တစ်ခါတုန်းက ချမ်းသာချင်တဲ့ လင်မယားနှစ်ယောက်ရှိတယ် ….သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက်လုံးက အူနုံ နုံ အတတတွေလေ………တစ်နေ့ ယောကျာ်းဖြစ်သူက တောထဲမှာ သစ်ခုတ်လို့ရလာပြီး ရောင်းရတဲ့ ငွေက၅၀ဝ ရတယ်လေ……….သူတို့အတွက်ကတော့ ငွေ၅၀ဝဆိုတာ ကိုများတယ်လေ……..ဒါနဲ့ ပဲသစ်ခုတ်လို့ရောင်းပြီး ရွာက်ုိုပြန်လာတာပေါ့ ………လမ်းမှာ လူတစ်ယောက် က ထိုင်နေတာကိုတွေ့တယ်လေ………….ထိုင်နေတဲ့လူက ဒီမှာဆင်ဥ ဥနေတာတဲ့ အကောင်မပေါက်သေးလို့ ထိုင်ဝပ်နေတာတဲ့ အကောင်ပေါက်လာရင် သစ်တောရေးဝန်ကြီးဌာန မှာသွားရောင်းရင် ချမ်းသာပြီလို့ပြောသတဲံ့………ဒါနဲ့ပဲ သစ်ခုတ်သမားက စိတ်ဝင်စားသွားတယ်လေ…ဒါနဲ့ပဲထိုင်နေတဲံ့ လူက“ ကျွန်တော်မစောင့်နုိုင်တော့လို့ ခင်ဗျားကိုရောင်းခဲ့ မယ်” လို့ပြောတော့သစ်ခုတ်သမားလည်းအားရဝမ်းသာနဲ့ ပဲ“ ကျွန်တော့်မှာ ငွေနည်းနည်းပဲပါတာ” လို့ပြောတော့ “ရတယ်လေကိစ္စမရှိဘူးလို့ ကျွန်တော်အကောင်ပေါက်တာကို မစောင့်နိုင်လို့ ခင်ဗျားကို ဈေးနည်းနည်းရောင်းတာနော်” လို့ပြောသတဲ့…….ဒါနဲ့ပဲ ဆင်ဥကိုဝယ်လာခဲ့တာပေါ့……….တစ်ကယ်တော့လိမ်ခံလိုက်ရတာပါ ………ဟိုလူကကြိုသိနေလို့ အရောင်ဖျော့နေတဲ့ ဘောလုံးကို ထိုင်ဝပ်နေပြီးသစ်ခုတ်သမားပြန်လာမယ့် လမ်းမှာထိုင်စောင့်နေတာပေါ့ နူနူတူတူ နဲ့ဆိုတော့ လိမ်လို့ရမယ်ဆိုတာကို […]