချက်ရတယ်ပေါ့။ • ဘဝမှာ ပထမဆုံးစချက်ဖြစ်တဲ့ ဟင်းပွဲလေးကိုမှတ်မိသေးရင်ပြောပြပေးပါဦး။ – အဲဒီလိုမျိုးကြီးတော့ မမှတ်မိဘူး။ မနက်အစောကြီးတော့ နေ့တိုင်းချက်နေရတာ ပါပဲ။ မနက်ဆို ဈေးသွားတယ်။ ဟင်းချက်တယ်။ ဟင်းချက်ပြီးရင်ကျောင်းသွားတယ်။ • အဲဒီလို ပထမဆုံးစချက်တဲ့ဟင်းတုန်းကအရသာကရောဘယ်လိုရှိခဲ့လဲ။ – အရသာက သိပ်တော့မကောင်းဘူး။ ဒါပေမယ့်နောက်ပိုင်းအမေသင်ပေးတော့ အဆင်ပြေသွားတယ်။ •ညီမချက်တဲ့ဟင်းတွေထဲမှာမှမိသားစုတွေရော သူငယ်ချင်းတွေပါကြိုက်တဟင်းပွဲလေးဆိုရင်ဘာဟင်းပွဲဖြစ်မလဲ။ – လူကြိုက်အများဆုံးဆိုရင် ညီမချက်တာကို အများဆုံးအိမ်က မိသားစုတွေပဲစားတယ်။ ပြောကြတာကတော့ ကြက်သားကို ကြက်သွန်ဖြူနဲ့ ငရုတ်သီးနဲ့ချက်တဲ့ ဟင်းက အရမ်းစားလို့ကောင်းတယ်လို့ပြောကြတာပါပဲ။ အဲဒီဟင်းက ကြက်သားကာလသား ဟင်းလိုပါပဲ။ဒါပေမယ့် ဒီကဟင်းက ဒီမှာချက်တဲ့ဟင်းလိုတော့ မဟုတ်ဘူးရှမ်းပြည်မှာချက်တဲ့ ကာလသားဟင်းပုံစံပါ။ • နန်းခင်ချက်တဲ့ဟင်းတွေကို […]
ဘဝဆိုတာလှိုင်းထန်နေတဲ့ ပင်လယ်ပြင်ထဲက ရွက်လှေတစ်စင်းလိုပါပဲ။ မြုပ်မသွားအောင်လို့ အမြဲတမ်း ကြံ့ကြံ့ခိုင်တဲ့ စိတ်ထားတွေ၊ လုံ့လတွေ၊ ဝီရီယတွေနဲ့ လှော်ခတ်ထိန်းကွပ်နေပါတယ်။ ဒါမှလည်း ကိုယ်ရောက်ချင်တဲ့ အောင်မြင်မှုကမ်းခြေကို အရောက်လှော်ခတ်နိုင်မှာလေ။ ဒီလိုပါပဲ ဘဝလှိုင်းထမ်းပိုးရဲ့ ရိုက်ခတ်မှုတွေကြောင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင် အဆုံးစီရင်ချင်မိလောက်ဖြစ်ခဲ့ပြီးမှ ခိုင်မာတဲ့ စိတ်ဓာတ်အင်အားတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး လောကဓံကိုအနိုင်ယူပြီး အောင်မြင်မှု အသီးအပွင့်တွေကို ခံစားနေသူတစ်ယောက် . . . ။ ပြင်းထန်တဲ့စိတ်ဓာတ်ပိုင်ရှင် မိန်းမသားတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ Elephant House Group of Companies များနှင့် Green Elephant Restaurants စားသောက်ဆိုင်များပိုင်ရှင် ဒေါ်ချယ်ရီအောင်ခင်ရဲ့ ဘဝစာမျက်နှာများကို စာဖတ်သူများ အတုယူနိုင်အောင် အခုလိုဖော်ပြပေးလိုက်ပါတယ်။ အာဂ • အချက်အပြုတ်ကို ဘယ်အရွယ်လောက်ကစပြီးဝါသနာပါခဲ့ပါသလဲ။ – အချက်အပြုတ်ကိုပြောရရင် ဝါသနာမပါခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်ငယ်ငယ်ကတည်းက […]
အခု ဒီအောင်မြင်မှု ရရှိလာတဲ့ အသီးအပွင့်တွေကို မကြီးစန်းမိသားစုတွေအတွက် ဘယ်လိုအသုံးပြုပေး ဆပ်ပါသလဲ။ အင်းဒါကလည်း အခုလိုအောင်မြင်မှ မဟုတ်ပါဘူး။ မကြီးစန်း မအောင်မြင်ခင်ကတည်းက ခုနကပြောသလို တစ်နေ့ (၅)ကျပ်နဲ့ တစ်လ (၁၅၀) ကျပ်ရတဲ့အချိန်ကတည်းက အဘွားရယ် ၊ မိဘနှစ်ပါးရယ်ကို မကြီးစန်း တတ်နိုင်သလောက် ကူညီထောက်ပံ့ခဲ့ပါတယ်။ တဖြည်းဖြည်းရလာတာနဲ့အမျှ မိဘအပြင် ညီအစ်ကို မောင်နှမ ဆွေမျိုးတွေကိုလည်း တတ်နိုင်သလောက် ကူညီပံ့ပိုးခဲ့တာပါပဲ။ မိသားစုတင်မကပါဘူး မကြီးစန်း သူငယ်ချင်း၊ အပေါင်းအသင်းတွေက အစပေါ့။ နာမကျန်းတဲ့ လူတွေအတွက်လည်း လစဉ်တိုင်း လှူဒါန်းနေပါတယ်။ နောက်သံဃာ တော်တွေ ၊ သီလရှင်တွေ ၊ နောက်အသက်ကြီးရွယ်အို ကျောင်းဆရာအို ၊ ဆရာမအိုတွေစသဖြင့် အဆင်မပြေတဲ့ လူတွေကို မကြီးစန်းတတ်နိုင်သလောက် အမြဲတမ်းလှူဒါန်းနေပါတယ်။ မကြီးစန်းအနေနဲ့ အများကြီး […]
အတိတ်ဆိုတာ ပဲ့ကြွေသွားတဲ့…သစ်သားစ… ပစ္စပ္ပုန် က… လက်တစ်စုံ… အနာဂတ်…ဟာ.. ထွက်ပေါ်လာမည့် ပန်းပုရုပ်… ဘီလူးရုပ်ထုမလား နတ်ရုပ်ထုမလား .. သင်…စဉ်းစာ….. သင်ဆိုတာ သင့် ဘဝအတွက်..ပန်းပုထုသမား…။
အနာဂတ်တစ်ခုမှာ… ကျွန်တော့်အကြောင်းမှတ်တမ်းတစ်ပုဒ်များရေးခြစ်မိမယ်ဆိုရင်….။ ဖြတ်နင်းခဲ့တဲ့လည်ပင်းတွေထက် အိမ်ဆောက်လုပ်ပေးခဲ့တဲ့လက်တွေ အကြောင်းပါပါစေ။ ဘဝတစ်လျှောက်လုံးလောင်းသွင်းခဲ့တဲ့ အရက်တွေထက်… ငါ ဖြူစင်စွာ လှူဒါန်းခဲ့ဖူးတဲ့ ပုံရိပ်များပါပါစေ။ လက်ထဲမှာပွင့်ချပ်တွေဆုပ်ပြဲသွားတဲ့ ဖူးငုံပွင့်ပန်းတွေထက် ငါစိုက် ခဲ့တဲ့ သစ်ပင်တွေရင့်မှည့်နေပုံအကြောင်းပါပါစေ။ သားသမီးဝတ်အင် ငါးဖြာကို အရွယ်လွန်ချိန်အထိ အလွတ်မရသေးတာထက်…. အဖေ့ခြေထောက်ကို တစ်ခါနင်းနိုပ်ပေးခဲ့ဖူးတာပါပါစေ..။ KTV မှာ ညလုံးပေါက် သီဆိုစားသုံးခဲ့တာထက် ဘုရားအရိပ်အောက်မှာ ဝတ်ပြုခဲ့ဖူးတဲ့ အကြိမ်အရေအတွက်တို့ပါပါစေ။ ဟစ်တလာ၊ မူဆိုလီနင်၊ ဝံပုလွေ လာဆင်၊ နတ်ရှင်နောင် တို့ရဲ့တစ်စိတ်တစ်ဒေသတွေကို အားကျဖူးတာတွေထက် လင်ကွန်း၊ မာသာထရီဇာ၊ပေါ်လီယာနာ၊ မာတင်လူသာကင်း တို့အကြောင်းအိပ်မက်မက်ခဲ့ဖူးတာပါပါစေ။ နိဂုံးပိုင်းမှာ…နောင်တ..ဆိုတဲ့ စာသားလေးဆွဲထားတဲ့ငါ့ဓာတ်ပုံ ရယ်။ မီးရှို့ခံခဲ့ရတဲ့ ငါ့ယူနီဖောင်းရယ်။…..နောက် ဒီကဗျာကိုရေးလို့အပြီးမှာ ငါ့ကိုယ် ငါသတ်သေသွားကြောင်းပါပါစေ။ (ဘာရယ်တော့ မဟုတ်ဘူး အရင်တုန်းက စိတ်အချဉ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ ရေးထားတာလေး ပြန်တွေ့လို့…)
ဂိုးပေါက်ထဲ ဘောလုံးရောက်ဖို့ ဘေးဘီကိုကြည့်ပါ။ ပြိုင်ဘက်ကို ရင်ဆိုင်မယ့် သတ္တဝါတစ်ကောင်ဆိုရင်လဲ ကိုယ့်အစွယ်တွေကို ထုတ်မပြခင် ဘေးဘီကိုကြည့်ပါ။ အချစ်ဝတ်ရည် သောက်သုံးဖို့ ဟန်ပြင်နေတဲ့ ပျား၊ ပိတုန်း ဆိုရင်လည်း ဘေးဘီကိုကြည့်ပါ။ မဟုတ်မခံစိတ်ကို မွေးမြူမယ် ဆိုရင်လည်း ကြီးထွားဖို့ အတွက် ဘေးဘီကိုကြည့်ပါ။ လူများသတင်းတွေကို လွင့်မယ်ဆိုရင်လည်း ဘေးဘီကိုကြည့်ပါ။ ကိုယ့်ရှေ့မှာ ကျနေတဲ့ အခွင့်အရေးရွှေထုပ်ကို ကောက်ယူမယ်ဆိုရင်လည်း ဘေးဘီကိုကြည့်ပါ။ အမှန်တရားကို ဓားလိုသွေးမယ်ဆိုလည်း ဘေးဘီကိုကြည့်ပါ။ နောက်ဆုံးကိုယ်က သေခြင်းတရားကို လှမ်းခေါ်နေရင်လည်း ဘေးဘီကို တစ်ခေါက်လောက်ဖြစ်ဖြစ် ကြည့်ဖြစ်အောင်ကြည့်ပါ..။