ေအာင္ မိုးသူ“မိုးနှင်း ကျူရှင်ပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းပြန်လာနော်….. ” “ဟုတ်ကဲ့အစ်မ စိတ်ချပါ…..” ရုံးမထွက်လာချင်းပင် မိုးနှင်းတစ်ယောက် နာရီကြည့်မိလိုက်သည်….။ ရုံးမှ ကျူရှင်သို့ နာရီဝက်နှင့် အရောက်စီးရမည်… ဘတ်စ်ကားက မလာသေး….။ “ဝူး…… “ မျှော်နေရင်းနှင့်ပင် ရောက်လာသော ဘတ်(စ်)ကားကို လူချောင်တာ မချောင်တာသေချာမကြည့်အား ကမန်းကတန်းပင်… ကားပေါ်သို့ ပြေးတက်လိုက်ရသည်….။ ကားပေါ်အရောက်.. လူများအကြားတွင်… နာရီကြည့်မိသည်…. (၁)နာရီ (၁၀)မိနစ်…. ကျူရှင်ချိန်က (၁)နာရီ (၃၀)….. နောက်ကျပြီဟု တွေးနေမိသည်….။ “ကဲ….. စာတိုက်မှတ်တိုင်ရောက်ပြီ…….” ယာဉ်အကူ၏အသံကြောင့်….. အမြန်ကားပေါ်မှ ပြေးဆင်းလိုက်သည်…. မဆင်းရင်လည်း တွန်းချခံရရင်ခံရ မခံရလျှင်…. ဟောက်ခံရသည်မှာအသေအချာပင်..။ ဘတ်စ်ကားပေါ်မှ ဆင်းဆင်းချင်းပင်…. တစ်ဘက်ကားလမ်းမှ ကျူရှင်ဘက်သို့လှမ်းကြည့်လိုက်သည်….။ မိုးနှင်းကို စောင့်နေကြသောသူငယ်ချင်းများကို လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်…။ “စာမသင်သေဘူးလား……”… “မဟုတ်ဘူးဟေ့ နင့်ကိုစောင့်နေတာ မိုးနှင်းရဲ့… […]
အိပ်မက် ကြွေတဲ့ည အိပ်မက်………………။ အိပ်မက်သည် အမှန်တကယ်မဟုတ်မှန်း အားလုံးလိုလိုသိကြသည်။ သို့သော် အိပ်မက်မက်နေစဉ်အတွင်းမှာ တော့ အိပ်မက်ကို တကယ်ဟုကျွန်မတို့ ထင်ယောင်မိကြစမြဲဖြစ်သည်။ ကျွန်မဘဝတွင် အိပ်မက်များစွာကို ပိုင်ဆိုင်ခဲ့ဖူးသည်။ အိပ်မက်များစွာကို စွန့်လွတ်ခဲ့ရဖူးသည်။ အိပ်မက်များစွာကို မက်မောစွာလိုချင်တောင့်တ ခဲ့ဖူး၏။ တစ်ခါတစ်ရံ အိပ်မက်ကြားထဲမှ မနိုးထချင်အောင် အိပ်မက်များက ကျွန်မကိုဆွဲဆောင်နိုင်လွန်းလှ သည်။ ကျွန်မသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က ကျွန်မကို မေးခွန်းတစ်ခုမေးဖူးပါသည်။ “အိပ်မက်ဘယ်နှမျိုးရှိသလဲ” ဟု ကျွန်မကိုမေးဖူးသည်။ အဲသည်တုန်းက ကျွန်မခံယူချက်နှင့်ကျွန်မ တိကျစွာဖြေခဲ့ဖူးပါသည်။ အိပ်မက်အမျိုး အစား (၂)မျိုးသာရှိပါသည်။ အမှန်တကယ်ဖြစ်မလာသော အိပ်မက် နှင့် အမှန်တကယ်ဖြစ်လာသော အိပ်မက် ပင်ဖြစ်သည်။ ထိုအခါ ကျွန်မသူငယ်ချင်းက သိပ်လက်မခံပေ။ နှစ်မျိုးတည်းလားဟု ပြန်စေဒကတက်ပါသည်။ ထိုအချိန်တုန်းက ကျွန်မ သူမအား ခေါင်းသာငြိတ်ပြရုံသာ ငြိတ်ပြခဲ့သည်။ […]
ကျွန်မ၏လက်များသည် ကျွန်မအလွန်မြတ်နိုးသည့် စာအုပ်ပေါ်မှ စာမျက်နှာအချို့ကို စုတ်ဖြဲရန် ကြိုးစားနေမိသည်။ စာအုပ်မှစာရွက်များသည် ခေါင်မှတဖြည်းဖြည်း စုတ်ပြဲစပြုလာ၏။ ကျွန်မ၏ အမြင်အာရုံ များသည်လည်း ဝေဝါး လျှက်ရှိသည်။ ကျွန်မ၏ မျက်ဝန်းအိမ်မှတဆင့် မျက်ရည်များသည် မျက်တောင်နှင့် မျက်ခမ်းစပ်အပေါ် တွင် အောက်သို့မကျဘဲ တွဲလဲခိုနေ၍ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ ရင်ထဲက ဆိုနင့်နင့်ခံစားမှုတစ်ခုက လည်ချောင်းအစပ်နားကို တစ်ချက်တစ်ချက် ရှိုက်ရှိုက်တက်လာသည်။ အခန်းအတွင်းရှိ စာအုပ်များပြန့်ကာကျဲလျက်ရှိ၏။ *** *** *** *** “ရွှေစင်….နင့်မှာလည်း… တစ်နေ့..တစ်နေ့… သည်စာအုပ်ပုံဘေးမှာပဲ… ဟိုကူးရေး..ဒီကူးရေးနဲ့ ဟိုနေ့က အလုပ်အင်တာဗျူးက အခြေအနေဘယ်လိုလဲ” “ပြန်ဆက်သွယ်မယ်လို့ပြောတယ် အမေရဲ့…..” “အေး..အေး… မြန်မြန်ဆက်သွယ်ပါစေတော်… ကျောင်းပြီးတော့ ကွန်ပျူတာသင်တန်းတက်… နောက်တော့ ညည်းဒီစာအုပ်ပုံကြားထဲ ပြန်ရောက်တာပဲ… ဟင်းးးး” […]
အုံ့မှိုင်းမှိုင်းရာသီဥတုရဲ့ နေ့လည်ခင်းတစ်ခုမှာ ကျွန်တော့်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ မွန်းကြပ်နေသလိုလိုပင်။ ထိုင်နေကြ လမ်းထိပ်ရဲ့ခရေပင်သုံးပင်အောက်မှာ ဝေဖြိုးရယ် ကျွန်တော်ရယ်ရှိနေ၏။ ခပ်မှိုင်းမှိုင်းရာသီဥတုမှာ လေးအေးတစ်ချက် တိုက်ခိုက်သွားတိုင်း ခရေပန်းရနံ့က တစ်ချက်တစ်ချက် ပျံ့သင်းသွားသည်။ ဝေဖြိုးကို ကျွန်တော်တစ်ချက်လှည့်ကြည့်တော့ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျလျက်။ မွန်းကြပ်နေသည့်ကြားမှ စကားတစ်ခွန်းပြော ရန် လေကိုတစ်ဝကြီး တစ်ချက်ရှူလိုက်သည်။ “သားကြီး….. မင်းသိပ်စိတ်ဓာတ်မကျသွားနဲ့ဦး။ မင်းလည်း ဗဟုသုတရှိပြီးသားပဲကွာ” ကျွန်တော့်ပြောစကားကို ခေါင်းတစ်ချက်သာ ငြိတ်ပြတဲ့ ဝေဖြိုးကိုပုခုံးဖက်ကာ နှစ်သိမ့်ပေးနေမိသည်။ ကျွန်တော့်ပုခုံးကိုမှီရင်း ဝေဖြိုးရှိုက်ကြီးတငင်ငိုကြွေးတော့သည်။ ဝေဖြိုးအား နှစ်သိမ့်ပေးနေရင်း ဝေဖြိုးလက်ဖျံ ရိုးပေါ်ရှိ (FRIENDS) ဆိုသည့် ကနုတ်များဖြင့်အလှဆင်ထားသည့် တက်တူးအားကြည့်ရင်း ကျွန်တော့်အမြင် အာရုံများ ဝေဝါးလာသည်။ အကျီ င်္လက်ရှည်အား ခေါက်တင်၍ ကျွန်တော့်ဘယ်ဘက်လက်ဖျံရိုးပေါ် တက်တူး အား ကျွန်တော့်ကြည့်ကား တစ်ချက်ပြုံးလိုက်မိရင်း ဝေဖြိုးလက်မောင်းကိုပုတ်ကာညှစ်ရင်း […]
သူမ အကြောင်းတွေးတိုင်း ကျွန်တော့်နှလုံးသားတွေ ဝုန်းဒိုင်းကျဲခုန်နေတုန်းပင်ဖြစ်သည်။ သူနှင့်ကျွန်တော့်ဇာတ်လမ်းသည် ဘယ်သို့ဘယ်ပုံဟု ပြောရမှန်းမသိအောင် ကျွန်တော့်ရာဇဝင်တွင် ပြောစမှတ်တွင်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော့်အချစ်သည် တစ်ဖက်သတ်အချစ်လား၊ ဘယ်လိုအချစ်လဲ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ပင် နာမည်မတပ်နိုင်ခဲ့ချေ….။ ထိုအချစ်တို့၏ မြစ်ဖျားခံရာသည်…………… သည်နေ့အလုပ်အသစ်ဝင်ရမည်ဆိုသောကြောင့် ကျွန်တော့်စိတ်များလှုပ်ရှားနေ၏။ ကားဂိတ်မှ အဆင်း ကျွန်တော်အလုပ်လုပ်ရမည့် ရုံးရှိရာသို့အလာတွင်…… “ဟေ့…… မနေ့က ရုံးကခန့်လိုက်တဲ့ လူသစ်လား….” အသံရှိရာသို့ ကျွန်တော်လှည့်ကြည့်မိလိုက်သည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီဒူးဖုံးအကျပ်ကလေးနှင့် ခေတ်ပေါ်အဝတ်အစားလေးကို ကျကျနနဝတ်ထားတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်…အသားကဖြူဖြူနှင့် တရုတ်မလေးဖြစ်မည်ဟု ကျွန်တော်တွေးလိုက်မိသည်..။ “ဟုတ်ပါတယ်…. အစ်မက ……….” “ငါက….. ဒီမှာ မာကတ်တင်း(Marketing) လေ….. နင့်နာမည်က….” “ပိုင်ထက်အောင် ပါ……… အစ်မနာမည်က ” “ယမင်းအောင်ပါ……….” စစတွေ့ချင်းမှာပဲ ကျွန်တော်သူမကို မှတ်ချက်ချခဲ့ဖူးသည်…။ နှခေါင်းပြားပြားနှင့်… မည်သို့မျှမလှသော တရုတ်မလေးဟုပင် သတ်မှတ်ခဲ့သည်….။ ************************************ […]
ဖေဖေတဲ့………………………………။ ဘောလ်ပင်နဲ့စာရွက်အကွာအဝေးကပဲ ကျွန်မအတွက် ကမ္ဘာခြားလွန်းနေ သလိုလို။ ဆို့နင့်လာတဲ့လည်ချောင်းဝကနေ ကျွန်မအားတင်းပြီး ခေါ်ကြည့်မိသည်။ “ဖေဖေ……….”။ ထိုနာမ်စားအား ကျွန်မနှုတ်ဖျားက ခေါ်ခွင့်မရခဲ့တာ နှစ်ပေါင်း(၂၁)နှစ်ရှိတော့မယ်။ စာရွက်ပေါ်မှာရေးမိတဲ့ စာသားတွေက ဝတ္တုတစ်ပုဒ်မဟုတ်ဘဲ ဖေဖေဆိုတဲ့စာသားတွေဖြစ်နေမိတာ ကျွန်မ မမှားပေ။ တစ်ချက်သာ ရှိုက်ပြီး မျက်ဝန်းထောင့်က မျက်ရည်တစ်စသာ စာရွက်ပေါ်ကို ဖောက်ကနဲ ကျသွားသည်။ စာရေးဖို့ ဘော်လ်ပင်ကိုင်ထားတဲ့ ကျွန်မလက်ဖျားတွေက တုန်ခါလို့ စားပွဲခုံပေါ်သာ ကျွန်မခေါင်းငိုက်စိုက် ကျသွား၏။ နောက်နေ့အမေ့ကို အဖေ့အကြောင်းသေချာ မေးရဦးမည်။ စာရေးဝါသနာပါသောကျွန်မ အွန်လိုင်းပေါ်ကဆိုရှယ်ဝက်ဆိုက်ဒ်များမှာ ဝါသနာရှင်ကလောင်လေးကို သွေးရင်း သွေးရင်း စာများကိုအနည်းငယ် ရေးဖြစ်ခဲ့သည်။ တစ်ရက်တော့ သတင်းတစ်ခုက ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ကျွန်မဆီ ရောက်လို့လာခဲ့သည်။ “ဟေးးးးးးးးးး….ဆူး” “ဟေးးးးးးးးးးးးးးးးဖြူ” “နေကောင်းလား…ဆူး ငါနင့်ကိုသတင်းတစ်ခုပေးမလို့” “အင်း..ကောင်းပါတယ်.. ဘာသတင်းလဲဟ” “အော်….. […]
၁။ အရိုးတွေ ပြိုင်းထနေတဲ့ မအီမသာနေ့တွေထဲမှာပဲ စိုက်နေကျ ငါတို့သစ်ပင်တွေဟာ မီးညွှန့်တွေ တစ်စစ ဖူးပွင့်ဝေခဲ့တယ်။ တိမ်တွေကလည်း ဝါရီဝေ တေလေဖူးတဲ့ မမှည့်သေး အသီးတွေကလည်း အကွေ့အကောက် တန်းမညီစွာ ကြွေကျ မလှပမှုဟာ အမြစ်ကို စုန်ဆန်ရင်း အလင်းတွေ ရှိုက်သံဝေနေခဲ့။ ၂။ ဘာမှမထူးဘူး ငါတို့ဟာ….ဘာမှ မထူးခဲ့ကြဘူး မီးညွန့်မီးလျှံတွေကို ပန်းငုံပန်းပွင့်တွေလို နမ်းခဲ့ကြ..။ ငရဲပွက်တဲ့ကာလတွေပါပဲ ကာဗွန်ဒိုက်အောက်ဆိုဒ်တွေ များလျှံနေတဲ့ကမာ္ဘ ငါတို့ထုတ်ပေးနိုင်တဲ့ အောက်စီဂျင်အရေအတွက်ဟာ ပါးလျလာ…။ ငါတို့သည် မူလကသစ်ပင်များဖြစ်လေသည်။ ယခုအခါ လိမ်ညာလှည့်ဖျား ကြောက်မက်ဖွယ်အသွားအောက် ပြားပြားမှောက်ရသော သစ်တုံး၊ထင်းတုံးများပမာဖြစ်ခဲ့ကြပြီ။ ထို့ကြောင့် မီးညွန့်တို့ကို နမ်းကြခဲ့၏ တရားသောစစ်သည်လည်းကောင်း မတရားသောစစ်သည်လည်းကောင်း…. ငါတို့ကို အလောင်းပေါင်းများစွာထပ်စေခဲ့၏ ထို့ကြောင့် ငါတို့သည် မီးတောက်ကိုမုန်းခဲ့ကြလေပြီ ။ အမှန်စင်စစ်….. ငါတို့သည် […]
ယိမ်းနွဲ့နွဲ့ ဇာတ်စင်ပေါ်မှာ နင်နဲ့ငါ အတိမ်းအယိမ်းကကွက်တွေနဲ့ ဟန်ချက်ညီညီ ကခဲ့ကြတယ်။ လှပတဲ့ မီးရောင်စုံကြားမှာ မြူးကြွတဲ့ စည်းချက်တွေနဲ့အတူ ဘဝဟာ ကဗျာဆန်နေခဲ့ရင်သိပ်ကောင်းမှာ။ နင်စီးတဲ့ ဖိနပ်တစ်ရံ ငါစီးတဲ့ ဖိနပ်တွေနဲ့ အလဲအလှယ် လုပ်ခဲ့ဖူးတယ်။ အို……. နုနုရွရွ ဖူးပွင့်ခဲ့တဲ့လေပြေတွေ ကြွကြွရွရွလေး မထွက်ခွာသွားနိုင်တာ ငါ…ရင်နာတယ်။ ပြန်မယ်လို့တော့ မပြောနဲ့ သွားမယ်လို့လည်း နှုတ်မဆက်နဲ့ နင်နဲ့ငါကမ္ဘာခြားတာ နင်မပြောလည်း ငါသိတယ်။ ကဲ…ကဲ.. အပိုတွေပြောနေလည်းအပိုပဲ ပြန်စရာရှိတာပြန် သွားစရာရှိတာသွား ငါ့နေရာမှာ ငါစောင့်နေမယ်။ နင်သွားတဲ့နေရာက အမြင့်လား ငါနေတဲ့နေရာက အမြင့်လား အယူအဆတွေကွဲလွဲလိမ့်မယ် ချစ်သူ။ ဘယ်အချိန်လာလာ ငါ့ဘဝက ကဗျာမဆန်တဲ့ စည်းချက်တွေနဲ့အတူ ကခုန်တုန်း…….။ ပြန်လာမယ်ဆို….. ငါတစ်ခုမှာလိုက်မယ်…. ချစ်သူရေ….နင်ဖိနပ်မစီးခဲ့ပါနဲ့။ ************************ အောင်မိုးသူ တနင်္လာ ၊ […]
သင့်မှာ ရွေးချယ်စရာ နှစ်ခုရှိတယ်။ အချစ် နဲ့ ဝိုင်တစ်ခွက်………. တစ်ခုက သက်ရှိ ဒါပေမယ့် သင်ခံစားလို့ရတယ်….။ တစ်ခုက သက်မဲ့ သင်အရသာခံလို့ရတယ်…….။ xxxxxxxxxxxxxxx ဝိုင်ဆိုတဲ့ အရည်တစ်မျိုး နှစ်ကြာလာလေ ကောင်းလာလေပဲ။ သင့်ကို မူးယစ်ရီဝေစေတယ်……။ ဒါပေမယ့် မချိုတာခက်တယ်……။ xxxxxxxxxxxxxxxxx အချစ်တဲ့….ဝိုးတဝါးနဲ့ သင့်ကို အရသာအသစ်အဆန်းတွေပေးလိမ့်မယ်…။ စွဲမက်ဖို့ကောင်းပေမယ့်…… မချိုတာခက်တယ်……..။ xxxxxxxxxxxxxxxx ရူးရူးမိုက်မိုက် မင်းနဲ့မှချစ်တတ်ခဲ့ပြီ ဆိုလား သီချင်းတောင်ရှိဦးမယ်…..။ တကယ်ပါပဲ သင်အချစ်နဲ့တွေ့ရင် ဝိုင်တစ်ခွက်သောက်ရသလိုပဲ။ ရီဝေဝိုးတဝါးနဲ့ ရူးရူးမိုက်မိုက်ဖြစ်သွားမယ်…။ xxxxxxxxxxxxxxx မင်းဘဝမှာ သူမရှိရင်တောင် ရပ်တည်လို့မရတဲ့ အခြေအနေမျိုးတောင် ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်…….။ အချစ် (သို့) ဝိုင်တစ်ခွက်ကို စွဲလန်းသွားရင်ပေါ့…….။ xxxxxxxxxxxxxxxxxx ဝိုင်တဲ့ နှစ်ချို့လေ ခါးလေပဲ.. အချစ်ဆိုတာ လည်း ထူးမခြားနားပါ…..။ […]
“လှည်းတန်း…လှည်းတန်း” လို့ အော်နေတဲ့ နံပါတ်(၃)ကားပေါ်ဆီ ကျွန်တော်ပြေးတက်လိုက်သည်။ ကြပ်ညပ်လွန်းတဲ့ ဒိုင်နာကားပေါ်မှာ ခေါင်းခန်းကမစီးနိုင်တော့လည်း ကားနောက်ကပဲ တွယ်လိုက်ရတော့သည်။ နေညိုချိန်တိမ်တောက်တဲ့ အကျည်းတန်းလှချိန်လေးမှာ အိမ်ကိုပြန်မယ့် အလုပ်သမား အများအပြားနဲ့ ကားလေးက မဆန့်အောင်ပါပဲ။ အားလုံးလိုလို အိမ်ပြန်ချင်နေကြပြီလေ..။ ကျွန်တော်ကတော့ ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲမှာ ပါလာတဲ့ ပိုက်ဆံ(၁၂၀၀)ကို အသာစမ်းကြည့်ရင်း လက်တစ်ဖက်ကလည်း ကားနောက်တန်းလမ်းရမ်းကိုကိုင်ပြီး ရင်တမမနဲ့… ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ စည်ကားလွန်းတဲ့ ကိုရွှေလှည်းတန်းဆီကိုပေါ့….။ ” လှည်းတန်းလမ်းဆုံ…ရောက်ပြီနော်…” ယာဉ်အကူရဲ့ အော်ဟစ်သံနဲ့အတူ ကျွန်တော်လည်း တန်းကိုကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုဖြုတ်ကာ… အမြန်ခုန်ဆင်းရတော့တယ်…။ ရန်ကုန်သားဆိုတော့လည်း ရန်ကုန်ကကားအကြောင်းတွေ နောကျေနေပြီးသား လေ။ စဉ်းစားနေရင်းနဲ့မှ ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ကို ကပျာကယာစမ်းကြည့်မိတယ်…။ ဟူး….တော်သေးတာပေါ့.. လှည်းတန်းကို လာသာလာရတာ..လက်ထဲမှာရှိတာက ငွေ (၁၂၀၀)တည်း…။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က အလုပ်ကိစ္စအကူအညီတောင်းလို့သာ လာရတယ်…။ လှည်းတန်းကို မရောက်တာ ခြောက်လစွန်းစွန်းတောင် […]
“ရောက်ပြီ….သားရေ…” အမေ့ရဲ့ အော်သံကြားမှ ကျွန်တော်ကားခေါင်းခန်းမှာ အိပ်နေရာမှ နိုးလာခဲ့သည်။ ကားတံခါးကို ဖွင့်ဖွင့်ချင်း တွေ့လိုက်ရသောအရာက အလယ်တန်းကျောင်းလေးတစ်ကျောင်း။ ထိုကျောင်းလေး၏ ရှေ့တွင် ကျွန်တော်တို့ နေမည့်ပေနှစ်ဆယ်အိမ်လေးရှိသည်။ အမေရွေးခဲ့သော နေရာလေးမဆိုးဘူးဟု ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ မှတ်ချက်ချမိသည်။ ရပ်ကွက်လေးကလည်း သန့်၏။ အိမ်ပရိဘောဂများ အလုပ်သမားများနှင့်အတူနေရာချပြီးသည်နှင့် ကျွန်တော်နေရာတစ်ခုရှာမိ၏။ ကျွန်တော့်အသည်းကျော် အယ်လ်ဇေးရှင်းခွေးကြီးနှစ်ကောင် အပေါ့အပါးသွားရမည့်နေရာပင်ဖြစ်သည်။ ယခုအိမ်လေး၏လမ်းတစ်ဖက်ထွက်လိုက်လျှင် လမ်းမကျယ်ကြီးဆီသို့ရောက်ပြီး တခြားတစ်ဖက်မှထွက်လျှင် လမ်းမကျယ်ကြီးဆီသို့ ကားဝင်ရရုံ လမ်းတစ်ခုရှိသည်ကို ကျွန်တော်သတိထားမိသည်။ အိမ်နီးနားချင်းပြောပြချက်အရ ထိုနေရာတွင် ယခင်ကအမှိုက်ပုံကြီးတစ်ပုံ ရှိခဲ့၍ ယခုအခါ အမှိုက်ပုံကြီးနေရာတွင် တိုက်ကြီးတစ်လုံးသာ ရှိတာ့သည်။ ထိုလမ်းလေးသည် ညဘက်တွင် လူတိတ်၍ လယ်ကွင်းနှင့်ဆက်စပ်နေသောကြောင့် ညဘက်များတွင် အသည်းကျော်ခွေးကြီးနှစ်ကောင်နှင့် ထိန်းကျောင်းထွက်ရန် ကျွန်တော်ရွေးချယ်လိုက်သည်။ ည(၉)နာရီရောက်တိုင်း ခွေးကြီးနှစ်ကောင်နှင့် ကျွန်တော် လမ်းကြားလေးဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ အိမ်တွင် […]
မျှော်လင့်ချက်မျက်ဝန်းတစ်စုံ စည်းစိမ်ရင်ဘတ်တစ်စုံပေါ်မှာဝေ့ဝဲနေတယ်။ အပြင်ကိုလှမ်းမကြည့်နဲ့ မိုးချုပ်တာလူသိသွားမယ်…။ ဘယ်မှာလဲဒိုးပြားတွေ အသွေးအသားနဲ့လဲဖို့ကအဆင်သင့်။ နောက်ကွယ်မှာ မွတ်သိတ်တ်နေတဲ့သူတွေအများကြီး။ ဒီအချိန်မှာမေ့သွားအောင် အရည်တစ်ခုထဲကိုစီးမျောပစ်လိုက် ဆာလောင်တဲ့ဝမ်းအစုံစုံအတွက် ဒိုးပြားတွေရှာရဦးမယ်။ ဒီလိုနိမ့်ကျတဲ့ဘဝမှာ မြင့်မြတ်တဲ့မျှော်လင့်ချက်တွေရှိတာ ဘယ်သူသိမလဲ။ အိန္ဒြေတွေ သိက္ခာတွေ… အိမ်မှာသိမ်းထားခဲ့.. အထက်မှာဘာမှမရှိပေမယ့်… အောက်ကိုငုံ့ကြည့်ရင် ဖြူစင်မှုတွေအများကြီး။ အဖြူရောင်တွေကိုအိတ်နဲ့ထုတ် အနက်ရောင်ကိုပုဝါခြုံ အနီရောင်ရမက်တွေကို ရွှေအိုရောင်ဒိုးပြားတွေနဲ့လဲလှယ်ဖို့ အမှောင်ထုထဲ တိုးဝင်လျှောက်ခဲ့တယ်။ လွယ်တယ်လို့ထင်ရင် ကိုယ်တိုင်ဝင်ကြည့်လိုက်… နောက်ကဘဝတွေလှဖို့အတွက် ဘဝတစ်ခုကို အရင်းပြု မျက်ရည်စက်တွေကို ဥပက္ခောပြု မယဉ်ကျေးတဲ့ နာမည်ပျက်တစ်လုံးနဲ့ အသိအမှတ်ပြုတယ်……။ ********************** အောင်မိုးသူ သောကြာနေ့ ဖေဖော်ဝါရီ ၁ဝရက် ၂၀၁၂ခုနှစ်။ ညနေ ဝ၄းဝဝနာရီ
ပြတင်းပေါက်မှ တိုက်ခတ်လာသော လေများသည် အပြင်ပတ်ဝန်းကျင်မှတဆင့် ကျွန်တော်စာရေးသော စားပွဲခုံနှင့် ကျွန်တော့် ခန္ဓာကိုယ်အား ဖြတ်သန်းဝင်ရောက်တိုက်ခတ်သွား ၏။ ဆောင်းတွင်း အေးစိမ့်စိမ့်လေအေးဒဏ်က ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွေးညှင်းများ ထသွားအောင် အေးသွားသည်။ရေးလက်စ စာကိုရပ်တန့်ရင်း အနွေးထည်လက်ရှည်တစ်ထည်အား ကျွန်တော် ကာက်ဝတ်လိုက်သည်။ ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ ဆောင်းတွင်းမြူမှုန်များဖွေးဖွေးနှင့် မှောင်မိုက်မိုက် ညတစ်ည၊ ကောင်ကင်းထက်တွင် ကြယ်လေးများ မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်။ ညဦးပိုင်းကတည်းက စာရေးစားပွဲ ခုံပေါ်သို့ ထိုင်လိုက်သည်မှာ ယခုပင်သန်းခေါင်ယံ(၂းဝ၀)နာရီပင်ရှိတော့မည်။ အိမ်တံခါးကိုဖွင့်၍ ခြံဝန်းထဲသို့ ကျွန်တော်ဆင်းလိုက်၏။ လွတ်လပ်သောဆောင်းတွင်း ၏ မြူမှုန်မြူနှင်းများကြားရှိ ချမ်းစိမ့်စိမ့်အရသာကို ခံစားရင်း ကောင်းကင်ပေါ်သို့မော်ကြည့်လိုက်လျှင် လင်းလက်နေသောကြယ်လေးများ မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ် လေးများကို ကျွန်တော်တွေ့ရမြဲဖြစ်၏။ ကျွန်တော့်ဘဝတွင် ကြယ်လေးများသည် ကျွန်တော်စိတ်အဝင်စား ဆုံး ဖြစ်သည်။ ***************************************************** ကြယ်ဆိုသည့်အရာမှာ ကျွန်တော်သိသလောက် ရဲရဲတောက် […]